Grensverleggend herstel (deel 2)

De dagen die volgden, waren een strijd om mijn professionaliteit terug te winnen. Elke ochtend, wanneer Jesse’s naam op mijn schema verscheen, voelde ik een steek in mijn maag. Een mengeling van schaamte, verlangen en vastberadenheid om de grens niet opnieuw te overschrijden. In de sportzaal hielden we de façade van een normale therapeut-cliëntrelatie in stand. Mijn instructies waren helder, mijn aanrakingen functioneel, gericht op zijn herstel. Maar zijn ogen, die korte, veelzeggende blikken, verrieden een spanning die we beiden voelden. Het was alsof we een onuitgesproken geheim deelden, een stille draad die ons verbond, hoe hard ik ook probeerde die te negeren.

De eerste keer dat we weer samen in het massagehok waren, voelde ik de lucht dikker worden zodra de deur achter ons sloot. We zeiden niets. Jesse’s ogen volgden me, vol verwachting, een stille hoop die mijn hart sneller deed kloppen. Ik begon de massage zoals altijd, mijn handen op zijn linkerbeen, professioneel, methodisch. Maar de stilte was zwaar, geladen. Ik slikte, dwong mezelf te spreken.
“Jesse,” begon ik, mijn stem kalm maar vast. “Wat er gisteren gebeurd is… dat had nooit mogen gebeuren. Het gaat tegen alles in waar ik voor sta, tegen mijn beroepsethiek. Ik zou je behandeling eigenlijk moeten overdragen aan een collega, maar hun schema’s zitten vol. Ruilen is niet mogelijk.” Het was een leugen, een zwak excuus dat ik mezelf voorhield om hem niet los te laten. Terwijl ik sprak, voelde ik een vreemde dissonantie. Mijn mond zei nee, maar mijn lichaam verlangde naar het ja. En ergens in die strijd, gloeide een gedachte op: wat als ik geen keuze had? Wat als het van hém moest? Mijn woorden hingen in de lucht, en ik zag zijn gezicht betrekken, een vleugje teleurstelling in zijn ogen.
“Ik snap het,” zei hij zacht, zijn stem bijna breekbaar. “Het spijt me als ik… als ik je in een lastige positie heb gebracht. Zijn oprechtheid sneed door me heen, maar ik knikte alleen, vastbesloten om de grens te bewaken.

De volgende dagen verliepen zoals het hoorde. In de sportzaal begeleidde ik Jesse door zijn loopoefeningen, zijn krachttraining, mijn stem bemoedigend maar professioneel. Tijdens de massages hield ik mijn aanrakingen strikt functioneel, gericht op zijn quadriceps, hamstrings, en de doorbloeding van zijn gewonde rechterbeen. Toch was zijn reactie onmiskenbaar, de spanning in zijn joggingbroek, de overduidelijke zwelling die ik probeerde te negeren. Ik voelde mijn eigen lichaam reageren, een tinteling in mijn buik, die ik met moeite onderdrukte. Maar ik hield stand, mijn focus op zijn herstel, op mijn plicht. Jesse respecteerde de grens. Zijn blikken waren nog steeds intens, maar zijn woorden neutraal, gericht op de oefeningen en zijn vooruitgang.

Het was lunchtijd, en de sportzaal was even stil, op het zachte zoemen van de airconditioning na. Ik zat in de koffiekamer, een plastic bakje met salade voor me, toen Mark binnenkwam. Zijn brede schouders hingen een beetje, en zijn gebruikelijke grinnik was nergens te bekennen. Hij plofte op de stoel tegenover me, zijn ogen op de tafel gericht.
“Ik moet even iets kwijt,” begon hij, zijn stem lager dan normaal. “Het gaat over Sterre, een van mijn cliënten.”
Ik legde mijn vork neer, mijn maag al onrustig door mijn eigen gedachten aan Jesse.
“Wat is er met haar?” vroeg ik, proberend mijn toon neutraal te houden.
Mark zuchtte, wreef over zijn nek.
“Ze maakt het me moeilijk. In het massagehok… ze blijft maar seksuele toespelingen maken. Gaat over hoe dit ‘de perfecte plek voor een verzetje’ zou zijn. Gister vroeg ze zelfs, recht voor z’n raap, of ik dat ‘wel eens had gedaan’ met een cliënt.” Hij grimaste, duidelijk ongemakkelijk. “Ik heb geen gevoelens voor haar, echt niet, maar het maakt me zo ongemakkelijk. Ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan zonder haar te kwetsen.”

Mijn hart sloeg een slag over. Zijn woorden echoden mijn eigen situatie, maar dan anders, scherper. Ik voelde mijn wangen warm worden, een steek van schuld omdat ik wél over de grens was gegaan.
“Dat klinkt… lastig,” zei ik, mijn stem iets te zacht. “Heb je al geprobeerd om de grenzen duidelijk te stellen?”
“Ja, maar ze lacht het weg, maakt er een grap van,” zei Mark, zijn frustratie duidelijk. “Ik wil eigenlijk vragen of jij haar kunt overnemen. Misschien reageert ze anders op een vrouwelijke therapeut. Kun je iemand van jouw caseload ruilen?”
Mijn gedachten schoten naar Jesse. Zijn naam lag op het puntje van mijn tong, maar ik slikte hem in. Hem ruilen zou veilig zijn, professioneel, de juiste keuze. Maar iets in me, dat egoïstische, verboden deel, weigerde. Ik dacht aan zijn ogen, zijn glimlach, de spanning die ik niet los wilde laten.

“Ik… ik kan mevrouw Hartman met je ruilen,” zei ik uiteindelijk, mijn stem vlak. “Ze is 76, nieuwe heup. Rustige caseload, geen complicaties.” Mark knikte, opgelucht.
“Dank je, dat zou echt helpen.” Hij keek me aan, een zweem van nieuwsgierigheid in zijn ogen.
“Jij hebt nooit zoiets meegemaakt, toch? Dit soort… ongepaste cliënten?” Ik voelde een golf van hitte door me heen gaan, mijn schuldgevoel als een steen in mijn maag.
“Nee,” loog ik, mijn ogen op mijn salade gericht. “Nooit.” Ik dwong een glimlach, maar mijn gedachten tolden. Mark vertrouwde me, net zoals Jesse mij vertrouwde. En toch had ik dat vertrouwen geschonden, terwijl Mark de grens probeerde te bewaken. De ironie sneed als een mes.

De tweede en laatste week van de behandeling was aangebroken. Jesse maakte enorme stappen. Terwijl ik Jesse op een ochtend weer masseerde, voelde ik weer die onmiskenbare spanning in zijn broek. Ik probeerde het te negeren, mijn blik gericht op de spiervezels, maar mijn handen trokken onwillekeurig naar de warmte daaronder. Het was als een onzichtbare magnetische kracht, die me meetrok naar de afgrond die ik zo angstvallig probeerde te vermijden. En diep vanbinnen, begon een stemmetje te fluisteren: Wat als ik niet sterk genoeg ben? Wat als hij me overhaalt? Wat als hij me… dwingt?

Jesse legde zijn hand op de mijne, zijn aanraking zacht maar dringend. Mijn handen trilden licht, mijn adem stokte.
“Wacht even,” zei hij, zijn stem laag, zijn ogen intens. “We hebben nog maar een week voordat ik naar huis ga. Wat we… laatst deden, dat blijft tussen ons, toch? Ik bedoel, ik zou het niemand vertellen, maar… Ik wil dat weer voelen.”
En daar was het. Zijn woorden waren oprecht, bijna smekend, maar mijn hongerige fantasie vervormde ze onmiddellijk. Een dreiging. Een stilzwijgende macht. Alsof hij wist dat ik niet kon weigeren, dat mijn carrière op het spel stond als iemand dit ontdekte. De gedachte was tegelijkertijd walgelijk en opwindend, een perfect excuus om me over te geven aan wat ik diep vanbinnen zo vurig wilde. In een fractie van een seconde besloot ik mee te spelen met mijn eigen donkere fantasie, me voorstellend dat hij me dwong, dat ik geen keuze had.
“Wat wil je, Jesse?” vroeg ik, mijn stem zacht, bijna onderdanig.
Hij leek verrast, maar zijn blik werd intenser.
“Ik… ik wil dat je me weer aanraakt, zoals toen,” zei hij, zijn stem zwaar van verlangen. “Je weet wel… met je handen en mond. Niemand hoeft het te weten.”

Die laatste zin, zo onschuldig bedoeld, voelde in mijn hoofd als een mes op mijn keel. Alsof hij me bewust in zijn greep hield, terwijl ik wist dat het mijn eigen verbeelding was die hem die macht gaf.
Ik knikte, mijn handen trillend terwijl ik zijn onderbroek omlaag trok. Zijn geslacht sprong fier omhoog. Mijn rechterhand omsloot de schacht. Mijn vingers bewogen bijna vanzelf, gehoorzamend aan de onzichtbare opdracht die in mijn hoofd weerklonk. ‘Hij dwingt me,’ fluisterde een stem in mijn hoofd. Elke streling was een bevestiging van de dwang. Ik voelde me gevangen, en de gedachte maakte mijn ademhaling gejaagd, mijn hart bonsde hard. Ik moest hem gehoorzamen. Ik kon niet anders. En toch, diep vanbinnen, wist ik dat ik het wilde, dat mijn verlangen me over de rand trok.

Terwijl ik hem begon af te trekken, voelde ik een mengeling van schaamte en opwinding. In mijn hoofd was ik zijn gevangene, gedwongen door zijn dreigement. De gedachte maakte mijn bewegingen intenser. Mijn vingers gleden over zijn gladde warme schacht. Mijn hart bonsde, mijn adem snel. Het was verkeerd, zo verkeerd, maar de fantasie dat ik geen keuze had, dat hij me dwong, maakte het ondraaglijk opwindend. Mijn tepels waren hard, mijn buik tintelde, en ik voelde een pulserend verlangen tussen mijn benen.
Ik leunde voorover, mijn adem warm tegen zijn huid, en bracht mijn lippen naar zijn geslacht. De hitte van zijn erectie tegen mijn mond stuurde een rilling door me heen. Ik sloot mijn lippen om hem heen, voorzichtig, mijn tong strelend. In mijn hoofd was ik onderworpen, gevangen in zijn macht, mijn gedachten schreeuwend: “Hij dwingt me. Ik moet hem gehoorzamen. Ik kan niet anders.”

Mijn rechterhand bleef zijn schacht bewerken, terwijl mijn linkerhand zijn ballen kneedde, een ritme dat zijn ademhaling versnelde. Ik voelde zijn vingers zacht door mijn haar glijden, een ogenschijnlijk tedere aanraking die in mijn fantasie veranderde in een stevige greep. In mijn gedachten had hij mij nu volledig in bedwang. Mijn haren waren zijn teugels, elke beweging van mijn hoofd was een bewijs van zijn controle. Ik kon nergens heen. Ik moest hem bevredigen zoals hij dat opgedragen had. Ik was volledig onder zijn dreigende controle. En de opwinding die daaruit voortvloeide, was bijna ondraaglijk.

Toen zijn climax naderde, voelde ik zijn lichaam spannen, zijn heupen licht opkomend. Een warme stroom vulde mijn mond, intens en overweldigend. In mijn hoofd hoorde ik hem zeggen: “Slikken, dit is wat je er van krijgt als je zo omgaat met een cliënt.” Ik schrok van mijn eigen fantasie, maar ik slikte. Een stille getuige van mijn overgave. Mijn lichaam beefde, mijn wangen gloeiden. Ik voelde een opwinding die mijn fantasie nog meer voedde. Ik trok me terug, veegde mijn lippen af, mijn ogen vermijdend om de zijne te ontmoeten.
“Is dit wat je wilde?”
Jesse merkte mijn onderdanige ondertoon niet op. Hij knikte, zijn ogen glanzend, een blos op zijn wangen.
“Dank je,” fluisterde hij, zijn stem vol emotie. “Dit… het helpt me echt.”
Zijn woorden raakten me, maar versterkten ook mijn schuldgevoel. Ik had mezelf overgegeven aan een fantasie, een spel dat alleen in mijn hoofd bestond, en toch voelde het zo echt.

De dagen daarop werden een patroon. In het massagehok begon ik met een professionele massage, mijn handen glijdend over zijn spieren, de doorbloeding stimulerend. Maar zodra ik klaar was, keek ik hem aan, mijn stem zacht, smekend om niet door hem verraden te worden:
“Wat wil je dat ik doe, Jesse?”
Ik speelde nog steeds het chantage-spel, me inbeeldend dat hij me dwong, terwijl hij alleen maar zijn verlangen uitsprak.
“Ik wil dat je me aftrekt en pijpt,” zei hij elke keer, elke dag meer zelfverzekerd.
En ik deed het, mijn handen en mond hem verwennend, terwijl mijn gedachten tolden tussen opwinding, schuld en de donkere fantasie van dwang. Elke sessie eindigde met zijn climax, mijn eigen lichaam trillend van een mengeling van verlangen en schaamte, terwijl we daarna zwijgend terugkeerden naar de sportzaal.

De gesprekken tijdens de oefeningen in de sportzaal werden opener, persoonlijker. Hij vertelde over zijn leven voor het ongeluk, zijn dromen, zijn angsten. Ik vertelde over mijn motivatie om fysiotherapeute te worden, mijn eigen jeugd, mijn eenzaamheid. We bouwden een band op die veel verder ging dan die van therapeut en patiënt, een band die gegrondvest was op dat gedeelde geheim, op die verboden intimiteit.
Soms voelde ik een golf van paniek opkomen. Wat als iemand ons betrapte? Wat als dit uitkwam? Wat als Jesse echt… Mijn carrière zou voorbij zijn, mijn reputatie vernietigd. Maar de gedachte aan hem, aan de manier waarop hij me liet voelen, overstemde altijd de angst. Ik voelde me meer levend, meer vrouw dan ik in jaren had gedaan. En hij… hij leek ook te bloeien. Zijn vooruitgang in de sportzaal was aanzienlijk. Hij begon kleine, onzekere stapjes te zetten aan de gelijke brug, zijn linkerbeen won aan kracht, en zelfs in zijn rechterbeen begon een lichte, bijna onmerkbare contractie terug te komen. Het was een wonder, en ik wist diep vanbinnen dat onze ‘therapie’ daar een rol in speelde, al was het niet de methode die in de handboeken stond.

Op een middag, tijdens een oefening, zette Jesse een paar stevige stappen met behulp van de stangen, zijn gezicht vertrokken van inspanning maar zijn ogen straalden van trots. Ik voelde een golf van warme, oprechte vreugde.
“Geweldig, Jesse! Je doet het fantastisch!” zei ik, en klopte hem op zijn schouder.
De aanraking was professioneel, maar de emotie was puur. Hij keek me aan, zijn blik intens.
“Dat komt door jou,” zei hij zacht, en zijn stem beefde licht. “Jij geeft me hoop.”

De dag van de laatste sessie was aangebroken. In de middag zou Jesse weer naar huis gaan. De overdracht naar zijn eigen fysiotherapeut had ik in concept klaar. De laatste massage, de laatste oefeningen en dan zou ik de overdracht versturen. Jesse kwam, zoals de laatste dagen, trots op krukken de sportzaal binnen.
“Hey, de laatste dag vandaag!” riep hij mij vrolijk toe. Ik glimlachte terug, maar diep van binnen barstte ik in tranen uit. Ik wist dat dit moment ging komen, maar ik wilde dat ons contact voor eeuwig zou duren.

Ik begon met de massage. Er stonden slechts 15 minuten voor een massage, maar ik probeerde het moment zo lang als mogelijk te rekken. Mijn collega Mark was vrij, dus ik was vandaag de enige die gebruik zou maken van het massagehok. Zoals de afgelopen dagen vroeg ik hem na de massage wat hij wilde.
“Het is vandaag de laatste dag. Ik zou graag willen dat je mij voor de laatste keer aftrekt en pijpt,” zei hij op de meest krachtige manier die hij ooit had gezegd.
Mijn fantasie nam de overhand. Had hij zojuist gedreigd alles openbaar te maken als ik hem niet een cadeau zou geven? Zei hij dat echt?

Dit keer trok ik zijn onderbroek helemaal uit en gooide hem achteloos op de grond. Toen ik mijn hand op zijn been legde, voelde het anders. Er was een diepere verbinding, een gevoel van wederzijdse afhankelijkheid. Hij vertrouwde me blindelings, en ik… ik was compleet overgeleverd aan mijn verboden fantasie.

Ik keek naar hem. Zijn ogen waren gesloten, zijn ademhaling diep en regelmatig. Zich niet bewust van wat zou volgen. Ik boog me dichter naar hem toe, mijn lippen vlak bij zijn oor. De zachte geur van zijn huid en mijn parfum hing om ons heen.
“Jesse,” fluisterde ik, mijn stem hees van de spanning. “Ik heb een cadeautje voor je.”
Zijn ogen openden zich langzaam, vol verrassing en een lichte frons van verwarring.
“Een cadeautje? Wat dan?” Zijn stem was nauwelijks meer dan een zucht.
Ik pakte zijn geslacht en voelde hoe deze nog groter en harder werd onder mijn vingers. Een onderdanige glimlach speelde om mijn lippen.
“Je gaat het nu zien,” fluisterde ik, en liet zijn geslacht los. Een cadeautje, waar kan ik zijn chantage mee afkopen. Daar was ik zeker van.

Ik stapte achteruit, mijn blik stevig op zijn gezicht gericht. Zijn ogen werden groot, zijn mond viel lichtjes open toen hij zag wat ik ging doen. Met een langzame, weloverwogen beweging trok ik mijn witte fysiotherapietopje over mijn hoofd. Het gleed langs mijn strakke buik, langs mijn borsten, en viel op de grond. Daarna volgde mijn bijpassende, functionele broek. Ik stond daar, alleen in mijn beha en slipje. Zwarte kanten lingerie die net genoeg onthulde om de verbeelding te prikkelen, en mijn getrainde buikspieren accentueerde. Mijn borsten vulden de kanten beha perfect. Mijn heupen, breed en rond, werden omhelsd door het kanten slipje. Zijn blik dwaalde over mijn lichaam, van mijn borsten naar mijn buik, naar mijn benen. Hij slikte zichtbaar, zijn adem stokte.
Ik zag de totale verbijstering op zijn gezicht.

“Ik… ik weet niet wat ik zie,” stamelde hij, zijn ogen wijd open.
Met een zwoele glimlach liep ik terug naar de tafel. Ik pakte zijn geslacht weer vast. De immense hardheid en de pulsatie in mijn hand. Hij was nog groter geworden bij het zien van mijn lichaam.
“Ik hoop dat we het zo kunnen afsluiten Jesse,” zei ik.
Hij leek de dubbele betekenis niet te vatten, maar in mijn gedachten deed ik alsof hij precies wist wat ik bedoelde.
“Ik wil je in me voelen, Jesse,” zei ik, mijn stem diep en zwoel. “Ik wil je hier, diep in mij.”
Ik legde mijn vrije hand op mijn kruis, voelend hoe nat ik was. Zijn ogen werden nog groter.
“Maar… ik heb dat nog nooit gedaan,” fluisterde hij. Er klonk een mengeling van angst en extase in zijn stem.
“Dat geeft niet,” antwoordde ik, mijn stem kalm en geruststellend.
Ik kneep zachtjes in zijn geslacht, voelend hoe het leek te kloppen van opwinding. Met mijn rechterhand hield ik hem stevig vast, terwijl mijn andere hand naar mijn slipje ging. Ik trok het behendig met één beweging naar beneden, over mijn heupen, langs mijn dijen, en liet het op de grond vallen. Nu stond ik daar volledig naakt, mijn lichaam glimmend in het gedempte licht.

Ik klom voorzichtig bovenop hem, mijn knieën aan weerszijden van zijn heupen op de behandeltafel. Ik voelde de warmte van zijn lichaam tegen de mijne, zijn stijve geslacht dat tegen mijn buik drukte. Ik ademde diep in, en met een zucht van verlangen, leidde ik zijn geslacht naar mijn ingang. De eerste aanraking was een elektrische schok. Zijn warme, harde top tegen mijn natte, gezwollen lippen. Langzaam, heel langzaam, liet ik mezelf zakken. Een zachte druk, dan een lichte weerstand, en toen, met een diepe zucht van genot, voelde ik hoe zijn geslacht in mij gleed. Een volle, overweldigende volheid. Ik was zo nat dat hij er makkelijk en diep in gleed. Mijn spieren trokken samen om hem heen, elke zenuwcel in mijn lichaam schreeuwde het uit van genot. De hitte, de druk, de volheid. Het was alles wat ik had verlangd, en meer.

Ik keek naar Jesse. Zijn ogen waren gesloten, zijn gezicht vertrokken in pure extase. Zijn handen kwamen omhoog en grepen mijn heupen vast. Hij trok me nog dichterbij. Ik begon mijn heupen te wiegen, langzaam eerst, om te wennen aan zijn omvang, aan de diepte. De massagetafel kreunde zachtjes onder ons. Ik hoorde het gedempte geluid van onze lichamen die tegen elkaar aan bewogen, het natte, zuigende geluid van onze seks, vermengd met onze zware, onregelmatige ademhalingen. De geur van zweet, van opwinding, en van de zoetige, metalige geur van zijn geslacht vulde mijn neus.

Ik versnelde mijn bewegingen, mijn heupen dieper wiegend, op en neer, cirkelend. Elke beweging voelde als een elektrische schok, een diepere penetratie, een intenser genot. Ik voelde mijn clitoris langs zijn schacht schuren, de frictie die een brandend, heerlijk gevoel gaf. Jesse’s handen grepen harder in mijn heupen, zijn vingers groeven zich in mijn vlees. Hij kreunde steeds luider, een diep, mannelijk geluid dat me nog meer opwond. Ik keek naar beneden, naar ons. Zijn stijve geslacht dat diep in mij verdween en weer tevoorschijn kwam, glimmend van mijn eigen sappen. Ik zag mijn borsten boven hem deinen met elke beweging, mijn buik die tegen zijn heupen schuurde. Het was een prachtig gezicht, onze lichamen verstrengeld in puur genot.

Ik voelde de naderende climax, een opbouwende golf van spanning die door mijn hele lichaam stroomde. Mijn spieren trokken samen, mijn adem stokte. Ik keek naar Jesse, zijn gezicht was een masker van pure extase, zijn ogen nog steeds gesloten.

Toen voelde ik de eerste schokken van zijn climax. Zijn lichaam spande zich, zijn rug boog zich. Een warme golf drong diep in mij. Het was een overweldigend gevoel, warm en pulserend. Ik liet me zakken. Mijn bekkenbodemspieren trokken samen, knijpend om hem heen. Een diepe zucht ontsnapte aan mijn lippen, mijn hoofd viel achterover. Ik bleef zo zitten, zijn geslacht nog steeds in me. Ik voelde hoe hij langzaam, heel langzaam, slapper werd, zacht en warm.

De stilte die volgde, was gevuld met onze zware ademhalingen en de aanhoudende trillingen in onze lichamen. Ik opende mijn ogen en keek naar Jesse. Zijn ogen waren nu open, maar wazig, vol van een diepe, voldane glimlach. Hij ademde nog steeds zwaar, maar er was een rust over zijn gezicht neergedaald.
“Wow,” fluisterde hij, zijn stem hees, zijn ogen nog steeds vol bewondering. “Ik… ik kan dit niet geloven. Ik heb nog nooit… zoiets… Zoals jij me laat voelen. Ik dacht dat… ik dacht dat ik nooit meer zoiets zou kunnen ervaren. Dat mijn lichaam me had laten vallen. Maar jij… jij hebt me zo levend gemaakt. Ik voelde alles. Elke aanraking. Elke beweging. Het was meer dan ik ooit had durven dromen. Het voelde zo… zo natuurlijk. Alsof we dit altijd al hadden moeten doen. Dank je. Echt. Dank je wel.” Zijn stem stokte van emotie, en hij knipte met zijn ogen om de vochtige gloed daarin te verbergen.

Ik bleef bovenop hem zitten, voelend hoe zijn geslacht nu volledig slap was geworden. De warmte van zijn zaad, nog steeds diep in mij, was een constante herinnering aan wat er zojuist was gebeurd. Zijn woorden raakten me diep. Hij had me niet alleen bevredigd; ik had hem iets teruggegeven wat hij dacht te hebben verloren. Dat gaf me een vreemd gevoel van macht en tederheid tegelijk.

Na een moment van gedeelde stilte, waarin alleen onze ademhalingen hoorbaar waren, stapte ik langzaam van hem af. Zijn geslacht gleed uit me en ik voelde hoe zijn zaad, vermengd met mijn sappen, langs mijn benen drupte. De lucht in het kleine hok was nu verzadigd met de scherpe, dierlijke geur van seks, van zweet, en van zijn zaad. Het was een rauwe, eerlijke geur die onze verboden intimiteit bezegelde.

Ik pakte een doekje en veegde mezelf schoon. Hij trok zijn joggingbroek weer aan. We zeiden geen woord. Er was niets meer te zeggen. Woorden waren overbodig geworden. We hadden de grens overschreden. Niet alleen de grens van de professionaliteit, maar ook de grens van wat we voor mogelijk hadden gehouden. Hij had het weer gevoeld. Ik had mijn verlangen bevredigd. Dit was het einde van zijn revalidatie in het centrum. Het begin van iets anders. Een gedeeld geheim dat ons voor altijd zou verbinden. Ik wist, diep vanbinnen, dat ik dit niet zou vergeten. Hij ook niet. Het zou tussen ons blijven. Dat was de belofte.

De ochtendsessie was voorbij. Jesse had afscheid genomen met een stevige handdruk, zijn ogen even op de mijne rustend. Meer aanraking zou verkeerd zijn, dat wisten we beiden. Nu zat ik in mijn kantoor terwijl ik het laatste verslag voor zijn nieuwe fysiotherapeut afrondde. In zijn dossier las ik dat hij officieel was ontslagen, klaar om zijn herstel thuis voort te zetten. Ik opende de map met zijn foto’s en video’s, zijn lachende ogen op de eerste opname, zijn onhandige stappen op de gelijke brug. Een golf van warmte spoelde over me heen, vermengd met een zachte pijn. Wat we hadden gedeeld, hoe verkeerd ook, had hem iets teruggegeven, een sprankje van wie hij was. Maar het had mij ook veranderd, mijn grenzen opgerekt tot ze scheurden.

Ik sloot mijn ogen en nam me voor: dit mocht nooit meer gebeuren. Ik zou sterker zijn, mijn eed bewaken, mijn passie voor dit werk niet laten besmetten. Toch, terwijl ik zijn dossier digitaal ondertekende en verzond, voelde ik een stille glimlach op mijn lippen. Jesse was een cadeau geweest, een verboden spiegel van mijn eigen verlangens.

Mijn blik gleed naar de dagplanning van morgen op mijn scherm. Een nieuwe naam lichtte op: Emma, 28, recente knieoperatie. Mijn hart sloeg een slag over. Een nieuwe start, een nieuwe kans. Ik ademde diep in, klaar om opnieuw te beginnen, maar met zijn glimlach nog zachtjes nagloeiend in mijn gedachten.