Grensverleggend herstel (deel 3)

Vanuit mijn appartement keek ik naar de dagindeling op mijn laptop, de ochtendzon filterend door de jaloezieën. Acht weken geleden had ik Jesse’s dossier gesloten met een mengeling van triomf en schuld, zijn lachende ogen en de verboden hitte van onze momenten in het massagehok nog levendig in mijn geheugen. Soms dwaalden mijn gedachten nog onwillekeurig naar hem. “Nooit meer,” prevelde ik, mijn stem verloren in de stille keuken. Maar innerlijk gloeide een onblusbare dorst, een siddering die mijn vastberadenheid uitdaagde. Ik nipte aan mijn latte macchiato terwijl ik het digitale patiëntendossier opende.

Mijn blik gleed naar de dagplanning. Een bekende naam lichtte op: Emma, 28, knieoperatie. Acht weken geleden was ze kort in behandeling geweest, maar na een paar sessies was ze gestopt. Ze vond de aanpak van de kliniek te voorzichtig, te soft voor haar ambities. Nu was ze terug, vastberaden om haar herstel echt in samenwerking aan te pakken. Emma, een atlete met, onder andere, een gescheurd ligament, haar bovenbeen atrofisch. Haar dossier heropenen was een nieuwe kans, maar ook een nieuwe test. Mijn hart sloeg een slag over. Emma’s dominantie had me destijds al uit balans gebracht. Wat zou haar terugkeer nu met me doen?

Ik stond op, liep naar de slaapkamer. Op het bed lagen mijn werkkleren al klaar: witte werkblouse, lichtroze vest en een zwarte broek. Ik trok mijn lade open en haalde er een zwart kanten slipje uit, dezelfde slip die ik had gedragen tijdens Jesse’s laatste sessie. Een symbool van mijn strijd tussen controle en overgave. “Dit keer blijf ik sterk,” dacht ik, terwijl ik het aantrok. Maar de tinteling in mijn buik sprak een andere taal.

In de sportzaal vulden de vertrouwde geluiden de ruimte: het piepen van trainingsbanken, het zachte gehijg van cliënten. Emma wachtte op de massagetafel, haar donkere haar in een strakke paardenstaart, haar ogen scherp en zelfverzekerd. Haar strakke sportkleding benadrukte een atletisch lichaam, haar knie gespannen en bovenbeen duidelijk dunner door spierafname.
“Jij bent weer mijn fysio?” vroeg ze, haar toon speels maar dwingend. “Nou goed, dan doen we dat maar. Ik train voor een marathon, dus laten we dit snel fixen.”
“We starten met een lichte massage en mobiliteitsoefeningen,” zei ik, mijn handen voelend naar de spanning rond haar knie. Ze onderbrak me, wijzend naar haar tablet op de bank.
“Dat deed je vorige keer ook. Ik heb gelezen dat deep tissue beter werkt. Doe dat maar.”

Haar stem was scherp, alsof ze een diagnose stelde. Weer dat eisende toontje. Ik knikte, mijn handen masseerden haar musculus vastus medialis. De littekenweefsels voelden hard onder mijn vingers.
“Je handen zijn nog steeds goed… je zou er meer mee kunnen doen,” mompelde ze. Haar ogen glinsterden, een subtiele insinuatie die mijn hartslag versnelde. Was dit een flirt?
“Dat is niet nodig voor de behandeling,” zei ik, mijn stem strak. Ze lachte, een lichte, bijna spottende klank.
“Natuurlijk niet. Maar je zou het kunnen.” Ik slikte, dwong mezelf professioneel te blijven, en rondde de sessie af. Toen ze wegging, voelde ik een knoop in mijn maag. Haar dominantie, die lichte flirt, het deed me wankelen. Of was ik te gevoelig geworden?

Toen ik de volgende ochtend wakker werd kletterde de regen tegen mijn raam, een grijs begin van de dag. Ik sleepte mezelf naar de keuken, de koffiemachine brommend terwijl mijn gedachten tolden door Emma’s dominantie van gisteren. Haar scherpe bevelen, haar spottende lach, de manier waarop ze mijn grenzen tartte, het had me uit balans gebracht, mijn zelfbeheersing ondermijnd. Haar woorden, “Je handen zijn goed… je zou er meer mee kunnen doen,” bleven hangen, een spiegel van mijn eigen zwakte. Vandaag moest ik sterker zijn, mijn professionaliteit herwinnen. Ik schonk koffie in, de bittere geur prikkelde mijn neus. Ik opende de agenda op mijn laptop, mijn vingers aarzelend boven de toetsen. Emma’s naam stond bovenaan, een dreiging die mijn vastberadenheid uitdaagde.

“Vandaag hou je stand,” fluisterde ik, maar mijn stem trilde van de spanning die haar aanwezigheid opriep. Ik pakte mijn jas en liet mijn laptop in mijn tas glijden, en stapte de regen in.
In de sportzaal zat Emma al klaar, bladerend op haar iPad.
“Ik wil meer druk vandaag,” zei ze zonder groet, haar ogen vernauwend. “Mijn knie is nog steeds stijf, en ik weet zeker dat je dieper kunt. Ook mijn bovenbeen is er niet beter op geworden.”

Haar toon was bevelend, en ik voelde mijn schouders verstrakken. Ik begon de massage, maar haar opmerkingen bleven komen. “Kom op, harder… je bent toch goed in je vak?” Toen, zachter, haar adem warm tegen mijn oor: “Je handen voelen zo goed, weet je dat? Ga hoger op mijn bovenbeen, voel die spanning.” Mijn adem stokte. Haar woorden, zo suggestief, raakten een zenuw, een echo van mijn eigen onderdrukte verlangens. Mijn handen trilden terwijl ik doorging met de massage, mijn focus wankelend onder haar blik.

“Dit is genoeg druk voor vandaag,” zei ik, mijn stem geforceerd kalm. Ze snoof, maar liet me verder werken, haar ogen glinsterend van triomf. De sessie sleepte zich voort, haar eisen onophoudelijk, extra rekoefeningen, herhalingen tot mijn armen brandden. Ze wees naar haar scherm, een nieuw schema dat ik moest volgen, haar stem scherp als een mes.
“Dit is mijn schema voor de marathion, jij zorgt dat ik daar kom.”

De dag kroop voorbij, Emma’s aanwezigheid een constante druk. Tussen haar afgedwongen sessies door behandelde ik andere cliënten, maar haar woorden bleven echoën, mijn energie opslokkend. Tegen de middag voelde ik me leeg, mijn schouders zwaar van de inspanning. In een korte pauze leunde ik tegen de muur van de sportzaal, dronk water, probeerde mijn trillende handen te kalmeren. Haar geur hing nog aan mijn huid, een reminder van de macht die ze uitoefende. Haar dominantie was niet seksueel, maar het voelde als een onderwerping, een projectie van mijn eigen innerlijke strijd. “Ze dwingt me,” dacht ik, “net als ik mezelf dwing om mijn grenzen te bewaken.”

Thuis, die avond, liet ik me op de bank vallen, mijn gedachten tollend van Emma’s eisen. Het had me uitgeput, haar stem een constante prikkel die mijn zelfbeheersing uitholde. Ik nam een glas Kim Crawford Sauvignon Blanc en liet mijn gedachten even gaan. De wijn verspreidde een warme gloed door mijn borst, maar het was niet genoeg om de spanning uit mijn lichaam te verdrijven. Mijn gedachten bleven cirkelen om Emma. Haar scherpe blik, de manier waarop ze bevelen gaf alsof ze recht had op mijn volledige toewijding. Die dominantie had iets in me gewekt.

Voordat ik doorhad wat ik deed schoof ik mijn broek omlaag, mijn vingers zoekend onder de rand van mijn slipje. De stof voelde zacht tegen mijn huid, een herinnering aan mijn geheimen, maar nu een uitnodiging om los te laten. Ik sloot mijn ogen, liet mijn ademhaling vertragen, en gaf me over aan de aanraking. Mijn vingers cirkelden langzaam over mijn gevoelige plek. De tinteling bouwde op, een zachte golf die door mijn buik trok, maar het was de fantasie die me echt meesleepte. Ik stelde me voor dat het niet mijn eigen handen waren, maar die van een onbekende vrouw, zacht, nieuwsgierig, met nagels die licht over mijn huid streken.

Haar gezicht was vaag, een mengeling van Emma’s zelfverzekerdheid en een onbekende tederheid, haar lippen vol en uitnodigend. We lagen verstrengeld op een groot bed van zachte lakens, onze lichamen tegen elkaar, huid-op-huid, warm en glanzend van een lichte laag zweet. Ze kuste me langzaam, haar tong langs de mijne. Het was geen haastige kus, maar een verkenning. Hoe zou het voelen om een vrouw te proeven, om die zachtheid te delen die mannen nooit konden bieden?

In mijn fantasie gleed haar hand over mijn borsten, knedend met een vrouwelijke zachtheid. Haar vingers plaagden mijn tepels, draaiend en strelend, terwijl haar mond lager zakte, kusjes drukkend op mijn hals, langs mijn borsten en op mijn buik. De manier waarop ik haar aanraking voelde was als een geheim, iets puurs en vrouwelijks dat ik nog nooit had ervaren. Ik voelde mijn eigen vingers de bewegingen nabootsen, zacht druk uitoefenend, cirkelend in een heerlijk ritme. Ik voelde hoe mijn slipje nat werd. De bank kreunde onder mijn wiegende heupen. Mijn hart klopte sneller, niet van schuld of angst, maar van een opwindende verwondering: hoe zou het zijn om haar lippen daar beneden te voelen? Ze schoof naar beneden, haar haar kriebelend over mijn dijen, haar adem warm tegen mijn huid. Haar tong likte zacht, proevend, verkennend. Geen invasie, maar een liefdevolle streling.

Mijn lichaam reageerde met een diepe warmte. Ik voelde de opbouw in mijn buik, een zachte spanning die zich uitbreidde. Mijn vingers bewogen sneller, maar nog steeds teder, nat van mijn eigen opwinding. In de fantasie kuste ze me dieper, haar tong glijdend langs mijn plooien, haar handen op mijn heupen, houdend, liefkozend. Ik hoorde mezelf zacht kreunen, een geluid vol overgave, terwijl de emoties me overspoelden. Het was een mengeling van vrijheid en verbondenheid, een ontsnapping aan de eenzaamheid van mijn dagelijkse strijd. Dit was niet ruw of dominant; het was puur, sensueel, een viering van zachtheid die me vulde met een intense, vrouwelijke extase.

De climax kwam zacht, een golf die langzaam door mijn lijf brak. Mijn spieren trokken samen in een kramp, mijn adem stokte in een zucht. Tranen prikten in mijn ogen, niet van verdriet, maar van de pure intensiteit. Ik sloot opnieuw mijn ogen.
Ik lag daar, mijn hand nog steeds warm en nat tussen mijn benen, de wijnfles vergeten op de tafel.

De ochtend begon opnieuw grijs. Ik voelde de slaap in mijn lijf toen ik mijn koffie dronk en de sportzaal in keek. Mijn ogen waren branderig van een slapeloze nacht, mijn gedachten een chaos van schuld en verlangen. Emma’s sessies sloegen me kapot, haar eisen een spiegel van mijn eigen zwakte. Ik deed de deur van het kantoortje open en liep de sportzaal in. Emma’s aanwezigheid was overweldigend. Ze zat al op de massagetafel, haar tablet neergelegd, haar ogen vernauwd, alsof ze al uren aan het wachten was.

“Ik heb een nieuw schema gevonden,” zei ze, haar stem koud. “Ik wil dat je dit volgt. En ga dieper en hoger, ik voel niets.” Haar woorden waren een bevel, en ik voelde mijn weerstand afbrokkelen. Tijdens de massage leunde ze voorover, haar adem warm tegen mijn oor. “Je bent goed, maar je houdt je in. Laat los, dat kun je wel.”

Haar toon was suggestief, een randje dat mijn hart sneller deed kloppen. Mijn handen trilden tijdens het masseren. Ik bewerkte haar spieren zo diep als ik kon. Mijn vingers gleden over haar knie, knedend langs de strakke lijnen van haar musculus vastus medialis, maar haar eis om dieper te gaan trok mijn aanraking hoger. Ik liet mijn handen over haar bovenbeen glijden, de warme, gespierde huid glad onder de olie. Mijn duimen streken langs de binnenkant van haar dij, dichter naar haar lies. Ik voelde de warmte door haar roze slipje stralen. De olie liet de fijne haartjes onder mijn vingers glanzen.

Mijn duimen drukten dieper in de zachte plooi van haar lies, cirkelend langs de rand waar spier overging in iets intiemers, de olie glinsterend op haar huid. Ik voelde de hitte opstijgen, een warmte die mijn vingers deed glijden, hoger, tot ze de zachte krul van schaamhaartjes raakten, donzig, vochtig van de olie en iets anders. Mijn pink en ringvinger gleden verder en schoten onwillekeurig onder de elastische rand van haar slipje. Ik voelde een lichte trilling in haar haar dij, maar ze zei niets. Ze staarde, ogenschijnlijk ontspannen, naar buiten alsof dit slechts een verlengde was van de massage. Ik trok mijn hand niet terug, liet mijn duimen doorgaan met kneden, dieper in de lies, terwijl mijn pink en ringvinger op hun plek bleven rusten. Ik probeerde mijn focus te behouden. Emma had haar ogen nog steeds op het oneindige gericht, maar haar stilte voelde als een uitdaging, een stille goedkeuring van mijn gewaagde aanraking. Ik trok mijn handen, die glinsterden van olie en vocht, terug. Ze ademde langzaam uit, alsof ze iets had ingehouden.

“Dit is voldoende voor vandaag,” zei ik, mijn stem scherper dan bedoeld. Ze lachte, een koude, triomfantelijke klank.
“Jammer. Ik dacht dat je meer durfde.”
Toen Emma weg was, zakte ik ineen op een stoel, mijn hoofd in mijn handen. De sportzaal was stil, het zachte zoemen van de airco een schril contrast met mijn bonzende hart.

Aan het einde van de dag zat ik in het pauzehok van de fysiotherapie, mijn salade onaangeroerd. Mark kwam binnen, zijn brede schouders gebogen na een lange dag.
“Je ziet er uitgeput uit,” zei hij, zijn stem bezorgd. Hij plofte tegenover me neer, zijn ogen scherp. “Of is het meer? Je bent anders sinds… nou ja, sinds die ruil met Sterre.”
Mijn hart klopte sneller. Hij herinnerde zich ons gesprek, zijn eigen ongemak met cliënten.

“Het is gewoon druk,” loog ik, mijn stem trillend. Hij leunde voorover.
“Kom op, we zijn collega’s. Ik zie het aan je. Die intense focus vandaag bij Emma, dat doe je normaal gesproken anders. Wat geef je aan je cliënten?”
Zijn woorden raakten een zenuw, een echo van mijn eigen schuld. Ik voelde paniek opkomen, een tweestrijd. Hij zag me, echt zag me.
“Je hebt gelijk,” mompelde ik, “het is eeenzaam.” Het gesprek verdiepte zich. We praatten over de eenzaamheid in dit werk, lange dagen en de vermoeidheid die daarop volgde die ons uitputte. “Soms voel ik me zo alleen,” gaf ik toe, mijn stem zacht. “Alsof ik alles geef, en niets terugkrijg.”

Mark knikte, zijn hand op de mijne.
“Ik ook. Maar we moeten sterk blijven.”

De aanraking was elektrisch, een vonk in de vermoeide lucht. Onze ogen ontmoetten elkaar, en voor ik het wist, leunde ik voorover. Onze lippen raakten, een impulsieve kus, ontstaan in vermoeidheid en nabijheid. Het was zacht eerst, maar toen escaleerde het. Mijn handen grepen zijn shirt, trokken hem dichter. Hij reageerde, verrast maar gretig, zijn tong tegen de mijne. Het pauzehok voelde plots intiem, de matglazen wand naar de gang een riskante barrière met schaduwen van voorbijgangers die bewogen in de verte. Ik brak en stond op, trok hem mee naar de tafel.

“We mogen dit niet, maar ik wil het,” fluisterde ik. Mijn handen lieten, voordat ik het wist, zijn shirt op de grond vallen. Mijn broek gleed omlaag. Hij gromde, legde zijn handen op mijn heupen en tilde me op de tafel. Alleen het zwarte kant van mijn slipje nog als grens om mij heen. Ik voelde zijn erectie tegen me drukken, hard en dringend. Ik trok zijn broek omlaag, omsloot zijn geslacht met mijn hand en bewoog langzaam heen en weer.
“Neem me,” zei ik, mijn stem trillend van paniek en verlangen. Mark’s ogen vernauwden, een flits van honger die me deed huiveren.

Zonder waarschuwing duwde hij me achterover, mijn rug kletsend tegen het koude, gladde formica van de tafel. Hij rukte mijn slipje opzij. De stof schuurde tegen mijn dijen. Hij positioneerde zichzelf tussen mijn benen en ik zag hoe hij zijn erectie met een snelle, ruwe beweging met zijn hand in mij drukte. De penetratie was plots en onverbiddelijk, een harde schok die mijn adem uit mijn longen sloeg. Hij vulde me volledig.

De geur van het pauzehok, een mix van Dettol, oude koffie en de muskusachtige hitte van onze lichamen, vulde mijn neus. Mark’s handen grepen mijn heupen, zijn vingers groevend in mijn vlees terwijl hij stootte. Ik voelde hoe mijn shirt omhoog gleed en mijn bh bloot gaf. Ik zag zijn kaak verstrakken, zijn ogen gefixeerd op mijn gezicht, een wilde vastberadenheid in zijn blik. Mijn handen zochten in paniek de rand van de tafel. In de glazen wand zag ik onze weerspiegeling. Ik lag op de tafel, mijn benen gespreid, zijn geslacht in me terwijl hij een vrijgekomen borst greep. Het was een schimmig schouwspel dat elk moment door een passerende collega gezien kon worden.

Zijn stoten werden wilder, onregelmatig en zijn ademhaling zwaar. Toen voelde ik hoe zijn spieren spanden. De golf van zijn zaad vulde me, een golf van schuld en opluchting. Ik voelde mijn spieren wanhopig samentrekken toen hij zich abrupt terugtrok.
Zonder iets te zeggen trok hij zijn broek op en zag ik zijn druppelende geslacht verdwijnen. Ik veegde mezelf schoon met een servet wat nog op de tafel lag.

“Dit… dit blijft tussen ons,” zei ik. Hij knikte, verward, een blos op zijn gezicht.
“Natuurlijk. Maar… waarom?” Ik schudde mijn hoofd.
“Nu delen we de schuld.” Ik kleedde me aan en liep weg. De seks had me gevuld, maar de afgrond dieper gemaakt. In de gang voelde ik zijn zaad nog druppelen, een plakkerige herinnering die mijn stappen vertraagde.

Ik dook de toiletruimte in, draaide de kraan open en spatte koud water in mijn gezicht. De spiegel toonde een verwarde vrouw: haar knot losgeraakt, lippen gezwollen. “Wat heb je in hemelsnaam gedaan?” fluisterde ik tegen mijn reflectie. Het water druppelde langs mijn kin, vermengd met tranen. Ik waste mezelf snel, de koude sensatie een schok tegen mijn oververhitte huid. Buiten hoorde ik stemmen in de gang, collega’s lachend over een koffiepauze. Ik droogde me af, trok mijn kleding recht, en stapte naar buiten, alsof er niets gebeurd was.