Vanochtend heb ik mijn werk gebeld dat ik wat later kom vanwege een probleempje met de auto. Eigenlijk is dat nog waar ook, maar ik ben degene die het probleempje heeft. Mijn zeven jaar oude Peugeot 206 loopt prima, maar de man waar ik afgelopen woensdag, nu twee dagen geleden, bijna tegen aan reed veroorzaakt wat troubles. Nou ja bijna, hij raakte net m’n bumper, niks aan de hand toch? Stom van mij natuurlijk, hij had voorrang. Maar ik zat te bellen achter het stuur en toen zag ik hem wat laat. Maar ik moest wel bellen, want mijn vriendin heeft het net uitgemaakt met haar vriend en dan kan je niet zomaar ophangen.
Ik schrok me kapot toen die andere auto met piepende banden naast mijn rechterdeur stopte: ik dacht dat ik dood zou gaan! Die man stapt uit de auto, kijkt naar de plek waar beide auto’s tegen elkaar zitten en loopt naar mij toe. “Alles in orde, dame?” Dat viel mee, ik dacht hij kwaad zou zijn. “Eh ja, sorry hoor! Ik schrik me rot. Moet er politie komen, denkt u?” “Ik denk het niet, hoor. Trouwens ik heet Johan Schepers, en u?” “Eh, Debbie Maasakkers, zeg maar jij hoor!” Toen kwam er een schadeformuliertje voor de dag maar mijn handen trilden nog helemaal. Meneer Schepers was heel vriendelijk en stelde me wat op mijn gemak. “Zullen we dat dan maar later invullen? Woon je in de buurt, dan breng je eerst even thuis.” Ik knikte, vijf minuten verder woon ik. Hij reed voor me uit zodat ik niet erg hoefde op te letten op ’t verkeer. Ik stop en stap uit. Ik wijs hem waar ik woon en we wisselen telefoonnummers uit en hij zou vrijdagochtend langs komen om ’t formuliertje in te vullen. Dan wist hij ook of er dure schade was.
Vanochtend stond ‘ie voor de deur, half negen zoals afgesproken. Omdat het het vrijdag is heb ik een katoenen rokje aan en een vrolijk shirtje. Op vrijdag hebben we altijd wat opruimwerk in ons benauwde kantoortje en in het magazijn zelf. Hopelijk zie ik er niet te slordig uit; Johan zag er wel uit als een keurige heer. Ik had koffie klaar en was eigenlijk wel blij dat hij zo relaxed deed over dit geval. Johan is een man van in de veertig met een net pak en een dikke Volvo. Ik zelf ben eind dertig en heb een baan in het magazijn van een computer-bedrijf hier op het industrieterrein. Dus toen Johan mijn flatje binnenstapte met zijn papieren glimlachte hij vriendelijk en rook ook nog lekker naar dure after-shave.
Na wat groeten en beleefdheden gingen we zitten in de woonkamer; ik op de bank en hij tegenover me op een stoel. Vraagt hij naar mijn verzekeringspapieren. Die kan ik dus nergens vinden. Volgens hem ging het om zo’n tweeduizend euro aan zijn nieuwe Volvo en bij mij dacht hij om zo’n vijfhonderd euro. Toen werd ik wel wat zenuwachtig, want ik weet niet eens zeker of ik wel goed verzekerd ben, en ik kon de papieren ook niet vinden. “Tsja, zegt hij Wat nou Debbie?” en toen keek hij me recht in de ogen. Ik vond wel dat hij mooie ogen had, en hij zag er toch al verzorgd uit en bleef vriendelijk en geruststellend. Ik glimlacht wat zenuwachtig en toen kwam hij naast me zitten.
“Ben je soms onverzekerd, Debbie?” vroeg hij. “Ik ben bang van wel, maar dat kunnen we toch ook zo betalen. Zonder verzekering.” “Oh, heb jij dan twee en een half duizend euro?” Ik schudde van nee en werd nog wat onzekerder. “Ik wel.” Zei hij heel beslist. “Zat je nou te bellen in je auto?” Ik knikte. “Dan betaalt de verzekering niet, hoor! Je krijgt nog een extra bekeuring van wel 350 euro van de politie.” Ik zette mijn kopje koffie weg op de tafel en hij legde zijn arm om mijn schouders. Ik dacht nog, 2.500 euro, ik weet’t niet. “Zit ik nou in de problemen Johan?” “Nee, hoor Debbie. Ik help je wel…” En toen kuste hij me zo op mijn mond en fluisterde hij in mijn oor: ”Zal ik jouw auto laten maken? Dan hoeft de politie niets te weten, toch?”
Ik was nog wat beduusd van zijn kus en was ook wel blij dat hij de politie weg zou houden. Ik knikte ja. Toen had ik meteen de volgende kus te pakken en een hand op mijn been. De kus was wel lekker en ik had al een tijdje geen vriendje gehad, bovendien werd de sfeer in eens heel ontspannen omdat ik voelde dat Johan me geen loer zou draaien. En daar had ik wel behoefte aan na al die stress van de auto en het geld.
Toen ik om half tien met Johan het flat portiek uitliep naar de auto’s zei hij om achter hem aan te rijden naar de garage. In de Zeeheldenbuurt stopten we bij een werkplaats. Ik moest in Johan’s auto gaan zitten terwijl de monteur er aan kwam. “Ah meneer Schepers. De 206 reparatie waarover u belde? Komt voor elkaar. Morgenavond zet ik hem bij Debbie voor de deur.” Johan gaf hem kennelijk wat geld en toen reden we naar mijn werk. “Hoe laat zal ik je vanmiddag thuisbrengen, Debbie?” Ik zei meteen dat dat niet hoefde, maar Johan hield aan. “Okee, om 3 uur vanmiddag dan” Een kusje op mijn wang en toen naar de zaak. Ik zag hoe Johan wegreed en vroeg me af wat er vanmiddag zou gebeuren.
Toen hij me vanochtend op de bank kuste voelde ik al dat hij meer wilde, natuurlijk. Ik was zelf ook wel wat makkelijk geloof ik. Toen hij zijn hand op mijn been legde liet ik hem een beetje begaan. En toen zijn hand naar boven schoof kon ik er niets aan doen: mijn benen gingen gewoon wat uit elkaar, vanzelf zeg maar. Hij zal dat wel als een teken om door te gaan hebben opgevat, denk ik. Ik begon toen zelf ook wel wat opgewonden te raken; Johan rook zo lekker en was zo vriendelijk… En ik had hem toch een soort van seintje gegeven om een beetje door te gaan, dat is wel spannend hoor! Ook zijn kus vond ik nog niet te ver gaan, zo zonder tong. Toen zijn hand mooi vóór mijn rokje stopte en niet eronder was ik wel een beetje teleurgesteld. Ik dacht echt even dat hij me zou grijpen. Hij liet zijn hand daar even liggen en het leek net of hij wachtte om zo onder mijn rokje te schuiven. Dát was dus héél opwindend, dat gevoel dat er iets staat te gebeuren.
Maar we stonden op om naar de garage en het werk te gaan. Dat kan natuurlijk niet als je zoals Johan een nogal dikke bobbel in de broek hebt! In de gang zei ik dat: ”Johan, je kunt toch niet zo de deur uit?” en ik klopte op zijn bobbel in de broek. Hij klonk wel wat hees toen hij me vroeg: “Oh nee? En wat wou je er aan doen, Debbie ?” Nou, je kent me toch? Heb ik toch snel even gedoken zoals dat heet. Ik gaf hem een klein kusje en hupte op mijn kniëen, rits open, slip weg schuiven en daar was de kleine Johan al. Viel me best mee wat hij had. Omdat hij al een tijdje aan het stijf worden was had ik weinig werk met mijn handen. En toen het zaakje begon te spannen en op te strakken hijgde Johan of ik asjeblieft wilde…. Kon hij van de berigheid dat ene woord niet eens meer uitspreken, de schat! Maar ik wist wel wat hij bedoelde hoor! (Jij ook?) Als een verse worst van de Hema hapte ik en dat was nog maar net op tijd. Ik zag in de lange spiegel in de hal hoe dat Johan helemaal naar voren kwam met zijn heupen. Jeetje wat ging zijn staaf af zeg, als een raketje! Toen ik opstond zag Johan helemaal bleek en kreunde wat dat het zo goed was en zo. Ik pakte een tissue voor mijn mond en een kauwgummetje voor de smaak. “Kom, we gaan Johan” Ik was best in een goede bui nu. En ik dacht dat het nu wel geregeld zou zijn met de auto’s en het geld en zo.
Op het werk vroeg Angie me natuurlijk wie die vent was die me gebracht had. En gekust. Ik zei dat we net de schade hadden afgewikkeld en dat mijn auto morgen weer klaar zou zijn. Angie keek me toen ondeugend aan: “Schade afgewikkeld met hem, zeg Debbie… je hebt hem toch niet… zeg maar bediend?” Ik voelde dat ik rood begon te worden en ging gauw met spullen in de weer: “Nee, formulieren, telefoontjes en zo. Wat dacht jij dan?”
Weer die veelzeggende glimlach maar Angie zei niets. Later bij de koffie keek ze me weer zo aan. Toen vroeg ik wat er was. “Hoe hoog is de schade aan je auto, Debbie?” Ik zei de beide prijzen en vroeg hoezo. Maar je verzekering betaalt niet, jij was fout! Vertel eens, wat moet je doen voor die man? Komt hij vanmiddag ook weer ophalen. Ik was verbaasd dat ze dat wist! Angie knikte een paar maal met een hmm-tje erbij. Vrijdagmiddag even de schade afwikkelen he? Ik zou maar goed eten en me lekker douchen, meid!”
Ik was wat verontwaardigd en zei: “Zeg Angie, wat denk je wel niet wat ik ben! Wou jij soms zeggen dat jij…” Angie keek me weer een beetje schuins aan. “Jij moet ’t zeggen Deb!” Ik keek om me heen en boog me voorover om te kunnen fluisteren: “Wou jij soms zeggen dat ik , zeg maar voor sex iets regel met hem?” Angie knikte dat ze dat inderdaad dacht. Ze pakte me bij mijn kin en keek me recht in de ogen: “Nou Debbie van me” fluisterde ze, “Zeg eens eerlijk, heb je iets voor ‘em gedaan? Je hoeft maar één woord te zeggen, niet alles vertellen.” En toen ze hield ze haar oor voor mijn mond en zei : ”Nou, ik weet ’t toch wel. Zeg maar één woord.”
En toen legde ze een hand op mijn been, net als Johan. En net als bij Johan voelde ik me heel intiem en veilig en toen ik fluisterde het woord dat Johan ook al niet kon zeggen. Angie keek me weer aan met haar begrijpende blik. Zo van: “Meisje toch, heb je die meneer nou echt ge…?” En het leek of ik dat hoorde en ik knikte van ja. Angie stond op en ging koffie halen. We gingen weer normaal aan het werk. Maar telkens als we elkaar tegenkwamen knipoogde ze naar mij.
Ik vond het wel wat vreemd dat iemand anders nu wist dat ik Johan vanochtend had gedaan. Ook wel wat spannend. Toen we lunch hadden gingen we aan een tafeltje zitten waar al twee dames zaten. Angie kwam tegenover me zitten. De andere twee dames aten zwijgend hun broodje kroket. Angie keek me weer op haar aparte manier aan en begon plagende opmerkingen te maken: “Straks weer, denk je?” met een knipoog. Ik wou geen argwaan wekken en antwoorde, als of het de normaalste zaak van de wereld was: “Ja, ik denk het wel. Hoe zo?” Angie haalde haar schouders op en zei “Zo maar.” Ik begon wat nieuwsgierig te worden naar Angie. Ik probeerde maar gewoon: ”en jij Angie, heb jij wel eens schade moeten afwikkelen?”
En nu verbaasde ze me. Heel overtuigend knikte ze met opgetrokken wenkbrauwen. “Oh ja hoor, reken maar van yes!” De beide dames naast me draaiden hun hoofd naar ons en zeiden ook: “Ja hoor, meid. Wij ook. En genoeg.” Ik verslikte me bijna in mijn appel. Angie keek de beide collegaatjes aan en maakte met haar hand een bekende gebaar. Alsof je op een banaan sabbelt zeg maar. “Vanochtend was dat” zei ze. “Om drie uur komt hij haar ophalen, dus dan zal het wel … worden”. Annie en Fransje, de beide dames hadden tegelijk hetzelfde handgebaartje gemaakt! De ene zei : “Even goed eten voor die tijd” en de andere: “en even lekker douchen.” Ik keek Angie verbaasd aan maar die haalde haar schouders op: “een schuld van 2500 euro? Nou, wat moet je anders dan. Dat weet toch iedereen.”
En nu zit ik op kantoor te wachten tot ’t drie uur is. Annie, die van de lunch, stapt binnen. Met een glimlach legt ze wat paperassen op mijn bureau. En een handdoek. “Debbie!” zegt ze en kijkt me daarbij aan als of ze jaloers op me is. “In de damesdouche staat wel shampoo en nog meer lekkers. Succes met de schade, meid” en weg is ze. Ik voel me een beetje bekeken: kennelijk weten al de collega’s dat ik en meneer Schepers vanmiddag wat schade moeten regelen. Half twee, een eeuwigheid nog. Francy, de andere van de lunch, komt ook nog binnen gestapt. Ook weer zo’n wetende glimlach.
“En, Debbie, nog een uurtje?” “Anderhalf” Francy lacht vrolijk: “denk je dat? Die is een halfuurtje te vroeg hoor! Hoe heet ‘ie ook weer?” Ik zeg Johan Schepers. “Nou, Debbie, Johan Schepers heeft heel veel zin om de schade af te wikkelen. Met jou!” en daarbij prikt ze met haar vinger tegen mijn shirtje. Ik sta op en zeg dat ik ga douchen. Met de handdoek stap ik ’t kantoortje uit en loop de gang door. Naast de toiletten is de douche. Snel slip ik mijn kleren uit en draai de kraan open. Terwijl ik wacht op het warme water denk ik aan vanmiddag en ik voel me wat onzeker. Sta ik me nou op te frissen voor hem, voor mezelf of voor 2.500 euro? Voor mezelf beslis ik als ik onder de straal sta en ik geniet de douche.
Terwijl ik me inzeep en met de spons masseer ontspan ik lekker en geniet. Ik doe’t ook een beetje voor hem denk ik en merk dat dat wel bij mijn stemming past. Ik ga nog wat door met de spons te wrijven. Intussen is het doucheraampje al helemaal beslagen. Genoeg. Langzaam begin ik me af te drogen en kijk naar de flesjes die er staan. Annie weet hier meer van, denk ik. Allerlei romantische geurtjes en geen frisse bureau deo’s. Ik kies een Franstalige en voel hoe de zoetige rozengeur door de damp in de douche wordt verspreid. Met de natte handdoek stap ik de gang weer op. Bijna iedereen is al naar huis lijkt ’t wel. Ik hang de natte handdoek over de stoelleuning van Annie en loop naar mijn kantoor. Kijk nou eens! Op mijn werkblad liggen een banaan een flesje Spa rood en een blikje Red Bull. Ik doe toch maar wat Francy zei en eet de banaan op. Het flesje Spa doe ik in mijn tas. Ik kijk op de klok en zie dat het half drie is.
Francy stapt binnen: “een donkere Volvo, Debbie! Drink je Red Bull; nou maar op” en ze kijkt me grijnzend aan. Ik kijk naar de parkeerplaats en inderdaad rolt daar de Volvo van Johan. Terwijl ze het blikje Red Bull opentrekt zegt Francy: “Ik zie geen schade hoor.” Ze reikt me het blikje aan en ik drink meteen. Mijn keel is droog en de 200cc rollen zo naar binnen. Francy staat klaar om het blikje aan te nemen, ik pak mijn tas en loop de deur uit. Johan staat naast de auto: net pak en zonnebril. Halverwege de parkeerplaats groet hij me en ik hoor Angie achter me roepen: “Ik SMS je nog wel”. Als we wegrijden staan de drie collega’s me na te kijken en zwaaien. Jezus zeg, wat denken ze wel!
Om drie uur precies komt er een SMS-je binnen. Mijn mobieltje ligt op het middenconsole en Johan pakt hem en opent het berichtje. Van Angie: “en, is ’t wat?” Hij kijkt me lachend aan. “Wat denkt die Angie?” “Nou, dat we de schade gaan regelen” zeg ik neutraal zonder mijn zonnebril af te doen. Johan zegt niets en rijdt verder. “Hoe dan?” Ik ben nou helemaal strak van de energiedrank en de spanning. Al dat opjutten door de meiden die gewoon willen dat ik me aan Johan geef. Johan zegt: “Hoe dan, die schade regelen? In de werkplaats of …” Ik kijk hem aan. Mijn mond is droog en ik voel een verhoogde hartslag van al de coffeïne en andere pep uit het blikje.
Ik glimlach hem aan en leg mijn hand op zijn been: “of… waar anders Johan?” Johan kijkt voor zich uit en draait de weg af, een bedrijfsterrein op. “Hier werk ik, Debbie.” Ik kijk op en zie het… politiebureau. Ik krijg kippenvel maar Johan grijnst. We stoppen achter het bureau en lopen naar de deur. Johan laat mij zijn politie pasje zien en opent daarmee de deur. Trap op rechts, weer een deur open met het pasje en we staan in een soort vergaderzaaltje. En ik ben dus nog nooit op een politiebureau geweest! En nu ben ik door een agent in burger meegenomen, er ingeluisd. Er staat mij een dikke bekeuring te wachten voor bellen achter het stuur, schade veroorzaken en onverzekerd rijden. Shit!
Op de open deur van het vergaderzaaltje staat: Gereserveerd Schepers. Niet storen. De deur gaat dicht en Johan schuift de gordijnen dicht. Johan trekt zijn colbertje uit en vraagt: “Hoe dachten je collega’s dat we de schade zouden regelen, Debbie?” Ik kijk hem aan, leg mij tasje neer en zeg: “Nou, gewoon met formulieren en geld en zo.” Johan gaat vlak voor me staan en glimlacht. Mijn hart bonkt in mijn keel en ik voel zijn nabijheid: de aftershave, de warmte die een lichaam afgeeft. Ik kijk hem ook aan en voel de spanning van het moment, vanaf het bijna ongeluk via de gesprekjes de afspraak het politiebureau en nu uiteindelijk tegenover elkaar.
Dan leg ik mijn rechterhand op zijn schouder en mijn linker aarzelt langzaam wat naar voren tot hij, net als vanochtend, de kleine harde Johan ontmoet. Johan schrikt een klein beetje maar ik zelf… Met een diepe zucht geef ik nu mijn spanning en emotie vrij baan en omhels Johan. Daarbij voel ik zijn onderlijf tegen me aan duwen met een harde boodschap voorop. Zijn linkerarm is om mijn rug en met zijn rechter grijpt hij mijn achterste. Ik voel de sterke mannenhand kneden. Hij duwt me nu ook met zijn hand tegen hem aan. Ik voel hoe hij het rokje omhoog schuift en mijn slipje omlaag. Ik laat hem. En hij is best handig: mijn slipje ligt al op de grond! Ik wil nu wel gepakt worden. Dit zat er aan te komen en ik wist het en liet hem en wilde wel.
Johan schuift een stoel van de tafel en zet mij op het tafelblad. Ik heb een omhooggeschoven rokje aan en schoenen en ik voel me behoorlijk naakt zo met een vrij onderlijf; Johan is, behalve zijn jasje, nog in volledig pak. Aan de riem steekt een pistool en op zijn overhemd het politiepasje van de deuren. Terwijl ik op de rand van de tafel zit knielt meneer Schepers voor me en begint te likken, sabbelen en kauwen. Wauw, dat had ik niet gedacht van hem en ik geniet. Na enkele minuten lig ik achterover en zwijmel bij zoveel heerlijks.
Dan moet ik aan het werk: hij staat tussen mijn benen en kijkt me aan. “Zo Debbie, terwijl ze jouw Peugeootje uitdeuken en overspuiten zal ik jou eens lekker uitdeuken…” Ik krijg het mannengrapje niet mee omdat ik helemaal in de wolken ben. Wel krijg ik mee dat Johan bij mij binnenkomt. Wat een lummel zeg, het moment van binnenkomst kost me even de adem, dan komt er een spontaan kreetje uit me. “Ooeei, Johan, wat een knots van een paal heb jij.” En liggend vanaf de tafel kijk ik hem aan. Dat stimuleert hem enorm en nu ben ik aan de beurt voor een fysiek partijtje afreageren door een afgezeken agent. Ik laat me mishandelen en ik voel me als een sporttas die in het bagagevak van de trein heen en weer geslingerd wordt. Ik vind het goed, ik was er aan toe na alle spanning en dreiging, na het lange er naar uitkijken, het douchen, de energiedrank en nu wil ik dat hij het doet en zijn gang gaat.
Terwijl ik heen en weer geschoven en geduwd wordt door Johan, zie ik dat hij zijn overhemd en das nog aan heeft. Zelfs het pistool hangt nog aan zijn riem; hij laat er echt geen gras over groeien en moet me hebben. Ik vind het lekker dat hij me zo erg graag wil.
Ik heb mijn benen omhoog tegen Johan aan, mijn onderbenen onder zijn armen door. Hij houdt me vast bij mijn knieën en zo kan ik geen kant uit: alleen waar hij me duwt en stoot.
Hij kijkt me telkens aan en ik zie zijn gezicht roder worden. Hij zweet en heeft een harde, bezitterige blik op zijn gezicht: hij pakt me helemaal.
Ik wil wel wat kleren kwijt en schuif mijn shirt omhoog en probeer mijn behaatje los te krijgen. Maar als mijn borsten half uit de cups zijn ziet Johan ze. Met een ferme greep pakt hij de lichtblauwe bh. Dan kijkt hij me indringend aan met heftige felle ogen en half kwaad half hitsig zegt hij: “Geil parkeerloeder, loopse SMS sloerie, hitsig magazijn sletje…” en trekt tegelijk mijn bh stuk. Ik schrik van zijn actie en vind het een heerlijke macho manier om zijn gezag op mij te laten gelden. Ik voel zijn stoten, zijn zware knots des te beter.
De bh-bandjes striemen op mijn schouders en geven een extra prikkel; mijn vrij liggende borsten zijn nu te kijk voor Johan. Hij pakt ze niet maar laat ze heftig trillen en bungelen door zijn machtig gestoot. Johan gaat verder met schelden en beledigen. Zijn grove scheldwoorden zijn extra beledigend voor me nu ik hier open en bloot lig, in een vergaderzaaltje dat niet eens op slot is. “Laat me die domheid uit je stoten, blondje met de natte kut..” Ik voel me nu echt gepakt en hulpeloos. Ik had nooit gedacht dat dat spelletje zo lekker zou zijn. “Debbie Maasakkers, zeg tegen me dat je graag geneukt wordt door agenten.” Ik ben bang dat ieder moment de deur toch open gaat en iemand ziet hoe ik hier al mijn intimiteit weggeef voor een bekeurinkje en een schade die niet eens te zien is.
Terwijl ik heftig schok en zijn fysieke bezetting van mij geniet doe ik wat hij zegt. Voor het eerst zeg ik dingen om een ander te laten zien dat ik me schik in zijn wensen: “Meneer Schepers, ik laat me graag door politiemensen nemen. Als ik fout was met de auto moet ik maar even mijn benen wijd doen. Oh God agent Johan, ik wil niet. Zeg me dat het moet!”
Tot mijn grote schrik trekt Johan zijn paal terug en zegt: “Het hoeft niet, Debbie. Maar als je je zelf vrijwillig onderwerpt ga dan nu op je knieën. Vrijwillig. Omdat je gewoon zo’n sletje bent die dat met alle rekeningen doet.” Hij lacht me uit, de hufter! Ik zie zijn kletsnatte erectie en ben zelf zo door en door geil dat ik gewoon wel verder vrijen moet! Ik glij van de tafel en kniel achterstevoren op een stoel.
Johan staat achter me en ik kijk over mijn schouder naar hem. Ik zie hoe hij mijn achterwerk opneemt en dan kijkt hij mij weer aan: “Nou? Juffrouw Maasakkers, wat wou je me zeggen?” ik zie hoe hij langzaam naar me toe schuifelt. Ik heb nog geen zin om mij meteen zo slaafs op te stellen als hij vraagt. Maar als ik voel hoe hij héél zacht zijn eikel tegen mijn door en door natte slakje aan houdt, er zachtjes tegen duwt, dan brand ik door en wil hem. “Agent Johan, ik ben helaas zo enorm sletterig dat ik u wel móét vragen om mij alsjeblieft te palen, langs achter als het kan. Agent Johan, mag ik alstublieft uw rekening met mijn kutje betalen. Ik kan niets anders omdat ik zo’n goedkoop snolletje ben. Ooh, pak me nou, please.”
Johan grijnst, maar ik zie dat hij moeite heeft om niet meteen in me te schuiven. Zijn strakke lummel is inmiddels donkerpaars en kan elk moment uit elkaar spatten als er niet een lekker honingpotje is om hem in te dopen. “Graag verdachte Maasakkers, maar ik wil eerst even horen dat je dit niet voor de lol doet maar gewoon voor geld.” Ik smacht intussen en hij ziet de teleurstelling. Het spelletje duurt nu al een minuut of vijf.
“Hé nee Johan, ik ben toch geen hoertje!” en daarbij duwt hij zichzelf langzaam naar binnen. Heel langzaam en veel te kort. Ik voel een rilling door me gaan en daar stopt Johan, de klootzak , en vraagt zachtjes: ”Oh nee? 2000 euro als ik verder ga met jou uitdeuken en spuiten..”
De schoft noemt het geld bedrag en daarom voel ik me wel wat hoerig. Ik speel mee en geniet van de gespeelde verhouding, maar eigenlijk wil ik die 2000 euro ook wel binnenhalen. Dus een beetje laat ik me wel voor sex betalen; ik zal je vertellen dat dat wel kinky voelt. “Agent Johan, ik ben meestal gewoon een simpel magazijn sletje, maar af en toe…” daar dringt Johan weer verder naar binnen, stoot een keertje en ik zucht diep. “Af en toe ben ik voor geld te hebben, zeker voor de politie. Alstublieft agent, rij me af zo als mijn hoerige Peugeootje. Deuk me uit en spuit me dan, maar wel voor geld. Goddomme, mag ik soms geen snolletje zijn?” Kennelijk bevalt mijn schuine praat Johan erg goed want nu zijn de remmen er af en ik krijg hem helemaal over me heen.
Johan pakt me, en hoe! Hij pakt mij bij mijn heupen en trekt me tegen zijn onderlijf en dan stoot hij me weer de tafel op. Jezus, wat fleppen mijn borsten heen en weer. “Johan, ik vind het zo ordinair dat mijn borsten zo flep geluidjes maken….” Raak! Nu zet Johan de eindsprint in. Met het zweet op zijn rode gezicht stoot hij zich naar zijn hoogtepunt en hijgt: “ weet je Debbie, ik heb helemaal geen autoschade!” En dan valt hij voorover op mij en schokt heftig zijn lading in me. Met een grote lach kijk ik Johan aan: “Nou Johan, dan ben ik toch mooi genaaid, niet?”. Nog een beetje buiten adem hijgt Johan “Debbie, hoertje, ik kom je nog een paar keer naaien. Reken daar maar wel op. Jou wil ik nog een paar keer uitdeuken, dom blondje!”. Ik kan niet wachten tot ik weer de pineut ben. Heerlijk!