Baiser volé (deel 3)

Le Retour à Deux

Ik schopte de voordeur zachtjes dicht, de geur van zout en zand nog in mijn haar. Het huis was stil, alleen het zachte tikken van de klok in de woonkamer vulde de ruimte. Mijn slippers liet ik bij de deur staan, en de strandtas bleef half uitgepakt op de grond liggen, een stille herinnering aan de middag met Max. Een warme gloed trok door mijn lijf, een mix van opwinding en opluchting, maar ook een scherpe prik van schuld. Vincent was nog niet thuis. Een deel van mij was blij, ik kon nog even nagenieten van de momenten in de duinen, Max’ handen op mijn huid, zijn adem in mijn nek. Maar een ander deel voelde een steek van frustratie. Ik was moe, mijn lichaam zwaar van het strand en de emoties, en het idee om nu alleen voor Liam te zorgen voelde als een last die ik niet wilde dragen. Waarom is hij er nooit als ik hem nodig heb? dacht ik, terwijl ik mijn tas op de keukentafel gooide. En waarom voel ik me zo opgelucht dat hij er niet is?

Ik begon pannenkoeken te bakken, de geur van warme boter en beslag vulde de keuken. Liam zat in zijn kinderstoel, zijn ogen al zwaar van de dag. Ik glimlachte naar hem, maar mijn gedachten waren elders. Terwijl ik het beslag in de pan goot, zag ik Max voor me, zijn kalme ogen, zijn vingers die mijn spijkerbroekje in gleden. Een warme tinteling trok door mijn onderbuik, en ik voelde mijn wangen rood worden. Hou op, zei een stem in mijn hoofd. Dit is niet het moment. Ik sneed een pannenkoek in kleine stukjes voor Liam. “Lekker, hè, lieverd?” zei ik, mijn stem geforceerd vrolijk. Hij knikte slaperig, zijn hoofd wiebelde terwijl hij at. Halverwege zakte hij bijna in slaap, zijn wang rustend op zijn vuistje. Ik bracht hem vroeg naar bed, zijn warme lijfje tegen me aan terwijl ik hem instopte. Zijn zachte ademhaling kalmeerde me even, maar zodra ik de deur van zijn kamer sloot, voelde ik de chaos in mijn hoofd weer opborrelen.

De keuken was een puinhoop – borden op het aanrecht, een halflege fles melk, de strandtas nog bij de deur. Ik had geen energie om op te ruimen. Morgen, dacht ik, terwijl ik naar de badkamer liep. Mijn lichaam snakte naar rust, naar een moment voor mezelf. Ik draaide de kraan open, het warme water vulde de ruimte met stoom. Mijn kleren vielen op de grond, en ik stapte onder de douche. Het water stroomde over me heen, warm en troostend, het zout en zand van de zee spoelend van mijn huid. Ik sloot mijn ogen en liet mijn hoofd achterover zakken, mijn gedachten dreven terug naar de middag.

Max. Zijn sterke armen om mijn middel, zijn warme adem in mijn nek, zijn vingers die mijn schaamheuvel streelden, mijn slipje nat makend. Ik voelde opnieuw de golf van opwinding, hoe mijn lichaam zich had geopend, hoe mijn spieren zich hadden aangespannen en ontspannen in een ritme dat ik lang niet had gevoeld. Hier, in de afzondering van de douche, ver van de eisen van Liam en de stille leegte van Vincents afwezigheid, kon ik me volledig laten gaan. In mijn hoofd was hij hier, onder de douche, zijn handen glijdend over mijn natte huid, zijn lippen op mijn nek. Ik stelde me voor hoe zijn geslacht tegen me aandrukte, hard en dringend, hoe ik me aan hem zou overgeven, volledig, zonder terughoudendheid. Mijn hand gleed over mijn buik, lager, de sensatie van mijn eigen aanraking vermengd met de herinnering aan zijn vingers. Het was een stille explosie van verlangen, een moment van pure lust die me overspoelde. Wat doe ik? dacht ik, terwijl mijn adem versnelde. Dit is niet goed, maar waarom voelt het zo juist? Een knagend gewetensconflict prikte, maar het verlangen was sterker, een vuur dat ik niet kon doven.

Plots voelde ik een koele luchtstroom, de douchedeur ging open. Mijn ogen schoten open, mijn hart sloeg over. Vincent stond daar, naakt, zijn ogen op mij gericht. Ik schrok, mijn handen instinctief voor mijn lichaam. Een flits van besef schoot door me heen: had hij me al die tijd al staan aankijken? De badkamerdeur stond vast op een kier, een detail dat me tot nu toe was ontgaan. “Je zag er zo prachtig uit,” zei hij zacht, zijn stem warm, terwijl hij bij me onder de douche stapte. Zijn blik was intens, alsof hij me al een tijdje had gadegeslagen. Mijn adem stokte, maar ik herpakte me snel. Het was lang geleden dat ik hem zo had gezien – naakt, kwetsbaar, en duidelijk opgewonden. Zijn lichaam drukte tegen het mijne, zijn handen streelden over mijn natte rug, mijn heupen. Ik sloot mijn ogen weer, niet uit schaamte, maar om me over te geven aan het moment. Dit is Vincent, dacht ik. Mijn man. Waarom voelt dit dan zo vreemd?

Mijn hand vond zijn erectie, hard en warm in mijn greep. Ik begon hem langzaam te strelen, mijn bewegingen ritmisch, terwijl ik voelde hoe hij naar me keek. In mijn hoofd was het niet Vincent, maar Max. Ik fantaseerde over zijn geslacht, hoe het tegen me had aangedrukt in de duinen, hoe zijn lichaam me had gevuld met een belofte van meer. Dit is verkeerd, fluisterde een stem in mijn hoofd. Je gebruikt hem. Maar ik kon niet stoppen. De morele tweestrijd vermengde zich met opwinding, en het maakte het alleen maar intenser. Ik voelde Vincents ogen op me, maar in mijn gedachten was het Max die ik aanraakte, Max die me begeerde. Mijn bewegingen werden sneller, mijn grip steviger, terwijl ik me voorstelde hoe Max’ adem in mijn nek zou voelen, hoe zijn handen me zouden vastgrijpen.

Vincent’s ademhaling werd zwaarder, zijn handen grepen mijn heupen steviger vast. Plots draaide hij me om, zijn bewegingen krachtig maar niet ruw. Ik boog voorover, mijn handen gespreid tegen de natte tegels van de muur, mijn benen wijd. Het warme water stroomde over mijn rug, langs mijn billen, een sensatie die mijn zintuigen versterkte. Vincent drong diep in me, zijn bewegingen ritmisch, krachtig. Elke stoot voelde als een golf van genot, vooral het moment vlak voor hij opnieuw in me gleed, waar mijn meest gevoelige plek tintelde van verwachting. Wanneer hij diep in me zat, voelde ik zijn buik en schacht tegen me aan, zijn ballen die zachtjes tegen me sloegen, een extra laag van opwinding toevoegend. Mijn gedachten bleven bij Max, zijn gezicht, zijn aanrakingen, hoe hij me had laten voelen. Waarom denk ik aan hem? dacht ik, terwijl mijn lichaam reageerde op Vincent. Dit is mijn man, mijn leven. Maar Max… Max maakt me levend. Schuldgevoel en opwinding vochten om voorrang. Kan dit wel? Is dit eerlijk? Maar de fantasie over Max wond me alleen maar meer op, vooral omdat Vincent van niets wist. Het geheim maakte het intenser, verboden, maar onweerstaanbaar.

Vincent kwam grommend klaar, zijn lichaam schokkend tegen het mijne. Hij trok zich terug, en ik draaide me om, mijn adem nog snel. Onze lippen vonden elkaar in een intense kus, hongerig en vol emotie. In dat moment vervaagde Max, als een droom die oplost bij het ontwaken. Een warme golf van verliefdheid voor Vincent overspoelde me, een gevoel dat ik lang niet had gevoeld. Zijn handen gleden over mijn wangen, zijn ogen zochten de mijne, en voor het eerst in tijden voelde ik me echt gezien door hem, een diepe erkenning die de leegte vulde. Het was de kwetsbaarheid in zijn blik, de oprechtheid van zijn aanraking, die me deed beseffen wat ik zo had gemist. Dit is wie we waren, dacht ik, terwijl onze tongen elkaar vonden. Dit is wie we kunnen zijn.

We droogden ons af, de stoom nog zwevend in de badkamer. Vincent trok een boxershort aan, ik mijn nachthemd. In de slaapkamer kropen we op bed, onze lichamen dicht tegen elkaar. Het gesprek begon voorzichtig, bijna aarzelend. “Ik weet dat ik er niet altijd ben,” zei Vincent, zijn stem zachter dan normaal. “Ik bedoel, fysiek wel, maar… ik ben zo opgegaan in mijn werk, in het zorgen dat alles stabiel is voor ons. Soms vergeet ik hoe zwaar het voor jou is.” Zijn woorden waren eerlijk, kwetsbaar, en ze raakten me diep. Ik voelde tranen prikken, maar deze keer van opluchting. “Ik heb je gemist,” fluisterde ik, mijn hand op zijn borst. Mijn vingers sloten zich om de zijne, een stille bevestiging. “Niet alleen je aanwezigheid, maar… ons. Wie we samen waren.”

Hij knikte, zijn vingers speelden met mijn haar. “Ik wil dat weer vinden,” zei hij. “Ik wil niet alleen de vader zijn, of de man die werkt. Ik wil weer jouw partner zijn.” Zijn ogen waren vochtig, en ik zag een kwetsbaarheid die ik lang niet had gezien. “Weet je, soms voel ik me zo machteloos. Ik wil alles goed doen – voor Liam, voor jou, voor ons. Maar ik weet niet altijd hoe. En dan… dan trek ik me terug, omdat dat makkelijker is dan toegeven dat ik het ook niet weet.” Zijn stem brak een beetje, en mijn hart kneep samen. Hij worstelt ook, dacht ik. Al die tijd dacht ik dat hij het niet zag, maar hij voelt het ook.

Ik kroop dichter tegen hem aan, mijn hoofd op zijn schouder. “Ik voel me soms zo alleen,” gaf ik toe, mijn stem trilde. “Alsof ik alles draaiende moet houden – Liam, het huis, mijn werk. En jij… jij bent er, maar je bent er niet echt. Ik weet dat je je best doet, maar ik heb je nodig, Vincent. Niet alleen als kostwinner, maar als mijn man.” De woorden stroomden eruit, alles wat ik zo lang had opgekropt. “Ik ben bang dat we elkaar kwijt zijn geraakt,” voegde ik eraan toe, mijn stem bijna onhoorbaar.

Hij zuchtte diep, zijn hand streelde mijn rug. “Ik weet het. En het spijt me. Ik dacht dat als ik hard genoeg werkte, alles goed zou komen. Maar ik zie nu dat ik jou daardoor heb verwaarloosd. En dat wil ik niet meer.” Hij pauzeerde, alsof hij naar de juiste woorden zocht. “Weet je nog, toen we net samen waren? Hoe we uren konden praten, over alles en niets? Hoe we elkaar uitdaagden, lachten, droomden? Ik mis dat. Ik mis ons.”

Ik glimlachte, een warme herinnering aan onze begintijd. “We waren zo zorgeloos toen,” zei ik. “Geen verantwoordelijkheden, alleen wij tweeën. Ik mis dat ook. Maar… we hebben Liam nu. En ik zou hem voor niets willen ruilen. Maar het is zwaar, Vincent. Het is zo zwaar om alles te balanceren.”

Hij knikte, zijn ogen op het plafond gericht. “Ik weet het. En ik wil het anders doen. Ik wil meer thuis zijn, echt aanwezig. Niet alleen fysiek, maar met mijn hoofd en mijn hart. Ik wil dat Liam opgroeit met een vader die er is, en dat jij je niet alleen voelt.” Hij draaide zijn hoofd naar me toe, zijn ogen zochten de mijne. “Kunnen we dat proberen? Samen?”

Mijn hart zwol op, een mix van hoop en opluchting. “Ja,” fluisterde ik. “Dat wil ik. Maar het moet van beide kanten komen. Ik wil dat we weer praten, echt praten. Over wat we voelen, wat we nodig hebben. Niet alleen over werk of Liam, maar over ons.”

Hij glimlachte, een zachte, oprechte glimlach. “Afgesproken. En… ik wil je weer leren kennen. Niet alleen als Liam’s moeder, maar als de vrouw van wie ik hou. Want dat doe ik, weet je. Ik hou van je. Ook al laat ik het niet altijd zien.”

De woorden raakten me diep, en ik voelde tranen over mijn wangen glijden. “Ik hou ook van jou,” zei ik, mijn stem dik van emotie. “En ik wil dit ook. Ik wil ons terug.” We vielen stil, onze ademhaling in sync, een stille belofte in de lucht. Max was vergeten, zijn aanwezigheid verbleekt in het licht van deze hernieuwde connectie. Voor het eerst in lange tijd voelde ik hoop, een sprankje van wie we ooit waren, en wie we weer konden worden.

Uitgeput en voldaan kroop ik tegen Vincent aan, mijn hoofd op zijn borst, zijn hartslag een kalmerend ritme. “Laten we morgen samen iets doen,” mompelde hij, zijn stem slaperig. “Met Liam, als gezin. Een picknick in het park, of naar de speeltuin. Wat jij wilt.”

Ik glimlachte, mijn ogen al zwaar. “Dat klinkt perfect,” fluisterde ik. Terwijl ik in slaap viel, voelde ik zijn armen om me heen, zijn warmte een anker in de storm van mijn gedachten. De duinen, Max, de schuld – het was allemaal vervaagd, vervangen door een diepe, rustige verbondenheid met de man naast me. Voor nu was dat genoeg.