Annelijn, de onderwerping aan Maestro (deel 1)

Ik staarde verdoofd naar het scherm van mijn telefoon. De zoemende verlichting en de harde bank van de kleedkamer waar ik op zat irriteerden mij. Mijn team was al naar de kantine vertrokken, maar ik kon het nog niet opbrengen. Net achttien, maar de vermoeidheid kroop dieper dan de vermoeidheid van alleen de training. Het zweet parelde op mijn voorhoofd, de zwoele geur van opgewarmde huid en de zoete frisheid van doucheschuim, waarmee de meiden net hadden gedoucht, vulde mijn neusgaten. Buiten klonk het ritmische getik van hockeysticks tegen ballen, een geluid dat normaal gesproken een golf van adrenaline door me heen joeg, maar nu voelde het als een verre echo. Mijn spieren protesteerden, maar het was mijn hoofd dat het meest te verduren had.

Ik ben hier, ik doe dit, ik ben Annelijn. Het was een mantra dat ik mezelf de laatste tijd vaak influisterde. Annelijn, de talentvolle middenvelder van Meiden A, de aanstormende kracht voor Dames 1 en daarna misschien wel doorstoten naar de profs, mijn toekomst. De plek waar ik hoorde. Het was mijn altijd alles, mijn doel, mijn ontsnapping geweest. Maar nu… nu was er ook dat andere. Dat verborgen luikje in mijn hoofd dat ik steeds vaker opendeed, een venster naar een wereld die niemand van mij kende. Het was alsof een kraan die ik jarenlang krampachtig had dichtgehouden, begon te druppelen, en ik wist niet of ik hem nog kon dichtdraaien.

Een paar maanden geleden had ik toevallig een app ontdekt met… erotische dingen. Geen porno, niet direct. Geen plaatjes of video’s, maar meer een forum waar mensen spraken over… onderwerping. Eerst las ik alleen maar de berichten die anderen plaatsten. Er werd geschreven over jezelf overgeven aan een ander, een submissive zijn. Tot mijn verbazing stootte het mij niet af. Het concept van een ‘submissive’ zijn, het idee van overgave, trok me aan met een kracht die ik eigenlijk niet kon begrijpen. Het voelde zo anders dan mijn altijd sturende ouders, mijn gestructureerde leven op school en mijn gecontroleerde wereld op het hockeyveld waar elke beweging, elke pass berekend was. Hier, op het scherm, was er die belofte van chaos, van loslaten, van compleet bezit.

Toen, in de kleedkamer, na een bijzonder frustrerende training waarin mijn passes steeds net niet aankwamen en mijn coach me met een teleurgestelde blik had aangekeken, logde ik in. Mijn vingers dansten over het scherm, mijn hart sloeg een onregelmatig ritme in mijn borst. Er was een nieuw bericht van ‘Maestro’. Zijn naam gaf me kippenvel, een mix van angst en opwinding. Hij was de enige waar ik persoonlijk contact mee had gezocht. Niemand wist van hem, en ik had hem nog nooit gezien. Alleen zijn woorden, via de chat, waren mijn gids.

“Ik voel je spanning. Je verlangt naar bevrijding. Ben je bereid je grenzen te verkennen? Om de touwtjes volledig uit handen te geven?”

Mijn adem stokte. Zijn woorden raakten altijd iets dieps in me, iets wat ik zelf niet durfde te benoemen. Hij ziet me. Hij begrijpt wat ik nodig heb, beter dan wie dan ook. Hoe weet hij dit allemaal? Met mijn hartslag in mijn keel en trillende vingers antwoordde ik hem: “Ja Maestro,” zo had hij gezegd dat ik hem altijd moest noemen, “Ik ben bereid.” Vrijwel direct kreeg ik antwoord: “Goed, dan doe je vanaf nu precies wat ik je opdraag. Je krijgt elke week een nieuwe opdracht die je zal uitvoeren.” Ik voelde hoe mijn wangen rood kleurden en mijn hartslag opnieuw versnelde. Een opdracht? Wat dan? Zijn woorden kwamen zo krachtig binnen dat ik niet eens overwoog om te protesteren of zelfs maar door te vragen. Ik ging dit, zonder tegenspraak, doen. Het was alsof zijn stem een onzichtbare ketting om mijn nek legde, zacht maar onverbreekbaar. En vreemd genoeg, wilde ik die niet afdoen.

Zijn eerste opdrachten waren onschuldig, bijna speels. De volgende training moest ik na het douchen als eerste de kleedkamer uit zijn, nog voor de rest van het team. Zonder haasten, maar heel vastberaden. Ik voelde de blikken, of dacht ze te voelen, maar keek niet om. De week daarop hadden we een uitwedstrijd en ik moest elke keer als ik een doelpoging miste, subtiel, maar hard, mijn lip bijten, alsof ik mezelf strafte. Niemand mocht het opvallen, die kleine, brandende pijn. Het dunne vel van mijn lip gaf mee onder de druk van mijn tanden, de zilte smaak van bloed vermengde zich met de ijzerachtige nasmaak van teleurstelling. Het was mijn geheim, mijn eigen schaamte. De derde opdracht voelde als een kleine, constante plaag. Telkens als ik mijn stick vastpakte, moest mijn duim precies op de rauwe plek van mijn hand liggen, de plek waar ik een blaar had gehad die net genezen was. Het deed geen pijn meer, maar het was een lichte druk die me steeds aan hem deed denken, onzichtbaar voor iedereen. Een herinnering die daar lag, precies onder mijn duim, bij elke grip.

En de laatste, die was het moeilijkst. Tijdens de wedstrijd, elke keer als we een tegendoelpunt kregen, moest ik stiekem, in mijn mond, een plukje haar proeven, een herinnering aan de ochtenddouche. Een vieze, ongemakkelijke sensatie die alleen van mij was, een private vernedering die niemand zag, maar die de nederlaag dieper in mijn keel duwde. Het plukje haar was droog, bitter bijna, en de restjes douchegel gaven het een chemische nasmaak die mijn mond droogde. Het was een smaak die bleef hangen, lang nadat het doelpunt was vergeten door de rest van het team.

Na elke voltooide opdracht, hoe klein ook, voelde ik een drang om hem te vertellen over elk detail. Over de lip, de blaar, de smaak van het haar. Ik schreef uitgebreide berichten, zoals hij dat wenste, vol met mijn gedachten en de stille, brandende schaamte die ik voelde. Ik wilde dat hij alles wist. De meest intieme, vieze details. Waarom? Omdat ik wist dat het hem een gevoel van macht gaf, en die macht deelde ik met hem. Het gaf me een vreemde verbondenheid. Zijn reacties waren altijd kort, een enkel woord soms, maar ze waren instemmend. Ik wist dat hij tevreden was. Soms, heel zelden, vroeg hij meer. Dan las ik een vraag over mijn diepste gevoel of een gedachte die ik nog niet onder woorden had gebracht. En dan, pas dan, besefte ik hoe diep hij al in mijn hoofd zat, en hoe graag ik hem alles wilde geven.

De opwinding van het geheim, van het weten dat ik een verborgen leven leidde onder de neus van iedereen, was verslavend. Ik voelde me machtig en kwetsbaar tegelijk.

Toen kwam de volgende reeks opdrachten. “De volgende training, moet je discreet een foto maken. Van je eigen benen en voeten, terwijl je onder de douche staat. Ze moeten nat en glanzend zijn. Niet je gezicht, alleen je benen en voeten. Tussen jouw voeten moet de scrunchie liggen die je tijdens de training in je haar had.” Ik vervulde de opdracht met een lichte tinteling in mijn lijf. Mijn blote benen en voeten, nat en glanzend, met mijn scrunchie daartussen, vastgelegd en verzonden. Het was intiem en persoonlijk. Ons geheim.

“Goed gedaan meisje, je bent klaar voor de volgende opdracht. Na de volgende wedstrijd, als de kleedkamer bijna leeg is, wil ik dat je jouw eigen sport-bh heel langzaam uittrekt, alsof je je lichaam aan de lucht presenteert. Om je pols zit de scrunchie die je net hebt uitgedaan. Je borsten moeten langzaam tevoorschijn komen. En je zult een video maken van het proces, alleen van je bovenlichaam, zonder je gezicht. Uiteraard mag niemand zien dat je dit filmt.” Deze opdracht liet mijn hart sneller slaan. Het ging verder dan alleen een foto. Het was een performance, een daad van overgave die ik alleen voor zijn ogen – en mijn lens – zou uitvoeren. De gedachte aan mijn eigen borsten, langzaam onthuld aan hem, vulde me met een onverwachte opwinding.

Daar zat ik dan, na een overtuigend gewonnen wedstrijd, maar de spanning begon nu pas voor mij. De kleedkamer ademde de geur van meisjeszweet en zoete deodorant, maar was nu stil, bijna leeg. Mijn hart sloeg onregelmatig terwijl ik mijn telefoon pakte, hem snel en onzichtbaar achter mijn tas zette. Een klein rood lampje knipperde kort, een stille bevestiging. Ik haalde diep adem, mijn borsten drukten strak tegen de zwarte stof van mijn sport-bh. Mijn vingers pakten de onderrand, traag, met een precisie die ik nog nooit had gevoeld. Elke millimeter stof die omhoog schoof, voelde als een openbaring. De strakke stof kroop langs mijn ribben, en liet een spoor van koele lucht achter. Mijn borsten bewogen vrijer, wiebelden zachtjes toen de bh over mijn tepels gleed, alsof ze wilden ontsnappen. En toen, toen de top van de bh mijn kin bereikte, waren ze daar. Vrij, blootgesteld aan de koele lucht en de lens. Het was geen simpele handeling; het was een stil gebaar, een fluistering alleen voor hem. Mijn adem stokte. Ik voelde mijn tepels hard worden, gespannen in de kou, en een huivering trok door mijn lijf – een vreemde mix van schaamte en spanning.

De sensatie van deze geheime opdrachten, de kleine overschrijdingen van mijn eigen grenzen, was verslavend. Elke keer dat ik een opdracht voltooide, voelde ik een golf van triomf en een groeiende, onverklaarbare lust. Het was de bevestiging dat ik de controle niet alleen over mijn lichaam, maar ook over mijn diepste verlangens, volledig had losgelaten. En ik wilde meer. Altijd meer.
Ik stuurde de video en beschreef, zoals altijd, uitgebreid mijn ervaring. En toen kwam het bericht wat alles veranderde.

“Goed gedaan. Je bent klaar voor de volgende stap. Je zult de controle niet alleen over jezelf loslaten, maar ook over je omgeving. Er is een meisje in jouw team. Lisanne. Ze is jouw eerste grote taak.”

Mijn maag trok samen. Lisanne. Iets ouder dan ik. Ze speelde in mijn team, een getalenteerde verdediger, een beetje stug, altijd in voor een grap. We speelden al sinds MO10 samen en fietsen altijd zij aan zij naar de hockey. Omdat we beiden 18 waren geworden zouden we, als er plekken vrijkwamen, samen naar Dames 1 gaan. De gedachte om haar te betrekken bij dit… dit duistere spel… liet een ijzige rilling over mijn rug lopen. Dit kan ik niet. Dit wil ik niet. Dit is te veel. Ik heb mijzelf aan hem onderworpen en beloofd al zijn opdrachten uit te voeren. Ik ga dit doen. Maar tegelijkertijd borrelde er een perverse nieuwsgierigheid op. Wat wilde hij dat ik deed?

“Lisanne kleedt zich altijd als laatste om in de kleedkamer, nietwaar? Ze doet dat omdat ze een tattoo op haar linker bil heeft die ze zorgvuldig verbergt.”

Mijn hart bonkte. Hoe wist hij dit? Had hij me bespioneerd? Of had ik het hem zelf verteld in een van mijn openhartige, nachtelijke chats met hem? Die herinnering, als een splinter in mijn geheugen, kwam pijnlijk bovendrijven. Ik herinnerde me vaag dat ik eens over Lisanne’s gewoonte had gesproken, en over die ene keer dat ik een glimp had opgevangen van een kleine, delicate vlinder op haar bil, toen ze zich snel omkleedde. Het was meer een gevoel van haar haast, een vluchtige beweging die mijn aandacht trok, en toen die vlinder, klein en kwetsbaar. Ik had er verder nooit over nagedacht. Tot nu. Shit! Mijn eigen stomme schuld. Had ik dit voor mij moeten houden?
Ping! Mijn gedachten werden ruw verstoord, een nieuw bericht.

“Je zult een foto maken. Een duidelijke foto van haar tattoo en haar billen, zonder dat ze het merkt. Dit is je eerste stap naar de macht die je zult uitoefenen.”

De opdracht voelde als een zware last op mijn borst. Het was een inbreuk, een overschrijding van een grens die ik niet had willen overschrijden. Maar de gedachte aan de autoriteit in zijn woorden was genoeg om me te doen gehoorzamen. Het was alsof mijn wil niet langer van mijzelf was, maar een verlengstuk van de zijne. Ik haalde diep adem. Het moet. Voor hem. Voor mij.

De volgende training was een marteling van spanning. Mijn ogen zochten constant Lisanne’s rug, haar billen, wachtend op het juiste moment. De kleedkamer was hectisch na de training, overal meiden die lachten, kletsten, douches die aanstonden en douchegel die uitgewisseld werd. Perfecte chaos voor mijn missie. Ik pakte mijn tas, mijn telefoon lag verborgen tussen mijn handdoek en mijn schone shirt. Toen Lisanne, zoals altijd, als een van de laatsten overbleef, haar rug naar me toe, voelde ik mijn hart in mijn keel kloppen. Ze bukte zich om haar broek te pakken. Haar slip zat strak om haar goed gevormde kont, maar die kon niet alles verhullen. Een perfect moment. Snel haalde ik mijn telefoon tevoorschijn, richtte en klikte. De flits was uit, gelukkig. Ik had de perfecte foto. De vlinder op haar bil, scherp en duidelijk. Mijn hand trilde toen ik de telefoon weer in mijn tas liet glijden.

Die avond stuurde ik de foto naar Maestro. Ik voelde een vreemde mix van schuld en triomf.

“Uitstekend. Je bent een goede onderdanige. Hiermee krijg je Lisanne in jouw bezit. Ze zal doen wat jij zegt. En de eerste opdracht voor haar is eenvoudig. Ze zal, de volgende training, tijdens het douchen, zichzelf volledig ontdoen van haar kleding, haar rug naar de douche, en dan twee minuten lang met haar handen in haar nek staan, zodat alle nog aanwezige meiden de voorkant van haar lichaam goed kunnen zien. Het is belangrijk dat haar lange haar niet te zien is, maar in een knot zit vastgemaakt met haar scrunchie. En jij zult erop toezien dat het gebeurt. Jij doet alsof je er een filmpje van maakt. Van haar benen tot aan haar nek, zonder dat haar gezicht herkenbaar is. Als je doet alsof je filmt moet je haar goed observeren, want ik wil het meest uitgebreide verslag wat je tot nu toe hebt gemaakt. Geen filmpje.”

De misselijkheid borrelde op. Dit ging verder dan ik had verwacht. Haar chanteren? En haar zo vernederen? Wat ben ik aan het doen? Wie ben ik aan het worden? De gedachte aan Lisanne’s gezicht, haar reactie en onze relatie, liet mijn maag omdraaien. Maar de adrenaline gierde ook door mijn aderen. Het was een macht die ik nog nooit had gevoeld. Het was een donkere, zoete belofte die me dieper trok, weg van de Annelijn die ik dacht te zijn.

Toen Lisanne en ik samen naar de volgende training fietsten confronteerde ik haar met de foto. Ik hield de telefoon in mijn hand, de foto van de vlinder op haar bil prominent in beeld. Haar ogen werden groot toen ze hem zag. Haar gezicht trok weg, een mengeling van schok en verraad.

“Wat… hoe…?” fluisterde ze, haar stem nauwelijks hoorbaar.

“Ik heb de foto,” zei ik, mijn stem kalm, bijna onnatuurlijk kalm. Ik voelde me alsof ik een script las. “En ik wil dat je doet wat ik zeg. Anders…” Ik hoefde de zin niet af te maken. Ze begreep het.

Haar ogen zochten de mijne, vol vragen, vol angst. “Wat wil je?” vroeg ze, haar stem krakend. Ik vertelde haar de opdracht. Haar gezicht betrok, woede flitste door haar ogen. “Dat doe ik niet!” riep ze uit, haar stem verheffend.
“Dan weet iedereen morgen van je tattoo, en hoe je die zo krampachtig geheimhoudt,” zei ik zacht, mijn stem een dreiging die harder aankwam dan elk geschreeuw. “En niet alleen je tattoo.” Ik wist niet eens wat ik daarmee bedoelde, maar de dreiging was effectief.

Lisanne staarde me aan, haar gezicht een masker van strijd. De seconden tikten weg. Ik zag haar interne gevecht. En toen, met een diepe, zucht, knikte ze. “Oké,” fluisterde ze. “Ik doe het.”

De douches in de kleedkamer waren na de training druk. Meiden lachten, zongen, het water stroomde over de bezweette lijven. Ik stond erbij, mijn hart bonkte als een gek, mijn zintuigen op scherp. Lisanne liep als laatste naar de douches. Ze keek even naar me, haar blik vol verwijt. Toen deed ze exact wat ik had gezegd. Ze draaide haar rug naar douchekop, trok langzaam haar handdoek van zich af en legde haar handen in haar nek, haar armen omhoog, haar borsten in profiel zichtbaar, haar hele lichaam onthuld. Ze bleef daar staan, twee minuten lang, als een standbeeld van vernedering, terwijl het water over haar rug, langs haar billen en benen op de grond stroomde.

Haar naaktheid, de rondingen, de strakke lijn van haar benen. Ik zag het allemaal. Een vreemde golf van warmte verspreidde zich door mijn borst. Het was geen direct seksuele opwinding, geen trek naar haar lichaam op zich, maar een diepere sensatie van macht. De controle die ik nu had, de manier waarop haar trotse, stugge lichaam zich voor mij blootgaf, was bedwelmend. Ik voelde me tegelijkertijd schuldig en triomfantelijk. Haar kwetsbaarheid was mijn macht. Haar gedwongen overgave, de stilte van haar protest die ze bewaarde, was veel krachtiger dan enig woord. Ik voelde een lichte tinteling in mijn vingertoppen, een soort elektrische ontlading. Dit voelt… goed. Gek genoeg. Dit is het begin.

Ik keek om mij heen, de andere meiden waren inmiddels terug in de kleedkamer. Met trillende handen haalde ik mijn telefoon uit de handdoek tevoorschijn en deed alsof ik haar van voeten tot nek filmde. De beelden van haar blote lichaam zogenaamd vastgelegd. Geen gezicht. Ik bekeek haar natte naakte lichaam tot op elk detail. Haar lichaam overgeleverd aan mijn blik. Lisanne stond daar, een standbeeld van stille vernedering, en ik was degene die de touwtjes in handen had. De sensatie van haar naakte kwetsbaarheid was een visuele bevestiging van mijn nieuwe rol. Een opwindende, gevaarlijke rol. Het was een vreemde mix van voyeurisme en eigenaarschap die zich in mijn buik nestelde, een brandend gevoel dat zich langzaam uitbreidde.

Die avond schreef ik mijn bericht: “Maestro, ik heb alles gezien. Elk detail, precies zoals u wilde. Ik stond daar, deed alsof ik filmde, maar mijn ogen waren zo scherp, zo hongerig naar elke curve van haar. Toen ze zich draaide en haar handdoek liet vallen, zag ik haar gezicht, ook al probeerde ze het te verbergen. Haar ogen, normaal zo trots, waren anders, starend naar de grond, alsof ze al vertrokken was. Een van haar oogleden trilde, niet door het water, ik geloof dat er tranen achter haar ogen brandden, klaar om te vallen. Haar kleine neus met sproetjes, die normaal zo eigenwijs de lucht in stak, wees naar de grond. Haar lippen waren strak op elkaar geperst, nat van het opspattende water, trillend van de spanning en de stilte van haar protest.

Haar haar zat met een scrunchie strak in een knot, precies zoals u had gezegd, waardoor haar nek langer leek. Kwetsbaarder, alsof twee sterke handen hem makkelijk konden omsluiten. Het water stroomde over haar rug, een glimmende, levende lijn die haar wervelkolom volgde, en verdween dan tussen de rondingen van haar billen. En haar billen… zo rond, zo vol, zo blootgesteld aan de neerdalende stralen.

Maestro, toen haar rug naar de douche draaide en haar handen in haar nek gingen, zag ik haar borsten in profiel. Ze waren iets kleiner dan die van mij, maar hadden een perfecte, stevige ronding. De waterstralen gleden over de zachte huid van haar bovenlichaam, rolden over de welvingen van haar borsten, en verzamelden zich even bij de tepels voordat ze verder naar beneden stroomden. De tepels zelf waren nu donkerder, wijzend naar voren, nat en glimmend. Elke beweging van haar ademhaling liet ze lichtjes op en neer gaan, een subtiel spel van water, licht en schaduw op haar huid. Ik kon de strakke lijn van haar buik zien, haar navel, en de zachte overgang naar haar heupen die zich elegant boogden. Haar schaamstreek, hoewel van de zijkant gezien, was zo duidelijk aanwezig, de donkere lijn dieper wordend tussen haar benen.

Het was een beeld dat zich in mijn netvlies brandde. Niet alleen haar naaktheid, maar de kwetsbaarheid van haar houding, de gedwongen overgave. Ik voelde een stroom van iets nieuws, iets krachtigs, door me heen trekken. Het was geen simpel genot, maar een diepere, bedwelmende opwinding die voortkwam uit de wetenschap dat ik dit had veroorzaakt. Haar vernedering was mijn triomf, en het voelde zo intens, zo… erotisch. Een erotiek die niet alleen in mijn hoofd zat, maar die door mijn hele lichaam stroomde, een zacht kloppen in mijn buik en een tinteling tussen mijn dijen. Maestro. De sensatie van haar blote, weerloze lichaam was een directe bevestiging van mijn macht. Ik voelde een tinteling, niet alleen in mijn vingers, maar door mijn hele lichaam, alsof elke zenuw zich ontlaadde. Dit was meer dan ik ooit had gedacht Maestro.”

Ik drukte op versturen… en wachtte, mijn adem ingehouden.

“Uitstekend. Je bent een geboren meesteres. Lisanne is van jou. Ze zal je gehoorzamen. En de volgende stap is dat ze haar gehoorzaamheid toont aan jou.”

Mijn maag draaide zich om. Wat nu?

“Volgende week, na de donderdagtraining, als de kleedkamer leeg is. Je zal Lisanne vastbinden, maar eerst, zal ze haar hockeyrok en shirt uittrekken. Haar polsen en enkels bindt jij aan elkaar. Je zal uit haar zicht lopen, haar in haar ondergoed achterlaten, vastgebonden, kwetsbaar. Dan, als ze denkt dat je weg bent, zal je haar opnieuw bekijken. Elk detail. Dan stuur je mij een uitgebreid verslag van wat je ziet en hoe zij reageert. Je telefoon is niet meer nodig, ze zal het accepteren. Haar vernedering zal het begin zijn van jouw genot.”

Mijn handen trilden. Alleen in haar ondergoed? De gedachte was tegelijkertijd afschuwelijk en pervers opwindend. Dit is het. Dit is waar het naartoe gaat. Ik voelde een nieuwe golf van opwinding, iets dat dieper ging dan alleen de macht. Het was het vooruitzicht van haar verdere kwetsbaarheid. Het was alsof de vloer onder me verdween en ik viel, niet in angst, maar in een oneindige diepte van nieuw, verboden genot.

De donderdagtraining voelde langer dan ooit. Ik had Lisanne geappt dat ze zich na de training niet mocht omkleden en moest wachten. Wat ze tegen de andere meiden zou zeggen was haar probleem. Tijdens de training vermeed ik Lisanne’s blik, bang dat ze mijn innerlijke turbulentie zou zien. Na de training, terwijl de laatste meiden de kleedkamer uit liepen, hield ik Lisanne met mijn blik tegen. Haar gezicht was gespannen, haar ogen vol angst. Ze wist wat er ging komen.

“Wacht hier,” zei ik, mijn stem schor, terwijl ik naar de spelerstas liep. De deur viel achter de laatste meiden dicht. De kleedkamer was stil, er was alleen het zachte geluid van de nog druppelende douches en de zoemende verlichting. Ik haalde een rol hockeystick-tape uit de spelerstas.

Ik hield de tape voor haar neus. Lisanne keek me aan, haar gezicht bleek. “Niet hier, Annelijn,” fluisterde ze. “Alsjeblieft. Iemand kan binnenkomen.” “Niet mijn probleem,” zei ik, mijn stem onverbiddelijk. Hij. Maestro. Zijn bevelen zijn absoluut. En ik ben de uitvoerder. dacht ik. Ik voelde een vreemde euforie, een macht die ik nog nooit had ervaren. Dit was anders dan haar chanteren. Dit was haar commanderen, haar dwingen om zich over te geven aan mijn wil.

“Zitten,” beval ik, wijzend naar een van de bankjes. Lisanne aarzelde, haar blik vol wanhoop. Toen zakte ze langzaam neer. Haar schouders hingen, haar hoofd gebogen. Ik voelde een steek van medelijden, maar drukte die direct weg. Dit is nodig. Dit is hoe het werkt. Het is voorbij de moraal nu.
“Doe je haar in een staart en je rokje uit,” zei ik. Lisanne bewoog niet. Haar ogen smeekten. “Uit,” herhaalde ik alleen, mijn stem scherper. Ze zuchtte, een zacht geluid dat ontsnapte. Ze griste een scrunchie van de bank en deed hem in haar haar. Daarna wipte ze op en manoeuvreerde haar lichaam om haar rokje uit te trekken. Het viel op de grond. Ze droeg een eenvoudig zwart sportslipje. “Nu je shirt”. Ze was te beduusd om protest aan te tekenen. Daar zat ze, haar billen en bovenbenen plakten van het zweet aan het bankje. Alleen in haar ondergoed, haar borsten duidelijk zichtbaar onder de strakke stof van haar sport-bh.

Ik scheurde een stuk tape af. Het kleverige geluid, een scherpe rits, vulde de stilte van de kleedkamer, een geluid dat voelde als een definitieve stap, onomkeerbaar. “Je handen op je rug,” zei ik. Ze gehoorzaamde, haar handen trillend. Ik bond haar polsen stevig aan elkaar. Niet pijnlijk, maar stevig genoeg om loskomen onmogelijk te maken. Ze voelde slap aan in mijn handen, haar weerstand gebroken. Ik liet haar opstaan. Haar ogen waren wijd, ze staarde voor zich uit, haar gezicht een masker van stille overgave.

Ze stond daar, vastgebonden, alleen in haar ondergoed. Haar lichaam was gespannen, haar ademhaling onregelmatig. Het was een beeld dat ik nooit zou vergeten. Mijn eigen ademhaling was oppervlakkig, mijn hart bonsde. De eerste golf van opwinding, puur gericht op de macht, maakte nu plaats voor iets anders, iets dat dieper lag. Ik keek naar haar borsten, die nu vrijer bewogen onder de dunne stof van haar sport-bh. De tepels waren lichtelijk gestold door de koele lucht. Ik volgde de lijn van haar rug, de ronding van haar billen in het sportslipje, de gespierde lijn van haar dijen die overging in haar kuiten.

De aanblik van haar naakte schouders, haar fragiele nek, de lichte aders die onder haar huid zichtbaar waren… het was een kwetsbaarheid die mijn eigen lichaam liet tintelen. Ik voelde een hitte opkomen in mijn buik, een zacht kloppen tussen mijn benen. Het was niet zozeer dat ik haar lichamelijk aantrekkelijk vond op dat moment, maar de pure, rauwe overgave die ze uitstraalde, de manier waarop ze daar stond, volledig aan mijn genade overgeleverd, wekte een diepe, instinctieve reactie in mij op. Dit was macht. En deze macht was… opwindend. Het was de sensatie van haar vernedering die mijn eigen bloed sneller deed stromen.

Ik liep om haar heen, bestudeerde haar vanuit elke hoek. Ze rilde, niet van de kou, maar van de intensiteit van mijn blik. Haar blauwe ogen volgden mij, haar wangen rood. De vernedering was bijna tastbaar in de lucht. Ik voelde me euforisch en leeg tegelijk.

Ik deed alsof ik de douches inliep. “Laat me niet alleen, er kan iemand komen,” hoorde ik haar bijna fluisteren. Haar houding veranderde. Ze stond minder stijf en leek voorzichtig om zich heen te willen kijken. Een manier om te ontsnappen? Maar Lisanne verroerde zich niet. Te bang voor de consequenties die er zouden kunnen volgen als ik haar zou betrappen. Dit is de drempel. De adrenaline gierde door mijn aderen. Ik voelde me tegelijkertijd walgelijk en onverslaanbaar. Lisanne’s kwetsbaarheid was een spiegel voor mijn eigen ontluikende kracht. Ik voelde een lichte druk tussen mijn dijen. Interessant. Wat is dit? De gedachte schoot door mijn hoofd, snel als een bliksemflits, en bleef hangen.

“Zo,” zei ik. “Je bent van mij nu. Je zal mij voortaan zonder aarzeling volgen.” Ik zag haar schrikken van mijn onverwachte stem. Ze was niet alleen geweest. Ik voelde de woorden als gloeiende kolen op mijn tong, maar ze voelden ook… juist.

Ik liep naar haar toe en pakte de tape bij haar polsen. Ze keek me afwachtend aan. Met een gevoel van anticipatie trok ik de tape los, het zachte, kleverige geluid vulde de stilte. Haar polsen waren rood, maar ze wreef er niet over. Haar ogen waren anders nu, niet langer vol angst, maar met een nieuw soort diepte.

“Annelijn,” fluisterde ze, haar stem zo zacht dat ik nauwelijks kon horen. Ze keek naar beneden, dan weer op. “Ik… ik was zo bang, echt. Maar tegelijkertijd… het was zo waanzinnig spannend.” Ze zuchtte, een zachte klank die uit haar binnenste leek te komen. “Ik wil dit. Ik wil… Ik ben van jou.”

Zonder enige aankondiging zoende ze mij recht op mijn mond. Mijn hart sloeg een slag over en joeg vervolgens als een wilde een stroom door mijn aderen. Een golf van iets heel nieuws, iets dat mijn zintuigen overspoelde, barstte los. Haar woorden, haar mond op de mijne, de warmte van haar lichaam – het was een complete, zwoele overrompeling. Anders dan de harde, zoekende kus van een jongensmond, was dit zacht, flexibel, haar lippen voelden als fluweel tegen de mijne, en haar adem, zoet en heet, vermengde zich met de mijne. Er was geen stugheid, geen druk die ik al kende; alleen een zachte, meegaande zachtheid die mijn eigen mond onbewust spiegelde. Het was als thuiskomen in een plek waarvan ik niet wist dat ik die zocht.

Mijn eigen ademhaling versnelde, kleine, snakkende geluiden ontsnapten aan mijn keel. De kriebels verspreidden zich, een warme, zwoele golf die zich dieper nestelde, precies tussen mijn benen. Het was een lichte druk, maar het kloppen werd steeds intenser, een zoemende sensatie die mijn hele onderbuik wakker maakte. Haar vingers klemden zich nu zachtjes in de stof van mijn shirt, alsof ze zich aan iets vasthield wat ze nooit meer wilde loslaten.

Ik liet het verder gebeuren, me overgevend aan de onverwachte wending die onze relatie had genomen. Dit was de echte overgave. Niet die aan Maestro, niet die van Lisanne aan mij, maar die van mij aan dit moment, aan deze jonge vrouw, aan deze onontdekte diepte van verlangen. Haar tongpuntje raakte zachtjes de mijne, een vonkje dat een gloed deed ontvlammen. Een diepe, resonerende trilling begon zich in mijn bekken te verspreiden. Ik voelde me wegvloeien in de zoetheid van haar mond, de smaak van haar huid, haar zweet, haar passie. Het was als een dijk die doorbrak, niet in chaos, maar in een heldere, allesomvattende stroom van genot en ontdekking. Ik was nergens en overal tegelijk, opgelost in de sensatie, en hier wilde ik blijven.