Linde mist iets

“Vond jij het ook wel fijn?” vraagt Peter aan Linde terwijl hij op zijn zij ligt en haar aankijkt. Linde humt instemmend. Ze beseft dat ze niet zo enthousiast klinkt als dat ze weet hoe haar vriendje het wilt horen. Toch lukt het haar niet om hem met volle overtuiging gerust te stellen. “Dat is fijn”, zegt Peter. Ze hoort aan zijn stem dat hij haar wel gelooft. Dat is voldoende voor haar om zich geen zorgen te maken dat ze hem kwetst.

Linde rolt op haar zij. Ze slaat haar arm om haar vriend heen en drukt haar lichaam tegen hem aan. Peter lacht zachtjes in zichzelf. Ze kunnen allebei ontzettend genieten van het moment dat ze na de seks tegen elkaar aan liggen en het gevoel dat ze echt even met z’n tweeën zijn.

Toch zit Linde met haar gedachten ergens anders. Ze is al een jaar samen met Peter. Hij maakt haar aan het lachen, ze voelt zich vertrouwd bij hem, en ze weet dat hij alles voor haar zou doen. Tijdens de seks weigert hij om klaar te komen voordat zij klaar is gekomen. Hij heeft er zelfs geen probleem mee om speeltjes te gebruiken wanneer het hem zelf niet lukt, iets waar maar weinig mannen voor open staan in Lindes ervaring.

Ondanks dat alles houdt Linde het gevoel dat ze wat mist. Het is niet alsof hij haar tekort doet, maar hoe goed Peter zijn best ook doet, Linde voelt zich na de seks… leeg. Peter doet alles voor haar, maar toch mist ze iets waar ze haar vinger niet op kan leggen. Ze wil het ook niet aan haar vriend vertellen voordat ze zelf weet wat ze nou mist, ze wil dat onzekere gevoel niet aan hem doorgeven.

“Waar denk je aan?” vraagt Peter terwijl ze nog diep in haar gedachten is verzonken. Ze schrikt uit haar gedachten op. “Dat ik denk ik even naar de wc moet”, bluft ze. Peter glimlacht naar haar. “Ga dan”, zegt hij gespeeld zeurend. Linde lacht naar haar vriend. Opgelucht dat ze haar gedachten even kan verzetten, loopt ze naar de wc.

Het weekend daarna heeft ze afgesproken met Merle, een vriendin van haar. Omdat Merle en haar vriend net de tuin hebben aangepakt, heeft ze Linde bij haar thuis uitgenodigd om de nieuwe tuin te bewonderen onder het genot van een wijntje.

“Wow, die tuin van jullie kan wel in een tijdschrift!” roept Linde verwonderd wanneer ze de tuin in loopt. Merle straalt van trots. “Hoeveel hebben jullie hier wel niet voor betaald?” Merles stralende glimlach verandert in een zelfingenomen grijns. “Eigenlijk alleen de materiaalkosten.” “Huh, zijn jullie zo handig dan?” “Nee, maar Michaels vader wel.”

Alsof hij is geroepen, loopt een man door de poort de tuin in. Linde bekijkt hem van top tot teen. Hij draagt een versleten spijkerbroek en een grijs hemd. Hij is stevig gebouwd met een zongebruinde huid. Hoewel het moeilijk te zien is door zijn stoppelbaard, herkent Linde wel wat trekjes van Merles vriend in zijn gezicht. De man bekijkt Linde even aandachtig als dat zij hem bekijkt terwijl hij naar Linde en Merle toe loopt. Ze ziet aan zijn blik dat zij hem blijkbaar even goed bevalt als hij haar.

“Michaels vader”, stelt de man zich voor, “maar je mag ook Hendrik zeggen.” Terwijl hij Linde een stevige handdruk geeft, kijkt hij recht in haar ogen. Linde voelt haar wangen rood worden, ze voelt zich ongemakkelijk door de onbeschaamde aandacht die de oudere man haar geeft. Hendrik glimlacht, hij lijkt door te hebben wat hij bij haar teweegbrengt.

“Ik moet nog even wat planken zagen voor het tuinhuisje, doe maar alsof ik er niet ben”, zegt Hendrik voordat hij naar het tuinhuisje loopt. Hij geeft Linde nog een laatste blik voordat hij weer doelgericht bezig gaat met zijn project. “Dank je wel, pa!” roept Merle de oudere man nog na.

“Hé, maar hoe is het met jou?” vraagt Merle. “Mwoa”, begint Linde. Ze vraagt zich af of ze verder moet gaan. Ze wil haar vriend niet afvallen, maar ze merkt dat ze er wel mee zit en dat Merle de enige is bij wie ze echt haar hart kan luchten. Ze slaakt een diepe zucht. “Nou ja, het gaat wel goed, maar ik merk dat ik gewoon wat mis tussen Peter en mij.” “Hoe bedoel je?” “Ik weet het niet, het gaat echt wel goed! Ik merk gewoon dat ik iets wil wat Peter mij niet kan geven… Ik kan er mijn vinger niet op leggen, maar ik weet het gewoon niet.”

Het ergert Linde dat ze niet precies kan duiden wat ze voelt. Ze ziet ook aan Merles blik dat zij haar ook niet begrijpt. Ze kijkt bedenkelijk. “Maar Peter is toch hartstikke lief voor je? Ik bedoel, hij is veel beter voor je dan Frank ooit is geweest.” “Ja, dat is ook wel zo…” erkent Linde schoorvoetend.

“Heb jij nooit het idee dat je wat mist, dan?” probeert Linde. Merle denkt na, ze wil haar vriendin een oprecht antwoord geven. “Nee, eigenlijk niet. Ik snap ook niet zo goed wat je zoekt. Eerlijk gezegd denk ik dat je het gewoon moet laten gaan. Ik zou het echt heel jammer vinden als je Peter zou laten gaan omdat je het gevoel hebt dat je iets mist dat je ook niet ergens anders kunt vinden.” Linde laat haar schouders zakken. “Misschien heb je ook wel gelijk.” Hoewel ze haar vriendin gelijk moet geven, verzacht dat totaal niet het gevoel dat ze heeft. Ze beseft dat Merle haar ook niet het luisterende oor kan geven dat ze zoekt.

Onder het genot van een wijntje kletsen Linde en Merle verder. Ze doet haar best om niet meer aan het gevoel te denken dat ze mist, maar het gevoel blijft in haar onderbuik door etteren. Terwijl ze doorkletsen, flitst Hendrik af en toe het tuinhuisje in en uit. Zonder uitzondering maakt de oudere man iedere keer oogcontact met Linde.

Plotseling vist Merle haar telefoon uit haar broekzak. “Hé, schat” zegt ze. “Ah, dat meen je. Je krijgt hem niet meer aan de praat? Oké, ik kom je ophalen.” Merle zucht. “Sorry, meid. Michaels auto heeft het begeven, ik moet hem ophalen. Zullen we later even kijken wanneer we weer kunnen?” Linde en Merle staan tegelijkertijd op. “Is goed, ik kom er zelf wel uit, ga jij maar”, moedigt Linde haar aan. Ze geeft haar vriendin een knuffel voordat ze door het huis en naar de auto loopt.

Zodra Merle de deur van haar auto dichttrekt, slaakt Linde een diepe zucht. “Gaat het wel goed, meid?” hoort ze opeens. Ze was vergeten dat Hendrik er ook nog was. Ze voelt zich betrapt, hij weet donders goed waardoor ze zo moet zuchten. “Kom, ga even zitten” zegt hij. Linde gehoorzaamt de oudere man.

“Volgens mij ben je je ei nog niet kwijt, of wel?” vraagt hij direct. Linde voelt haar wangen weer gloeien. Ze schudt schoorvoetend haar hoofd. “Problemen in de liefde?” Wanneer Linde stil blijft, staat Hendrik weer op. “Blijf maar zitten. Ik pak een pilsje, kan jij je wijntje opdrinken en dan vertel je me alles.” Door de manier waarop hij het zegt, heeft Linde het gevoel dat ze geen andere keus heeft dan hem te gehoorzamen. Hoewel ze zich niet op haar gemak voelt bij het vooruitzicht dat ze haar hart bij een man die ze nauwelijks kent gaat luchten, stelt zijn zelfverzekerdheid haar gerust.

Hendrik komt terug met een fles bier. Hij haalt een aansteker uit zijn broekzak en wipt het dopje van de fles. Hij ploft zich neer in de tuinstoel naast Linde, neemt een goede slok, en kijkt haar indringend aan. “Vertel.”

“Nou ja, ik weet niet zo goed wat ik moet vertellen.” De oudere man glimlacht naar haar. “Als ik het goed mee heb gekregen, vertelde je dat je wat mist, toch?” Linde humt instemmend. “Maar je weet niet wat?” Ze knikt. Hendrik kijkt omhoog, hij blijft even stil. “Wat je mist, heb je dat al wel eens bij een ander gevoeld?” De oudere man neemt haar duidelijk serieus, hij wil haar echt helpen om te ontdekken waar ze naar op zoek is. De bevestiging dat hij haar echt wil helpen, stelt haar op haar gemak. Ze heeft het gevoel dat ze haar problemen wel met hem kan delen.

De vraag zet Linde aan het denken. “Eigenlijk niet, alle vriendjes die ik heb gehad, zijn wel lief voor mij geweest. Peter zorgt goed voor me.” Linde krijgt een ingeving. Tegelijkertijd ziet ze het besef landen bij Hendrik. Hij leunt naar Linde toe en legt een hand op haar knie. Ze voelt een schok door haar lichaam trekken. “Meid, is een lieve vriend eigenlijk wel wat je wilt?”

Zonder erover na te denken, legt Linde haar hand op die van Hendrik. Ze gaat rechterop in haar stoel zitten. “Ik… Ik weet het eigenlijk niet”, stamelt ze. Natuurlijk wil ze een lieve vriend, een vriend die er voor haar is en voor haar zorgt, maar is dat alles wat ze wil? Ze voelt de knoop in haar maag oplossen wanneer het besef inslaat: natuurlijk wil ze een lieve vriend, maar af en toe wil ze ook iemand die haar niet continu op haar wenken bedient! De betekenisvolle grijns op Hendriks gezicht vertelt haar dat zij net zo goed doorheeft wat ze mist als zij.

Linde en Hendrik kijken recht in elkaars ogen. Ze heeft het gevoel alsof ze naar de oudere man toe getrokken wordt. Ze leunt dichter naar hem toe. “Dank je… Dank je wel” zegt ze schor. Hendriks grijns verandert in een tedere glimlach.

De tijd lijkt stil te staan voor Linde. Ze bestudeert Hendriks gezicht. Zijn zelfverzekerde glimlach, zijn zongebruinde huid, zijn donkergroene ogen… Zonder erover na te denken, leunt ze steeds verder naar hem toe. Hendrik leunt ook verder naar haar toe. Ze weet niet zo goed waar ze aan denkt, maar ze weet wel dat de oudere man haar alleen maar aanmoedigt om zich niet in te houden. Ze voelt de zenuwen door haar lichaam razen. Wanneer ze Hendriks adem op haar lippen voelt, houdt ze haar eigen adem in.
Alsof ze in een trance zit, leunt ze zo ver naar Hendrik toe dat ze haar lippen op die van hem drukt. Hendrik beantwoordt haar kus. Linde sluit haar ogen. Ondertussen voelt ze dat de oudere man een hand door haar zwarte haren haalt en haar naar zich toe drukt. Hendrik opent zijn mond, waarop Linde ook die van haar opent. Ze voelt Hendriks tong over die van haar strelen.

Linde sluit haar mond weer. Hendrik laat haar hoofd los. Plotseling heeft ze door wat ze heeft gedaan. Ze heeft een andere man gezoend, een man die qua leeftijd haar vader had kunnen zijn. Ze kijkt hem gechoqueerd aan. Hendrik heeft een geruststellende glimlach. Hij weet dat wat zij heeft gedaan, eigenlijk niet kon. Toch zegt zijn glimlach haar dat het goed is wat ze heeft gedaan. Ze blijft stil.

“Ik… Ik moet gaan”, zegt Linde hees. Hendrik knikt. “Ik snap het. Als je er weer over wilt praten, weet je me te vinden.” Ongemakkelijk staat Linde op en maakt ze aanstalten om te vertrekken.

In de auto naar huis maalt de kus door haar hoofd. Ze vraagt zich af waarom ze het heeft gedaan. Ook al weet ze dat ze iets heeft gedaan wat ze eigenlijk niet had moeten doen, ze beseft dat ze er geen spijt van heeft. Ze wil Peter voor geen goud kwijt, maar ze wil het gevoel dat Hendrik haar heeft gegeven ook niet meer missen. Ondanks dat de kus haar het gevoel heeft gegeven waar ze naar op zoek was, heeft het haar in een onmogelijke situatie geplaatst.

Zodra ze thuiskomt, rent ze naar de bank waar Peter op haar zit te wachten. “Hé schat, hoe was het bij…” Haar vriend kan haar zin niet afmaken voordat Linde in huilen uitbarst. Ze vertelt hem dat ze Michaels vader heeft gekust, hoezeer het haar spijt, maar ook dat ze het zo fijn vond. Snotterend vertelt ze haar vriend over haar dilemma: ze wil hem niet kwijt, maar ze vond het zo fijn dat ze niet weet wat ze met zichzelf aan moet.

Terwijl ze haar hart bij haar vriend lucht, luistert hij zonder haar ook maar een moment in de rede te vallen. Linde ziet dat wat ze zegt, hem kwetst. Toch laat hij haar doorpraten. Ze beseft dat dit een van de redenen is waarom ze zo bang is om Peter te verliezen; hij is zo lief voor haar, dat hij naar haar blijft luisteren terwijl zij vertelt hoe ze hem heeft bedrogen en er eigenlijk door mee wil gaan.

Wanneer Linde eindelijk klaar is, kijkt ze haar vriend aan. Hij blijft stil. Hij kijkt naar het plafond. Linde hoort bijna de gedachten door zijn hoofd razen. Nee, niet razen. Als ze ziet hoe rustig hij erbij zit, bedenkt ze dat hij alles wat ze hem heeft verteld overweegt. Desondanks heeft ze geen idee wat hij denkt.

“Weet je, schat”, begint Peter, “heel eerlijk had ik al langer het gevoel dat er wat speelde. Heb je al eerder…” Linde schudt haar hoofd. Linde merkt dat dat haar vriend oplucht. “Ik vind het in ieder geval fijn dat je eerlijk bent, schat”, zegt hij voordat hij Linde op haar voorhoofd kust.

“Is dit echt wat je mist, een andere man?” Linde schudt haar hoofd. “Nee, niet per se een andere man, lieverd. Ik mis gewoon het gevoel…” Linde denkt goed na voordat ze haar gevoelens onder woorden brengt. “Ik mis het gevoel dat een man controle over mij heeft. Ik vind je hartstikke lief en ik wil je echt niet kwijt, echt niet! Het is alleen… Je bent hartstikke lief en als jij zo zou doen, zou het niet zijn wie jij bent en daardoor ook niet echt wat ik wil. Ik denk dat wat ik wil is gewoon een man mij…” Peter kijkt haar begripvol aan. “Ik snap het.” Linde slaakt een zucht van opluchting. Ze drukt haar lichaam tegen dat van haar vriend aan.

“Schat, als dit is wat jij wilt… Misschien moet je het gewoon proberen. Misschien is het gewoon iets dat je geprobeerd moet hebben. Daarna kijken we wel weer verder.” Linde kijkt haar vriend met grote ogen aan. “Weet je het zeker, lief?” Peter knikt.

Linde wordt overweldigd door het gevoel van dankbaarheid. Ze kan niet geloven dat haar vriend niet boos op haar is omdat ze een andere man heeft gezoend en haar zelfs aanmoedigt om verder te gaan! Ze voelt een nieuwe golf tranen opwellen. Door haar tranen heen kust ze Peter. Ze zoent haar vriend met meer overgave dan ze hem ooit heeft gegeven. Het zoenen slaat al snel om in tongzoenen. Ze halen het bed niet eens meer voordat ze de kleren van elkaars lijf trekken en de liefde met elkaar bedrijven zoals ze nog nooit eerder hebben gedaan.