Tegen het einde van de vernissage, ze heeft samen met haar man en met vrienden in een kringetje geborreld, terwijl haar kut nog plakte van het samen kijken naar het bijzondere schilderij. Ze wil, omdat ze voelt dat het einde van de vernissage nadert, nog even naar het toilet voordat ze weggaat. Daar leest ze, nog voordat ze haar schaamlippen depte, haar slipje wat droger probeerde te maken, het appje van haar man, “ben even met Frits mee ik haal je over een uurtje op, kus – neem je nog een wijntje, vanavond ben ik van jou” en als ze terugkomt boven in de galerie waar de meesten al weg zijn besluit ze om even buiten in de schemer in het park te gaan lopen.
De avondlucht omarmt haar zacht en geurig, een mengeling van vochtige aarde, vallende bladeren en het laatste restje warmte van de dag. Yvonne slaat haar sjaal losjes om haar schouders, haar hakken tikken gedempt op de stenen terwijl ze de galeriedeur achter zich sluit. Ze heeft nog de lichte roes van wijn, van gesprekken en glimlachen, maar ook dat bruisende geheim in haar lichaam — de herinnering aan hoe ze klaarkwam voor het schilderij, de trillingen die nog nasidderen in haar bekken. En daar staat hij. Bij de rand van het park, half in de schaduw van een kastanjeboom, alsof hij haar had verwacht. Hij zegt niets, maar zijn aanwezigheid is zo geladen dat ze stokt in haar pas. De schemer omhult hen beiden, de geluiden van de stad zijn gedempt. Alleen de wind speelt zacht langs haar haren. Ze haalt adem, haar hart sneller. “Alsof je wist dat ik naar buiten zou gaan,” fluistert ze.
Hij stapt naar voren, langzaam, met die zelfverzekerde rust die haar eerder al deed beven. Zijn ogen glijden langs haar gezicht, haar hals, haar lichaam in de rok die inmiddels aanvoelt als een tweede huid. “Sommige dingen wéét je gewoon,” zegt hij, zijn stem lager, intiemer dan ooit.
Ze glimlacht, nerveus en opgewonden tegelijk, en laat zich meevoeren wanneer hij haar een pad op leidt, het park in. De lampen langs de weg werpen spaarzaam licht, hun schaduwen dansen tussen stammen en bladeren. De lucht is koel op haar wangen, maar haar lijf is heet, gretig. Zijn hand vindt de hare, kort, maar trekt haar daarna dichter naar zich toe, tot ze zijn warmte opnieuw tegen zich voelt. Het is alsof de uren binnen in de galerie slechts een voorspel waren en de avond pas hier, buiten, begint. Zijn lippen zoeken haar oor, fluisteren niets deze keer, alleen adem die haar bloed sneller jaagt. Zijn hand glijdt naar haar heup, net als eerder, maar nu blijft hij niet vluchtig. Hij trekt haar tegen zich aan, zijn geslacht duidelijk voelbaar tegen haar billen.
Ze huivert, haar benen reageren vanzelf, en ze weet dat dit moment anders wordt: niet verborgen achter kunst, niet half onderbroken door voorbijgangers, maar rauw, in de buitenlucht, tussen de bomen, in een park dat plots voelt als een verboden slaapkamer. De schemering heeft zich inmiddels als een zachte sluier over het park gelegd. Lantaarns werpen warme cirkels van licht op het pad, maar daartussen liggen diepe schaduwen, plekken waar de wereld lijkt stil te staan. Yvonne voelt haar hartslag tot in haar keel wanneer hij haar dichter naar zich toe trekt. De geur van natte bladeren mengt zich met de warmte van zijn huid, en de herfstnacht ademt een intieme stilte uit, alsof het park zelf hun samenzijn wil verbergen.
Zijn hand glijdt langs haar rug naar beneden, stevig, bezit nemend, en blijft rusten op de curve van haar bil. Hij drukt haar tegen zich aan, en ze voelt zijn geslacht, zwaar en hard, duidelijk tegen haar kut. Haar adem stokt; haar lippen openen zich voor een ademstoot die de koude lucht vult met damp. Hij draait haar langzaam om, zodat haar rug tegen de ruwe stam van een kastanjeboom komt te rusten. Het contrast van de harde bast tegen haar rug en zijn warme lichaam tegen haar buik maakt haar duizelig van spanning. Hun lippen vinden elkaar, gretig, gulzig, alsof de uren van opgekropte spanning nu in één moment moeten exploderen. Zijn tong zoekt de hare, proeft haar, dringt binnen. Ondertussen glijdt zijn hand langs haar dij, duwt zonder schroom de split van haar rok verder open, tot zijn vingers de natte warmte van haar slip vinden.
Yvonne kreunt luid, haar hoofd in haar nek, ogen gesloten. Haar kut brandt, zwelt, haar lippen zijn week en hongerig. De boodschap “naai me” hoeft niet meer in woorden te worden gefluisterd, haar lichaam schreeuwt het. En hij hoort het, want met één ruk trekt hij de stof van haar slip opzij. De koele avondlucht raakt kort haar blootgelegde lippen, maar direct daarna duwt hij zijn harde lengte tussen haar dijen, langs haar vochtige gleuf. Hij schuurt, wrijft, laat de kop van zijn geslacht glijden over haar clit, heen en weer, precies op die plek waar haar lijf explodeert van genot. Yvonnes handen grijpen naar zijn schouders, haar nagels drukken zich in zijn jas. “Toe…” hijgt ze, haar stem rauw, hongerig. “Toe, nu…”
En dan dringt hij binnen. Hard, warm, diep. Ze voelt hoe haar lichaam zich onmiddellijk om hem sluit, nat, gulzig, alsof ze hierop gewacht heeft sinds het eerste moment dat hij haar heupen aanraakte. Haar rug klemt tegen de boom, haar benen haken zich instinctief om zijn heupen. Hij stoot haar stevig, ritmisch, het kraken van bladeren onder hun voeten vermengt zich met hun gehijg. Ze voelt hoe elke stoot haar verder openbreekt. Haar kut spreekt nu zonder censuur: soppend, zuigend, pulserend. Elke stoot laat haar dieper kreunen, tot ze geen woorden meer kan vormen, enkel klanken van rauw verlangen. Zijn hand grijpt een van haar borsten vast, kneedt haar door de blouse heen, trekt een knoopje los zodat hij haar tepel kan voelen, hard en gevoelig. De wereld om hen heen is verdwenen. Alleen het park, de boom, hun lichamen die botsen en samensmelten. Het risico dat iemand hen ziet, een voorbijganger, een hondenuitlater, een jongere op een fatbike, maakt haar gek.
Ze kreunt luid, haar stem draagt ver in de stilte van de avond, en ze voelt hoe haar kut zich samenknijpt, natte golven over zijn pik trekt. Hij stoot dieper, harder, zijn adem zwaar in haar oor. “Kom voor me,” sist hij, “hier, nu, waar iedereen je zou kunnen horen.” Ze kan zich niet meer tegenhouden. Haar orgasme overvalt haar als een storm: haar hele lichaam trilt, haar nagels kerven in zijn rug, haar kut spuit natheid over zijn geslacht en buik terwijl ze schokkend klaarkomt, kreunend, hijgend, haar benen slap maar haar grip onwrikbaar. Haar hoofd bonst tegen de stam, haar mond staat open in een wilde roep die ze niet meer kan dempen. Hij houdt haar vast, stevig, terwijl hij doorstoot, zijn pik diep in haar natte warmte. Hun lichamen beven samen, één geheel van drift, totdat ook hij zich overgeeft, diep in haar spuit, warm, gulzig en haar vulva overspoelt met zijn zaad.
Langzaam, heel langzaam, zakken ze neer. Zijn voorhoofd tegen het hare, hun adem zwaar, de nacht nog altijd om hen heen. Yvonne voelt hoe haar kut nog na pulseert, warm, gevuld, ongecensureerd en levend. Het park zwijgt, maar zij weet: dit moment heeft zich in de lucht gegrift.
Ze nemen afscheid, wisselen telefoonnummers uit, spreken lieve woorden vanwege de onverwachte en intense kennismaking. Yvonne loopt terug naar de galerie alsof ze zweeft. Haar benen voelen week, haar heupen wiegen nog van de intensiteit waarmee hij haar net tegen de stam nam. Haar kut klopt nog, warm en gevuld, haar slip plakt vochtig tegen haar lippen. Ze voelt zijn zaad diep in zich bewegen bij elke stap. En toch, aan de buitenkant lijkt ze dezelfde elegante vrouw als een uur geleden: rok gladgetrokken, blouse losjes, sjaal nonchalant om haar schouders. Alleen zij weet wat er onder die laagjes leeft. Binnen neemt ze nog een klein glas wijn, lacht om een laatste grap van een kennis, knikt haar vriendin dankbaar toe. Niemand merkt het verschil. Alleen haar ogen, iets donkerder, iets vochtiger, verraden dat er iets in haar brandt dat niet door kunst of woorden te temmen is.
Wanneer ze buiten komt, staat de auto van haar man al klaar. De verlichting van de koplampen vangt haar even, alsof ze door een toneelspot naar voren wordt geroepen. Hij stapt uit, opent de deur galant voor haar. “Zo,” zegt hij, zijn stem luchtig, vertrouwd, “wat vind je, is het een mooie dag geweest?” Yvonne glimlacht geheimzinnig, schuift in de stoel, trekt haar rok glad over haar dijen. Het leer voelt stroef tegen haar huid, maar daaronder glibbert en gloeit ze. “Ja,” zegt ze zacht, “heel mooi.” Hij buigt zich naar haar toe, kust haar wang, een vleugje wijn en tabak aan zijn lippen. “En nu,” fluistert hij, “nu ben jij van mij.”
Ze glimlacht, haar hand rust kort op zijn dij, en ze voelt hoe haar eigen natte warmte zich opnieuw roert, als een echo. Ze weet dat hij vanavond zal nemen wat van hem is, gulzig, alsof hij al weken honger heeft. En zij zal geven, gulzig, omdat ze nog altijd openstaat, nog altijd druipt, nog altijd de vrouw is die in het park tegen een boom ongecensureerd zichzelf werd. Ze leunt achterover, ogen gesloten, terwijl de auto zacht zoemt door de straten. De stad glijdt langs, maar in haar binnenste gloeit een vuur dat ze mee naar huis neemt. Vanavond, morgen, misschien nog langer.
De auto zoemt zacht door de avondstraten, het geluid van de banden gedempt door de vochtige herfstlucht. Yvonne leunt achterover, de sjaal nog om haar schouders geslagen, terwijl de warmte van het leer onder haar dijen langzaam haar huid streelt. Haar man werpt haar een blik toe, een mengeling van tevredenheid en nieuwsgierigheid, en verbreekt als eerste de stilte.
“Nou,” zegt hij, “ze heeft zichzelf overtroffen, vind je niet? Vooral dat grote doek met die vurige kleuren, die lichamen die haast uit elkaar spatten van energie.” Yvonne knikt langzaam. Ze denkt aan het doek, aan de abstracte vormen die zo treffend haar eigen binnenste spiegelden, maar ook aan het andere werk, De kut uncensored, dat in haar lichaam nog nazindert. Haar lippen krullen in een lichte glimlach. “Ja,” zegt ze, “ze durft meer dan ooit. Het is alsof ze zichzelf eindelijk helemaal laat zien. Geen verhulling, geen omwegen. Puur, open, rauw. Dat is wat kunst moet doen, vind je niet? Je ergens raken waar je misschien niet eens geraakt wílt worden.” Haar man lacht zacht. “Dat doet ze inderdaad. Ik hoorde wat mensen wat ongemakkelijk schuifelen bij dat ene schilderij in de hoek. Sommigen wisten niet waar ze moesten kijken. Maar jij stond er heel geconcentreerd voor, alsof je het echt opslorpte. Wat deed dat werk met jou?”
Yvonne voelt hoe haar wangen warm worden. Een zacht branden dat niets met schaamte te maken heeft, maar alles met de herinnering aan wat er in die hoek gebeurde. Ze draait haar hoofd naar buiten, kijkt naar de bomen langs de weg die zich zwart aftekenen tegen de lantaarns. “Het was…” Ze zoekt naar woorden, haar stem lager nu. “Het was eerlijk. Ongecensureerd, zoals de titel zegt. Het confronteerde me met hoe direct en… hoe levend een lichaam kan zijn. Hoe een schilderij je kan laten voelen dat je zelf ook… open bent.” Hij legt kort zijn hand op haar knie, knijpt er zacht in.
“Dat klinkt alsof het veel met je deed. Ik vond het ook gedurfd. Bijna exhibitionistisch, maar met zoveel stijl dat je er niet omheen kon. Ik hoorde iemand roepen “Kut, wat geil.” Dat was het precies, Yvonne, jij zou dat ook zo kunnen zeggen. Onze vriendin heeft lef.” “Lef,” herhaalt Yvonne, haar ogen glanzend. Ze knikt, maar zegt niet meer. Ze voelt de druk van zijn hand op haar knie, stevig en vertrouwd, en tegelijk weet ze dat er dieper in haar nog iets anders gloeit: het ongehoorde geheim van het park, dat net zo rauw en ongecensureerd was als het doek en het orgasme dat ten grondslag lag aan die woorden “Kut, wat geil”. Haar man had ze gehoord, maar niet dat ze als rauwe expressie van haar orgasme juist uit haar mond golfden.
De auto rijdt verder, de stilte tussen hen gevuld met zachte muziek op de radio. Ze wisselen nog enkele gedachten uit over andere werken: de sculptuur die hen beiden ontroerde, waarbij haar heupen werden gestreeld, de installatie die vragen opriep, de zachte kleuren van een doek dat bijna dromerig was. Hun stemmen bewegen tussen alledaags en intiem, tussen kunstkritiek en samenzijn. En terwijl hij praat, voelt Yvonne haar eigen natheid opnieuw zachtjes in haar slip bewegen, alsof haar lichaam in stilte meeluistert. Ze glimlacht schuin, laat haar hand even rusten op zijn dij. Ze weet: dit gesprek over kunst is slechts een voorspel.
Vanavond wacht er een ander doek, een ander lichaam — haar eigen ongecensureerde waarheid, die ze straks met haar man zal delen. Omdat haar ongecensureerde kut nog meer verlangt dan het vandaag al kreeg. En gevoed wordt. Want in haar tas, naast haar, trilt haar telefoon nog na. Ze voelt de aanwezigheid van die drie ongelezen berichten als een tweede hartslag. Ze durft het scherm niet open te vegen, want ze ‘weet’ dat daarin zijn woorden wachten van de man die haar net tegen de stam van een boom nam, zijn adem in haar nek, zijn zaad nog diep in haar. Haar slip plakt nog steeds tegen haar lippen, vochtig bewijs van een zonde die zo intens smaakte dat ze er opnieuw naar hunkert.
Ze kijkt naar haar man, zijn profiel in het zwakke dashboardlicht. Zijn hand rust nog steeds op haar knie, stevig, vertrouwd. Hij is haar veilige bedding, de man die haar thuisbrengt, die haar vanavond wil hebben, zoals hij beloofde in dat appje eerder. En toch, het verlangen dat in haar kut klopt, dat scherpe tintelen dat niet ophoudt, is nog steeds verbonden aan die ander. Aan de geur van herfstbladeren, het ruwe kraken van bast tegen haar rug, zijn harde stoten in de schaduw. Ze schuift een fractie op haar stoel, haar dijen drukken dichter tegen elkaar. Haar man merkt het op en glimlacht. “Alles goed, lief?” vraagt hij, zonder argwaan. “Ja,” fluistert ze, haar stem hees, “alles goed.”
Maar in haar hoofd is er een tweespalt: twee vuren die tegelijk branden. Het ene, zacht, diep en vertrouwd, brandt richting de man naast haar. Het andere, fel en brandend als een lucifer die elk moment haar vingers kan verschroeien, is voor hem — de onbekende die haar lijf kent als een kunstenaar zijn penseel. Ze haalt diep adem en legt haar hand op de dij van haar man, net iets hoger nu, dichter bij zijn kruis. Hij reageert direct: zijn ogen even van de weg, een glimlach, een spanning in zijn kaak. Zijn verlangen naar haar is tastbaar, en ze voelt dat ze hem met gemak zou kunnen verleiden om de auto langs de kant te zetten. Haar telefoon trilt opnieuw. Het geluid is zacht, gedempt, maar in haar lijf klinkt het als een schreeuw. Ze weet dat daar, in die berichten, een nieuw spel lonkt.
Thuis heerst een rustige, haast alledaagse sfeer. Haar man zet de auto voor het huis neer, pakt hun jassen, en loopt direct door naar de keuken. Hij is energiek, praktisch, en begint al pannen uit de kast te halen en groenten te snijden. Het ritme van mes op snijplank klinkt vertrouwd, bijna geruststellend. Yvonne, daarentegen, beweegt lichter, haast zwevend, alsof ze twee werkelijkheden tegelijk binnengaat: het veilige thuis en de echo van het park. Ze legt haar tas op tafel, haalt haar telefoon eruit en voelt de spanning stijgen nog voor ze het scherm aanraakt. Haar vingers trillen een beetje als ze het ontgrendelt. Drie berichten. Allemaal van hem.
Het eerste: “Ik kan nog steeds je smaak proeven, je kut om mijn pik voelen trekken. Je weet dat dit niet de laatste keer was.” Haar adem stokt. Ze leest het twee keer, haar lippen opengesperd in een stille zucht.
Het tweede bericht: “Toen je klaarkwam tegen die boom… Jezus, ik voelde je beven tot in mijn ballen. Ik wil dat nog eens, harder, dieper. Binnenkort. Jij en ik.” Een siddering trekt door haar buik, direct naar haar clit. Ze voelt hoe haar slip opnieuw vochtig wordt, nog altijd plakkerig van eerder, en nu opnieuw doorweekt door de herinnering.
Het derde bericht is korter, rauwer: “Vanavond lig ik met mijn hand om mijn lul, denkend aan jouw natte gleuf. Ik wil dat jij hetzelfde doet. Nu.”
Yvonne slikt. Vanuit de keuken klinkt het sissen van olie in de pan, het geruststellende getik van borden die op het aanrecht gezet worden. Haar man neuriet zacht een melodie, nietsvermoedend. En zij, in de woonkamer, voelt hoe haar kut luidruchtig antwoordt op de woorden die ze net las. Ze laat zich achterover zakken in de bank, trekt haar rok en natte slip haast gehaast omlaag. De telefoon in haar ene hand, haar vingers in de ander. Ze maakt een geluidsopname. Voor hem. Ze glijdt onmiddellijk, zonder omwegen, langs haar kloppende lippen, duwt haar vingers vochtig naar binnen terwijl ze de berichten herleest. Het is alsof hij daar werkelijk staat, achter haar, fluisterend, stotend, dwingend.
Ze kreunt, zacht maar duidelijk hoorbaar in de kamer. Haar heupen bewegen ritmisch, haar vingers cirkelen haar clit die gezwollen en pijnlijk geil is. Ze leest opnieuw: “Ik wil dat jij hetzelfde doet. Nu.” en ze gehoorzaamt, haar lichaam spant zich, haar adem versnelt. Het geluid uit de keuken wordt vager, overstemd door het natte klotsen van haar eigen vingers en de doffe kreunen die uit haar keel ontsnappen. Haar hele lijf draait zich naar binnen, naar die golf die onstuitbaar dichterbij komt. Nog een zin, nog een beeld van hoe zijn pik haar net vulde in het park, en ze komt, schokkend, trillend, heftig. Haar kut spuit warmte, haar benen trillen, haar buik spant zich tot ze uitgeput neerzakt. Ze stopt de geluidsopname. Drukt op verzenden.
Ze veegt haar vingers haastig schoon met een doekje, hijgend nog, en schuift de telefoon onder een kussen. Dan staat ze op, loopt naar slaapkamer, trekt een zachte avondbroek aan, een wijde trui. Wanneer ze de keuken inloopt, ruikt het naar knoflook en tijm, de geur van thuis. Haar man kijkt op, glimlacht, streelt haar billen, zacht, kust haar in haar hals en zegt: “Perfect timing, het eten is bijna klaar. Wat zijn je billen toch lekker vandaag.” Yvonne glimlacht terug, schijnbaar kalm, maar in haar binnenste gonst nog de echo van een ongecensureerde extase die alleen zij kent.
Graag gedaan!
Top bezig, Thomas. Erg lekker.