Brigitte en daarna de kassière van de AH
Een waargebeurd verhaal, alleen de namen van de personages en locaties zijn veranderd.
De zaterdagvoormiddag tegen een uur of tien belde Jacques aan bij het appartementje van Brigitte. Na lang wachten ging de deur open en klom hij de trappen naar de vierde verdieping. Daar klopte hij op de deur en hoorde hij Brigitte roepen : “kom maar binnen, de deur is los”. Eens binnen, zag hij haar op de sofa liggen, waar hij haar de donderdag ervoor had neergelegd.
Jacques zette zich op één van de vier stoelen die er stonden en vroeg : “wat zei de dokter ?” Brigitte zweeg. “Is hij al geweest ?” Zij knikte van ‘neen’. Prompt nam Jacques zijn gsm en belde zijn huisarts op. Ze kenden mekaar goed, en die arts, ook al was het zaterdag, stond een half uur later in het appartement. Hij betaste de voet, zei dat er niets gebroken was, schreef een pijnstiller en een zalf voor en vertrok. Jacques liep naar de apotheek, kocht het nodige volgens het voorschrift en kwam terug naar Brigitte.
Als hij de situatie goed begreep, dan had Brigitte, sinds die donderdag niets gegeten en was ze zelfs niet van die sofa af gekomen, omdat haar voet teveel pijn deed. Eens terug op het appartement, gaf hij haar een glas water en een pijnstiller en vroeg wat ze wou eten. Ze zei niets dus keek Jacques in de koelkast, maar daar zat niet veel in. Hij ging voor zichzelf en voor haar in een naburige broodjeszaak een sandwich halen. Die aten ze samen op en hij maakte voor haar en voor zichzelf een Senseo.
Daarna masseerde hij de zalf in haar voet en gaf haar nog een pijnstiller. Er werd wat gebabbeld en zo kwam Jacques te weten dat Brigitte vroeger een kleuterjuf was geweest, maar na een zware operatie waarbij een tumor uit de hersenen verwijderd werd, zij op invaliditeit gezet was en niet meer kon gaan werken. Eén van de neveneffecten van die operatie was dat ze regelmatig evenwichtsstoornissen had. De oorzaak van het omslaan van haar voet, die donderdag.
Terwijl Jacques met haar babbelde, bekeek hij haar. Ze was in elk geval graatmager, met dunne beentjes, zo te zien kleine borsten, dus helemaal het tegenovergestelde van Claudia en Lydia. Dus dat zat wel goed.
Iets na de middag, ging Jacques terug naar huis. De volgende donderdag na het avondeten met zijn kinderen, stond hij terug in het appartement van Brigitte. Ze hebben over van alles en nog wat gebabbeld. Zo vertelde Brigitte dat ze twee kinderen had, uit een huwelijk dat ze had met een man van Marokkaanse origine. Dat huwelijk had zo’n tien jaar geduurd, dan had die vent haar met twee kleine kinderen laten zitten. Die had ze alleen opgevoed met heel veel moeite, maar het was haar gelukt. Ze waren ondertussen volwassen. De dochter was nu zelf, kleuterjuf en de zoon werkte in een multinational. Brigitte had een paar korte relaties gehad, maar niets voldoening gevend. Na haar hersenoperatie had ze niemand meer gehad. Jacques vertelde haar van zijn passieloos huwelijk, dat hij wel een paar keer iets buitenechtelijk geprobeerd had, maar helaas was dat nooit iets geworden. Details van Claudia of Lydia vertelde hij niet.
Die donderdag deden ze niets anders dan babbelen. Jacques smeerde haar voet is met zalf en net voor zijn vrouw thuis kwam, was hij ook thuis.
De donderdag daarop, vroeg Brigitte zelf voor een knuffel. Die knuffel werd seks. Jacques met zijn broek op zijn enkels en Brigitte trok gewoon haar kleedje omhoog en liet een naakt kutje zien, ze had immers geen slip aan. Ze waren heel zacht en lief voor mekaar. In een gewone missionarishouding, ze wou niet gelikt worden, ze wou door haar pijnlijke voet niet bovenop zitten, ze wou gewoon innig verstrengeld een piemel in zich voelen. Jacques neukte haar zacht en teder en na een paar minuten kwam hij diep in haar klaar. Ze streelde hem nog even door de haren en over zijn rug, maar duwde hem dan van haar af. Ze zei enkel : “bedankt Jacques”. Een half uur later was Jacques terug thuis. Veel van het gebeuren had hij niet genoten.
De donderdag daarna twijfelde hij of hij Brigitte wel een bezoek zou brengen. Tien minuten missionaris met wat gestreeld, leek Jacques niet echt de moeite waard.
Om half zeven hadden ze gegeten, tegen zeven ging zijn vrouw er vandoor naar een bridge avond en om kwart na zeven stond Jacques terug in het appartement van Brigitte. Ze deed erg aanhankelijk maar Jacques besloot in te grijpen. Hij zei : “Brigitte, jij was erg lief voor mij vorige donderdag, maar ik wil meer, veel meer en ook wat anders”. Brigitte keek hem nieuwsgierig aan en zei : “wat wil je dan precies ?” Jacques zei : “ik wil je kutje likken en de rest van je lichaam, ik wil zelf gepijpt worden en overal gelikt worden, ik wil je neuken in je kutje en je kontje”. Hij dacht daarbij aan Claudia, die hij nooit in haar kont had mogen neuken. “Kortom” zei hij “ik wil gewoon gepassioneerde, alles overheersende seks, niet enkel een korte missionaris en verder niets”. Zo, dat was gezegd en hij voelde zich opgelucht.
Brigitte had hem verbaasd aangekeken. Dan vertelde ze dat ze nooit wat anders dan een missionaris met een vent gedaan had, behalve met haar ex-echtgenoot van Marokkaanse origine. Die had haar regelmatig in haar kutje en kontje geneukt, zoals hij er op dat moment zin in had. Dat had altijd maar een minuut of tien geduurd en dan trok hij zijn broek op en was de feest voorbij. Haar likken had die nooit gedaan, zelfs haar borsten kussen had die nooit gedaan en af en toe had hij haar in de keel geneukt, maar dat vond Brigitte niet leuk. Pijpen was daar niet echt bij. Ze waren trouwens geen van beiden, ooit samen volledig bloot geweest. Jacques keek onbegrijpend naar haar.
Hij reageerde simpelweg : “wel, dan gaan wij dat nu veranderen, kleed je maar helemaal uit”. Brigitte keek verschrikt en zei : “dat doe ik niet, daar ben ik veel te lelijk voor”. Nu ‘brak toch de klomp’ van Jacques. “Meen je dat nou ?” Brigitte knikte beteuterd van ‘ja’. “Tja” zei hij, dan houdt het hier op voor ons en hij maakte aanstalten om weg te gaan. Brigitte begreep het niet zo goed en keek angstig. Maar ze zweeg. Jacques had toch op enige reactie gehoopt, maar dat viel tegen. Dus verliet hij het appartement.
Zeker twee weken, hoorde of zag hij niets van Brigitte. Dan, de derde week, toen hij de supermarkt op een donderdagavond verliet, tegen iets voor zessen, stond zij hem aan de uitgang op te wachten. Ze liep met hem mee, op zijn terugweg naar huis. Ze zweeg tot op het moment dat hij rechtdoor moest en zijn afslaan. Dan fluisterde ze : “Jacques, wil je nog eens terugkomen, ik zal alles doen wat je wilt”. Jacques keek haar aan en knikte. Dan ging hij voor het eten voor zijn kinderen zorgen en om half acht stond hij terug in haar appartement. Ze lag weer op haar sofa, toen hij binnenkwam, ook al was haar voet genezen
“Alles ?” vroeg Jacques. Bedeesd knikte Brigitte van ‘ja’. “Ok” zei Jacques, “kleed je maar helemaal uit”. Brigitte begon traag zich van haar kleding te ontdoen. Jacques deed hetzelfde, hing zijn kleding netjes over een stoel. Na drie seconden stond hij naakt in het midden van de woonruimte. Brigitte had haar trui, schoenen en kousen uit en met enige moeite was za haar skinny jeans aan het uittrekken. Dat kost blijkbaar enige moeite. Dan zat ze enkel in slip en bh op haar sofa. Angstig om verder te gaan blijkbaar.
Jacques stapte op haar toe en trok haar recht met één hand. Hij hield haar op armlengte en zei : “meisje, je bent een prachtvrouw, geen dikke kwal met vetkwabben overal, en misschien iets te mager, maar je bent echt mooi om naar te kijken. Hij nam haar hoofd vast in zijn twee handen, gaf haar een zachte kus op de lippen en zei : “ik zou heel graag de liefde met je willen bedrijven, Brigitte, wil jij dat ook ? Ze knikte weer voorzichtig.
Jacques zette zijn mond terug op de hare en zijn tong zocht een weg naar de hare. Ze kuste erg lekker, maar Jacques vond ze toch wel iets terughoudend. Hij wou erg gulzig en sloppy kussen, maar dat zat er niet in. Ze liet haar tong wel tegen de zijne dartelen, maar echt gepassioneerd kussen was het niet.
Hij had zijn éne hand op haar kont liggen, bovenop haar slipje en dus schoof hij zijn hand in die slip. Hij kneep in haar kleine billetjes. Het kussen viel wat tegen, dus trok hij zijn mond terug, gaf een paar likken in haar hals tot tegen haar oor en met twee handen deed hij haar bh op haar rug los. Die gooide hij weg. Er waren twee kleine borstjes tevoorschijn gekomen, ergens tussen A-cup en B-cup in, dacht hij. Er stonden wel twee mooie bruine tepels op. Dus boog Jacques zich voorover en begon erop te knabbelen. Beide tepels kwamen aan de beurt, eerst slokte hij telkens de borst grotendeels in zijn mond, dan zoog hij nogal fel, om daarna een paar keer over de tepel te likken, dan enkel de tepel in zijn mond te zuigen en daarna op die tepel te knabbelen.
Brigitte vond dat blijkbaar erg aangenaam en stond stil tegen hem aan te hijgen. Minuten lang verwende hij op die manier van zuigen en knabbelen, beide borsten.
Dan boog hij verder voorover, stak aan beide kanten van de heupen, een duim tussen de elastiek van het slipje en trok het ineens tot beneden onder haar knieën. Hij kuste haar buik, gleed met twee vingers van één hand over haar venusheuvel en schoof die dan voorzichtig in het kutje van Brigitte. Dat kutje was al redelijk nat. Hij bewoog wat in en uit.
Brigitte zei geen woord. Die hijgde alleen maar. Lydia en Claudia waren qua geluid veel intenser. Lydia kraamde tijdens het vrijen de meest gore praat uit en Claudia die kirde en kreunde aan één stuk door tot ze gillende klaar kwam. Brigitte zei niks.
Jacques liet zich niet van de wijs brengen, kuste nog even met de tong en duwde dan Brigitte neer op de salonzetel. Hij knabbelde nog wat aan haar tepels, likte over de borsten en bleef met twee vingers in en uit het kutje gaan. Hij zag dat Brigitte genoot, maar ze deed dat eerder stilletjes, door enkel wat te hijgen.
Dan stak Jacques zijn piemel in haar kutje. Brigitte lag gewoon met haar kontje tegen de rand van de zetel, haar hoofd tegen de leuning en met haar ogen toe.
Jacques plantte zijn vuisten links en rechts naast Brigitte op de zitting van de zetel, dreef zijn pik in één vloeiende beweging tot de wortel in haar en voelde het warme, nauwe kutje rond zin lul. Hij zuchtte. Ze was veel nauwer dan Lydia en zeker nauwer dan Claudia. Jacques begon in en uit te bewegen. Het kutje van Brigitte was erg nat. Jacques zette een stevig tempo in en voelde daardoor het genot in zijn lijf groeien.
Brigitte deed niet veel meer dan wat hijgen. Jacques begon sneller en sneller te neuken. Brigitte had een zalig kutje. Erg nauw, erg nat en de hele zetel waarop ze bezig waren, schokte door zijn geram. Brigitte deed evenwel niet meer dan gewoon wat harder hijgen. Na een tiental minuten werd de druk op zijn ballen te groot en hij spoot zichzelf leeg in haar kutje.
Tot zijn verbazing, liep Brigitte ineens weg naar de badkamer, met één hand onder haar kutje en tien minuten later kwam ze, terug in de woonkamer, maar al helemaal aangekleed. Jacques lag nog op de zetel met een half slappe piemel, die erg nat was van sperma en kutsappen. Brigitte ging naast hem zitten en zei : “wil jij je niet wassen ?”
Voor Jacques was dit het signaal dat de neukpartij voorbij was en hij ging zich dan maar proper maken in de badkamer.
Aangekleed terug in de woonkamer babbelden ze nog wat na en Brigitte zei : “bedankt Jacques dat je zo lief was voor mij, ik ben wel vier keer klaargekomen”. Jacques verstond er niets van. Vier keer was ze klaargekomen en hij had er niks van gemerkt. Buiten het hijgen had ze geen andere geluiden geproduceerd. Hij snapte het niet.
In de weken die volgden, kwam Jacques elke week langs. Telkens mocht hij haar neuken, zowel in kut als kont. Dat was geen probleem. Soms zoog ze gedurende een minuut of twee aan zijn piemel, gewoon om het stijf genoeg te krijgen en dat was niet echt een probleem. Dan moest hij neuken. Haar likken wou hij ook doen. Dat mocht ook, maar dat gaf geen extra gekreun. Ze bleef gewoon hijgen en het mocht niet te lang duren, want dan wou ze zijn piemel in haar kutje of kontje.
Een verschil daartussen was er blijkbaar niet. Of zijn piemel nu in haar kontje spoot of in haar kutje, Jacques merkte geen enkel verschil. Op een bepaald moment vroeg Jacques haar na een minuutje gepijp van haar kant en een minuutje gelik van zijn kant, waar ze het liefste had, dat hij zijn sperma zou deponeren.
Tot zijn verbazing zei Brigitte : “het liefst van al heb ik dat je tussen mijn borsten spuit”. Dat vond ze blijkbaar leuker dan in haar kutje of kontje. Jacques deed dat dan maar en trok zich, op zijn knieën naast haar gezeten af. Brigitte streelde ondertussen zijn bips en keek gefascineerd naar de lul die vlak voor haar ogen afgetrokken werd.
Vlak na elke ‘neukbeurt’ holde Brigitte onmiddellijk naar de badkamer om zich te reinigen en ze kwam telkens aangekleed terug.
Eén keer heeft hij haar doen masturberen voor zijn ogen, dat deed ze dan gedurende een minuut of vijf en dat was het. Of ze daardoor klaargekomen was, had Jacques niet kunnen vaststellen. Nadien gaf Brigitte aan, dat ze zoiets niet leuk vond. Dus Jacques liet haar die oefening nadien niet meer herhalen.
Deze ‘relatie’ heeft zo’n drie jaar geduurd. Elke week ging hij zich ofwel op haar borsten aftrekken ofwel in kut of kont klaar rammen. De frustraties bij Jacques begonnen te groeien. Hij kon zich thuis, achter zijn pc ook aftrekken en dat was bijna even leuk als wanneer hij in of op Brigitte spoot. Meerdere malen, had Jacques, toen hij bij haar vertrok, het idee : ‘dit doe ik niet meer, dit is nauwelijks beter dan met mezelf spelen’. Maar een week later spoot hij zichzelf toch terug leeg bij Brigitte.
Jacques begon depressief te worden. Dikwijls, als hij van bij Brigitte kwam, dacht hij : “wat voor een klote leven heb ik toch ?’ ‘Mijn vrouw zo koud als een diepvriezer, Lydia, die op haar persoonlijk stort woonde en het begrip hygiëne, nooit geleerd had, Claudia, die enkel kon klaarkomen door fisten of het inbrengen van heel grote voorwerpen en hij, stommerik dacht hij zij zichzelf, had haar zelfs nog de aller dikste dildo voor haar gekocht, waardoor hijzelf zichzelf overbodig gemaakt had’. ‘Hoe stom kun je zijn ?’ ‘En nu, nu heb ik een gat in een plank ter beschikking en het is nauwelijks beter dan mezelf afrukken’. Hij vloekte hartsgrondig.
Thuis gekomen, vroeg zijn vrouw om boodschappen te gaan doen en dat deed hij dan maar. Om zijn zinnen wat te verzetten besloot hij met de auto te gaan. Normaal ging hij naar een supermarkt zo’n twee blokken verwijderd van waar hij woonde. Maar hij had een foldertje in de bus gekregen van een nieuwe AH (Albert Heijn). Dat was zo’n tien minuten rijden voor Jacques en van zodra hij het lijstje van ‘mee te brengen dingen’ had, vertrok hij.
Jacques was nog nooit in een AH geweest. Die rezen nog maar pas, als paddenstoelen uit grond in België en hij was benieuwd. Met zijn vrouw had hij een afspraak, hij kookte in de week, zij in het weekend. Hij deed altijd de boodschappen, ook voor het weekend. Zijn vrouw ging nooit mee, maar hij mocht nooit mee als zij zelf ging shoppen en dat was dan altijd voor kleding. Zo moest zijn vrouw zich niets aantrekken van de boodschappen en hij moest zich nooit zorgen maken omwille van kleding. Zij bracht regelmatig een hemd, een broek of schoenen mee, ze kende zijn maten perfect. Hij was daardoor altijd netjes gekleed en hij liet de kledingkeuze volledig aan zijn vrouw over.
Bij de AH keek Jacques zijn ogen uit. Een zeer uitgebreid assortiment brood, kleine snackjes, kazen en zo voort. Hier kom ik nog, dacht Jacques bij zichzelf. Alleen bij de rayon waar de mayonaises stonden, had Jacques het even moeilijk. Daar moest hij opletten geen Hollandse mayonaise te kopen, die is eerder zoet en niet zoals de Belgische mayonaises. Geen Belg die dat Hollandse spul lekker vindt.
Jacques, nam meer dan voldoende tijd om te winkelen. Hij moest natuurlijk de hele winkel doorkruisen om te weten waar alles lag. Het personeel van de AH was bijzonder vriendelijk. Drie kwart was wel van Marokkaanse of Turkse afkomst, maar ze waren allemaal bijzonder behulpzaam. Met een nogal volle kar, reed hij naar de kassa’s. Daar kon hij kiezen : ofwel via de self scan kassa gaan ofwel via een gewone kassa. Hij koos voor het laatste. De meesten klanten deden dat blijkbaar niet, maar Jacques vond het toch aangenamer.
Bij de kassa deponeerde hij alles op de band. Schoof netjes aan en de kassière bleek een duidelijk Marokkaanse te zijn met een zwart hoofddoek en daaronder een soort uniform jasje van AH. De nogal jonge dame aan de kassa bleek Nadia te heten volgens het schildje op haar jasje. Ze keek hem niet aan, schoof alle artikelen over de scanner en vroeg hoe hij ging betalen, met de kaart of cash. “Cash” zei Jacques en hij keek haar even recht in de ogen.
Dat hoort normaal niet, Marokkaanse dames mogen niet recht in de ogen van een andere man, dan de hunne kijken, dacht hij te weten. Nadia sloeg haar donker, bruin, zwarte ogen, onmiddellijk neer en Jacques rekende af. Eens alles ingeladen, zei hij vrolijk : “tot de volgende keer Nadia”. Hij lachte, maar zag niet dat er ook op het gelaat van Nadia een glimlach verscheen.
Jacques, overdacht de situatie, toen hij zijn spullen in de auto laadde. Als Belg maak je normalerwijze, weinig of geen kans bij een Marokkaanse en hij met zijn meer dan veertig jaar en zij vermoedelijk nog geen twintig, al zeker niet. Althans dat dacht hij. Ze had wel een lief gezichtje vond Jacques. Licht getinte huid, iets te zwaar, niet dik maar eerder licht mollig, onder dat jasje zat volgens Jacques een toch wel serieuze boezem, dus dacht hij ‘dromen mag, aankomen niet en we zien wel’.
Veertien dagen later, ging Jacques opnieuw boodschappen doen bij de AH. Helaas geen Nadia te bekennen aan de kassa’s. Het was evenwel opnieuw op donderdag namiddag, net zoals de vorige keer. Jacques was adviseur voor een verzekeringsmaatschappij en hij werkte drie kwart van zijn tijd thuis van achter zijn pc. Regelmatig ging hij op klantenbezoek en zo’n bezoek kon soms een halve dag duren. Het werken thuis deed hij meestal ’s avonds, dikwijls tot na middernacht. Hij kon dus zijn tijd vrij indelen. Uit ervaring wist hij, dat winkelen best de dinsdag of de donderdag diende te gebeuren, dan was er minder volk.
Hij reed teleurgesteld met zijn kar naar de parking. Aan het onthaal liet hij zich nog eerst een klantenkaart aansmeren, na het achterlaten van zijn gegevens. Dat deed hij om wat meer tijd in de winkel te kunnen doorbrengen, in de hoop van Nadia aan de kassa’s te zien verschijnen. Dat was niet het geval.
Dus dan toch maar alles in de auto gaan kieperen. Jacques reed al heel zijn leven met Volkswagen. Te dure wagens, waren niet goed voor hem, naar zijn mening. Dat zou bij zijn klanten wrevel kunnen veroorzaken, mocht hij daar met een dikke BMW of Mercedes aankomen. Dus had hij een Tiguan in bezit. Een niet al te grote, onopvallende SUV, die perfect voor zijn job geschikt was.
Hij doet de achterklep open en begint als zijn aangekochte spullen in een paar plastiek plooibakken te laden. Zoals steeds, als een man twee dingen tegelijk wil doen, dan loopt het mis. Vrouwen zijn daar helemaal anders in. Jacques wou een papieren zak met een stuk of zes peren in, tegelijk met een andere papieren zak met een stuk of tien Jona Gold appelen in, in zijn koffer laden. En ja, het liep mis. De zak met appelen, raakte het handvat van zijn winkelkar, scheurde open en de tien appelen rolden over de grond. Hij vloekte hardop.
Hij bukte zich om zijn appelen op te rapen. Hij had er tien gekocht, zeven vond hij direct terug, legde die in zijn koffer en ging op zoek naar de andere drie. Hij ging op zijn knieën zitten, zag er ééntje onder zijn auto gerold, liggen en greep die en legde die eveneens in zijn koffer.
Dan draaide hij zich om, om de twee ontbrekende appelen te zoeken, maar vlak achter hem stond Nadia. Die had twee appelen vast en zei : “die zijn van jou”. Ze lachte. “Bedankt” zei Jacques en legde de appelen in de auto.
Nadia zei : “ik had pauze en dan staan we daar buiten achter de hoek van het gebouw”. Ze wees naar de zijkant van het gebouw. “Ik zag je klungelen en besloot maar even te helpen”. Ze draaide zich om en zei : “mijn pauze is voorbij, daag”. En ze liep weg. Jacques keek haar na. Ze had een stevig kontje, jeans laten dat mooi zien, ze was toch kleiner dan gedacht, hoogstens een meter zeventig terwijl hij net geen meter tachtig was en ze was een tikkeltje mollig, maar niet echt dik. ‘Verdomme’, dacht Jacques, ‘dat is een lekker ding, daar zou ik wel wat mee kunnen’. Jacques laadde de rest van zijn kar leeg en reed daarna naar huis.
Nog geen week later, op dinsdag, reed hij weer naar de AH. Hij parkeerde zijn auto net aan de hoek van het gebouw. Vlak aan de plaats waar Nadia toen haar pauze had genomen.
Veel had hij niet nodig, hij kocht gewoon wat vers, gesneden en proper gemaakte groenten dat was handig en nog wat andere spullen en begaf zich naar de kassa. Nadia zat daar. Hij schoof direct bij haar aan.
Als het zijn beurt was om af te rekenen, zei hij : “Nadia, nog eens bedankt om mij vorige keer te helpen” en hij glimlachte. Nadia keek schichtig rond, glimlachte een beetje en zei dan : “als je niet te snel weg bent, na de volgende klant mag ik pauze nemen”. En ze begon de spullen van de volgende klant te scannen, zonder nog naar Jacques te kijken.
Jacques reed met zijn kar naar de auto en deze keer laadde hij alles in, zonder iets te laten vallen. De achterklep terug toegedaan, keek hij op. Aan de hoek van het gebouw stond Nadia. Hij bracht zijn kar weg en liep op haar toe.
Hij zei : “Nadia, ik weet niet wat het met jou is, maar ik voel me erg aangetrokken tot jou”. “Mag jij als Moslima, wel met een vreemde vent babbelen ?” “Eigenlijk niet” zei ze. “Maar ik vond je zo zielig, de laatste keer” en ze lachte. Jacques viste een visitekaartje uit zijn jaszak en gaf het haar. Nadia keek een beetje argwanend en Jacques zei : “als je zin hebt in een babbel, zonder enige verplichting, stuur me dan een berichtje”. Nadia, nam het kaartje aan en stak het in een zijzak van haar schort.
Jacques reed naar huis. Hij ging kokerellen voor zijn gezin. Tijdens het koken dacht hij : ‘kluns dat je bent, dat kind gaat je nooit bellen’.
Er verliepen een paar dagen en op vrijdag kreeg hij een berichtje. ‘Volgende week, werk ik van twee tot acht in de namiddag, Nadia’. Jacques sprong een gat in de lucht. Hij antwoordde : “maandag, om tien uur ergens een drankje ?” Het antwoord was duidelijk : ‘ik mag niet gezien worden met een vreemde man, kom maar naar de Weerstandlaan, daar woon ik op nummer xx, bovenste verdieping’.
Die maandag, stipt om tien uur, belde hij aan. De voordeur ging open en twee minuten later stond hij via de lift, aan de voordeur op de derde verdieping. Nadia deed open.
Ze stond daar zonder hoofddoek, met heel veel dik, krullend ravenzwart haar en een tuniek aan. Een soort Marokkaans kleed, heel zedig van aan haar hals tot aan haar enkels. “Graag je schoenen uitdoen alsjeblieft” zei ze. Door het kleed kon je wel zien, dat ze over een nogal ferme boezem moest beschikken, maar buiten dat kon je niets van haar vormen zien.
Jacques deed zijn schoenen uit, liet ze op de overloop staan en op zijn sokken volgde hij haar. Het appartement was kraaknet en redelijk groot. “Thee ?” vroeg Nadia. Jacques knikte. Dan zei Nadia : “zet je maar in het salon”. Dat deed hij.
Twee minuten later bracht Nadia twee glaasjes en een zilveren kan met thee. Ze goot gloeiend hete thee in de glaasjes en deed in het hare vier schepjes suiker. Jacques deed dan maar hetzelfde. Hij nipte er van, maar die thee was veel te heet en veel te zoet, gezien hij er ook vier schepjes suiker in deed.
“Jij woont hier alleen ?” vroeg Jacques, om wat conversatie te maken. Nadia knikte. Ze bleek al vijfentwintig te zijn, gescheiden en een nakomertje in de familie. Op haar negentiende uitgehuwelijkt aan een Marokkaan die haar familie in Marokko gevonden had. Dat was dan allemaal geregeld door de Iman van de gemeenschap.
Na bijna vier jaar van vruchteloze pogingen om zwanger te geraken, bleek na onderzoek bij de dokter, dat Nadia geen kinderen kon krijgen. Dat was genoeg voor haar echtgenoot, Reda, om zijn vrouw te verlaten en zonder dat een echtscheiding uitgesproken was, was Reda gewoon terug naar Marokko vertrokken. Officieel was Nadia nog getrouwd, maar door die situatie kon ze geen nieuwe relatie opstarten en bovendien was zowat geen enkele Marokkaan nog in haar geïnteresseerd, omdat ze geen kinderen kon krijgen.
Dat was wel geen antwoord op zijn vraag, maar Jacques luisterde. Dan zei Nadia : “een man hier alleen met mij alleen, hier uitnodigen mag eigenlijk niet, moesten mijn ouders dat te weet komen, dan zou dat nogal wat heisa geven”. “Waarom deed je dat dan toch ?” vroeg Jacques.
Nadia zei : “ik weet het eigenlijk niet, de eerste keer dat ik je zag, had jij een heel melancholische blik in je ogen, een beetje triest zelfs en dan daarna zag ik je met die appelen knoeien en dat vond ik stuntelig en zelfs grappig”. “Het zal dat wel zijn en bovendien, ik kan soms nogal impulsief zijn”. “Sinds vrijdag dat ik je dat berichtje stuurde, heb ik wel honderd keer op het punt gestaan om een nieuw berichtje te sturen en onze afspraak te annuleren”. “Ik had het berichtje zelfs al geschreven, maar kon niet op ‘versturen’ drukken”. “Stom hé” voegde ze er aan toe. Ze lachte.
“Ik kan jouw impulsiviteit wel waarderen” zei Jacques en hij nipte weer aan zijn thee.
“Tja, als je naar hier gekomen bent om met mij seks te hebben, zal ik je moeten teleurstellen, Jacques, dat kan en mag ik niet”. Jacques was verheugd dat ze zijn voornaam uitsprak. “Och” zei Jacques nonchalant, “dat gebeurt vanzelf of dat gebeurt helemaal niet, dat zien we wel”.
Dan vertelde Jacques over zijn kinderen en zijn seksloos huwelijk. Over Lydia en Claudia zweeg hij. Nadia vertelde over haar twee broers en twee zusters, allemaal meer dan tien jaar ouder dan zijzelf. Zij was een nakomertje en vermoedelijk zelfs niet gepland. Ze vertelde dat ze haar ouders doodgraag zag maar dat haar vader nogal conservatief was en dat hij de reden was, om hem plezier te doen, dat ze enkel met een hoofddoek buiten kwam. En ze schudde haar haren. Het was al twaalf uur en Nadia bood hem wat zoete gebakjes aan. Iets voor twee vertrok Jacques terug.
De volgende vier, vijf maandagen kwam Jacques telkens tegen tien uur bij haar langs. Telkens babbelen ze over verschillende thema’s. Marokko, integratie van culturen, haar familie, zijn kinderen en zo voort. Telkens verliet Jacques iets voor twee het pand.
Het was al meer dan twee maand, na het allereerste contact met Nadia dat die hem plots vroeg : “waarom poog jij niet met mij te vrijen ?” Jacques verslikte zich bijna in zijn thee en zei : “jij hebt zelf gezegd dat ik er niet moest aan denken om seks met jou te hebben en dat respecteer ik”. “Ja” zei Nadia, “maar je had wel een poging mogen doen, nu denk ik dat jij mij als vrouw niet mooi genoeg vindt”.
Jacques lachte en zei : “Nadia, op het eerste gezicht ben jij een heel mooie jonge vrouw, je hebt een heel mooi en lief gezichtje, je hebt prachtige haren, maar je lichaam zit verstopt onder die Gandoura, dus daar zie ik niets van”. Nadia lachte en zei : “zo, jij weet de naam van het soort kleed dat ik aan heb, straf”. “Opgezocht op internet” zei Jacques, “maar het is een heel mooi kleed dat je, ongetwijfeld prachtig lichaam, verstopt”. Hij lachte.
“Charmeur” zei ze en ze stond recht. Ze legde haar handen op haar dijen, net boven haar knieën, trok haar Gandoura omhoog, helemaal over haar hoofd en smeet het kleed aan de kant op de salonzetel. Ze draaide zich naar Jacques en zei : “zo, niets meer verstopt en nu je eerlijke mening geven”.
Jacques was stomverbaasd. Voor hem stond een volledig naakte Nadia, ze had dus niets onder dat kleed aan gehad. Enkel een paar zilveren insteekslippers droeg ze.. Ze was ongeveer een meter zestig, dikke borsten, grote C of kleine D, dacht hij, een licht bruine huid, dikke knotsen van tepels en een groot donkerbruin tepelhof, een donkergekleurd kutje met een landingsbaantje, gespierde benen, een klein buikje en zoals eerder al geschreven tussen slank en mollig in. Jacques was sprakeloos.
Het enige dat hij kon uitbrengen was : “wwwaaaaoooouuuuuwwwww, jij bent mooi, amaai”. Nadia glimlachte en Jacques zei : “verlang jij nu echt van mij dat ik van dat prachtige lichaam af blijf ?” “Dat zou pas wreed zijn”.
“Neen gekkie, kom hier “ zei ze licht bevelend.
Einde deel 2 van 4
Voor commentaar op dit waargebeurde verhaal, enkel namen en locaties zijn aangepast ; stuur een berichtje naar rickdanvers@yahoo.com of hier op de site. Alle eventueel crimineel interpreteerbare feiten zijn vanzelfsprekend compleet verzonnen. Elke gelijkenis met personen of gebeurtenissen in dit verhaal, berusten louter op toeval. Tevens is dit verhaal enkel bedoeld voor de Gertibaldi site, enkel te kopiëren of te vertalen, mits voorafgaande, schriftelijke toestemming van de auteur.
Sensuele groeten,
Rick