Koningsdag deel 2 van 2

Tijdens de coronapandemie waren alle matjes en koningsdagmarkten verboden. In sommige steden en dorpen was het toegestaan om aan huis te verkopen. Om me los te maken van het opgelegde huisarrest slenterde ik door een oude, arbeiderswijk, in Enschede. Ergens trof ik een verkoper met oude Grolsch spulletjes. “Ik heb daar 18 jaar gewerkt.” Vertelde hij trots. Na wat praten en dealen wandelde ik verder met een mooie vlag en een XL Grolschjas. De vele stalletjes van kids met uitgewoond speelgoed en computerspellen liet ik links liggen. Even later twee dames, achter een grote tafel met boeken en oude langspeelplaten. Bij de boeken blijf ik staan. Er zitten ook fotoalbums met reisverslagen in. Ik vraag er naar bij de dames, het zijn een moeder en haar dochter blijkt. Moeders gaat verhuizen naar een aanleunwoning en moet nodig opruimen. Ik blader door de handgeschreven reis verslagen. Zandvoort, Zeeland de wadden, alles komt voorbij. Ergens staat een datum 1973. “Je boeken uit mijn jeugd.” Zegt de jongste van de twee, alles geschreven door mijn zus die drie jaar terug overleden is. Bij die reisboeken stond ook een houten kistje met slot. “Mag je zo mee nemen als je die hele doos met reisboeken mee neemt.” Ik geef €20,- en pik later met de fiets de doos met boeken en het kistje op.

Zo begon het eerste verhaal, Koningsdag P1, was de combinatie van Veerles dagboek en een stukje fictie waarin ze over haar belevenissen en ervaringen schreef. Het tweede dagboek bestond veel meer uit losse stukjes en ze schreef beschouwelijk. Alsof de lezer een toeschouwer was van wat haar overkwam.

Een september maandagavond aan het einde van een lange, hete, zomer. De zon was allang achter de hoge bomen van het park verdwenen en de gang van het internaat baadde in gedempt neonlicht. Veerle zat op haar bed, haar benen opgetrokken, haar blik gericht op de geruite lakens. Colette lag tegenover haar, met een luisterboek zachtjes op haar telefoon, maar ze had haar koptelefoon afgezet. “Je gedraagt je anders sinds het weekend,” zei ze uiteindelijk. Veerle haalde haar schouders op. “Is er iets gebeurd? Bij jou thuis? Of… heeft iemand iets geschreven?” Een lange pauze. “Hans heeft opnieuw contact met mij opgenomen.” Colettes uitdrukking veranderde niet meteen, ze wachtte. Veerle zocht naar woorden, zoekend naar een opening die wat er gebeurd was minder… definitief zou laten lijken. “Ik was… bij hem. Twee weken geleden. De dag dat ik je vertelde dat ik naar de stad ging voor wat douchegel en zo… toen zag hij me. Hij sprak me aan vanuit zijn auto.” Colette ging langzaam rechtop zitten. “En je bent met hem meegegaan?” Veerle knikte. Haar stem was nauwelijks meer dan een gefluister. “Hij was… aardig. Niet zoals de vorige keer. Heel zacht, ik dacht dat hij gewoon wilde praten.” “En? Heeft hij net gepraat?” Colettes toon was kalm en kil. Veerle bleef stil. “Veerle!” Ze nam de tijd. “Het is gebeurd. Wij… het is gebeurd.” Snikte ze, er viel een lange stilte. Toen stond Colette op, liep door de kamer en bleef bij het raam staan. “Jullie hebben geneukt? Heeft hij jou geneukt? Na wat er in de kleedkamer is gebeurd?”

Veerle knikte van ja. “Ik weet hoe stom het klinkt. Maar hij was zo anders dan die keer. Hij… luisterde en verontschuldigde zich. Het was niet zoals de eerste keer.” Colette draaide zich verbijsterd om. “Niet zoals de eerste keer? Wat betekent dat precies? Dat hij je deze keer een beker verse munt thee aanbood? Dat hij niet zo onbeleefd was? Veerle, verdomme word wakker! Die gast is begin dertig. Jij bent net achttien. Hij is je trainer. Hij heeft macht over je en die gebruikt hij, misbruikt hij! Punt uit.” Veerle slikte. Ze had dit moment gevreesd. De veroordeling van haar beste vriendin en kamergenoot. Niet omdat ze niet wist wat Colette zou zeggen, maar omdat ze diep van binnen dezelfde gedachten had gehad. “Ik weet niet wat ik ervan moet denken,” fluisterde ze. “Het was… fijn. Op de één of andere rare manier. Ik voelde me gezien. Werkelijk gezien. Eindelijk.”

Colettes ogen vlogen verder open. “Je voelde je gezien omdat je eindelijk iets voor iemand betekende? Omdat die oude vent je opmerkte? Veerle, verdomme! Je bent mooi, slim en tien keer meer waard dan een lul met een sixpack die niet weet wat verantwoordelijkheid betekent.” Tranen welden op in Veerles ogen. “Ik wilde het. Ik werd niet gedwongen.” Zei ze zacht. “Weet je wat ik denk?” Colette kwam terug en ging naast haar zitten. “Ik denk dat een deel van jou het echt wilde. En een ander deel… had gewoon niet de kracht om nee te zeggen. Beide kunnen waar zijn. Maar dat maakt het niet minder fout van hem.”

Veerle keek naar haar vriendin. “En wat moet ik nu doen?” vroeg ze. “Allereerst? Houd afstand. Volledig. Geen training, geen berichten. Je moet met iemand praten. Misschien niet meteen met de schoolleiding, maar met een decaan of het vertrouwenspersoon van de opleiding.” Veerle schudde langzaam haar hoofd. “Ik kan dit niet, nog niet.” Colette sloeg haar arm om haar heen. “Dan ben ik er. Tot je er klaar voor bent.” Een traan rolde over Veerles wang. Ze zei die avond niets meer. Maar ze wist: het gesprek had iets veranderd. In haar. En tussen hen.

De dagen verstreken langzaam. Veerle functioneerde. Ze maakte haar huiswerk, haalde goede cijfers en bereidde zich voor op haar eindexamens. Ze lachte zelfs af en toe met Colette als ze samen in de kantine zaten. Maar vanbinnen was er die prop, dat verrotte gevoel, een onzichtbare barrière tussen haar en de wereld. Alles klonk gedempt. Minder tastbaar. Die woensdag voelde ze de drang om te gaan hardlopen. De lessen waren vroeg afgelopen. De zon baande zich een weg door een dun laagje wolken en de lucht rook naar lente, naar vochtige aarde en nieuw gras. Ze jogde doelloos door de zijstraten van het stadje dat ze al van binnen en van buiten kende. Ze droeg een korte broek en een strak, topje, haar haar was in een knotje gebonden. En toen zag ze hem.

Hans stond voor een café dat alleen ’s middags open waren, met een kopje in zijn hand. Zijn blik was vaag de ruimte in gericht, alsof hij op iemand wachtte – of op niemand. Ze hield in maar besloot geen contact te maken. Toen draaide hij zich om. “Veerle?” klonk zijn stem, verbaasd. Ze draaide zich langzaam om, haar schouders gespannen, haar blik voorzichtig. “Hallo,” zei ze. Hans zette zijn kopje neer en deed een paar stappen in haar richting. “Ik… wilde je schrijven. Maar toen liet ik het liggen.” Ze knikte. Zwijgend. “Ik vroeg me af hoe het met je ging,” voegde hij eraan toe. “Echt waar!” benadrukte hij. “Ik weet niet hoe ik me voel,” antwoordde ze eerlijk. Een knikje. Een stilzwijgende instemming. Dan een lange stilte.

“Wil je met me mee?” vroeg hij uiteindelijk. “Gewoon een wandelingetje. Geen druk.” Veerle aarzelde. Weer die twee stemmen in haar hoofd, de waarschuwende en de zoekende. “Gewoon een wandeling!” herhaalde ze. Niet als vraag maar als bescherming. Hij glimlachte. “Dat beloof ik je.” Ze liepen richting het park en de sportvelden. De eerste kilometers klonk geen woord, alleen het ritme van hun voetstappen. Het geluid van de wind in het gras. Pas na een paar minuten begon het gesprek. Veerle sprak als eerste. “Ik denk vaak na over wat er is gebeurd.” Hans bleef stil. “Niet alleen… omdat het zo fysiek was. Maar omdat ik niet zeker weet wie ik was. Of ik meespeelde met iets wat ik niet begreep.” Hij keek haar zijdelings aan. “Je was er. Echt. En mooi. En… kwetsbaar. Ik had beter moeten opletten.” “Dat deed jij niet, het deed me pijn” zei ze kalm. “Maar ik wilde te graag en gaf geen grens aan.” Er viel weer een pauze.

Het grindpad kraakte onder hun voeten terwijl ze er overheen liepen. Het werd steeds stiller in het park. Er stond een eenzaam bankje langs het pad. Veerle stopte en deed een paar vage rek- en strekoefeningen met haar voet op de bank. Plotseling stond hij achter haar. “Niet zo, Veerle, je knieën moeten niet helemaal gestrekt zijn.” Zijn hand drukte in haar knieholte. Ze voelde het meteen de warmte van die kleine aanraking stroomde meteen door haar heen. Ze rook zijn geur meteen weer. Haar hart ging sneller lopen. Hij stapte dichter achter haar. Ze voelde zijn schoot tegen haar billen. Dis zachte aanraking veranderde in een knuffel van achteren. Veerle legde haar hoofd achterover op zijn schouder. Haar handen leidden de zijne naar haar borsten. Ze vonden hun weg naar haar tepels. Ze sloot haar ogen. Hij stamelde: “Hier?” Veerle schoof zwijgend zijn hand in haar topje. Hans begreep het. Hij streek zachtjes over haar borsten en voelde haar tepeltjes onder zijn handen hard worden.

Zijn andere hand gleed in haar broekje. Veerle kreunde zacht. “Buig voorover, lieverd,” Veerle gehoorzaamde alsof ze in trance was. Zijn handen duwden behendig haar short naar beneden. Ze boog zich iets verder voorover. Veerles kutje glinsterde roze. Deze keer was het geschoren. Zijn vingers controleerden haar nattigheid. Ze kreunde. “Je bent een geil beest!” Hij haalde zijn harde pik tevoorschijn en rukte er een paar keer aan en liet hem over haar kont glijden en gleed de kop omlaag en penetreerde haar poesje. Veerle sloot haar ogen. Hans neukte haar ritmisch, staand, achterlangs. Zelfs haar kleine borsten trilden op het ritme van zijn stoten. Na een minuut af wat, twee, drie, misschien vier voelde ze zijn pik zwellen. Hans was er bijna, Veerle rilde, zou ze nu eindelijk ook op zijn pik mogen klaarkomen? “Ik wil in je mond klaarkomen, Veerle.” Zei hij. Intern vloekte ze. Weer niet! Werktuigelijk duwde ze hem weg, draaide zich om en knielde. Ze zag eruit als de personalisering van de geilheid, zittend op de grond voor hem. Haar benen licht gespreid, haar kutje open, haar tepeltje hard en gezwollen, het dal van haar borsten glinsterend van het zweet tussen haar kleine heuveltjes. Ze hield haar armen achter haar hoofd. Hans begon aan zijn pik te rukken. In het maanlicht zag Veerle dat zijn lul glinsterde van haar vocht. De voorhuid werd naar achteren getrokken. “Kom hier! Steek je tong uit!” beviel hij. Veerle deed wat haar gezegd werd.

Begeleid door een gedempte brul barstte zijn orgasme los. Zijn heupen schokten naar voren, de eerste straal zaad landde op haar lippen wangen. Toen verdween eikel in haar geopende mond. Veerle slikte. Ze had dit tientallen keren geoefend. Met puisterige klasgenoten, op schooltoiletten, in het park. In haar slaapkamer, tijdens feestjes. Toen dat hij klaar was met rukken, was haar mond alweer leeg. Ze grijnsde triomfantelijk naar hem. “Jij geil beest,” kreunde hij terwijl hij zijn pik in zijn broek duwde. Na een kus op haar voorhoofd draaide hij zich om een beende weg. Veerle deed haar kleding weer goed en genoot van het gevoel van zijn spuitende pik in haar mond en het gloeien van haar kut. Hij was weer te snel klaar gekomen. Ze vloekte binnensmonds. Daar op dat bankje heeft ze zichzelf klaar gevingerd. Iets wat ze tot dan toe nooit gedaan had. Gewoon in het openbaar. Haar hand in haar broekje, twee vingers die in haar schede stootte en met haar andere hand kneep ze in haar tietjes en kneedde ze haar tepeltjes. Ze kwam hard en snel. Toen ze naar huis jogde besefte ze zich pas de ze betrapt had kunnen worden.

De tijd van haar examens braken aan en Veerle was alleen nog maar daarmee bezig. In die weken geen tijd voor Hans of sex. Colette had gevraagd of ze hem nog zag. Die vraag had ze niet beantwoord. Colette had haar een knuffel gegeven. Het gevoel dat ze toen kreeg was heftig en geil. Colettes tieten tegen haar borsten, slechts gescheiden door twee dunne slaapshirtjes. “Kom je bij me liggen?” Veerle kroop bij Colette in bed. Daar zoenden ze en ze streelden elkaar. Het was voor Veerle een openbaring. Niet direct naar haar borsten of haar kutje, maar de rust om elkaar te verkennen. Er kwam een moment dat Colette haar shirtje uittrok en naakt voor haar zat. Veerle streelde haar buik en kuste haar borsten en haar grote, donkere, tepels. Colette streelde Veerles tietjes en likte haar tepeltjes. Ook Veerle ging uit de kleren en ze knuffelden en streelden elkaar.

“Je maakt me nat.” Bloosde Colette, Veerle keek haar nieuwsgierig aan. “Zullen we elkaar likken?” haar kamergenoot ging liggen en spreidde haar benen. Veerle kwam over haar heen hangen en ze genoot van de geur van Colettes kutje terwijl ze haar tong langs haar schaamlippen voelde gaan. Ze likten en vingerden elkaar. Na een knetterend orgasme van beide meiden kropen ze lepeltje–lepeltje tegen elkaar aan in het smalle bed. Veerle werd als eerste wakker en streelde het mooie, naakte lichaam naast haar. Colette beantwoordde haar strelingen. Het was Colette die vroeg “Is het raar als ik mijn vibo wil gebruiken om je klaar te neuken?” Veerle grijnsde en spreidde haar benen. “Toe maar. Jij mag mijn kutje vullen! Wil jij dan mijn dildo voelen?” Ze zaten op kun knieën tegenover elkaar. Colette gleed over de dildo van Veerle die genoot van het zachte trillen van de vibo van Colette. Ze zoenden en genoten van elkaar. Die dag werd er één om nooit te vergeten. Veerle had niet gedacht dat vrouwensex zo spannend en lekker zou kunnen zijn.

Een paar weken volgde de uitslag van hun examens. Beiden waren ze met vlag en wimpel geslaagd. Colette werd door haar ouder naar een studie in Geneve gezonden. Veerle zette haar studie in Delft voort aan de TU. De ontmoetingen met Hans werden minder want ze moest een stuk reizen om bij hem te zijn. Soms leek het zelfs een sleur. Vaak was zijn verhaal het zelfde, hij belde haar om haar over een nieuwe trainingsmethoden te vertellen en vroeg dan of ze zin had om het te komen proberen. Altijd zonder dwang, maar altijd met een ondertoon die niet helemaal te duiden was – maar altijd was. Alle ontmoetingen eindigden in seks. Gelukkig voor Veerle nam hij er nu de tijd voor en kwam ook zij soms klaar als ze seks hadden!

Veerle wist niet goed wat ze ermee aan moest. Er was iets in hem dat haar fascineerde. Aandacht kreeg en verlangen en lust voelde ze. Maar ook verwachting. Haar interesse in steeds ongebruikelijker wordende seks woog zwaarder dan haar verlegenheid. Wanneer ze zich mentaal down voelde, gaf ze zich gewoon over aan hem. Dan werd ze beloond met seks en soms een orgasme. Hans bepaalde waar ze elkaar ontmoetten. Hij bepaalde hoe en hoe vaak ze seks hadden. Hans bepaalde wat ze moest aantrekken. Meestal met zachte dwang van hem en weinig genot van haar. Eens vroeg hij haar om haar haar los te dragen als ze samen waren. “Daardoor lijk je meer op jezelf,” zei hij met een glimlach zo charmant dat het een compliment leek. Maar er brak iets in haar. Waarom zou hij haar voorschrijven hoe ze meer zichzelf kon zijn?

Een andere keer eiste hij dat ze erotische lingerie voor hem kocht. Noch hij, noch zij hadden de financiële middelen om deze wens te vervullen. Dus leende ze geld van Colette om een zwarte kanten setje te kopen. De keer dat ze elkaar ontmoetten, scheurde hij het slipje kapot, voordat hij haar naaide. Ergens die zomer hoorde Veerle een verhaal over een sportleraar die er een naaikransje op nahield. “Je weet wel, zo’n stoere sportman die onnozele meiden maar ook oudere vrouwen naait en ze het gevoel geeft dat ze de enige zijn en dat ze alles voor hem zijn.”
Dat was het moment dat ze brak en er een punt achter zette. Hans was EXIT!

Dat weekend vloog ze naar Geneve om met haar vriendin, Colette, bij te praten en een paar dagen te genieten van die omgeving. Het was laat in de avond toen ze aankwam de gang van het internaat was stil, alleen gedempte geluiden klonken door de gangen. Veerle zat op haar bed, in haar BH en slipje, een kussen tegen haar buik geklemd, haar blik ogen wezenloos in de verte starend. Colette stond bij het raam, had minutenlang niets gezegd en draaide zich langzaam om. “Ik moet je iets vragen, Veerle. En ik wil dat je het me eerlijk vertelt, hoe pijnlijk het ook is.” Veerle keek moe op. “Oké.” Haar kamergenoot kwam bij haar zitten. Dicht genoeg bij haar om erbij te zijn, maar ook ver genoeg weg om niet storend te zijn. “Wat deed Hans met je?” Veerle knipperde met haar ogen alsof ze de vraag niet begreep, of niet wilde begrijpen. “Ik zie soms hoe je loopt, Veerle,” zei Colette zachtjes. “Hoe je zit. Hoe je beweegt. Die op je rug zijn toch blauwe plekken? Je hebt pijn, toch?” Veerle keek weg. Een tijdje zei ze niets. Toen, heel zachtjes. “Soms deed het pijn, zelfs dagen later nog. Niet altijd… maar vaak wel. En niet alleen fysiek.”

Colette knikte en probeerde kalm te blijven. “Dit is niet normaal. Niet als je er vrede mee zou moeten hebben. Niet als je er echt vrede mee hebt. Veerle – wat doet hij met je? Ik bedoel niet alleen fysiek. Wat gaat er door je hoofd als je bij hem bent?” Veerle slikte. Ze drukte haar handen tussen haar knieën alsof ze zichzelf bij elkaar moest houden. “Ik… ik ben niet meer mezelf. Ik stop met denken. Ik wil andere gewoon pleasen. Ik doe wat hij wil. En soms hoop ik dat het snel voorbij is, ook al wilde ik het zelf. Het is alsof ik mezelf van buitenaf bekijk.” Colette liet deze woorden even bezinken. Toen vroeg ze zachtjes maar direct: “Raakte hij je aan zoals jij dat wilde? Of gebruikt hij je alleen maar om zichzelf te voelen?”

Veerle aarzelde. Toen knikte ze langzaam. “Meestal voelde het alsof ik slechts… een ding was om zijn doel te bereiken. Alsof mijn lichaam slechts een verzameling openingen was waar hij zijn seksuele verlangens kan bevredigen.” Een moment stilte. Colette’s stem werd duidelijker. “Veerle. Ik zeg dit niet om je pijn te doen. Maar het klinkt alsof hij je steeds verder over je grenzen pushte. Alsof je je stem steeds een beetje meer verliest. Ik maak me zorgen om je. Grote jongen.” Colette sloeg een arm om Veerle heen en probeerde haar te aaien.

Veerle keek haar vriendin aan met tranen in haar ogen. “Ik weet het. Ik voel het ook. Maar het is zo moeilijk om los te laten. Hij was de eerste bij wie ik dacht: nu ben ik iemand.”
Colette kwam dichterbij en sloeg haar andere arm om haar heen, als een grote teddybeer. “Je bent iemand, zelfs zonder hem. Vooral zonder hem, je bent geen speeltje. Geen sekspop voor een stoere vent die zijn kracht nodig heeft om zich goed te voelen.” Veerle huilde stilletjes. “Ik denk dat ik mezelf kwijt ben.” Colette hield haar stevig vast. “Dan halen we je terug,” fluisterde Colette. “In jouw tempo. Maar we beginnen nu.” Colette stond op en keek haar beste vriendin zwijgend aan. Toen, zonder een woord te zeggen, trok ze haar vestje uit, trok haar slippers uit en ging voorzichtig naast Veerle onder de dekens liggen. Geen groots gebaar. Geen medelijden. Alleen maar verbondenheid.

Veerle deinsde even terug toen ze de aanraking voelde. Toen haalde ze diep adem en legde langzaam haar hoofd op Colettes schouder. “Ik kan mijn gedachten niet meer ordenen,” fluisterde ze met een hese stem. Colette bleef stil. Ze streek alleen zachtjes een plukje haar uit haar gezicht. “Soms heb ik het gevoel dat het allemaal mijn schuld is. Omdat ik ben gebleven. Omdat ik niets heb gezegd. Omdat ik… hem weer wilde zien.” Colette trok haar wat dichter naar zich toe. “Nee. Het was niet jouw schuld. Het was nooit jouw schuld. Je vertrouwde hem. Je voelde je gezien, dat is geen misdaad. Dat mag. Alleen dat hij er misbruik van maakte – dat is de misdaad.”

Veerle snoof en drukte haar gezicht tegen Colettes trui. “Ik voel me zo vies.” Zei Veerle zacht. “Je bent niet vies,” zei Colette zachtjes. “Je bent gewond en je bent moe, je hebt iemand nodig die het allemaal kan dragen.”

Ze lagen daar gewoon. Geen vragen. Geen oordeel. Alleen warmte. Veerle fluisterde uiteindelijk: “Bedankt dat je me niet hebt gepusht.” “Ik jaag je niet op. Ik blijf gewoon hier. Zolang je me nodig hebt.” Antwoordde haar besty terwijl de regen buiten tegen de ramen kletterde. Voor het eerst in dagen haalde Veerle weer ontspannen adem. Ze zat nog steeds vol vragen, nog steeds vol wonden. Maar op dit moment, in Colettes aanwezigheid, voelde ze zich niet langer alleen. Misschien wel de eerste stap terug naar zichzelf. “Ik voel me vies.” Herhaalde Veerle. Colette keek haar aan. “Zullen ze samen douchen?” Veerle grinnikte en dacht terug aan de ene keer dat ze met Colette seks had gehad. “Graag.” Zei ze zacht.

Binnen de kortste keren waren ze bloot en nog geen twee tellen later stonden ze samen onder de grote stortdouche, innig in elkaar verstrengelt. Ze zoenden en streelden elkaar. Colette pakte wat shampoo. “Als je vies bent zal ik je reinigen.” Zei ze betekenis vol. Ze waste Veerles haar en zeepte haar lichaam zorgvuldig in. Met extra aandacht voor haar borsten en even later haar kruis. Daarna was het Veerle die haar beste vriendin inzeepte. Nadat ze weer van rol gewisseld waren knielde Colette voor Veerle en kuste haar vrijwel kale schaamheuveltje. Eerst alleen als contact maar toen Veerle haar ene voet op de rand van de douchebak zette flitste haar tong tussen haar schaamlipjes. Ze kreunde zacht en goedkeurend terwijl Colette aan haar clitje sabbelde. Zelf kwam ze met haar hand omlaag en stuwde eerst één en toen twee vingers in haar schede. Colette likte driftig verder en toen Veerle klaar begon te komen keek ze alleen maar toe. Veerle zakte naast haar besty op de vloer en ze kusten en knuffelden. Later op het bed kwamen de speeltjes weer tevoorschijn en bezorgde Veerle Colette een mega orgasme. Ze vielen samen in slaap om die ochtend door te gaan waar ze eerder gebleven waren. Het was een heerlijk weekend waarin veel werd genoten en gevreeën.

Soms eindigt een verhaal niet met een sisser of met een knal. Maar blijkt er toch een sprookje uit te kunnen ontstaan. Het was de laatste dag van Veerles verblijf in Geneve. Ze werden wakker op een koele ochtend. Veerle voelde dat alles anders was. Sex was heerlijk, maar niet het hoogste doel. Genieten was wat ze wilde. Colette voelde de situatie goed aan. “Ik hou van jou.” Zei ze zacht tijdens het afscheid op het vliegveld.

De weken na haar laatste ontmoeting met Hans waren moeilijk. Moeilijker dan de ontmoetingen zelf, misschien wel. Want er was niets meer dat haar kon afleiden. Geen brandende onzekerheid, geen nep complimenten die haar zo gemakkelijk grepen. Alleen de stilte erna en vragen in haar die erom vroegen beantwoord te worden. Colette week niet van haar zijde. Ze was er altijd, on-line uiteraard in verband met de afstand, maar toch. Niet door druk, maar door nabijheid. Met kleine dingen: een kop gezette thee, een rustige playlist, een luisterend oor. Ze was er als Veerle huilde – en als ze boos werd, wat uiteindelijk ook gebeurde. Niet hardop, niet impulsief, maar met die stille, heldere woede die werd aangewakkerd door het besef: Hij gebruikte me! Niet omdat ze het niet wist, maar nu kon ze het aan zichzelf toegeven.

Colette vloog naar Nederland toen Veerle besloten had het hele verhaal te delen met de vertrouwenspersoon van de kostschool. Er was officieel protocol, Veerle voelde geen druk, er was alle ruimte om te spreken en ze zich kon uiten. Waar ze voor het eerst woorden vond voor wat voorheen niets dan schaamte was geweest. De leraar luisterde. Kalm, wijs, zonder te oordelen. Ze bood aan het incident te melden. Maar Veerle vroeg om tijd. Ze wilde Hans naam niet genoemd hebben. Nog niet.

Maar ze wist nu: ze was niet langer alleen. Samen met Colette vertrok ze naar Geneve waar ze snel een baan vond.

Daar ergens stopte het dagboek en het blok met aantekeningen. Wel trof ik een aantal foto’s van een jonge vrouw die op het jonge meisje Veerle leek en ik veronderstelde dat de andere vrouw op de foto’s Colette is. Ook zat er een stukje uit een krant bij over de arrestatie van Hans, een jeugdtrainer.