Koningsdag 2020 part 1

Tijdens de coronapandemie waren alle matjes en koningsdagmarkten verboden. In sommige steden en dorpen was het toegestaan om aan huis te verkopen. Om me los te maken van het opgelegde huisarrest slenterde ik door een oude, arbeiderswijk, in Enschede. Ergens trof ik een verkoper met oude Grolsch spulletjes. “Ik heb daar 18 jaar gewerkt.” Vertelde hij trots. Na wat praten en dealen wandelde ik verder met een mooie vlag en een XL Grolsch jas. Veel stalletjes van kids met uitgewoond speelgoed en computerspellen liet ik links liggen. Even later twee dames, achter een grote tafel met boeken en oude langspeelplaten. Bij de boeken blijf ik staan. Er zitten ook fotoalbums met reisverslagen in. Ik vraag er naar bij de dames, het zijn een moeder en haar dochter blijkt. Moeders gaat verhuizen naar een aanleunwoning en moet nodig opruimen. Ik blader door de handgeschreven reis verslagen. Zandvoort, Zeeland de wadden, alles komt voorbij. Ergens staat een datum 1973. “Je boeken uit mijn jeugd.” Zegt de jongste van de twee, alles geschreven door mijn zus die drie jaar terug overleden is. Bij die reisboeken stond ook een houten kistje met slot. “Mag je zo mee nemen als je die hele doos met reisboeken mee neemt.” Ik geef €20,- en pik later met de fiets de doos met boeken en het kistje op.

Thuis gaat er een wereld voor mij open. Deze familie reed met de NSU Prins naar de kust voor vakantie, karretje er achter en de tent en alles mee. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt toen ik de eerste foto’s van het strand tegen kwam. De vrouwen liepen topless. Moeders in een olijk panterprint slipje, de beide zusjes waren zo anders. De ene blond en lang, de andere wat donkerder en klein een stevig. Ik voelde mij een soort van indringer. Ik bestudeerde de vakantie foto’s en las de verhalen. Inge, de oudste van de twee werd elke vakantie weer verliefd op een jongen. Veerle was de stille van de twee, die waar je geen gedoe mee had. Gewoon leuke reisverhalen en belevenissen. Dan het album van 1975. “De eerste vakantie zonder pappa.” staat er op de kaft. Een week Zoutelande. Je jongste geeft moeders wat hoofdbrekens want ze is twee avonden om elf uur nog niet terug in de tent, zo valt te lezen. Weer foto’s van moeders en de beide meiden, topless. De oudste heeft mooie, grote, borsten, de jongere misschien een A-cup. Hoe oud de meisjes zijn kan ik zo niet achterhalen. Na wat puzzelen ga ik er van uit dat de jongste rond de 15 is terwijl ze in Zoutelande zijn.

Dan het kistje. Het slotje heeft een sleuteltje nodig, maar dat is niet aanwezig. Echter kan ik met een schroevendraaier het slotplaatje losschroeven. Weer een aantal foto’s, als baby, als peuter en zo. Met Opa of pappa en bij sinterklaas. Verder op wat vakantie foto’s. De jongste meid, Veerle, best een leuke meid om te zien. Dan tref ik een dagboek. Best leuk geschreven als of ze zichzelf beschrijft. Heel uitgebreid over haar leven, school, vriendjes. Hieronder een deel van haar dagboek uit 1975

Op de middelbare school

Keizer Karel College, een regionale middelbare school, ergens in de Achterhoek. Deels nog een mooi oud gebouw maar door de snelle groei van het aantal leerlingen uitgebreid met een aantal houten noodlokalen. Het vak Duits was mijn favo vak. Ik genoot van de harde, korte klanken van die taal, maar ook van het zachte zangerige wat de zuidelijke Duitsers er van maken. Ik zat in 4 havo in de groep Duits voor gevorderden.

Ik was nooit luidruchtig. Nooit in het middelpunt van de belangstelling. Ik was degene die ze vroegen om aantekeningen te maken. Degene die ze vroegen om de opdracht nog eens uit te leggen. Het muurbloempje. Ik werd steevast als laatste gekozen bij het sporten. Ik was ook degene wiens borsten niet in de kleedkamer werden onderzocht omdat er niets te onderzoeken viel.

Ik was de jongste van twee meiden. Gewild, geliefd, maar ik voelde me vaak alleen. Onze vader stierf toen ik dertien was. Hij was vrachtwagenchauffeur en altijd onderweg. Als hij thuis kwam bracht hij vaak voor ons mee. Zijn geur, de geur van zweet, diesel en goedkope aftershave is mij altijd bijgebleven. Daar hield ik van, ook al kende ik hem nauwelijks.

Mijn moeder was warm, zachtaardig en droeg altijd een open glimlach. Maar die was niet echt. Ik denk dat ik vaak te stil en te serieus voor haar was. We spraken over cijfers, over eten, over het netjes houden van onze kamers. Nooit over verlangens of vakanties. Ik werd streng katholiek opgevoed, vooral sinds mijn vader overleed. Het was voor mijn moeder geen optie om me de pil voor te schrijven.

Misschien was dat wel de reden dat sport zo belangrijk voor mij was. Ballet op donderdag, gymnastiek op dinsdag, volleybal in het schoolteam – maar bovenal hield ik van zwemmen. Het binnenzwembad rook naar chloor en afstand. Naar iets wat niet thuis was. En daar was hij.

Drie jaar geleden probeerde ik voor het eerst te zoenen met jongens uit een parallelklas een beetje strelen in de feestkelder, en toen de eerste aanraking. Aaien. De jongens wilden al snel meer. Omdat ik de pil niet slikte en verder niet zo goed was in anticonceptie, deed ik alles met mijn mond. In het begin vond ik het walgelijk, maar ik leerde al snel waarderen hoe opgewonden de jongens achter me aan zaten en hoeveel controle ik over ze had wanneer ze dat wilden.

Ik, een onopvallende muurbloem, aan wie niemand anders in mijn jaargroep aandacht schonk. Ik had al snel door dat ik met seks wel aandacht kreeg. In het fietsenhok achter de school liet ik mij strelen, eerste over mijn kleding en later ook mochten de jongen aan mijn borstjes zitten. Daar was het ook de eerste keer dat ik een jongen aftrok. Ben, een zeventien jarige. Terwijl hij met mij tietjes speelde opende ik zijn broek en bevrijdde zij harde pik. Niets had mij voorbereid op het gevoel van macht dat ik voelde. Zijn pik was hard en warm. Mijn hand gleed heen en weer over de huid en als ik mijn hand stilhield schokte hij met zijn heupen. Het ging zo snel. Zijn zaad vloog langs mij heen op de fietstassen van een fiets waar we naast stonden. Op mijn zestiende was ik bekend als de kampioen pijpen, als iemand die altijd seks had. Ik had onderschat hoe snel het nieuws zich verspreidde, want de jongens schepten erover op als ze geen seks hadden maar door mij werden gezogen. Op mijn zeventiende werd ik van school gestuurd.

Een leraar betrapte me, geknield in de jongenstoiletten met mijn blouse ophoog tussen de benen van een jongen. Dus formeel werden we betrapt, maar de jongen werd niet geschorst. Mijn moeder sprak wekenlang niet tegen me en gaf me huisarrest. Na de paasvakantie werd ik naar meisjesinternaat verplaatst. Mijn schoolprestaties werden opnieuw beloond.

Ik was net achttien geworden, maar mijn spiegelbeeld zag er jonger uit. Misschien omdat ik nooit had geleerd hoe ik mezelf moest presenteren. Misschien omdat mijn lichaam niet paste in het plaatje dat de andere meisjes toonden. Ik was nog steeds dun – niet mager, maar smal, bleek, met lang, roodbruin haar dat, losjes gedragen, als vloeibaar satijn over mijn schouders viel. Mijn borsten waren volgroeit maar niet echt groot, kleiner dan de meeste meiden in mijn klas. Afhankelijk van de meetmethode schommelden ze tussen een A-cup en een kleine B cupje. Desondanks – of misschien wel juist daardoor – vielen mijn tepels vaak duidelijk op onder mijn strakke zwarte badpak, zodra het koude water me omhulde. Ik wist het en ik schaamde me er niet voor – maar ik praatte er ook niet over.

In de kleedkamer fluisterden wat meiden over push-up BH’s, gelnagels en jongens met een rijbewijs. Ik kleedde me stilletjes om, vouwde mijn handdoek netjes op en luisterde alleen maar. Ik was en bleef muurbloempje, nooit onderdeel van de groep. Als ik in de zwemzaal kwam zag ik de blikken van de jongens en meiden op de tribune. Meestal van jongens van de naburige middelbare school die het zwembad van de kostschool deelden. Maar geen van hen deed me voelen wat ik met Hans voelde.

Hans was onze sport instructeur en het tegenovergestelde van verlegen. Begin dertig, lang, minstens 1,90 meter, brede, sterke schouders en een rug zo uit een anatomie boek. Zijn huid was gebruind, zijn buik gespierd maar niet opzichtig. Als hij lachte, liep er een klein, bleek lijntje over zijn linkerwang – een overblijfsel van een oud fietsongeluk, vertelde hij me ooit. Hij droeg meestal sportshirts waarin zijn bovenarmen bol stonden, alsof je ze moest aanraken om te geloven dat ze echt waren. Zijn stem was diep, kalm en iets hees. Als hij sprak, kon ik niet stoppen met luisteren. Toen hij, gekleed in die strakke zwarte sportbroek, naar het zwembad liep, was mijn eerste gedachte niet de slag met zijn rechterarm, maar de druk in mijn buik die ik voelde.

Ik was stiekem verliefd, had een oogje op iemand. Misschien wel meer. Ik wist hoe stom dat was. Hoe typisch. Een meisje dat hunkert naar bevestiging, die een halfgod in een spierbundel verafgoodt die meer dan tien jaar ouder is dan zij, terwijl hij waarschijnlijk een vriendin heeft die eruitziet alsof ze rechtstreeks uit een fitnesscatalogus komt. Maar ik kon er niets aan doen. Ik oefende zonder dat hij erom vroeg. Ik lette op elke instructie. En ik voelde dat ik niet ik hem niet helemaal onverschillig liet. Niet op die manier. Maar hij zag me. Misschien wel iets meer dan hij zou moeten. Dat was nou juist het gevaarlijkste aan de grens tussen volwassenheid en fantasie: dat één enkele blik voldoende was om mij te doen trillen – tot in mijn vingertoppen toe als hij mijn zwembril recht zette.

Ik stond aan de rand van het zwembad. Mijn tepels waren weer zichtbaar door mijn badpak. Hans had me een startblok toegewezen, baan drie. Ik zei niets, knikte alleen. Zijn blik aarzelde even. Niet lang, slechts een fractie van een seconde. Maar ik voelde het. Als een hint. Als een voorgevoel. Hij was zo… aanwezig. Niet luidruchtig. Geen opschepper. Maar toen hij door het zwembad liep, veranderde de sfeer. Iedereen zag hem. Ik ook. Zijn manier van lopen, zijn brede rug, de manier waarop zijn stem door het water sneed – niet scherp, maar zelfverzekerd.

Soms fantaseerde ik hoe het zou zijn als hij me niet alleen als student zag, maar ook als vrouw. Niet omdat ik opviel – integendeel. Ik was stil en droeg mijn lange, roodbruine haar meestal los als het droog was. Maar als het nat was, plakte het aan mijn schouders, en soms – soms, denk ik – keek hij me aan. Of verbeeldde ik het me? Na de training bleven we nog even aan de rand van het zwembad staan. Hij zat nonchalant op een witte plastic stoel, die hem veel te klein leek. Ik had mijn handdoek over mijn schouders gegooid, mijn badpak was nog nat, waardoor er weinig ruimte voor verbeelding overbleef. Toch hield ik me gedeisd, uit nervositeit. “Je hebt vandaag echt vooruitgang geboekt,” zei Hans, terwijl hij een slok water nam en achterover leunde. “Je lichaamstonus is beter. Meer gecontroleerd.”

“Dank je,” antwoordde ik zachtjes. Ik hield van complimenten, ook al wist ik nooit precies hoe ik ermee om moest gaan. Er volgden een paar seconden stilte. Ik voelde zijn blik op mijn profiel, ook al keek ik hem niet rechtstreeks aan. Toen kwam het, terloops maar duidelijk: “Vertel eens… heb je eigenlijk wel een vriendje?” Ik draaide me een beetje naar hem toe. Mijn hart klopte plotseling sneller. De vraag was onschuldig gesteld, maar had gewicht… en de betekenis! “Nee,” zei ik, bijna te snel. “Niet echt.” Hij trok een wenkbrauw op. “Niet echt?” Ik lachte zachtjes. “Er was eens iemand. Vóór de kostschool. Lang geleden. En daarvoor was het meer… experimenteren.” Ik loog en zweeg over mijn verleden.

Hij knikte en keek me een paar seconden aan. “Moeilijk te geloven.” Ik slikte. “Hoezo?”
“Omdat je meer straalt dan je zou denken,” zei hij. “En omdat je, eerlijk gezegd, niet het type meisje bent waarmee je zomaar zou willen experimenteren.” Mijn gezicht warmde op en ik begon te blozen. Zijn opmerking bleef bij me hangen. Niet dwingend, maar als een vinger die mijn borst aanraakte waar de stof dunner werd. Ik keek hem kort aan. Direct. Misschien wel voor het eerst die avond, zonder schaamte. “Dank je,” zei ik.

Hij stond op en pakte zijn handdoek. “Ik moet gaan.” Een korte stilte. Toen draaide hij zich weer half naar me om. “Als je wilt, blijf dan volgende week nog een paar minuten. Dan laat ik je een paar nieuwe trucjes zien tijdens de duik vanaf de start. Alleen jij en ik.” Ik knikte. Deze keer kalmer. “Graag.” Antwoordde ik. “Tot ziens, Veerle.”

Hij ging weg, ik bleef nog een tijdje zitten, mijn benen bungelend in het water, de echo van zijn stem in mijn hoofd, en het gevoel dat voor het eerst iemand me niet als een onzeker meisje, maar als een vrouw zag. Een jonge vrouw die gezien werd, plotseling een heel nieuw gevoel van zichzelf kreeg.

Het was tegen zeven uur toen het water in het zwembad langzaam kalmeerde. De training was pittig geweest en nu liep het binnenzwembad leeg. Ik zat aan de rand van het zwembad, mijn voeten in het water, mijn natte badpak koud en aan mijn lichaam vast gekleefd. Hans kwam naast me zitten een beetje dichterbij dan anders. Ik voelde de warmte van zijn lichaam stralen. Zoals altijd zelfverzekerd. “Dat was een geweldige training vandaag, Veerle,” zei hij glimlachend. De glimlach die waarschijnlijk alle meisjes in de groep een speciaal gevoel zouden geven. Alleen vandaag denk ik dat hij mij echt meende. “Dank je,” antwoordde ik zachtjes. Mijn stem klonk scherper dan ik wilde.

Hans hurkte naast me en streek nonchalant het water uit zijn haar. Zijn shirt was strak over zijn rug gespannen, alsof elke spier zich wilde laten zien. Ik kon mijn blik niet afwenden. Zelfs niet toen hij zich naar me omdraaide. “Je lijkt vaak in gedachten verzonken,” zei hij plotseling. Zijn stem was zacht. “Ik bedoel – je bent gefocust, ja. Maar soms lijkt het alsof je tegelijkertijd helemaal ergens anders bent.” Ik werd knalrood en slikte.

Ergens anders? In mijn hoofd. In mijn kamer. Naakt onder de dekens…met hem! “Misschien,” mompelde ik. “Ik denk soms veel.” “Waarover?” Zijn stem klonk nu dieper. Nieuwsgierig. Echt? Ik aarzelde en dacht: “Aan jou.” Maar dat kon ik niet zeggen. “Over het leven,” antwoordde ik. Ik glimlachte. Veel te serieus. Hans glimlachte. Deze keer leek het zachter. Op de een of andere manier persoonlijker. Toen boog hij zich wat dichterbij. “Laten we beginnen,” onderbrak hij ons gesprek. “Ik zal je laten zien wat ik je vorige week beloofd heb.” En “Wie als eerste bij de start is, mag de ander naar binnen duwen.” Natuurlijk won ik.

Hij grijnsde naar me alsof hij dit al verwacht had. Toen gebeurde het, misschien per ongeluk. Toen ik hem het zwembad in wilde duwen, greep hij me stevig vast. We vielen samen in het water. Volledig in zijn greep verdwenen we onder water. Zijn armen gleden om mijn lichaam en zijn handen bleven op mijn borsten rusten. Ik verweerde me niet, ik durfde niet, of ik wilde niet? We kwamen samen weer boven. Zelfs vandaag de dag weet ik niet precies waar ik de moed vandaan haalde. Ik sloeg gewoon één been om hem heen en drukte mijn schaamheuvel tegen zijn kruis. We hielden elkaar stevig vast aan de rand van het zwembad. “Je bent een fascinerende jonge vrouw, weet je dat?” fluisterde hij.

Ik voelde dat ik bloosde. Niet een klein beetje maar felrood. Mijn gezicht brandde. Toch kon ik hem niet aankijken. Zijn hand gleed in mijn badpak naar mijn billen. Een paar seconden maar, toen trok hij hem terug. “Je verdient het om als vrouw beschouwd te worden, Veerle, en niet als een kind,” fluisterde hij in mijn oor. Zijn complimenten galmden door mijn hoofd. Ik was overdonderd. Één voor één klommen we water uit via het trapje. Ik sloeg verlegen mijn armen over elkaar voor mijn borst. Hij lachte en keek me samenzweerderig aan. “Als u dat wenst, kunnen we naar de kleedkamers bij het zwembad voor niet-zwemmers gaan, waar we ongestoord kunnen praten.” Ik voelde me warm en koud. “Als jij het zegt,” antwoordde ik onzeker. Er kroop iets in me. Maar ik wilde me absoluut niet blootgeven voor Hans.

We liepen langs het ondiepe, peuter, bad naar de kleedkamers. De badmeesters waren bij de zwemlessen en niet bezig met die mooie trainer en het spichtige meisje. Hans liep rechtstreeks naar een kleedkamer voor gehandicapten. Behalve een grotere deur bood deze ook volop ruimte en een grotere bank. “Kom binnen, grote mevrouw.” Hij trok me snel naar binnen. Binnen werd ik gevangen in zijn armen. Hij begon me meteen te zoenen. Niet zo onhandig, zoals de jongens die ik had meegemaakt vóór de kostschool. Mannelijk en prikkelbaar, maar tegelijkertijd ongelooflijk zachtaardig en veeleisend. Ik voelde zijn krachtige lippen, proefde zijn smaak. Toen voelde ik zijn tong. Die vond zijn weg naar mijn mond. Speelde met de mijne. Ik verloor mijn lichaamsspanning. Ik gleed in zijn armen. Als in trance voelde ik zijn vingers op me. Eerst op mijn badpak, boven mijn billen. Toen via de beenopening, direct op mijn huid. De andere via mijn hals naar mijn borsten. “Laat je tieten zien,” fluisterde hij. “Als jij het wilt,” voegde hij eraan toe.

Ik trok bijna automatisch de schouderbandjes van mijn badpak opzij en rolde het bovenstuk naar mijn navel. Hij floot zachtjes van waardering. “Je bent heel mooi, Veerle. Je borsten zijn heel mooi!” Ik knikte alsof ik het via een afstandsbediening hoorde. “Dat merk je aan je lange zwemtraining.” De sensationele complimenten drongen nauwelijks bij me binnen. Zijn handen waren overal. Hij streelde mijn flanken en aaide mijn borsten en voelden mijn tepels, wogen mijn kleine borsten en gingen naar mijn navel. Ik liet hem gaan toen zijn ene hand in mijn badpak gleed tot aan mijn schaamstreek. “Wil jij het ook, schatje?” fluisterde hij. “Ik maak een echte vrouw van je.”

Zijn ene hand leidde mijn rechterhand naar zijn zwembroek, vlak bij zijn penis. Ik schrok toen ik de hardheid en omvang van zijn mannelijkheid voelde. Zo anders dan de pikken van de jongens op mijn oude school. “Haal hem er nu uit!” klonk zijn stem streng. Zijn glimlach maakte plaats voor een grijns. Voorzichtig gleed mijn hand in zijn klamme zwembroek. Ik voelde de geaderde schacht en een machtige eikel. De schacht sprong uit zijn broek. Hij duwde het broekje omlaag, net voorbij zijn ballen.

“Heb je er ooit eentje in je mond gehad?” vroeg hij nieuwsgierig. Ik knikte eerlijk. “Jij kleine wildebras.” kreunde hij. “Laat me dan eens zien wat je van die tienerpikjes hebt geleerd.” Hij duwde me in een hurkzit en dwong me over zijn pik. Ik rook chloor, vermengd met een vleugje zweet. Ik begon aarzelend zijn eikel met mijn tong te strelen. Hij gromde, ik proefde een mengsel van chloor en zout op mijn tong. Er had zich al wat slijm gevormd, iets wat ik herkende van de jongens op mijn middelbare school als ik ze pijpte. Ongeduldig stootte hij zijn pik een stukje mijn mond in. “Je moet eraan zuigen, Veerle,” kreunde hij. “Probeer een beetje harder!” Ik overwon mijn angst en misschien ook wel walging en sloot mijn lippen om zijn eikel. Hans legde een hand op mijn achterhoofd en vanuit zijn heupen duwde hij zijn pik dieper in mijn mond. Mijn gespannen lippen trokken de voorhuid terug. Ik voelde me er niet prettig bij. Hij neukte mijn mond steeds iets harder, mijn hoofd bij mijn hoofd vasthoudend. “Goed zo, mijn kleintje,” prees hij me. “Ik voel dat je het al vaker hebt gedaan. Je doet zo onschuldig, vosje.”

Ik sloot mijn ogen en liet het gebeuren. Na een paar minuten, die een eeuwigheid leken, kwam hij klaar. Ik voelde een golf van sperma in mijn mond. Ik kende dat gevoel maar al te goed. Tegelijkertijd hield hij mijn hoofd stevig vast. Het deed pijn hoe hij mij vasthield. Ik wachtte geduldig tot zijn orgasme afnamen. Toen hij zijn pik terug trok, spuugde ik een mondvol zaad voor zijn voeten op de vloer. Ik veegde de resterende draden weg met mijn hand. “Je hebt het goed gedaan!” klonk het compliment van hem. “Je bent echt uitzonderlijk, en niet alleen in het water,” voegde hij er sarcastisch aan toe. Een luide klik, en de kleedkamer baadde in een zwak noodlicht. “Shit, we moeten opschieten, de timer is afgegaan.” Ik had niet veel in te pakken. Ik hoefde alleen mijn badpak op te trekken, dat inmiddels bijna droog was. In het schemerdonker strompelde ik naar mijn kleedkamer. Ik trok slechts mijn joggingbroek over mijn badpak en mijn shirt over mijn body. Ik rende haastig het zwembad uit. Ik ben er nooit meer in teruggegaan.

Terug op de kostschool ging ik rechtstreeks naar mijn kamer. In mijn tweepersoonskamer stortte ik me meteen snikkend op mijn dekbed neer. Mijn kwam zorgzaam naar mijn bed toe, streek over mijn rug en vroeg of het goed met me ging. Ze was een paar weken ouder dan ik en kwam ook uit de omgeving. Colette had blond haar en echt mooie borsten, maar was iets kleiner en iets steviger dan ik. Onze ontmoeting in de tweepersoonskamer een jaar eerder was geen liefde op het eerste gezicht. Ze moest haar éénpersoonskamer delen met een nieuweling. Bovendien waren we twee totaal verschillende persoonlijkheden. Colette was een jongensmagneet, met haar lichaam en gezichtje kon ze elke jongen krijgen. Ondanks dat ze op een meisjesinternaat zat. Maar na een paar weken ontstond er een band. We deelden onze ervaringen, onze pijn en zelfs ons spaargeld als we aan het einde van het zakgeld teveel maand overhielden. Na een half jaar waren we als zussen en deelden alles.

“Wat is er, Veerle?” probeerde ze me te troosten. “Wat is er gebeurd?” Ik snikte. “Hans van de zwemtrainer…” Ik kon de zin niet uitspreken. “De knappe coach? Je geheime crush? Wat heeft hij gedaan?” “Hij wilde één op één met mij trainen,” stamelde ik. Colette gaf me een knuffel. “Rustig maar, je bent helemaal van streek.” Ik ging rechtop zitten. Ik snoot mijn neus. Ik droogde mijn tranen met een tweede tissue. Colette kwam naast me zitten en sloeg haar arm om mijn middel. Toen ik wat gekalmeerd was, haalde ze twee kopjes thee uit de keuken zodat ik even bij kon komen.

“Hij had me vorige week al gevraagd, complimenteerde me en stelde voor om één-op-één met mij te trainen.” Colette fronste lichtjes. “Toen we vandaag klaar waren, bleven we nog even hangen en kletsen.” “Over sport?” wilde ze weten. “Ook. Hij wilde weten of ik een vriendje had.” Colette keek nog sceptischer. “Die gast is toch al begin dertig? Een of andere mislukte sportstudent, of vergis ik me?” Colette was maar matig atletisch. Ze kende het zwembad alleen van buitenaf. “Ja, maar ik ben enorm verliefd op hem. Toen we bij het blok stonden, duwde hij me er in. We vielen er allebei in en ik omhelsde hem.”

“Veerle, heb je hem omhelsd? Hoor ik dat goed, de ozo verlegen Veerle?” Colette’s scepsis ging gepaard met een lichte grijns. “Ja, maar toen kuste hij me, raakte me aan. Hij haalde me over om met hem mee te gaan naar de lege kleedkamers.” De grijns verdween van haar gezicht. “Wat is daar gebeurd?” “Hij dwong me om hem te pijpen. Hij hield me bij mijn hoofd vast en neukte mijn mond.” Ik snikte. “Wat een varken, Veerle. Heeft hij je geweld aangedaan?” “Niet echt, ik ben te ver meegegaan. Maar ik heb geen kans gehad om nee te zeggen.” Snikte ik. Ze sloeg haar armen om me heen en hield me vast. “We geven hem aan bij de schoolleiding, Veerle. Hij wordt dan direct ontslagen!”

Ik twijfelde. “Nee, alsjeblieft niet Colette. Hij is zo knap en hij heeft me echt opgepept.” Stamelde ik. “Dat was een truc, Veerle! Hij had vanaf het begin maar één ding in gedachten. Hij is meer dan tien jaar ouder dan jij.” Ik snikte. “Misschien heb je gelijk, Colette, maar laten we het alsjeblieft vergeten.” Ze keek me uiterst sceptisch aan. Toen verzachtte haar gezicht een beetje. “Denk er nog eens goed over na! Veerle, en blijf bij die kerel uit de buurt. Laten we nu wat drinken.” We hadden een fles wijn wat breezers en chips en een paar andere dingen verstopt die niet welkom waren op het meisjesinternaat. Aan het eind van de avond voelde ik me weer wat beter.

De daarop volgende weken ging ik met Colette op pad. Beetje fietsen, beetje shoppen, beetje jongens gek maken. Toen ik een keer alleen naar de bibliotheek wilde nam ik een rustige route waar vrijwel niemand kwam. De wind floot stevig over het natte asfalt. Ik hield mijn capuchon met één hand vast en een papieren zak met douchegel en chocoladerepen in de andere. Ik droeg alleen mijn sportkleding: een joggingbroek met een sweatshirt en een onderhemd, een slipje en sneakers. Het was donderdagmiddag, mijn vrije middag. Ik wilde gewoon terug naar de kostschool. Toen hoorde ik een motor. Een oud ding, die klank kende ik. Ik reageerde niet om. Ook niet toen hij toeterde. Hij kwam om mij heen en remde hard. Het gepiep van de remmen deed me schrikken. “Veerle?” Ik stopte.

Geen ontsnapping mogelijk. Geen verstoppen mogelijk. Ik keek opzij – daar was hij. Hans. Aan het stuur van een gedeukte zilveren stationwagen. Het raampje ging naar beneden. Zijn gezicht: een scheve glimlach, alsof er niets gebeurd was. “Ik heb je gemist bij de laatste training.” Ik zei niets. Stilte was mijn pantser. “Kom op, ik breng je terug. Je bent waarschijnlijk bevroren.” Zijn toon was vriendelijk. Niet joviaal, niet vleiend. Gewoon… open. Ik schudde mijn hoofd. “Ik fiets liever.” Hij boog zich een beetje opzij.

“Ik weet dat het raar is. Ik heb erover nagedacht, oké? Misschien was dat… te veel. En je hebt alle recht om afstand te houden.” Ik sloeg mijn blik neer. Een mengeling van opluchting – dat hij het überhaupt ter sprake bracht – en woede. Omdat hij het zo makkelijk kon zeggen. “Ik wilde je geen pijn doen,” voegde hij er zachtjes aan toe. “Eerlijk!” Die woorden klonken oprecht. Werkelijk? Misschien had ik het dan toch verkeerd begrepen. “Ik breng je gewoon terug. Geen spelletjes, geen gerommel. Niet praten als je dat niet wilt.”

Ik weet niet waarom ik uiteindelijk het portier aan de passagierskant opende. Misschien omdat ik moe was. Misschien omdat ik hem nog niet uit me had. Misschien omdat een deel van me hem wilde horen – of mezelf in zijn ogen wilde zien. Het was warm in de auto. Ik voelde de verwarming op mijn benen. Hij startte de motor. De weg knarste onder de banden. Hij sloeg ergens af en stopte na een minuut of vijf. Ik kende die straat niet. “Wil je even naar boven komen? Ik woon daar.” Hij wees schuin omhoog. “Dan kun jij je opwarmen. Eventueel iets drinken. Ik heb geen bijbedoelingen.” Ik draaide mijn hoofd en keek hem aan. Zijn handen lagen op het stuur. Geen grijns. Geen knipoog. Gewoon daar.

“Alleen thee. Tien minuten,” zei ik zachtjes. “Thee klinkt lekker”, antwoordde hij.

We stapten uit en hij opende de deur bij de brievenbussen. De gang rook muf. Toen hij de deur van zijn appartement opendeed, was het eerste wat ik zag de rommel: een gekreukt sweatshirt op de bank, lege pizzadozen op de salontafel een paar blikjes Red Bull. De vloer was grauw en voelde goor. Er lag was in een hoek. Aan de muur hing een kalender met een naakte vrouw op hoge hakken. Hans haalde zijn schouders op. “Niet netjes,” mompelde hij. Ik liep langzaam naar binnen en keek om me heen. Het was smerig, armoedig, een beetje treurig. En toch was ik hier. Met hem. Hij liet me het doen. Hij zei niet veel. Ik ging op de bank zitten en hij bleef in de deuropening staan. “Je bent belangrijk voor me, Veerle,” zei hij zachtjes. “Niet alleen… omdat je mooi bent.” Ik wist niet wat ik daarop moest zeggen. Ik voelde twee stemmen in me vechten. De ene begreep dat ik hier niet had mogen zijn. De andere verlangde ernaar gezien te worden.

Ik wist niet hoe lang ik daar op zijn bank had gezeten. De lucht was bedompt, het rook naar nat tapijt en iets bitters dat ik niet kon thuisbrengen. Hans was even naar de keuken gegaan, prutsend met een kopje, een waterkoker, misschien thee. Misschien gewoon om de tijd te doden. Ik staarde naar de tafel voor me. Een Playboy van augustus, het was inmiddels november. Ik baalde van mijn domme besluit. Toen hij terugkwam, zette hij een kopje voor me neer en trok een stoel bij. Niet te dichtbij, niet te ver weg. Zijn gezicht stond neutraal. “Ik wilde je geen pijn doen,” zei hij na een tijdje. “Ik liet me gewoon… meeslepen.” Ik hoorde niet alleen zijn woorden, maar ook het onuitgesprokene er tussen in. De excuses. Het stille schuldgevoel, verpakt in charme. Ik bleef stil. Niet omdat ik niets te zeggen had. Maar omdat ik niet wist waar ik moest beginnen. Wat ik moest zeggen. Waar ik recht op had. “Je bent geen klein meisje meer,” zei hij zachtjes, bijna bewonderend. “Je bent veranderd.”

Ik keek hem aan. Even, zonder angst. “Ik ben hetzelfde,” zei ik kalm. “Alleen… waakser! Minder naïef!” Hij knikte. Zwijgend. Een spiertje trilde in zijn wang. En toen zei ik iets wat ik niet had zien aankomen: “Waarom ik hier ben – ik denk dat ik wilde weten of je me toen gezien hebt. Echt waar.” Hij sloot even zijn ogen, alsof hij tot zichzelf moest komen. “Ik heb je gezien, ja. Misschien wel meer dan goed voor je was.” “En voor jou?” vroeg ik.
Hij glimlachte scheef. “Misschien wel meer dan goed voor me was.” Ik stond langzaam op.
“Ik moet gaan,” zei ik. “Ik wilde het gewoon… begrijpen.” Terwijl ik naar de deur liep. “Veerle…”

Ik aarzelde. Daar was hij weer. Die kalmerende toon in zijn stem. Die begerige blik. En mijn lage zelfvertrouwen, hunkerend naar erkenning. Om begeerd te worden. Hij stond op en ging tussen mij en de deur staan. Zijn bovenlichaam was naar me toe gedraaid, zijn armen iets open. Ik keek hem in de ogen. Al mijn vastberadenheid stortte in. Mijn hele wil was verbrijzeld. Tranen welden op in mijn ogen. Vaag besefte ik hoe ik naar hem toe liep en in zijn open armen viel. We kusten hartstochtelijk, net zoals ik met Hans in het zwembad had gedaan. Onze tongen draaiden, zuigend en likkend. We ploften neer op de bank. We draaiden ons om en omhelsden elkaar. Ik ging op hem zitten. Hij trok mijn trui uit, mijn shirt vloog uit. Zijn mond op mijn borsten. Kussend, zuigend, tastend. Mijn tepeltjes kregen eindelijk de aandacht die ze nodig hadden. Onze tongen vochten een worstelwedstrijd. Toen draaide hij ons om. Zijn tong op mijn navel. Mijn joggingbroek was naar beneden geduwd. Mijn witte slipje erbij. Ik voelde zijn stoppels op mijn borsten, mijn buik, mijn venusheuvel.

Nog één laatste zucht van me. “Nee!” Maar hij zat al tussen mijn benen zijn tong vloog over mijn schaamlippen. Hij rook de geur van mijn natte, ongeschoren kut, zijn tong drong in me door. Ik was nat en werd natter.
Ik voelde plotseling verlangen, pijn en geilheid. Hoe deed hij dat? Waarom voelde alles met hem zoveel aangenamer dan mijn eerdere ervaringen met de jongens of mijn kleine rubberen vriendje. Mijn dijen duwde hij verder open, ik sloot mijn ogen en liet hem doen wat hij wilde. Zuigend en zachtjes bijtend speelde hij met mijn schaamlippen. Zijn tong stootte herhaaldelijk in mijn kleine gaatje. Ik voelde alsof ik lekte van de nattigheid, van de geilheid, maar ik liet hem doen wat hij wilde. “Je smaakt heerlijk, geil wezentje!” Hans richtte zich op. Hij trok voor mijn ogen in slow motion zijn shirt uit. Zijn gespierde torso kwam tevoorschijn. Ik keek als in trance naar het schouwspel.

Hij maakte zijn riem en zijn broek los. Met één beweging viel de broek naar beneden. Zijn pik kwam tevoorschijn, hard, groot en stijf. Ik kreunde bij de herinnering. Ik probeerde naar beneden te glijden om hem te pijpen maar hij hield me tegen zodat ik niet voor hem op de grond kon glijden. “Vandaag ben je een echte vrouw, Veerle,” fluisterde hij. Hij spreidde mijn dijen en wreef met zijn pik over mijn schaamlippen. Ik kreunde van genot. Hij penetreerde me. Ik zag sterretjes. Ik voelde zijn eikel eerst mijn lipjes spreiden, toen terugglijden, ertegenaan wrijven en mijn vocht verspreiden. Met elke stoot drong hij dieper in me door.

Ik opende mijn ogen en keek hem verloren aan. Er zat iets dierlijks in zijn blik. Met één stoot was hij helemaal in me. Een mengeling van pijn, genot en verlangen stroomde door me heen. Ik voelde me echt een echte vrouw. Begeerd, gewild, geneukt door een echte man. Hij neukte me langzaam tot een hoogtepunt. “Gebruik je de pil?” wilde hij weten. Hij keek me met glazige ogen aan en bleef in me stoten. Ik knikte van nee. Het kwam niet aan. In een heftig orgasme spoot hij zichzelf in me leeg. Eerst kon ik het niet bevatten, ik voelde de warmte, de nattigheid in me. Ik voelde hem vertragen, blijven hangen op het diepste punt in me. Toen trilde hij, twee, drie keer. De spanning in zijn lichaam gleed weg. Hij stortte bovenop me neer. Zijn ademhaling vertraagde. Ik probeerde hem te kussen.

De lucht in de kamer was stil geworden. Hans rolde van me af en lag naast me op de bank, zijn borstkas ging langzaam op en neer, terwijl de televisie geluidloos op de achtergrond flikkerde. Het licht van de lantaarnpaal scheen schuin door het raam en sneed een streep over mijn blote dij. Ik had zijn shirt over me heen getrokken, ook al rook het naar oud wasmiddel en zat er een scheur in zijn mouw. Hij zei een tijdje niets. Ik ook niet. Mijn gedachten dwaalden af. Ik zag het plafond boven me, hoorde de verwarming ruisen en voelde de uitputting in mijn ledematen. Maar ook die stille, innerlijke onrust – als een echo van iets wat ik niet helemaal kon bevatten. Was het vervulling? Of was het leegte?

Hans draaide zich langzaam naar mij om. Hij streek met zijn hand door zijn haar en ging half rechtop zitten. “Ik weet dat het… misschien wel veel was. Ik had voorzichtiger moeten zijn. Het was niet gepland.” Ik antwoordde niet. Ik voelde een trek in me – niet alleen fysiek. Maar iets anders. Misschien was het twijfel. Misschien spijt. Misschien allebei. “Het is gewoon gebeurd,” mompelde ik, meer tegen mezelf dan tegen hem. Hij keek me aan, langer dit keer. Zonder die glimlach die normaal gesproken op zijn lippen zat. Slechts een blik. Misschien oprecht. Misschien gewoon verbijsterd. Eindelijk stond ik op en kleedde ik me in stilte aan. Mijn blik viel op de verfrommelde pizzadoos op de vloer. Op de kalender aan de muur. Op mijn spiegelbeeld in het donkere raam – bleek, dun, op de een of andere manier onbekend. “Ik moet gaan,” zei ik kalm. Hij knikte alleen maar. “Ik breng je.” “Nee,” antwoordde ik onmiddellijk. “Ik… ik heb wat tijd alleen nodig.”

Hans vond net best en stond niet op. Hij bleef op de bank zitten en trok zijn shirt over zijn hoofd. “Oké. Maar… laat het me weten. Als je weer wilt.” Ik knikte. Misschien wel. Misschien niet. De deur viel achter me dicht. De koude avondlucht trof me als een vlaag van helderheid. Ik trok mijn jas strakker om me heen en liep terug naar het internaat. Elke stap op de vochtige stoep voelde als een kleine ontwaking.

Ik wist niet wat ik moest zeggen tegen Colette, of tegen mezelf. Maar ik wist dat er iets veranderd was in mij. Ik was niet meer dezelfde persoon die ochtend. Misschien, dacht ik terwijl ik de trap naar de ingang van de kostschool opliep, was dit het echte begin van iets. Niet van liefde, niet van volwassenheid. Maar van het moment waarop je jezelf met nieuwe ogen begint te zien.