Spiritualiteit 1

Onvervuld en onbekende verlangens

Een waargebeurd verhaal, alleen de namen van de personages zijn veranderd. Dit verhaal werd door de schrijver (Rick) opgetekend toen het verteld werd door Birgit, onder enige dwang van Jonas, een vriend van mij en zijn partner Linda, bij een gezamenlijk etentje.

Mijn naam is Birgit, ik ben ondertussen 47 jaar oud, al 27 jaar netjes getrouwd met Silko Johnson. Silko heeft de Amerikaanse nationaliteit en heeft een top functie in één van de betere Amerikaanse hotelketens. Het is in zo’n hotel dat ik Silko 27 jaar geleden leerde kennen. Ik had een studenten job als kamermeisje tijdens mijn studie psychologie aan de VUB in Brussel. Hij had net in de USA zijn studie hotel management afgerond en deed stage in Brussel. We zagen mekaar en de vonk sprong over. In de linnenkamer van het hotel hebben we meermaals hevig met mekaar de liefde bedreven. Zalig was dat.

Ik, die met mijn 1m65 nogal klein ben, zwartharig page kapsel, geen al te grote borsten, 85C, niet te mager maar zeker niet te dik met mijn 54kg, en Silko die met zijn 1m90 eerder groot is. Hij blond, struis gebouwd, six pack, was mijn god. Ik, die voordien wel een paar vriendjes had gehad, had nooit echte vlinders gevoeld. Als ik Silko zag daarentegen, vond mijn kompas het noorden niet meer. We neuken tegen de sterren op. Silko had een heel lange, ietwat dunne lul, maar als wij neuken voelde ik die lul regelmatig tegen mijn baarmoeder stoten alsof hij mij in twee wou splijten. We trouwden toen ik twintig was en hij 27. De laatste 3 jaar van mijn studies heb ik als ‘mevrouw Johnson’ afgewerkt. Na mijn studies hebben we nog 3 jaar in New York gewoond, waar Silko in het duurste en chiqueste hotel van New York, op Lexington Avenue, werkte.

Na die 3 jaar mocht hij kiezen waar ter wereld hij zijn job zou uitoefenen en om mij plezier te doen, koos hij voor Brussel. Hij is verantwoordelijke in het hotel voor van alles en nog wat en klopt soms heel lange dagen. Dikwijls ook in het weekend, als er een congres was of zo. Het voordeel is dat hij wel een schitterend loon heeft. Werken was voor mij dus niet noodzakelijk en hoefde voor Silko helemaal niet. We kochten een huis in Grimbergen. Als Silko thuis was, stond er een dure BMW X5 voor de deur. Ikzelf heb nooit leren auto rijden, dus ik doe alles per taxi of met het openbaar vervoer.

Mijn activiteiten beperkten zich tot 3 maal per week gaan fitnessen, éénmaal per week manicure, éénmaal per maand pedicure, éénmaal per maand naar Jean-Jacques, mijn kapper in het centrum van Brussel en éénmaal per week seks met Silko, altijd missionarishouding, wat gemiddeld een kwartiertje duurde, uitkleden inbegrepen. Verder zat ik in mijn gouden kooi, onze villa in Grimbergen, ging veel lezen of ging ik shoppen. Mijn kast hing vol met mantelpakjes van Dior, Chanel, Lagerfeld, mijn handtassen waren van Chanel, Delvaux of Vuitton, schoenen van Sergio Rossi enz… Kortom gewoon een ‘kak-madame’.

Als ik met mijn vriendinnen van de tennis, wat ik ook eens per week deed, babbelde over hun of mijn leven, dan waren zij bijna altijd bezig over de nieuwe tennisleraar die zo mooi gebruind was of de fitness instructeur die spieren als kabels zo dik, op zijn armen had. Ik denk dat bijna al mijn vriendinnen er een buitenechtelijke relatie op na hielden en af en toe spoorden ze mij aan om het ook te proberen. Ik voelde me evenwel helemaal niet aangetrokken tot die testosteron kerels.

Ik had ergens een foldertje gekregen over een cursus astrologie en dat leek me wel wat. Die cursus werd een heel schooljaar lang in Brugge gegeven op donderdag. Dus ik elke donderdag met de trein naar Brugge. Af en toe bleef ik daar dan wel in een hotel in het centrum slapen en kwam is slechts vrijdag in de namiddag naar huis. Na een jaar of twee had ik er genoeg van en besloot een cursus healing te volgen, ditmaal in Hasselt. Na verloop van tijd ging ik niet meer tennissen of samen met mijn vriendinnen koffie kletsen in één of andere brasserie en geleidelijk aan vervreemde ik dan ook van mijn vriendinnen.

Ik was al een bourgeois trut, nu werd ik en ietwat alternatieve bourgeois trut.

Tot ik op een bepaald moment voor mijn verjaardag van mijn nichtje Patricia een boek cadeau kreeg. ‘Vijftig tinten grijs’ was toen, een paar jaar geleden dus uitgekomen. Ik herinner me nog het mysterieuze lachje van mijn nichtje toen ze me het boek cadeau gaf.

Het boek heeft een week of vier op mijn nachtkastje gelegen tot ik het, op een morgen, ik had helemaal geen zin om op te staan ook al was Silko zonet naar zijn werk vertrokken ; het boek achteloos ter hand nam en begon te lezen. Het verhaal van Mr Grey en Anastasia. Eerst dacht ik, dit wordt niets, maar na een paar bladzijden, kreeg ik een vreemd gevoel in mijn onderbuik. Ik las het boek in één ruk uit. Na de laatste pagina, lag ik met een rood hoofd van opwinding te puffen in mijn bed, een beetje verdwaasd. Ik heb me toen gevingerd als gek. Met mijn ene hand trok ik hard aan mijn tepels en mijn andere wreef ik als een razende over mijn klit. Ik denk dat het geen twee minuten geduurd heeft alvorens ik ontplofte in een gigantisch orgasme.

Na een tijdje, liep ik naar de badkamer en bekeek mezelf in de spiegel. Het was alsof ik die vrouw voor mij niet kende. Mijn borsten stonden vol rode striemen, mijn tepels voelden zeer pijnlijk aan. Mijn kutje brandde. Ik stond nog na te hijgen. Ik begreep mezelf niet. Na meer dan twintig jaar huwelijk stond daar een vrouw, die net klaargekomen was als nooit tevoren met een intensiteit die ik nog nooit ondervonden had. Ik had als een wilde in mijn borsten zitten knijpen. Ik had aan mijn tepels zitten trekken alsof ik ze van mijn lijf wilde trekken. Ik had mijn kutje bewerkt met een geweld dat ik van Silko nooit zou tolereren. Alles voelde pijnlijk aan en toch, tegelijk voelde ik een enorme voldoening. Ik voelde me beschaamd. Alsof ik Silko bedrogen had. Tijdens mijn huwelijk had ik nooit behoefte gevoeld om te masturberen. Nu wou ik al direct nog een keer. Ik snapte mezelf niet meer.

In de weken die volgden, las ik het tweede en het derde boek dat net verschenen was. Elke dag, nadat Silko naar zijn werk vertrok, las een paar bladzijden en begon me te vingeren. Elke dag lag ik te fantaseren dat een man me met een zweep of een rieten stokje op mijn billen kletste of tegen mijn borsten sloeg. Elke dag pijnigde ik mezelf door hard aan mijn borsten te trekken of er zelfs tegen te slaan. Zelfs aan mijn haar trekken vond ik opwindend. Elke dag kwam ik tot een orgasme van jewelste. Sommige voormiddagen deed ik het wel twee of drie keer tot mijn kutje echt rauw aanvoelde. Maar in de namiddag, nadat ik geluncht had, kwam het schaamtegevoel en een gevoel van schuldig zijn. Het plezier en het genot van in de voormiddag, werd in de namiddag helemaal teniet gedaan door schuld- en schaamte gevoel. Ik had het niet meer. Ik wist echt niet wat er met mij aan de hand was. Was ik opeens nymfomane geworden ?

Ik besloot dat enige zelfdiscipline dringend nodig was. Na een week of zes van dagelijks gevinger, besloot ik om dat niet meer te doen. ‘s Morgens gewoon gelijk met Silko opstaan, wat boodschappen doen, mijn vorig levensritme terug oppikken enz…

Dat is me een week of twee gelukt. Dan betrapte ik mezelf erop dat ik op mijn laptop, begrippen als onderdanigheid en dominantie begon op te zoeken, ik wou weten wat BDSM was, wat een ‘sub’ was of ‘Lezdom’ of ‘Dom’ enz… Ik verslond die informatie en sprong van de ene site naar de andere om meer te weten te komen. Voor ik het wist zat ik op porno sites zoals youporn of ixxx waar ik korte filmpjes, gratis kon bekijken. Een soort preview van de volledige porno-film in kwestie. Handig was, dat die sites zijn ingedeeld in categorieën : lesbisch, trio, anaal, teveel om op te noemen. Ik bekeek wel een paar van die filmpjes uit meerdere categorieën, maar mijn aandacht werd vooral getrokken door de categorieën BDSM, submissive, rough, slave en extreem. Mijn mond viel open van wat ik daar zag. Weken aan één stuk, van zodra Silko de deur uit was, klikte ik het ene na het andere filmpje aan. Filmpjes van vastgebonden vrouwen die op alle mogelijke manieren geneukt werden. Bondage-filmpjes, filmpjes over onderdanigheid, over caning, ik zag de ene roodgeslagen kont na de andere op het scherm van mijn laptop passeren. Elk filmpje wond mij mateloos op. De geilheid gierde door mijn lichaam. De belofte aan mezelf om meer zelfdiscipline aan de dag te leggen, lag al lang in de prullenmand. Ik vingerde me dagelijks te pletter. Soms kon ik maar net stoppen als ik de auto van Silko op de oprit hoorde rijden wanneer hij thuis kwam. Dit kon zo echt niet verder.

Om af te koelen ging ik een weekendje naar zee zonder mijn laptop mee te nemen. Uitwaaien aan zee om terug tot mijn zinnen te komen als het ware. Silko moest toch het hele weekend werken. Ik kwam ‘s avonds terug thuis in Grimbergen. Silko en ik aten samen en Silko ging slapen, want hij moest maandag weer vroeg op. Ik bleef nog even op zei ik. Ik keek op mijn horloge en gaf mezelf een half uur. Ik ging stilletjes kijken of Silko sliep en ja hoor, hij ronkte zachtjes. Op de tippen van mijn tenen ging in naar de laptop in het bureau, stopte oortjes in, en nog geen tien minuten later kwam ik tot een fel orgasme terwijl één of andere deerne op het scherm van mijn laptop anaal geneukt werd en in haar keel geneukt werd terwijl ze vastgebonden aan touwen aan het plafond van één of andere film studio hing. Het koste me verschrikkelijk veel moeite om zo geluidloos mogelijk klaar te komen.

Mijn besluit stond vast. Ik wil zoiets gelijkaardig ook. Maar hoe ik het aan boord moest leggen, om te bekomen wat ik wou, dat wist ik niet. Weken gingen voorbij. Dagelijks vingerde ik me tot een orgasme bij het bekijken van één of ander BDSM-filmpje. Als mijn geilheid wat bekoeld was, deed ik niets anders dan mijn hoofd breken over een manier om zelf al de dingen waarover ik filmpjes zag of die in mijn fantasie ronddwaalden, te beleven. Zelf durfde ik niet in één of andere seks shop binnenstappen om de attributen te kopen die ik in de filmpjes tegenkwam. Tepelklemmen bijvoorbeeld, alleen het idee al, wond me op.

Als ik alleen thuis was, bij gebrek aan beter, zette ik wasknijpers op mijn tepels en liep ik zo zonder bh met wasknijpers rond. Na een tijdje, deed ik enkel nog rokken aan, zonder een slip eronder en ik zette op mijn beide buitenste schaamlippen ook telkens een wasknijper of 4. Gemakkelijk wandelen was dat niet, maar de pijn die ik zo voelde deed me bijna spontaan klaarkomen. Een paar keer, kwam Silko thuis, en was ik vergeten die wasknijpers te verwijderen. Die in mijn bloes, waren snel weg, maar die aan mijn kutlipjes, moest ik dan vlug in het toilet gaan verwijderen. Silko heeft er nooit iets van gemerkt, maar het was dikwijls ‘kantje, boordje’.

Van Silko gesproken, ik vroeg me af of hij mij niet als subje, onderdanige zou kunnen behandelen. Helaas was die hoop snel vervlogen. Toevallig was de film ‘De Rechter’ op tv. Dat ging over een Mechelse rechter wiens vrouw zich op allerlei manieren liet pijnigen, met toestemming van haar man trouwens. Silko wou na tien minuten van de film gezien te hebben, al niet meer verder kijken. “Dat er vrouwen bestaan die zoiets verlangen ging zijn petje te boven” was zijn commentaar. “Een vrouw slaan, zelfs gewoon op haar achterwerk is vernederend en het omgekeerde van opwindend” zei hij. “Ik moet er niet aan denken” zei ik, maar in mijn binnenste dacht ik, verdorie, met hem gaat dat nooit lukken.

Het hopeloze van mijn situatie begon me stilaan te dagen. Hoe en waar, vind ik iemand die mij als onderdanige wil behandelen. Die met een zweep of een rieten stokje mijn kont bloedrood wil zetten. Die mij hard neemt terwijl tepelklemmen op mijn tepels nauwelijks te verduren zijn. Iemand die mij alles kan laten doen wat hij wil, zonder dat ik iets van weerstand kan bieden. Ik begon te wanhopen dat ik ooit zo iemand wel zou vinden.

Van pure miserie, kocht ik me een weekendje Parijs, ging ik shoppen in Londen en Berlijn. Tot na een paar weken, mijn shopping drift overgewaaid was. Doelloos, bijna wanhopig, met neigingen tot depressie, beperkte ik me tot een dagelijks ritueel van vingeren en aansluitend klaarkomen op één of ander youporn filmpje.

Wist ik veel, dat niet veel later, mijn wereld zich helemaal op zijn kop zou zetten.

‘s Morgens, nadat Silko vertrok naar zijn werk was het mijn gewoonte om de post uit de brievenbus in onze voortuin te gaan halen. Meestal reclame van zowat alle supermarkten, een paar rekeningen, die ik dan netjes dezelfde dag nog betaalde, omdat ik thuis alle financiën ter harte nam. Af en toe zat er een foldertje tussen voor hoorapparaten of trappen of van een immo-kantoor dat panden aanprees. Maar op een goeie dag, zat er een foldertje in, van een spirituele beurs in Antwerpen. De volgende zondag, zou in het Bouwcentrum een spirituele beurs plaatsvinden, met, volgens het foldertje de beste astrologen, handlezers, kaartlegsters van België. Met vele standjes waar spirituele spullen zoals kaarten en stenen en boeken verkocht worden. Ik wist dat Silko toch moest werken zondag, dus ik beslis omdat ik anders toch niets om handen heb, al tegen de opening om 10u, in Antwerpen te zijn.

De zondag, een paar dagen later dus, sta ik stip om 10u, in een duur mantelpak, netjes gekapt, netjes gemanicuurd en gepedicuurd, met een dure handtas en dito schoenen aan de ingang van het bouwcentrum. Na een paar minuten loop ik in een grote zaal, met tientallen tafeltjes waarachter iemand zit. Allemaal zijn die tafeltjes aangekleed met ‘spirituele doeken’, liggen er kaarten op tafel, hier en daar staat zelfs een kristallen bol. Er zijn verschillende boekenstanden. Standen waar men stenen verkoopt, of waarzegkaarten en wierook, enz… Ik loop doelloos doorheen de verschillende rijen van tafels. Er zitten een paar ‘geiten-wollen-sokken-figuren’ tussen, maar het merendeel van de kaartlegsters zijn inderdaad ietwat oudere vrouwen. Ik tel maar een stuk of drie mannelijke kaartleggers.

Er zijn ook twee aparte lezingzalen. Ik besluit een lezing over Engelen te volgen, maar na drie minuten weet ik al direct dat dat niets voor mij is. Ik ben redelijk teleurgesteld en besluit toch maar terug naar huis te gaan. Het is ondertussen al middag en zie dat er tussen alle tafeltjes ook een cafetaria geïnstalleerd is. Ik heb niet veel honger maar besluit een broodje en een koffie te nemen en ik zet me aan een tafeltje van de cafetaria. Terwijl ik mijn broodje nuttig, kijk ik om me heen en neem alle kaartlegsters en kaartleggers die ik vanuit mijn positie kan zien, één voor één in me op. Ze zijn quasi allemaal bezig met een klant.

Op het moment dat ik mijn blik laat vallen op een mannelijke kaartlegger, een drietal rijen van mij vandaan, en alhoewel hij ook met een klant bezig is, kijkt hij recht in mijn ogen en er speelt een flauwe glimlach rond zijn lippen. Dan kijkt hij terug weg naar de kaarten die voor hem liggen en hij kijkt niet meer op. Toen ik pas binnenkwam, was ik zijn tafeltje ook al voorbij gelopen, was hij ook bezig met een klant, maar toen ik naar hem keek, keek hij ook direct op. Ik was verbaasd dat hij dat nu weer deed.

Mijn broodje is op en ik drink mijn koffie leeg. Ik sta op en in plaats van direct naar huis te gaan, slenter ik nog wat rond. Zou ik het durven om mijn kaarten te laten leggen ? Dat is toch allemaal onzin, zegt een stemmetje in mij. Maar toch, misschien ook niet. Ik blijf wat rondslenteren en blader af en toe in een boek op één of andere verkoopstand. Ongewild wordt mijn aandacht terug getrokken naar de kaartlegger die mij al twee keer recht aankeek. Nu weer, van zodra ik mijn ogen op hem laat rusten, kijkt hij direct op en kijkt hij mij aan. Is dat toeval ? Hij is terug bezig met zijn klant en ik blijf naar hem kijken. Bijna spierwit haar, redelijk kort, bijna militair kapsel, hij draagt een bril met ronde glazen en een hoorn montuur. Hij heeft een wit hemd aan, dat een beetje open staat, en een witte vest erover. Hij is geen fotomodel, dat niet, maar hij is zeker niet lelijk. De leeftijd is moeilijk te schatten, maar ik denk toch dat hij al een eind in de vijftig is. Hij ziet er verzorgd uit. Heeft een snorretje, en is verder glad geschoren. Ik twijfel en slenter nog wat rond tussen de verschillende standje en tafels. Ik wil niet echt mijn kaarten laten leggen, maar iets duwt mij als het ware in zijn richting. Och, waarom niet. De dame die bij hem aan de tafel zat, staat op. Haar sessie is gedaan. Ik versnel mijn pas en ga bij hem aan de tafel zitten. Jonas, staat er op een bordje op zijn tafel.

“Welkom” zegt Jonas. En daar is die flauwe glimlach weer rond zijn mond, maar ik merk dat zijn ogen niet lachen, maar mij eerder onderzoekend aankijken. “Mag ik je voornaam aub”. Hij schuift mij een stapeltje waarzegkaarten toe. Ik zeg : “Birgit” en hij zegt : “schudden aub.” Ik schud de kaarten een tijdje, voel mezelf nerveus worden, zonder precies te weten waarom en leg de geschudde kaarten terug op tafel. Zonder een woord te zeggen neemt hij de kaarten en legt ze in een bepaald patroon op tafel. Ik kijk woordeloos toe. Hij neemt nog een andere set kaarten en vraagt me er tien uit te trekken en hij legt die tien kaarten schijnbaar achteloos bovenop de reeds verspreide kaarten. Voor mij liggen er een hele boel kaarten zonder enige orde door mekaar op de tafel.

Opeens begint hij monotoon te praten : “je bent getrouwd, al enige tijd, meer dan tien jaar, je man heeft een belangrijke, verantwoordelijke positie, één of andere vorm van zorg, zorgen voor anderen, voor gasten.” “Jullie hebben geen financiële problemen, eerder in tegendeel, niet miljonair, maar toch beschikken jullie over voldoende middelen.” Jonas kijkt me zelfs niet aan, het is alsof hij een geschreven tekst voorleest. “Je vader is overleden, je moeder heeft wat mobiliteitsproblemen.” Dat klopt, ze gaat met een rollator. “Jouw man, heeft of gaat rugproblemen krijgen”. “Ik ben geen dokter,” zegt Jonas, “maar ik zou je man op rugproblemen laten onderzoeken,” dat klopt ook, Silko was het jaar voordien al in behandeling voor zijn rug en hij gaat sindsdien, alle twee weken naar een kinesist om speciale oefeningen te doen en om te leren om zijn rug minder te belasten. Tot hier klopt alles wat hij zegt.

Jonas zwijgt en bestudeert zijn kaarten. Opeens vraagt hij “is er iets waarover jij nog iets wil weten ?” “Iets wat je me wil vragen ?” Ik ben even sprakeloos. Ik weet niet wat zeggen. Er valt bijna een volle minuut stilte. Ik denk na. Ik vind niets om zo maar vragen over te stellen, eigenlijk durf ik niet. Maar één vraag brand op mijn lippen, ik wil ze eigenlijk uitroepen : ‘wat gebeurt er met mij, mijn seksleven, mijn vrouw zijn ?!!!’ Maar ik zwijg. Jonas zwijgt ook. Na een minuut of zo stilte, zegt hij opeens “jouw relatie met je man is goed, je ziet hem graag, hij ziet jou graag jullie hebben geen kinderen, maar dat was ook zo niet gepland.” “Dus dat is ook ok.” “Alleen jij,” zegt Jonas, “jij zit niet goed in je vel”. Weerom stilte.

Ik kijk hem verbaasd aan. Maar Jonas bestudeert verder zijn kaarten. Opeens kijkt hij op. Hij heeft groenachtige ogen. Hij kijkt me doordringend aan. “Jij bent een mooie kokette dame” zegt hij, “maar jouw seksleven trekt op niets.” “Dat wat jij met je man doet, is verwaarloosbaar, te weinig en niet op de juiste manier en van te lage kwaliteit.” “Jij staat op ontploffen”. Ik voel een mengeling van kwaadheid en verbazing opkomen. Ik wil keihard in de zaal schreeuwen : “Ja, Ja, Jaaaaaaaaaaaaa”. Maar ik zeg niets. “Jij bent een heel kinky model” zegt Jonas. “Heb je ‘vijftig tinten grijs’ al gelezen ?” Ik hoor het ‘in Keulen donderen’. “Mocht het nog niet zo zijn, dan zou ik dat doen als ik jou was” zegt hij. Ik sta perplex. Ik blijf stilzwijgend aan zijn tafel zitten. Hij kijkt me in stilte doordringend aan. Ik weet echt niet wat zeggen.

“We gaan direct merken in welke mate ik gelijk heb, althans, in welke mate de kaarten gelijk hebben” zegt hij. Ik moet Jonas nogal idioot aangekeken hebben, want hij glimlacht weer, diezelfde ietwat spottende glimlach. Ik kijk hem aan. Hij neemt een plastiek wit tasje van onder zijn tafel, het model dat je vroeger bij je boodschappen gratis in de supermarkt kreeg, en hij legt het tasje bovenop de kaarten, midden op zijn tafel. “Steek dat maar in je dure handtas” zegt hij smalend. Ik gehoorzaam mechanisch zonder nadenken. Weer even stilte. Hij bekijkt me weer indringend. Ik sla mijn ogen neer.

Opeens hoor ik hem zeggen, met een iets zachtere stem, maar met een veel dwingender ondertoon : “Birgit, je gaat naar de toiletten, je ontdoet je van je bh en slipje, je steekt die twee dingen in dat tasje en je komt mij het tasje terugbrengen met inhoud.” “Ik denk er niet aan” zeg ik woedend. Ik sta op en wil kwaad wegbenen. “Je moet me nog vijftig euro voor het consult” zegt Jonas op een rustig toon. “Jij bent niet goed wijs,” roep ik bijna en loop weg. Ik hoor hem nog net zeggen “mij goed, geen probleem” en dan ben ik buiten gehoorsafstand. Een andere dame stond iets verder te wachten op haar beurt en zie haar naar Jonas toegaan voor een consult. Vol van ergernis en kwaadheid loop ik naar de cafetaria en bestel me een grote pint bier. Normaal drink ik nooit bier, maar vandaag is niks normaal, naar mijn gevoel.

Als ik wat gekalmeerd ben en die pint bier uit heb, sta ik op en besluiteloos slenter ik terug van verkoopstandje naar verkoopstandje. Ik blader doorheen een aantal boeken, maar ik zie zelfs niet wat ik vast heb. In mezelf is er een gevecht aan de gang tussen twee verschillende Birgitten. De ene, die zich elke morgen klaar vingert op korte porno filmpjes zegt : ‘doe dat meid, steek die verdomde bh en dat slipje in dat tasje en bezorg het hem’. ‘Dan zie je wel wat er van komt.’ De andere Birgit, de bourgois dame met stijl, zegt binnenin ‘ben je gek Birgit, die vent is onbeschaamd, die wil je in zijn macht hebben, loop toch geen risico, doe dat niet !’ Het was al voorbij twee uur in de namiddag. Ik ga buiten een frisse neus halen. “Je kunt zo gratis terug binnen mevrouw” hoor ik de dame aan de ingang zeggen. “Je hebt daarstraks bij het binnenkomen een stempeltje gekregen, dat hoef je maar te tonen als je terug binnen wil komen.” In mezelf zeg ik dat ik misschien helemaal niet meer naar binnen wil.

Na buiten een paar minuten geijsbeerd te hebben, besluit ik terug binnen te gaan. Ik kan kiezen in de hall, ofwel rechtdoor naar de toiletten ofwel linksaf terug de grote zaal in. Ik sta stil, midden in de inkomhall. Wat doe ik, naar links of rechtdoor. Ik moet wel niet echt gaan plassen, maar ik ga rechtdoor naar de toiletten. Terwijl ik op het toilet zit, kijk ik omlaag naar het mooie slipje dat op mijn enkels hangt. Plassen zat er niet echt in, een paar druppeltjes, meer kwam er niet uit. Ik neem wat toiletpapier en wrijf mijn kutje proper. Deze morgen geen tijd gehad om met mijn kutje te spelen omdat ik hier vroeg wou zijn. Ik drop het stukje toiletpapier in de pot. ‘Ach waarom niet, ik steek dat slipje en die bh in dat witte tasje en we zien wel of ik hem dat tasje geef of niet’. Ik wurm mijn bh vanonder mijn bloes en steek hem samen met mijn slipje in het witte plastiek tasje, rol het geheel een beetje op en steek het in mijn handtas. Ik fatsoeneer mezelf, was mijn handen, recht mijn rok, knoop het vestje van mijn mantelpak dicht, niemand die ziet dat ik geen bh aan heb. Niemand die merkt dat ik geen slipje draag. Ik loop terug de zaal in. Niets aan de hand.

Wat ik niet bedacht had, was dat, hoe verder ik terug in de zaal liep, hoe geiler ik werd. Mijn kutlipjes wreven over mekaar. De tepels op mijn anders zo goed ingepakte borsten schuurden tegen de binnenkant van mijn bloes. Ik keek in de richting van Jonas, maar die was druk bezig, die keek deze keer niet op, alsof hij mij negeerde. ‘Rotzak’ dacht ik. En tegelijk dacht ik :’had ik me deze morgen maar lekker klaar gevingerd, dan had ik nu er zo geil niet bijgelopen.’ Het was alsof bij elke stap die ik zette, mijn geilheid een sprongetje in de hoogte maakte. Ik haastte me terug naar de cafetaria, bestelde me een spuitwater en ging met gekruiste benen aan een tafeltje zitten, wel zodanig dat ik Jonas in de verte kon zien zitten. Die rotzak keek evenwel geen enkele keer in mijn richting. Ik werd als maar kwader. Helaas werd ik ook als maar geiler. Ik klemde mijn dijen op mekaar. Hopelijk liet ik geen sporen van vochtigheid na, zodra ik zou rechtstaan. Ik wist immers dat mijn kutje immens nat was. Ik vroeg aan de vrouw die aan het tafeltje naast mij zat “tot hoe laat duurt die beurs hier mevrouw ?” “Tot zes uur” was haar antwoord. Het was op dat moment, volgens mijn smartphone, net half vier geworden. Nog maximum twee uur en een half tijd.

Waarom ik niet gewoon op stond en wegging, weet ik nog steeds niet. Ik stond in tweestrijd. Geef ik hem dat tasje met inhoud of niet. Voor mij een verscheurende keuze. De gekste gedachten raasden door mijn hoofd. Het leek alsof ik aan mijn stoel vastgeplakt was. Ik kon niet meer weg. Ik zat als een rat in de val. De minuten tikten traag verder. Mijn kwaadheid, mijn geilheid, mijn verwarring stegen met de minuut. Half zes, nog even en de kwelling is voorbij. Het aantal bezoekers slonk zienderogen. De meeste kaartlegsters hadden niets meer te doen. Sommigen begonnen hun standje af te breken. Bij Jonas zat nog een nogal corpulente dame. Kwart voor zes, die dame staat recht, Jonas zit alleen. Hij rekt zich wat uit. Er gaat een dreiging van hem uit. Hij kijkt rond, de hele zaal door.

Uiteindelijk, alsof hij het moedwillig zo deed, laat hij zijn blik op mij rusten. Hij kijkt mij van in de verte aan. Alsof ik gehypnotiseerd ben, sta ik recht, en loop naar hem toe. Onderweg neem ik een briefje van vijftig euro uit mijn portefeuille. Ik kom aan zijn tafel en gooi het briefje op zijn tafel. Hij laat gebeuren maar beweegt niet. Hij zwijgt. Ik aarzel. Dan neem ik het witte tasje uit mijn handtas en leg het voor hem op zijn tafel. Met één hand opent hij het tasje een beetje en kijkt er even in. Hij glimlacht, deze keer wel met de ogen. Hij zet het tasje achteloos naast zijn stoel op de grond. Ik draai me om en wil weg wandelen.

“Wacht even” hoor ik achter mij. Het is alsof ik tegen een muur aanloop. Ik draai me terug in zijn richting. Ik zie hem een visite kaartje nemen, het omdraaien en er iets op schrijven. Hij geeft me het kaartje en zegt : “op de achterkant van het kaartje staat een link, naar een Excel-file ‘sublijst of subbielijst’ genaamd.” “Je kunt die file downloaden en uitprinten.” “Je doet dat in tweevoud.” “Je vult beide lijsten volledig in, het is te zeggen, zo volledig mogelijk en zo eerlijk mogelijk”. “Er zullen dingen in staan waarvan je nog nooit gehoord hebt, dan zoek je op wat het woord in kwestie betekent, of als je het niet vindt, dan zet je gewoon een vraagteken.” “Op beide lijsten moeten uiteraard dezelfde antwoorden staan.” “Eén lijst is voor jou om bij te houden, de andere bezorg je mij, nadat die zo volledig mogelijk ingevuld is.” “Op de voorkant van het kaartje staat mijn gsm-nummer.” “Je stuurt me een sms, en enkel een sms, zodra je die lijst ingevuld hebt.” “Dan spreken we ergens af in een taverne, op een rustig plaats, waar we de lijst kunnen overlopen.” “Daarna zien we wel verder.” “Eens ik die ingevulde lijst heb, weet ik precies wat ik aan je heb, wat kan en wat niet kan.” “Dan doe ik een voorstel waar je mag over nadenken zolang je wilt.” “Eens je mijn voorstel aanvaard, ben je mijn eigendom.”

Ik pak het kaartje uit zijn hand en draai me kwaad om. ‘Nooit hoort die vent nog van mij, nooit, ik zijn eigendom ? Laat me niet lachen, nooit, jamais, wat denkt die wel.’ Ik keek achterom, maar Jonas was ondertussen begonnen zijn standje af te breken. Ik liep weg. Kwaad en gefrustreerd, wat denkt die eikel wel…

Thuisgekomen, hang ik het vestje van mijn mantelpakje mooi op een kapstok, schop mijn schoenen met nogal hoge hak redelijk wild in de hoek van de inkomhal en merk daardoor dat ik nog steeds redelijk kwaad ben. Ik loop naar de keuken, schenk mezelf een groot glas rosé in en kruip daarna met opgetrokken knieën in de driezitsbank in de living. Kwaad ben ik, heel kwaad en ik neem een heel grote slok van mijn rosé. Kwaad op mezelf omdat ik me liet meeslepen door die Jonas. Kwaad omdat ik een heel mooi lingeriesetje van Marie Jo kwijt ben aan die klojo. Kwaad op mezelf omdat ik zo stom was om in die toiletten mijn bh en slip uit te doen. Hier zit ik nu, helemaal alleen in onze prachtige villa in één van de betere wijken aan de rand van Brussel, gewoon kwaad en gefrustreerd. Na een hele tijd zo te zitten mokken en kwaad op mezelf te zitten wezen en bij het inschenken van mijn derde glas rosé, besluit ik om het roer om te gooien. Ik neem mezelf een verkwikkende douche, dat zal mijn boze gedachten wel doen verdwijnen.

Een dik half uur later, zit ik terug in de zetel in de living. Ditmaal met een badhanddoek gewikkeld rond mijn natte haren en gehuld in een zalig zachte en dikke, witte badjas zit ik terug met opgetrokken knieën in de zetel. Die badjas was een geschenk van Silko, mijn man, de brave ziel had zelfs mijn initialen in goudstiksel er laten op borduren. Ik streel over de zachte badjas in velours. Het ding moet heel duur in aankoop geweest zijn. Mijn handtas staat voor mij op de salontafel. In die tas zit het visitekaartje van Jonas. Het is alsof dat kaartje door het leder van de handtas naar mij roept en zegt : pak mij vast, haal mij hier uit, ….. Ik zit zo een tijdje naar de handtas te staren terwijl ik ondertussen mijn handen over mijn ultra zachte badjas laat gaan. Ik voel de zachte stof van de badjas en zonder het te beseffen, begin ik bovenop de badjas mijn éne borst te strelen. Ik voel mijn tepels opstijven.

Einde deel 1 van 5
Voor commentaar op dit waargebeurde verhaal, enkel namen en locaties zijn aangepast ; stuur een berichtje naar rickdanvers@yahoo.com of hier op de site. Alle eventueel crimineel interpreteerbare feiten zijn vanzelfsprekend compleet verzonnen. Elke gelijkenis met personen of gebeurtenissen in dit verhaal, berusten louter op toeval. Tevens is dit verhaal enkel bedoeld voor de Gertibaldi site, enkel te kopiëren of te vertalen, mits voorafgaande, schriftelijke toestemming van de auteur.

Sensuele groeten,
Rick