De stille Kracht – 9 (Slot)

Een universeel gevoel van liefde

Buiten worden we geconfronteerd met het feit dat onze twee auto’s op de parkeerplaats staan. Cita kijkt me vertederd aan. Ze zegt dat ik haar thuis moet brengen. Zij ziet dit als symbool van haar keuze voor het licht. Ze stapt in mijn auto. De rit naar huis zit ze met gesloten ogen en een glimlach om haar lippen, naast me. We spreken geen woord maar desondanks voelt het goed.
Thuis aangekomen blijft ze zitten me dezelfde lieve en serene blik op haar gezicht. Als ik de deur aan de bijrijderskant open kijkt ze me voor een ogenblik aan.” “Breng jij je Istrie naar ons bed Sayanku?” Sayanku, alleen al hoe dit woord over haar lippen komt. Ik kan me niet heer herinneren wanneer zij mij voor ’t laatst zo heeft genoemd . Het is wat ik ’t liefs voor haar wil zijn, haar minnaar.

Ik til haar uit de auto. Het is vooral aan haar geringe gewicht te danken dat ik de weg tussen de auto en de slaapkamer kan afleggen zonder lachwekkend gestuntel. Zij heeft haar armen om mijn nek geslagen en haar lippen strelen mijn hals. Voor onze slaapkamer twijfel ik. “Wil je niet eerst naar de meisjes?” Ze kijkt me aan, schudt haar hoofd en fluistert. “Ze weten het al. Ze weten dat alles weer goed is.” … “John? Ben jij daar?” Ik ben opgelucht als ik een glimlach op Cita’s gezicht zie. Ik wil net met mijn uitleg beginnen als zij een vinger op mijn lippen legt. Ze duwt de slaapkamerdeur open.” Ja, Nicole. John is hier en zoals je ziet, heeft hij mij gelijk meegenomen. Even lijkt ze te twijfelen maar dan staat ze resoluut op. “Èh Ja… Dat is dan mooi. Dan kan ik weer naar mijn eigen huis en bed. “Maak jij de rolluiken dicht Nicole?” Zonder Cita nog een blik waardig te gunnen draait onze vriendin naar het raam en doet wat haar is gevraagd. Cita knikt me toe. Op dat moment kan ik maar een ding doen. Ik laat haar voorzichtig zakken en zet haar op de laminaat. Ze draait zich naar me om en kijkt me vragend aan. Ik kan niet anders. Zonder te weten waarop knik ik instemmend. “Het is een zwoele ietwat bevreemdende stem die Nicole aanspreekt. “Kleed je uit lieverd.”

Nicole die met een badjas met daaronder een flanellen pyjama op bed heeft gelegen, draait zich om en kijkt Cita bevreemd aan. “W.. wà… wat bedoel je?” Weer die zwoele gebiedende stem. “Ik wil dat jij je uitkleedt. Ik weet dat dat is wat jij ook wil.” Nicole kijkt hulpzoekend naar mij. “John staat hier buiten Schat. Hij is mijn meester, mijn Penguasu zo je wil. Vanmiddag, nadat jij was weggelopen, werkend aan mijn moeders naaimachine besefte ik het pas. Ik heb onze liefde, onze seks met jou gedeeld. Maar dat was maar één aspect van onze seks. Ik heb je uitsluitend de cabo getoond. De perverse slet die zich, in jou ogen, liet misbruiken. Nooit zag jij de Istrie die zich in liefde verenigde met haar man. Jij was het die mij vanmiddag op het goede spoor bracht. Je vroeg ‘Wie doet ’t met mij?’ Ik prijs me gelukkig Nicole. John en ik, wij doen het met elkaar en hij doet ’t met zijn cabo. Jij en Vincent, jullie doen het met elkaar en hij doet ’t met z’n neef.” Nicole heeft de hele tijd aandachtig geluisterd. Haar handen die eerst nog doelloos langs haar lichaam hingen, verhuizen als vanzelf naar de ceintuur van haar badjas, die kort daarop van haar schouders op de grond glijdt. Zonder het oogcontact met Cita verbreken, knoopt zij haar nachtpon open. Deze volgt gelijk daarop haar badjas. Ik had onze vriendin al eerder naakt gezien, alleen niet van zo dichtbij en zo kwetsbaar. Behalve de blos op haar gezicht is haar huid roomwit. In tegenstelling tot bij mijn lief zijn Nicole’s vormen rond en bol. Ondanks dat haar forse c-cup licht doorhangt wijzen hoor donkerroze spenen recht vooruit. Haar licht bollende buik is doortrokken met lichtblauwe strepen, die waarschijnlijk het relikwie vormen van twee zwangerschappen. Haar schaamhaar is blond en bijna doorzichtig. Haar volle schaamlippen daarentegen onttrekken haar geslacht aan ’t zicht. Hoe anders is deze blonde godin dan mijn eigen exotische pindaatje.

“Ze is mooi hè John?” Ik moet slikken. “Sorry Cita.. maar Nicole is prachtig, niet dat jij…” “Stil maar lieverd. Je doet mij echt niet te kort door het ontegensprekelijke te bevestigen.”
Mijn liefje stapt op Nicole af en streelt met één vinger de contouren van haar gezicht. Als zij weer begint te praten hoor ik moeder Bena en Cita tegelijk.
“Ga je met me mee lieverd?” Nicole wil wat zeggen maar Cita legt haar vinger op Nicole’s lippen. “Niks zeggen liefje alleen maar voelen.” Cita’s vinger verlaat Nicole’s gezicht en streelt nu haar hals en schouders. “We gaan op reis lieverd. Een reis die ons alles zal leren… Die ons zal brengen naar jou met een geloofssaus overdekte verlangens en wie weet; perversiteiten… Wat zeg je liefje? Ben je bang? … … ” Inmiddels volgt Cita’s vinger de contouren van Nicole’s borsten. “Ik hoor je liefje. Vertrouw op mij. We gaan nergens naar toe waar je niet, zij het onebwust, zelf naar toe wil. Ik zal je in contact brengen met de lust van je moeder en je moeders moeders, zoals ik ook in contact sta met mijn vrouwelijke erflijn. Als ik de liefde beleef dan zijn zij erbij” Cita schiet in de lach. Ik hoor Nicole niet, toch lijken zij in gesprek. “Vergis je niet… Het is pas sinds de laatste generaties dat geloof, bekrompenheid en verkeerd begrepen feminisme ons ervan weerhouden om onze echte vrouwelijkheid te volgen.

Mijn voormoeders hebben hun vrouw-zijn steeds gevierd. Vrouw-zijn is zoveel meer als je spiegelen aan of afzetten tegen het mannelijke.” Cita’s vingers volgt nu de zwangerschapsstrepen op Nicole’s buik. Ik zie duidelijk hoe de spiertjes in haar buik onwillekeurig spannen en ontspannen. Een weeïg zoete geur bereikt mijn neus. Dit is niet de geur van mijn lief. Zij ruikt kruidiger, minder zoet. Cita’s vinger streelt nu de zichtbare binnenkant van Nicole’s bovenbenen. Als vanzelf schuift zij haar benen een beetje uit elkaar. “Ik kan je opwinding proeven schatje… Doe je mond open, zet je zintuigen open en proef jezelf… Zeker liefje, alles op z’n tijd. Haar vinger verhuist, een denkbeeldige streep trekkend, van Nicole’s venusheuvel tot aan haar onderlip. Cita lacht. “Geduld… Leg je handen in je nek Nicole.” Ze streelt met een vinger door het blonde dons in Nicole’s oksels. Sluit je ogen maar open jezelf, je geest, je mond en je wanita. Open je voor mij en wordt deelgenoot van mijn genot. Ze blaast even in Nicole’s mond waarop ik een druppeltje spuug uit haar mondhoek zie lopen. “Laat ’t maar gebeuren schat. Laat je sappen stromen. Ze draait zich naar mij om, knoopt haar blouse los en doet die uit. Haar tepeltjes drukken hard in het witte kant van haar behaatje. Op het moment dat zij uit haar spijkerbroek stapt ruik ik ook haar. Ze legt een vinger op haar lippen en geeft zo aan dat ik stil moet zijn. Ze komt naar me toe en trekt zonder verdere plichtplegingen mijn sweatshirt over mijn hoofd. Mijn joggingbroek en short duwt ze in een beweging naar beneden waardoor mijn erectie tegen haar wang springt. Ze kijkt lachend naar mij omhoog en drukt een kusje op mijn eikel. Ze draait zich om. Ik haak het behaatje los dat zij achteloos op de grond laat vallen. Ze kruipt op het bed waar zij in een snelle beweging haar tanga uittrekt.

Meer nog voor Nicole dan tegen mij fluistert ze. “John lieverd, laat mij je Istrie zijn. Kus mijn rahim met je burung … Nicole.. mijn geliefde vriendin, mijn nyonya. Ik wil je deelgenoot maken van de vereniging met mijn sayanku. Op dit moment is er niks dat ik liever wil dan haar sayanku, haar minnaar, te zijn. Hoe uitdagend, bandeloos en prikkelend de cabo in haar ook is. Nu wil ik haar alleen nog onderdompelen in mijn liefde. Als ik moest kiezen zou de Istrie in haar het met straatlengtes moeten afleggen tegen de cabo. Ze wacht op mij. Een uitgebreid voorspel is nu niet nodig. Zelfs niet gewenst. Nog terwijl ik op het bed kruip spreidt ze haar benen en trekt met haar handen haar kutje voor me open. Het is vertrouwd en toch nieuw als mijn kloppende piemel bij haar binnendringt. Het is een vochtige gloed die mij omsluit. Op het moment dat mijn eikel haar moedermondje ‘kust’ ontsnapt een diep keelgeluid uit haar mond. In tegenstelling tot anders, als mijn istirie zich aan mij geeft, heeft zij haar ogen nu gesloten. Terwijl zij haar handen op mijn kont legt en mij zo mogelijke dieper naar binnentrekt maakt ze lome kantelbewegingen met haar heupen. De druk op mijn eikel neemt toe. Mijn lief kreunt hetgeen haar er echter er niet van weerhoud om de druk op mijn kont verder te verhogen…

Ik kijk in haar gezicht. Er staan zweetpareltjes op haar voorhoofd en bovenlip. De druk op mijn eikel neemt toe tot op een punt waarop pijn het lijkt over te nemen van mijn genot. Ik wil Instinctief terugtrekken, maar iets diep van binnen verhinderd dat. “Ieieieieie…Pfffffff” Ze zucht en puft alsof ze opnieuw van de kleine Bena moet bevallen “Ieieieieie…Pffffffff” Heel langzaam veranderd de druk op mijn geslacht. Het voelt alsof een strakke hete elastische ring zich opent. Langzaam sijpelt het besef tot met door dat Cita haar laatste barrière voor mij ontsluit. Wanneer de ring zich achter mijn eikel samentrekt heeft ze mij toegelaten tot haar diepste binnenste, haar rahim. Zij opent haar ogen en haar mimiek ontspant. De niet aflatende bewegingen van haar heupen hebben als gevolg dat mijn stam onderworpen wordt aan de bekende, gloeiendhete massage. Het besef van haar ultieme openstelling en de daaruit voortvloeiende intimiteit is olie op het vuur van mijn opwinding. Ik kan en wil er geen weerstand aan bieden. Ik kijk in Cita’s gezicht maar zie ook moeder Bena en verschillende andere exotische op Cita en lijkende vrouwen. Op het moment dat een warme gloed vanuit haar ogen, via mijn hart, naar mijn prostaat trekt, stroomt mijn liefde, in een overweldigende golf van intimiteit rechtstreeks in haar centrum.

Cita:
Ik wist van Mama dat het mogelijk is. Zij zelf had het nooit mogen ervaren. Mijn vader.. Hij had zich dat offer, haar ultieme openstelling nooit waardig getoond. Hij had zich afgekeerd van zijn roots. Hij was opgegaan in de mores van het leger en het toenmalige westerse beeld van mannelijkheid en machismo. Het pure feit dat jij je vrouw een kortdurende erectie kon presenteren was destijds voldoende. Seks was voor hem het equivalent van een vers getapt biertje in de kantine van de kazerne. Heerlijk, fris maar naar enkele slokken was het ook al weer voorbij. Daarbij werd al helemaal uit het oog verloren dat de vrouwelijke seksualiteit juist gebaat is bij het subtiele genot van een exotische cocktail waaraan je, net voordat de sensatie verdwijnt, opnieuw even nipt, om de smaak vervolgens opnieuw en nog kostelijker door je mond te laten rollen.
Op z’n laatst toen ik John naast de container op de grond had gevonden en hij me vervuld van hartzeer had aangekeken, wist ik het. Ik moet me afkeren van het donker en me opnieuw openen voor het licht van mijn moeders moeders. ‘Ik moet mij meer dan ooit te voren, openstellen voor de liefde van mijn man en minnaar. Al sinds hij voor mijn deur stond was hij het centrum van mijn liefde en mijn leven. Het wordt tijd dat ik hem in dat centrum ook ga toelaten. Het centrum waar ook het leven van mijn, onze, dochters is ontstaan.’

Het was totaal onverwacht om op het ogenblik dat ik onze slaapkamerdeur openduw, Nicole’s stem te horen. Nog voordat ik bewust kan reageren, hoor ik Mama.
Mama’s stem die mijn geliefde vriendin opdrachten geeft. Het is mama’s stem uit mijn mond, maar het zijn mijn ogen die kort daarop haar naakte lichaam bewonderen. Ik kan en wil er niet meer voor weglopen. Ik hou van haar. Het sluimerende conflict tussen de gevoelens voor haar en mijn liefde voor John, smelt als sneeuw voor de zon. Daar waar plaats is voor John en de meisjes, is dat ook voor Nicole. Geleidt door Mama bespeel ik mijn vriendin met de stille kracht. Ik kan voelen dat het haar gegeven is, zich onvoorwaardelijk aan mij te geven. Ik ruik haar opwinding en proef haar overgave.

Het is diezelfde overga waarmee ik me overgeef aan John. Als zijn burung diep in mijn wanita is binnengedrongen en hij mijn moedermondje op een pijnlijke kus trakteert, trek ik hem de pijn negerend zo mogelijk nog dieper. Het zijn grootmoeders reflexen die mijn handen en bekken sturen. Langzaam kantelend opent zich onder de toenemende druk mijn moedermondje. De pijn vervaagt en maakt plaats voor een ongekend verlangen. Het verlangen om het hete zaad van zijn liefde zonder barrière in mijn rahim op te nemen. Plotseling spat het universum open. Beelden uit het verre verleden, het heden, moeders, John, mijn meisjes en Nicole vloeien in elkaar over .Dit was niet zomaar een orgasme. Dit was zoveel meer. Een universeel gevoel van liefde en eindeloos geluk.

“Kom bij ons in bed Nicole.” Ik voel haar twijfel. “John wil jij alsjeblieft aan mijn andere kant gaan liggen. Als Nicole tegen mij aanschuift trekt een rilling van verbondenheid en genot door mijn lijf. Ik draai naar haar om en wij maken oogcontact. “Ben je klaargekomen lieverd?” Ze schudt haar hoofd. Ik weet ’t eigenlijk niet. Het voelde anders, veel dieper en intenser. Ik was blijven staan zoals je me had neergezet. Ik kon jullie horen. Het voelde alsof het jou speeksel was dat uit mijn mond liep. Het was ons zweet dat langs mijn oksels liep… En toen… toen jullie, èh samenkwamen, ’t voelde alsof mijn vagina zich opende. Ik voelde jou honger… Niet zoals trek in iets lekkers maar een honger om op een bizarre manier met hem samen te smelten.” “Zoals je soms honger voelt naar Vincent’s kloppende piemel?” Ze schudt opnieuw met haar hoofd. “Nee anders, intenser. Ik kan het niet omschrijven.” “Die honger.. Jij voelt die nog steeds hè lieverd.” Ze knikt. Ik streel met een vinger over haar lippen.

Meteen opent zij haar mond en valt op mijn vinger aan. Al snel streel ik met drie vingers de binnenkant van haar mond. Nicole op haar beurt zuigt en likt mijn vingers. Ze zakt op haar rug en het voelt alsof ik met mijn vingers haar mond neuk. Ik weet dat het haar nooit is gelukt om Vincent’s piemel in haar keel toe te laten. De keren dat zij het hadden geprobeerd, had zij moeten stoppen door haar niet te onderdrukken kokhalsreflex. Nu is zij het zelf die haar keel opent. Mijn vingers passeren zonder weerstand haar huig en het zijn mijn vingertoppen die kennis maken met het gevoel dat John moet hebben als zijn cabo hem haar keeltje aanbied. Wanneer ik na een tijdje mijn hand terugtrek zie ik tranen in Nicole’s ogen. Ik stuur haar een luchtzoentje alvorens mijn hand op zoek gaat naar haar wanita. Zoals ik daarnet nog voor John, zo is het nu Nicole die haar kutje voor mij open trekt. Zonder weerstand glijden mijn vier vingers in haar lustoven. Ik voel dat John’s burung tegen mijn billen weer tot leven komt. Ik weet echter dat hij geen poging zal doen om mijn bokong te nemen. Niet dat ik dat niet zou kunnen waarderen. Het tegendeel is waar. Maar nu, dit moment is voor haar, voor mijn Nicole. Ik wil, moet, eindelijk haar honger, naar mij, naar mijn liefde, stillen. Door met mijn hand te draaien maak ik plaats voor mijn duim. Nicole’s handen zijn van haar zijde naar boven verhuist en doorkneden haar borsten. “Dieper, Cita.. Die…pprrrrr.” Mijn vingertoppen zijn hypergevoelig. De rimpelingen en oneffenheden van haar liefdestunnel vormen een beeld op mijn netvlies. Het is alsof ik in haar binnenste kan kijken. Plotseling glijdt mijn middelvinger in een soort van strak kuiltje. Nicole duwt haar heupen omhoog. “Dááááár’… Die..pprrr.” Haar handen staan verkrampt om haar tieten. Het lijkt alsof haar tepels elk moment onder die druk kunnen exploderen. Het zijn echter niet haar tepels die ontploffen. Op het moment dat mijn middelvinger in haar moedermond drukt, explodeert Nicole. Haar onderlijf schiet in een kramp om omhoog. Haar mond valt open in een geluidloze schreeuw. Vanuit mijn middelvinger bereikt haar orgasme mijn hart. Ik besef maar nauwelijks dat, terwijl heet sap uit mijn kutje loopt, John zijn genot tegen mijn billen spuit.

Er waren weinig woorden meer nodig. We beseffen onbewust dat wij later nog genoeg tijd voor indringende gesprekken hebben.
Nadat John en Nicole zich achtereenvolgens over mij heen hebben gebogen en mij uit hun monden te drinken hebben gegeven ben ik in een diepe slaap gevallen. Het zijn niet de spoken uit mijn verleden, maar moeders engelen die mij deze keer in mijn slaap bezoeken.

Epiloog

John:
“Nee Bena.. Wat heeft mama ons geleerd. We moeten eerst kloppen.” Ik hoor voorzichtig geklop. “Mama… Pappa? Magt ik binnen komme.” Ik trek me omhoog, kijk naast me en zie alleen het twijfelende gezicht van Cita. Kom maar lieverd…” Ze kijkt me aan. “Als Nicole er nog was geweest had het dan niet gemogen?” Ik krijg geen tijd om een antwoord te formuleren. Het is niet alleen Bena die naar binnen komt gestormd. Terwijl Bena en Setia zich gelijk op hun moeder storten kruipt Satira in mijn armen. Het is een tijdje geleden dat zij me met de ogen van haar oma heeft aangekeken. Een ogenblik lang voel ik haar lippen in mijn hals, voordat ze in mijn oor fluistert. “Laat ’t haar voelen… Laat haar voelen dat het goed is.” Ik duw haar een stukje van me af en kijk haar in het gezicht. Ik druk een zoen op haar voorhoofd en trek haar tegen me aan. “Ze is vol twijfel…. As ze jou verliest…” Ik hoor een snik.. “… Dan breekt ze definitief.” “Dat gaat niet gebeuren lieverd.” “Dat mag niet Pappie.” Ik kijk op. “Wat niet Bena?” “Fluisteruh met andere d’r bij.”

Ik buig over onze jongste en kus ook haar. “Je hebt helemaal gelijk liefje.” Setia ligt nog steeds bij Cita en heeft haar armen om haar moeder heen geslagen. Het treft me als een donderslag bij heldere hemel . Waar Satira erg naar haar Oma gaat is zij in bijna alles een kopie van Cita. Ik zie bij haar dezelfde angstige twijfel die ik net nog bij mijn vrouw zag. “Gaan jullie alvast de tafel dekken dan komen wij ook zo.” Bena en Satira springen gelijk op. Bij de deur kijkt Satira om. “Kom je ook zus… Pappa en mama moeten praten.” Het is met zichtbare weerwil dat Setia, mij geen blik waardig gunnend, haar zusjes uiteindelijk volgt.

“Je mag niet boos op haar zijn John. Ze lijkt te veel op mij.” Ik draai me naar haar om. “Dus jij zou nu het liefst ook niks zeggen?” Ze kijkt me verdrietig aan en knikt. Ik besef dat als Satira niet in mijn oor had gefluisterd, ik waarschijnlijk, aan mijn eigen onzekerheid gehoorgevend, was opgestaan. Nu echter neem ik Cita in mijn armen en hoor hoe ze snikt. “Ik ben bang, John. Ondraaglijk bang. ” Ik streel haar door het haar. “Ik wil je niet verliezen, zonder jou… Ik zou verloren zijn.” ‘Ik probeer haar te sussen. “Je verliest me niet liefje.” “Je vergist je in mij… Het egoïsme van Papa en Harto.. Dat zit ook in mij…” Onbewust besef ik dat ik haar nu aan het woord moet laten, “… Net als zij, kan ik niet trouw zijn. Jou toewijding en liefde is niet genoeg. Net zoals voor papa, de onvoorwaardelijke liefde en trouw van Mama niet genoeg was. Ik wil het wel… Ik wil het wel maar kan Nicole niet m’n rug toekeren. Ik kan me niet, net als Mama, beperken tot de keuze die voor mij is gemaakt.” “Dat verlang ik toch ook niet van je liefje.” “Dat weet ik. Maar ik weet ook dat het de natte droom van mannen is om meerdere vrouwen te mogen bezitten?” “Jij bent niet mijn bezit Cita.” Ze schudt haar hoofd. “Ik zou dat wel willen zijn. Zoals Nicole, diep in haar hart, mijn bezit wil zijn. Maar ik kan het niet! Ik ben zo’n jaloerse egoïstische trut, ik wil, nee ik kan haar niet met jou delen. En andersom.. zo mogelijk nog minder. Het zou me kapot maken als jij… met haar…” Dat zal niet gebeuren schat.” Ze kijkt me met betraande ogen aan. “Vannacht John… Ik heb mijn geest en mijn lijf zo ver ik kon, voor je geopend. Het voelde zo… overweldigend… Heerlijk en tegelijk ook beangstigend.” “Dat was het ook voor mij liefje.

“Komme jullie eten?” “Ja Bena schatje, we komen er zo aan.” Ik kijk naar Cita’s rug terwijl ze zich uit bed laat glijden. “We moeten in gesprek blijven lieverd. Al onze twijfels en onzekerheden maar zeker ook wensen en verlangens moeten op tafel. Geen geheimen, hoe klein dan ook.” Ze draait zich om. Nog altijd wordt ik getroffen door de exotische schoonheid van mijn lief. “Opstaan sayangku.” Ik sla het dekbed terug waardoor zij tegen mijn opstijvende burung aankijkt. Ze likt haar lippen en lacht ondeugend. “Hij zal moeten wachten.” Ik trek een verongelijkt gezicht. “Misschien niet.. Ik weet bij toeval dat onze achterbuurvrouw alleen thuis is.” “Pengangu!”

Ik besluit nog snel te douchen voordat ik bij mijn gezinnetje aan tafel schuif.
“Waar bleef je pappie. We hebbe hongè.” “Wij hebbenn hongerr.” Corrigeert Cita onze jongste. Ze kijkt mij aan. “Heb je snode plannen?” “Hoe bedoel je?” “Omdat jij je loopkloffie aan hebt.” Ik kijk naar mijn eigen kleding en besef nu pas dat ik, zonder erbij na te denken, sportkleren heb aangetrokken.” “Ik was me er niet echt van bewust, maar nu je zegt. Ik heb best wel zin in een stukje hardlopen. ” “Alleen?” Ik schudt mij hoofd. “Bij voorkeur zou ik willen uitkijken op het bolle kontje van mijn pinda hinde.” “Dat mag je niet zeggen Papa… Pinda is een scheldwoord. Dat zegt Sjoerd ook tegen mij en Satira.” Cita streelt liefdevol Setia’s wang. “Als Papa mij zijn pinda noemt, dan bedoelt hij dat heel lief.” “Er is een groot verschil tussen het lieve pesten van jullie pa en het gemene pesten van Sjoerd.” Nog voordat Setia kan reageren doet Satira dat. Dat kun je toch voelen zus. Sjoerd wil ons pijn doen. Papa zal mama nooit pijn doen.” “Misschien vindt Sjoerd jullie wel erg aardig, maar durft hij dat niet te zeggen.” Uit het feit dat de meiden beginnen te blozen leid ik af dat zij Sjoerd waarschijnlijk ook best aardig vinden.

“Papa… Mogen wij met je meefietsen als jij gaat rennen?” “Ikke wilt ook mee fietsè.” Cita kijkt Bena aan. “Wil je niet met mij mee? Ik ga op bezoek bij Nicole.” Ze schudt driftig met haar hoofdje. “Niet Nicoll. Ik wil fietsè!.” Ik leg een hand op de rechterhand van mijn lief. “Ik hang de fietskar aan mijn tourfiets en fiets een rondje met de meiden. Als ze leen beetje doortrappen kunnen wij misschien zelfs een ijs eten bij het zwaantje.” Na mijn laatste opmerking is het enthousiasme van de jonge dames niet meer te stuiten. Op instructie van Cita verdwijnen ze meteen naar hun slaapkamers om zich aan te kleden. Ook het verzoek om hun kleine zusje te helpen bij het aankleden stuit deze keer op geen enkele weerstand.
“Vind je het echt niet erg als ik zo meteen, in m’n eentje naar Nicole ga?” “Het feit dat je die vraag stelt, vind ik pijnlijker dan je behoefte aan een gesprek met onze beste vriendin.” Ze buigt naar me toe en kust me hartstochtelijk. “Hoe kan ik dit ooit met je goedmaken John?” Ik kijk haar van dichtbij in haar onzekere donkere ogen. “Voor mijn gevoel heb je niks goed te maken liefje. Op het moment dat dat wel zo is, laat ik het je meteen weten.” “Beloofd?” Ik knik.” Zowaar ik door je moeder voor het leven aan jou gekoppeld ben.” Ze schudt met haar hoofd. “Mama heeft mij aan jou gekoppeld, niet andersom. Dat wordt me steeds meer duidelijk.” Mijn opkomende protest verstomt ze door een vinger op mijn lippen te drukken. “Ik ga me aankleden en kijk gelijk bij de meiden. Zet jij de fietsen nu maar klaar…. Superpappie.”
Nog geen half uur later stuur ik mijn fiets met Bena in de aanhangwagen, voorafgegaan door de twee zusjes op hun kinderfietsen, in de richting van Mook. De definitieve belofte dat wij een ijs gaan eten, maakt dat zij de vaart er aardig inhouden.

Cita:
Het is met lood in mijn slippers dat ik, nadat ik me over mijn onzekerheden heb heen gezet, bij Nicole op de keukendeur klop. In tegenstelling tot normaal stuif ik nu niet meteen naar binnen. Als een reactie ondanks herhaaldelijk kloppen uitblijft open ik de deur op een kier en roep zachtjes naar binnen. Opnieuw geen enkele reactie. Ik ga naar binnen. Wanneer ik de deur achter me sluit denk ik gesnik te horen. Terwijl ik de hal in loop wordt mijn vermoeden bevestigd. Nicole ligt boven te huilen. ‘Ben ik te ver gegaan? Heeft ze spijt van vannacht? Is het daarom dat zij weg is gegaan?’ Ik had zo vast geslapen dat ik niet had gemerkt dat zij was opgestaan. “Ik kom naar boven.” Fluister ik meer dan dat ik roep.

Het voelt alsof bij elke tree die ik neem mijn benen zwaarder worden. Door de open slaapkamerdeur zie ik Nicole. Zij draagt dezelfde pyjama die ze gisteren op onze slaapkamer aanhad. Pas op het moment dat ik bij haar op bed ga zitten lijkt ze mijn aanwezigheid waar te nemen. Ze kijkt me geschrokken, met een behuild gezicht, aan. “Cita? Jij…” Ik leg een hand op haar schouder en ben opgelucht dat zij dit niet afwijst. “Dit heb ik niet gewild Nicole. Ik hou van je. Ik wilde je geen verdriet doen.” Met een mengeling van verbazing en ongeloof kijkt ze me aan.” “Dat heb jij niet. Jij hebt een langgekoesterde droom laten uitkomen… Het is Vincent.” “Vin… Heb jij het hem verteld?”

Ze schudt haar blonde lokken. “Ik heb hem niets verteld. Ik had dat wel gewild, maar daar ben ik niet eens aan toegekomen. Ik kreeg vanmorgen om zes uur, jullie sliepen nog, een whatsapp. ‘We moeten praten! Ik ben er over een half uur.’ Ik heb me aangekleed en ben naar huis gegaan. Ik was bang. Bang dat Vincent zich had bedacht. We hebben al eens gesproken over mijn gevoelens voor jou en hij gaf aan dat te begrijpen. Hoe kon hij ook anders. Hij doet het met zijn neef terwijl diens vrouw toekijkt.” Nicole komt overeind, gaat naast me op de bedrand zitten en kijkt me aan. “En wat denk je? Ze keek helemaal niet toe. Zij was al die tijd het stralende middelpunt van zijn zogenaamde uitstapje in de mannenliefde. Na hun gestrande poging om mij op de te nemen in hun love-triangle, hebben zij hem voor de keus gesteld. Zij of Wij? En wat denk je ?” Ondanks dat ik al weet waar dit op uitdraait, trek ik mijn schouders op. “Hij kan geen weerstand bieden aan hun animale aantrekkingskracht. Ik ben, hoe zei het ook weer?” Tranen biggelen inmiddels weer over haar wangen.” Te lief, gewoontjes en voorspelbaar… Hij mist de spanning tussen ons.. Die vindt hij wel bij hen. Hij vroeg me niet boos op hem te zijn… Maar dat ben ik wel.”

“Maar? … Hoe? … Hij is toch met Jong Nederland op kamp…met …” Nicole kijkt me aan alsof ik het ben die haar heeft verlaten. “Smoesjes, het was een smoesje. Hij was nooit vrijwilliger voor dat kamp. Hij heeft Jeroen en Kim daar gedropt om daarna zo snel mogelijk zijn spannende love-nest in te duiken. Toen hij me probeerde uit te leggen hoe extatisch het voor hem is als hij door Ruud van achteren wordt genomen terwijl hij Trudy neukt, heb ik hem gevraagd, toegeschreeuwd, te vertrekken. Ik was boos op hem maar vooral ook op mezelf. Door me aan jou geven, heb ik mezelf alle munitie tegen hem ontnomen.”
“Is dat het, waar het in een relatie om draait Nicole?” Ze kijkt me vragend aan.” “Is het echt zo belangrijk dat je in het geval het niet meer goed gaat, je voldoende munitie hebt om de ander te raken? Is dat alles wat van ons liefdesspel rest. Ben ik het schuld dat jij je munitie bent kwijtgeraakt. Munitie? Waarvoor?”
“Jij hebt goed praten Cita. Jij hebt John.” Ik schud mijn hoofd. “Alhoewel hij het anders zal voelen. Hij heeft mij! Mijn moeder heeft hem voor mij uitgezocht en mij in zekere zin aan hem geschonken. Ik moet oppassen dat ik hem niet kwijtraak.” Jij? John kwijtraken? Nooit!” “Weet je dat zeker? Ik ontzeg hem hetgeen ik voor mezelf opeis.” “En wat mag dat zijn?” “Jou lief te hebben. Ik ontzeg hem jou, Nicole!” “Ik zal sterven wanneer ik hem met een ander moet delen.”

“En ik denken dat ik melodramatisch ben. Jij kunt er ook wat van Cita!” Ik voel kwaadheid opborrelen en denk. ‘Ik melodramatisch?… Ben jij tot twee maal toe bijna vermoord door je eigen broer?’ Ik maan mezelf tot rust en tel tot tien… .. twintig.
In die tijd wordt zij zich blijkbaar ook bewust van haar uitglijder. Ik voel hoe een hand in mijn been knijpt en ik kijk haar aan. “Sorry Cita.. Ik ben de weg kwijt, volledig uit balans. Ik ben boos op Vin omdat hij voor hen kiest, nadat ik mezelf op onnavolgbare wijze aan jou heb overgegeven. En daar heb ik ook nog eens ongekend van heb genoten

Ik sla een arm om haar heen. “Aan de basis van je kwaadheid ligt onzekerheid en angst lieverd. Ik als geen ander begrijp die angst. De onzekerheid die opbloeit uit het gevoel niet langer de manager van je eigen liefdesgeluk te zijn. Zoals ik het zie, zitten wij in hetzelfde schuitje. De acties van Vincent even buiten beschouwing gelaten hebben wij de relatieve veiligheid van onze monogame relatie losgelaten. Om voor mezelf te spreken heeft mijn diepgewortelde, tevergeefs verloochende, liefde voor jou, mijn relatie met John op losse schroeven gezet. In tegenstelling tot de vrouw van Vincents neef kan ik niet delen. Het idee alleen al dat John met jou..” “Ik zie je rillen. Maar zou dat zo walgelijk zijn?” ‘Nee schat, integendeel. Objectief gezien zou het waarschijnlijk een geweldig opwindend plaatje zijn.. Wellicht heb je zelfs gelijk en ben ik een melodramatische aanstelster, maar die horde kan en wil ik niet nemen.”

Nicole slaat een arm om mij heen en kijkt me indringend aan. “Ik beloof je plechtig dat ik die horde nooit zal opwerpen. Wil jij mij beloven dat me opvangt als ik dreig te vallen.” Dat beloof ik lieverd. Ik durf deze belofte zelfs af te geven in naam van mijn andere lieverd, mijn man.” Ze kijkt me verbaasd aan. “Maar John.. Hij is ook bevriend met Vincent en ze zijn partners in de zaak.” “Sluit het een het ander uit Nicole?” Hier moet ze even over nadenken maar dan schudt ze toch met haar hoofd. “Nee. In het geval van John niet… Mag ik je nog iets vragen Cita? Nicoltje, schatje toch. Je mag alles vragen.” “Hoe moet ’t nu verder met ons? Ik bedoel.. Gaan we samenwonen of zelfs samenleven? Slaap jij de ene keer bij John en de andere keer bij mij? Hoe vertellen we het de kinderen? En hoe onze..” Ik vul haar lachend aan. “Onze vrienden, ons personeel, de slager en de bakker… Lieve schat. Ik ben ervan overtuigd dat als jij besluit met mij, met ons verder te willen, dat we samen een weg vinden.

Daarbij plaats ik alleen het toekomstige levensgeluk van al onze kinderen boven dat van ons.” “Ik ook Cita. Mag ik je kussen?” “Waar wacht je op liefje?” Met de zoen die volgt bezegelen wij onze liefde, het vertrouwen in elkaar en in de toekomst.
“Waar zijn John en de meiden?” Ik kijk op mijn horloge. Als het goed is zitten zo binnen een half uur aan een grote coup ijs in het Zwaantje. Satira en Setia zijn op hun eigen fietsjes en Bena zit bij John in de fietskar.” “Hij is een geweldige Papa hé Cita.” Ik knik. “En een geweldige echtgenoot. Ik biecht hem mijn liefde voor jou en hij accepteert dat zonder er zelf ook maar iets voor terug te krijgen.” “Hij is bang dat hij jou anders verliest.” ”Dat is ’t niet Nicole. John.. Zijn handelen wordt niet bepaald door angst of onzekerheid.” “Maar waarom, welke man..?” “De stille kracht Schat… Mijn moeder heeft hem voor ons uitgezocht.

“De stille kracht uit Indonesië zoals in het boek van Couperus aan het begin van de 20e eeuw?” “Nee lieverd.. De stille kracht in het Limburgse Molenhoek van de 21e eeuw.”

Akhir… Einde!