Mijn Besluit
Het was op deze koude zondag begin januari dat ik, op mijn bank thuis in een aangename warmte, de afgelopen weken in mijn hoofd naliep. Gisteren had ik de 4e Nieuwjaarsreceptie in 2 weken tijd gehad en ik had me bedacht dat alle wensen, handdrukken en kussen in de lucht nog maar van weinig waarde waren. Deze Nieuwjaars traditie bleek, zo besefte ik me, meer te doen om jezelf te profileren dan de uitgesproken nieuwjaarswens met ernst te menen. Ik voelde me eigenlijk een gevangene van de deugdelijkheid waar iedereen de schijn van geïnteresseerdheid ophield en de mannen, vooral na voldoende alcoholische versnaperingen, het lef konden opbrengen om quasi per ongeluk de borsten en billen van hun vrouwelijke collega’s durfden aan te raken. Bah wat een schertsvertoningen. Mijn gedachten gleden terug naar een paar maanden geleden. De gedachten aan heerlijke momenten vol ongeremde sex, passie, fantasie, geilheid, opwinding en extase vulden me met warmte en deed me opnieuw glimlachen. Dat deed het iedere keer als ik eraan terugdacht.
Op deze dag had ik het slot van een gesloten deur in mezelf gehaald waarmee ik een vrijheid had geproefd en beleefd die naar meer vroeg en me vulde met warmte, trots en nieuwsgierigheid. Ik had Jolene als een nieuwe vriendin ontmoet die me hierin geïntroduceerd had en, beter nog, had overgehaald mee te doen in een seksuele fantasie waarvan ik het bestaan niet wist maar meer dan hemels bleek te zijn. Opnieuw bekeek ik het kaartje dat ze me in mijn hand had geduwd bij het afscheid die avond. Ik draaide het kaartje om en om en nam de vraag voor de zoveelste keer in overweging. Kon het net zo mooi zijn als ik bij haar thuis had mogen ervaren en zij beweerde dat het zou zijn? Ik durfde het te betwijfelen. Maar Jolene was toch zeer resoluut en overtuigd van haar gelijk geweest. Ik legde het kaartje waarop de naam van de site en een persoonlijke code op stond opnieuw weg op een plek waar ik, zo wist ik, het binnenkort opnieuw zou pakken om de uitnodiging voor de zoveelste keer in overweging te nemen. Ergens baalde ik van mijn besluiteloosheid. Was het immers niet nu, nu er een nieuw jaar was begonnen, ook de tijd was aangebroken om uit de dagelijkse sleur te stappen? Ik was nog steeds een happy vrijgezel en had de tijd helemaal aan mezelf. Ik hoefde aan niemand verantwoording af te leggen over hetgeen ik deed of niet deed. Ik maakte mezelf wijs dat uitstel nog geen afstel hoefde te betekenen en voorzichtigheid altijd goed te praten was. Maar ergens zei een klein stemmetje in mij dat ik het aanbod om deel te nemen aan ‘een fantasie die werkelijkheid wordt’, naar een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid aan zou nemen.
Drie weken later. Mijn werk als IT-solution manager en programmeur bij een ziektekostenverzekeraar slokte zoveel aandacht, tijd en energie op dat ik lange dagen en korte nachten had gehad. Het was opnieuw in een weekend dat ik mezelf ontspande met een goed glas wijn in mijn hand en het weggelegde kaartje opnieuw oppakte. God wat was ik toe aan goede sex en hoelang was het wel niet geleden dat ik een mooie man aan de haak had geslagen die me met een flinke neukpartij alle hoeken van de slaapkamer had laten voelen. Ik bekeek het kaartje met de naam van de site en de unieke code opnieuw en besloot, in de gemoedstoestand waarin ik me bevond, dat het tijd werd voor actie. Ik pakte mijn laptop en startte het internet op. Met een gezonde spanning in mijn buik typte ik de tekst van de URL in. Deze verscheen onmiddellijk op mijn scherm. Het was een rustig ogend scherm. Zachtblauwe kleuren en duidelijke letters. Ik las de welkomsttekst die me vertelde dat ik terecht was gekomen bij een instelling met de initialen JLF en gespecialiseerd was in, een op therapeutische wijze gebaseerde manier voor, geestelijk en fysiek welbehagen. Mezelf afvragend waar de letters JLF voor stonden klonk het al met al veelbelovend.
De aangeboden foto’s waren die van tevreden lachende personen. Geen spoor van porno of blote lichaamsdelen als ik dat al verwachtte maar meer tekst als rust door opwinding, stralende gezondheid, mindfulness, mentaal welbevinden, geestelijke massage, welbehagen en het opheffen van blokkades. Wat dat betreft kon het een site als velen zijn, onopvallend en nietszeggend. Ik googelde de letters JLF maar kwam niet verder dan wat sites van geheel andere bedrijfstakken. Met de software en kennis die ik als solution engineer in bezit heb zocht ik naar meer informatie onder andere via het deepweb. Al snel stuitte ik op een beveiliging die me niet onbekend voor kwam maar nu te veel tijd zou vragen om daar doorheen te komen. Ik keerde daarom terug naar de site waar de URL mij had gebracht. In de rechterbovenhoek was ruimte voor invoering van de code die op het kaartje stond. Na invoering hiervan, zo mocht ik lezen, was ik bij het voorportaal aangeland voor een beleving waarbij ik door het slechten van barrières mijn persoonlijke grenzen zou overschrijden. Uitgangspunt hierbij was dat ik met het ontvangen van de inloggegevens voorgedragen was deel te nemen aan een programma dat bijdroeg aan een gezond welzijn via een onorthodoxe doch zeer doeltreffende methode.
De zin ‘uit jezelf treden is precies wat erotiek ons laat doen’ sprak mij op de een of andere manier zeer aan. Ik moest inderdaad mijn grenzen verleggen om erachter te komen waar Jolene op had gedoeld. De vragen lieten een moment van overweging voor door me de keuze te stellen hier door te gaan of nu te stoppen. Ik werd er alleen maar nieuwsgieriger van en uiteraard ging ik door en klikte verder. Het bedrijf of instelling, daar was ik nog niet zeker van, dat ‘mijn geestelijk en fysiek welbehagen’ zou verzorgen beloofde vervolgens dat zij alles in het werk zouden stellen om de privacy van haar klanten te garanderen. Ik haalde eens diep adem en begon de vragenlijst door te nemen. Er werd mij een wel zeer uitgebreide vragenlijst voorgelegd waarbij de grenzen van privacy ruimschoots werden overschreden. De vragen, die naar alle eerlijkheid beantwoord dienden te worden, varieerden van persoonlijke gegevens en kenmerken als sieraden, lichamelijke kenmerken, tatoeages, roken of niet roken, ziektes, gebreken, lievelingsdrank, favoriete eten, allergieën, een introvert of expressieve inborst, karaktereigenschappen, menstruatiecyclus, soort sport, hobby’s, werk, familie en vrienden.
Ook werd een lijst met seksuele voorkeuren voorgelegd waarin ik mijn welbehagen zou kunnen krijgen door actieve- of passieve deelname en of ik initiatiefrijk was of juist afwachtend. Sexuele voorkeuren waarvan ik het bestaan niet eens wist als sapiosexualiteit, skoliosexualiteit, pansexualiteit maar ook het meer reguliere hetero, homo of biseksueel. Er stond tekst over research naar hun potentiële klanten waaruit ik kon opmaken dat niet iedere aanmelding gehonoreerd zou worden en dat er afspraken over het betalen van de factuur, waarvan het bedrag aanzienlijk maar niet onoverkoombaar was, zouden volgen. Na een klein uur kwam ik aan het einde van de vragenlijst. Ik vond dat ik alles naar eer en geweten had ingevuld en controleerde alle gegevens nogmaals. Ik besefte dat ik hiermee hele persoonlijke zaken aan een voor mij compleet vreemde mogendheid doorgaf wat me eens te meer deed twijfelen of ik er wel goed aan deed.
Ik overwoog opnieuw of ik niet aan een sex verslaving leed of dat ik een ernstige vorm van nymfomanie had. Ik verzekerde mezelf ervan dat dit hier geen sprake van was. Voornaamste reden was eigenlijk het vertrouwen dat ik in mijn vriendin stelde en ja, eerlijk is eerlijk, ook de hang naar avontuur. Ik nam mijn besluit en met een muisklik verzond ik het formulier, in gedachten dat dit het startsein kon zijn van een nieuw avontuur.
In de dagen en weken die volgden checkte ik met regelmaat mijn e-mail om te zien of er een antwoord was gekomen van de firma JLF. Maar dat gebeurde niet. Ook merkte ik in het begin dat ik mijn omgeving afspeurde om te kunnen ontdekken of ik werd gevolgd door iemand die mijn sporen aan het nagaan was. Ook hiervan merkte ik niets. De opwinding over mijn inschrijving die ik vooral in het begin had verschoof zodoende meer naar de achtergrond tot ik er nog maar sporadisch aan dacht. Af en toe bekroop me de teleurstellende gedachte dat ik aan een farce meedeed. Ik had mijn vriendin, die me het kaartje had gegeven, hierover weleens klagerig gebeld maar die had me lachend voor gehouden vooral geduld te hebben omdat ze er zeker van was dat mijn verzoek ‘in behandeling’ was. Er restte mij dus niets anders op dan hier gehoor aan te geven. En dat deed ik dus berustend.
De uitnodiging van mijn huisarts om op controle te komen was het eerste teken dat er op de achtergrond onderzoek werd verricht. Ik kon anders geen reden bedenken waarom de huisarts mij wilde zien en maakte dus snel via de assistente een afspraak. Mijn vrouwelijke huisarts, waar ik veel vertrouwen in heb, keek nog eens extra op haar monitor om er zich van te vergewissen, zo leek het, waar het onderzoek zich op moest richten. “Hallo Jess”, zo verwelkomde ze mij, “de uitslag van dit aangevraagde onderzoek zal ik deze week nog met je kunnen overleggen. Ik zal wat bloed van je afnemen, een invasief onderzoekje plegen en de overige gebruikelijke onderzoekjes afnemen”.
Het had er alle schijn van dat ze wilde vragen op welke wijze de aanvraag voor dit onderzoek tot stand was gekomen maar ze behield haar professionele houding. Ze nam een aantal buisjes bloed af, controleerde mijn bloeddruk, nam vaginaal vocht af en testte me op een aantal andere punten. Ik kreeg de indruk dat er bij haar een mengeling van nieuwsgierigheid en verwondering bij haar speelde maar waar ze geen gehoor aan wilde geven. We namen na het onderzoek afscheid van elkaar waarbij ze me nog eens indringend aankeek. Ik negeerde de behoefte om open kaart met haar te spelen en haar te bekennen waar dit alles om te doen was en keerde terug naar huis.
Ergens halverwege de maand mei ontving ik een bericht dat mijn verzoek voor ‘geestelijk en fysiek welbehagen’ door JLF in goede orde ontvangen was en dat er geen bezwaren aan ten grondslag lagen om mij te hoeven weigeren. Kortom, ik bleek door de ballotagecommissie te zijn gekomen wat klonk als welkom te zijn. Van mij werd verwacht op een doordeweekse dag in juni in de late ochtend thuis gereed te staan om door de firma opgepikt te worden. Ik checkte gauw mijn agenda en zag gelukkig dat ik een relatief onbelangrijke afspraak voor dat moment had en deze zonder probleem wel kon verzetten. Nadere instructie zouden daags daarvoor worden verstuurd. Mijn hart maakte een sprongetje, het ging dus gebeuren. Een avontuur waarvan, zo had mijn vriendin me verzekerd, je na deelname geloofde dat er een hemel bestaat en er nog maar weinig fantasieën zijn die geheim zouden blijven.