Tafelspel

Daar stond ik dan, vast in de eindeloze file, mijn hoofd bonkte lichtjes van vermoeidheid. De dag op kantoor had me leeggezogen. Elke taak, van het inwerken van nieuwe collega’s tot het eindeloos controleren van hun fouten, had ik tot in de puntjes moeten managen, omdat ik wist dat niemand het anders zo perfect zou doen. De nieuwe functie was een grotere aanslag op mijn reserves dan ik ooit had gedacht. De lat lag altijd al hoog, maar voor mezelf lag hij onbereikbaar hoog. Soms dacht ik terug aan mijn jeugd, waarin mijn moeders chaos me leerde dat ik altijd alles zelf moest regelen. Als ik het niet deed, wie dan wel? Die oude wond dreef me nog steeds, zelfs nu, in mijn nieuwe baan, in ons huis, in alles. Ik verlangde naar de rust van thuis, naar het moment dat ik mijn schoenen uit kon schoppen en de stilte me zou omarmen. Maar die rust was een illusie. De gedachte aan de puinhoop die het huis nog was, legde een grauwe sluier over mijn verwachting. De keuken was al dagen precies hetzelfde: een stapel borden in de gootsteen, verdwaalde verpakkingen op het aanrecht. Daan, mijn vriend, is een lieverd, maar huishouden is niet zijn sterkste punt. Zelfs thuis moest ik alles regelen, de touwtjes strak in handen houden, anders stortte de boel in. Soms voelde het alsof alles te veel was, al die veranderingen.

De sleutel draaide traag in het slot. Ik duwde de deur open en bleef stilstaan op de drempel, mijn rug tegen het koele kozijn. Vanuit de huiskamer drong een stem tot me door, warm en vertrouwd, maar op dit moment een onverwachte klap.
“Hé, schatje! Ik ben thuis!“ Mijn hart maakte een kleine sprong, onverwacht. Daan. Hier al? Een snelle blik op mijn horloge bevestigde mijn vrees: kwart over zes. Die eindeloze file had de tijd verslonden. Een zware zucht, mijn schouders trokken zich langzaam op en zakten dan als zware gewichten omlaag. Mijn benen voelden als lood. Ik verlangde ernaar om mezelf op de bank te laten vallen, mijn schoenen in een hoek te mikken en de stilte als een warme deken over me heen te trekken.
Alleen zijn. Dat was alles wat ik wilde. Nu moest ik een masker opzetten, mijn glimlach forceren. Het voelde als een onbetaalde rekening.
“Oh, oké,“ zei ik, mijn stem iets te gespannen. Ik dwong mezelf tot een glimlach. Hij keek op van de bank, zijn ogen twinkelden met die bekende, warme ondeugd.
“Kom eens hier, jij,“ zei hij, terwijl hij op het kussen naast zich klopte. “Je werkt jezelf kapot, weet je dat?“ zei hij zacht, terwijl hij een lok haar achter mijn oor streek. “Laat mij vanavond maar eens voor je zorgen.“ Mijn lichaam verstijfde even, een milliseconde van twijfel. Het oude, vertrouwde harnas van controle wilde me tegenhouden, hield me vast in zijn greep, terwijl mijn vermoeide spieren schreeuwden om overgave. Maar de warmte in zijn ogen, zijn uitgestoken hand, was een onweerstaanbare magneet. Met een innerlijke zucht, alsof ik een zware last afwierp, schopte ik mijn schoenen uit. Mijn tas liet ik zonder nadenken uit mijn hand glijden, en voordat mijn hoofd er verder over na kon denken, plofte ik neer op de bank, naast hem.

Daan reikte me zijn glas rode wijn aan, de geur van bessen en eik vulde mijn neus. We praatten, eerst over niets bijzonders, zijn dag, mijn rotdag, de chaos van het leven. Terwijl we praatten, ving ik een glimp op van de jongen die hij ooit was, die me jaren geleden met een ondeugende grijns overhaalde om tot middernacht door de stad te dwalen. Maar terwijl de wijn mijn spieren ontspande en zijn lach mijn schild doorboorde, voelde ik iets verschuiven. Zijn hand rustte op mijn knie, een lichte, maar veelbetekenende aanraking. Mijn ademhaling werd iets zwaarder, een warme gloed verspreidde zich door mijn onderbuik. Het was zo lang geleden dat ik mezelf toestond om te voelen, echt te voelen, zonder dat mijn hoofd alles analyseerde.
Ik leunde dichter naar hem toe, mijn lippen vonden de zijne in een kus die begon als een zachte begroeting, maar al snel dieper werd, hongeriger. Zijn handen gleden over mijn rug, en ik voelde mijn lichaam reageren, een tinteling die ik bijna was vergeten. De vermoeidheid van de dag smolt weg, vervangen door een verlangen dat zo krachtig was dat het me bijna overviel. Ik trok me even terug, mijn ogen vingen de zijne, en zonder na te denken fluisterde ik:
“Ik wil iets geks doen.“ Zijn wenkbrauw ging omhoog, een speelse glimlach speelde om zijn lippen.
“Oh? Wat dan?“ vroeg hij, zijn stem laag en uitdagend. Ik voelde mijn wangen rood worden, maar de wijn en de hitte in mijn lijf maakten me brutaal.
“Ik wil… op de eettafel,“ zei ik, mijn stem bijna een fluistering, alsof ik bang was dat de woorden zouden breken als ik ze te hard uitsprak. Zijn ogen lichtten op, en ik wist dat hij het begreep.

Een onweerstaanbare impuls trok me omhoog. Minder dan een uur geleden had dit idee me als absurd in de oren geklonken, nu was het een brandend verlangen. Mijn blik bleef onlosmakelijk verbonden met de zijne terwijl ik langzaam naar de eettafel liep, elke stap een statement. Zonder een woord te zeggen, liet ik mijn vingers naar de knoop van mijn broek gaan. Het geluid van de rits scheurde door de stilte, en ik liet de stof uitdagend over mijn heupen glijden, oogcontact niet verbroken. De broek viel met een zachte plof op de grond. Toen, langzaam, liet ik mijn bovenlichaam zakken, mijn billen omhoog. Het koude tafelblad ving mijn gezicht op, een schok van contrast met de hitte in mijn lijf. Mijn billen staken uit, en het vochtige verlangen tussen mijn benen klopte ongeduldig, wachtend op de vulling van zijn lichaam. Mijn bovenlijf en gezicht rustten plat op het koude oppervlak, mijn billen staken uit, en het vochtige verlangen tussen mijn benen wachtte gretig op de vulling van zijn lichaam. Ik wachtte, gewillig, mijn hart bonzend in mijn borst. Maar zou hij in mijn spel meegaan? Of was dit een stomme zet, te impulsief, te direct? Een lichte paniek kroop omhoog in mijn keel. Zou hij opstaan en wegvluchten, geschrokken van mijn openlijke verlangen? Of zou hij, zoals ik zo vurig hoopte, achter me komen staan en me nemen? De seconden kropen voorbij, elke ademhaling voelde te luid. Mijn verlangen naar hem was bijna ondraaglijk. Ik sloot mijn ogen. Ik voelde zijn blik op me rusten en wist dat hij nu ook was opgestaan.

Zijn warme adem raakte mijn nek, terwijl ik een zachte druk voelde. Een vinger. Zachtjes streelde hij de naad van mijn bilspleet, van mijn stuitje naar beneden, tot aan het zachtste, gevoelige plekje van mijn achterkant. Daar bleef hij even hangen, zijn vinger zette zachtjes druk. Dit was nieuw, zo onverwacht. Mijn adem stokte in mijn keel. Deze plek. Een golf van koude paniek trok door me heen. Ik had gerekend op mijn benen gespreid, mijn warmte die hij zou vullen. Maar dit? Dit was niet de bedoeling. Ik had me mentaal voorbereid op de bekende weg, op de zachte vochtigheid die zijn stoot zou opvangen. Maar nu? Hier was de verrassing, het onbekende. Ik sloot mijn ogen, alsof ik me kon verstoppen voor de realiteit van wat er ging gebeuren, me kon verschuilen in de duisternis achter mijn oogleden. Ik drukte mijn handen plat op het koude tafelblad, mijn vingers gespannen, de spieren in mijn armen en schouders aangespannen om me schrap te zetten voor wat komen ging. Nooit. Nog nooit had een man dit gedaan. Nooit gedacht dat ik mezelf zo zou blootgeven, niet alleen mijn lichaam, maar ook die rauwe, ongefilterde versie van mezelf die ik altijd wegstopte. Met Daan voelde het veilig, alsof hij niet alleen mijn lichaam wilde, maar ook mijn chaos, mijn imperfecties.

Toen, na een moment dat een eeuwigheid leek, trok hij zijn vinger terug. De lucht tintelde, mijn huid gloeide na. En toen voelde ik de harde, warme punt van zijn erectie, die langzaam en teder tegen mijn achterste drukte. Het was de realiteit die mijn fantasie overtrof, de belofte van wat komen ging.
En toen, langzaam, begon hij te bewegen. Een diepe, slepende stoot, terugtrekkend tot net aan de rand, en dan weer diep naar binnen. Pijn vermengd met genot. Ik voelde hoe mijn binnenste zich oprekte, hoe elke zenuwbaan in mijn achterste ontwaakte. Een vleugje schaamte, snel overspoeld door het besef dat ik me volledig aan hem kon overgeven, zonder oordeel.
Daan bewoog met een kracht die me overweldigde, elke stoot bracht me dichter bij hem, dichter bij een versie van mezelf die ik zelden durfde te omarmen. Zijn heupen beukten tegen mijn billen, de klappen galmden door de kamer. Ik voelde het zweet op mijn rug parelen, mijn haren plakten aan mijn voorhoofd. Ik was verloren in de sensatie, overgeleverd aan dit rauwe, dierlijke genot. Elke stoot duwde de controle die ik altijd zo angstvallig vasthield verder weg. Het was beangstigend, maar ook onwaarschijnlijk bevrijdend. Eindelijk was ik alleen maar… vrouw. Alleen dit lichaam.

De druk was immens, maar de pijn was nu bijna geheel overgegaan in puur, allesoverheersend genot. Ik voelde een knoop van spanning zich opbouwen diep in mijn buik, een onhoudbare druk die zich verspreidde naar mijn gevoelige plek aan mijn voorkant, waar nog steeds niets was geweest. Mijn hele lichaam trilde, mijn spieren spanden zich tot het uiterste. Ik was op de rand, mijn ademhaling versnelde tot hijgend.
“Oh! Oh God!“ kreunde ik, mijn stem hoog en bijna onherkenbaar.

Een explosie van plezier schoot door me heen, een golf van warmte die zich vanuit mijn kern verspreidde en mijn hele lichaam deed samentrekken. Mijn vulva pulseerde, trok samen, in een reeks oncontroleerbare spasmen. De golven van mijn orgasme waren zo intens dat ze me bijna duizelig maakten. Ik was klaar. Compleet en totaal in beslag genomen. Daan zat nog steeds diep in me. Zijn heupen nog steeds pompend. Zijn eigen naderende hoogtepunt voelbaar. Mijn lichaam voelde vol en bevochtigd door de intensiteit van mijn orgasme, terwijl de vibraties er nog doorheen trokken, versterkt door de diepe aanwezigheid van zijn geslacht.

Pas toen mijn orgasme langzaam wegebde, trok Daan met een laatste, diepe stoot zijn geslacht uit mijn achterste. Ik voelde een leegte, maar ook een diepe voldoening. Ik bleef stil op de tafel liggen, mijn wangen nog steeds tegen het koele oppervlak. Ik hoorde Daan zwaar ademen achter me, zijn heupen bewogen nog na, de spieren in zijn dijen strak van inspanning. Zijn hand schuurde langs mijn billen. Soms mijn dij. Soms dicht bij de plek die hij net had gevuld. Mijn huid tintelde nog na van de frictie. Ik rook de scherpe, aardse geur van zijn opwinding, vermengd met mijn eigen muskusachtige geur en het lichte aroma van het schuurmiddel dat ik gisteren, in een mislukte poging tot schoonmaken, op de tafel had gebruikt. Het was een intieme mix van geuren. De geur bleef hangen op mijn huid, in mijn haar, een onuitwisbare herinnering aan het moment.

Ik hoorde het zachte geritsel van zijn hand die zijn geslacht omklemde, het snelle, slurpende geluid van zijn vlees dat over zijn huid bewoog. De klanken vulden de stille kamer, een ritme dat mijn eigen hartslag leek te spiegelen. Mijn ogen waren nog steeds gesloten, maar de beelden dansten voor mijn innerlijke blik: zijn geconcentreerde blik, de manier waarop zijn spieren zich aanspanden. Er was een bijna gewichtloze sensatie van complete overgave, van machteloosheid, en juist daarin lag een diepe vorm van genot. De geluiden van zijn inspanning werden intenser, zijn ademhaling dieper, en ik voelde de spanning in de kamer verder oplopen. Hij kreunde zachtjes, een diep, dierlijk geluid. En toen, met een laatste, krachtige stoot van zijn hand, kwam hij.

Warm, dik en kleverig landde het op mijn huid, verspreidde zich over mijn billen, vloeide tussen mijn bilnaad door. Mijn bilspieren trilden nog na, de echo van zijn stoten diep in mijn lijf. Een zacht branderig gevoel, en de vreemde, volle sensatie van zijn aanwezigheid, zelfs nu hij eruit was. Het was een primaire daad, maar in die rauwheid voelde ik me gezien, gewild, vrij. De geur van vers sperma vermengde zich met de andere aroma’s. Een concrete herinnering aan wat er zojuist was gebeurd. Mijn spieren trilden nog na, de ademhaling stokte even. Ik bleef liggen, volledig uitgeput, mijn lichaam een en al sensatie, mijn geest verbonden met deze onverwachte, allesoverheersende ervaring.

Terwijl ik mijn broek dichtknoopte, voelde ik mijn benen nog trillen, mijn lichaam nog nagloeiend van wat er gebeurd was. Toen ik mezelf overeind duwde, voelde ik het meteen: het warme, kleverige sperma dat langs mijn huid naar beneden druppelde, een onmiskenbaar bewijs van wat er zojuist was gebeurd. Ik keek naar de eettafel, die nu weer gewoon een tafel was, maar voor altijd een herinnering zou dragen. Ik voelde me lichter, alsof ik een deel van mijn pantser had afgelegd, al was het maar voor even. Daan’s zware ademhaling nam langzaam af. Ik hoorde het geritsel van zijn broek toen hij hem weer aantrok, een zachte klik van de knoop. Hij was klaar, en de spanning die tussen ons had gehangen, veranderde nu in een geladen stilte.

Ik stopte mijn blouse in mijn broek en voelde hoe zijn sperma zich tegen mijn kleding en huid plakte. Een ongemakkelijke, maar ook opwindende herinnering. Toen mijn kleding weer zat, draaide ik me om naar Daan. Hij keek me aan, zijn ogen zacht maar nog steeds glinsterend van de nasleep van onze passie.
“Gaat het?“ vroeg hij, zijn stem laag en een beetje onzeker, alsof hij bang was dat hij te ver was gegaan. Ik glimlachte, een beetje beverig, maar oprecht.
“Ja,“ zei ik zacht. “Meer dan goed.“
We bleven even staan, de stilte tussen ons nu niet zwaar, maar warm, gevuld met een nieuwe laag van intimiteit. Ik voelde me kwetsbaar, maar niet op een slechte manier, eerder alsof ik eindelijk een stukje van mezelf had laten zien dat ik altijd verborgen hield.

Daan sloeg zijn armen om me heen, zijn kin rustte op mijn hoofd.
“Jij bent echt iets bijzonders, weet je dat?“ fluisterde hij. Ik leunde tegen hem aan, mijn wang tegen zijn borst, en voor het eerst die dag voelde ik me echt thuis. Niet in het huis, maar in dit moment, in ons. De chaos van mijn werk, de rommel in huis, de eindeloze lijst van verantwoordelijkheden, het leek allemaal even minder belangrijk. Dit was wat ik nodig had: niet alleen de fysieke ontlading, maar het gevoel dat ik mezelf kon zijn, zonder de druk om perfect te zijn.

Later die avond, terwijl we samen op de bank zaten met een nieuwe fles wijn, voelde ik een rust die ik lang niet had gevoeld. Daan’s hand lag losjes op mijn dij, een stille herinnering aan wat we gedeeld hadden. Het zachte tikken van de klok vulde de stilte, terwijl de wijn op mijn tong nog nagloeide, zoet en zwaar, net als de rust die eindelijk in mijn borst landde. We praatten zachtjes, over niets en alles, en ik merkte dat ik lachte, echt lachte, zonder de knoop van stress in mijn maag. Terwijl ik daar zat, met zijn hand op mijn dij, besefte ik dat ik vanavond niet alleen mijn lichaam had gegeven, maar ook een stukje van mijn angst om te falen. Misschien was dit niet het einde van mijn strijd met controle, maar wel het begin van iets nieuws een Sanne die durfde te verlangen, en een Daan die dat altijd zou zien.

(dit verhaal is een bewerking van “Moeders liefde, dochters vriend – Sanne’s verhaal“)