Een paar weken zijn voorbijgevlogen sinds de laatste keer dat ze Wim zag. Laura stapt de drempel over en kijkt naar het huisnummer. Ja, dit is het. Haar nieuwe cliënt van vandaag. De deur zwaait open en ze staat oog in oog met een brede grijns en indringende groene ogen die ze onmiddellijk herkent. “Nou, kijk eens aan,” zegt Wim met een ondeugende twinkeling. “Mijn nieuwe verpleegster.”
Laura kan de verrassing niet onderdrukken, maar haar glimlach verschijnt al snel. “Wim, wat leuk!” roept ze, even verbaasd als hij. “Ik wist niet dat jij het was.” Ze ziet hem haar van top tot teen bekijken, precies zoals de eerste keer. Zijn grijns wordt breder, en Laura voelt een diepe warmte in haar buik. Ze weet precies waaraan hij denkt. En hij weet dat zij hetzelfde denkt.
“De wereld is klein,” antwoordt Wim, die haar binnenlaat. Zijn ogen spreken boekdelen. Ze staat in de hal en kijkt naar hem. Hij is nog steeds zo strak en fit, ondanks zijn leeftijd. Wim is dominant, en ze merkt dat ze daar direct op reageert. De herinnering aan haar vorige ontmoeting met Wim flitst door haar gedachten. Ze weet dat hij zich de hele scène ook herinnert. Ze zien aan elkaars grijns dat ze beiden dezelfde, vunzige herinneringen ophalen.
“Ik heb begrepen dat u hulp nodig heeft met uw steunkousen,” zegt Laura, haar stem zacht en speels. Het is een formele vraag, maar haar blik is allesbehalve formeel.
Wim stapt dichterbij en legt een hand op haar arm, zijn aanraking is vast en bepalend. “Dat klopt, meissie,” zegt hij met een lage, hese stem. “Maar er is iets anders waar je me eerst mee kunt helpen.” De zin hangt in de lucht. Hij hoeft het niet uit te spreken.
Laura’s ogen lichten op. Ze laat haar tas vallen en de glimlach op haar gezicht wordt nog ondeugender. “Oh ja?” vraagt ze, haar stem is nu een zacht gemompel. “En wat zou dat dan zijn?” Ze kijkt op naar zijn broek, haar blik duidelijk gericht op de uitstulping die zich daar begint te vormen. Ze laat zien dat ze zich graag aan hem overgeeft.
“Dat zul je snel genoeg merken,” antwoordt Wim. Hij loopt naar zijn woonkamer en gaat op de bank zitten, zijn benen wijd uiteen. Laura volgt hem, haar blik strak op zijn kruis gericht. Zonder een woord te zeggen, knielt ze voor hem neer. Ze is helemaal in haar element.
Ze pakt de rits van zijn broek vast en trekt die langzaam naar beneden, haar blik af en toe naar Wim gericht, die haar uitdagend aankijkt. Ze ziet dat hij stijver en stijver wordt naarmate zij zijn broek verder open ritst. Hij laat zijn pik aan haar zien. Laura grijnst. “Zo te zien heb je me al gemist.”
“Zeker, meissie. Kom maar op.”
Laura’s handen omklemmen zijn schacht en strijken de voorhuid terug. Met haar ene hand streelt ze teder over zijn harige balzak, en met haar tong likt en zuigt ze aan zijn eikel. Ze merkt op dat zijn buik is bedekt met een volle bos grijze haren die overgaan in de haren rond zijn pik. Ze neemt hem dieper in haar mond, haar wangspieren spannen zich aan terwijl ze op en neer beweegt. Ze geniet van het gevoel van zijn warme pik die haar mond vult en voelt zijn stijve lul haar huig beroeren. Laura hoort dat Wim van genot zachtjes kreunt. Hij legt zijn andere hand op haar schouder en laat die langzaam afglijden naar haar borst. Hij knijpt zachtjes in haar tepel, die al hard is van verlangen. Laura sluit haar ogen en laat haar vrije hand naar beneden glijden. Ze strijkt over haar hete, natte kutje, haar vingertoppen spelen met haar kutje. Ze geniet van de dubbele aanraking.
Dan stopt hij plotseling, zijn blik scherp. Hij heeft haar hand opgemerkt. Met een stevige hand pakt hij haar pols en haalt haar hand van haar kutje af. “Mooi, zo, meissie,” zegt hij met een lage, dominante stem. “Jij bent pas aan de beurt als ik ben geweest.” Hij laat haar hand los en pakt haar hoofd vast met een vaste greep. Hij bepaalt het tempo, duwt haar hoofd naar voren en naar achteren, dwingt haar dieper te gaan. Laura gehoorzaamt gewillig, haar eigen verlangen nog feller. Ze geniet van het gevoel van machteloosheid, terwijl ze zich overgeeft aan zijn ritme.
“Lekker, meissie,” fluistert Wim, hijgend.
“Is het lekker zo?” vraagt Laura, haar woorden gedempt door zijn pik in haar mond.
“Perfect,” antwoordt Wim. “Jij weet precies wat je doet.” Hij duwt haar nog een keer naar voren, diep haar keel in. Laura kreunt zachtjes en geniet van het intense gevoel.
“Ik ga komen,” kondigt Wim aan, zijn stem schor van opwinding. Laura kijkt naar hem op, haar ogen zijn groot en verlangend. Hij trekt zijn lul uit haar mond en spuit een paar klodders zaad recht in haar mond. Zijn warme zaad vult haar mond en spettert tegen haar gehemelte. Een deel van de lading mist haar mond en komt op haar wangen en neus. Laura vangt met haar tong de rest van het sperma op.
Wim zucht van genot. Laura’s gezicht zit helemaal onder, het druipt langs haar kin. Ze haalt een vinger over haar wang en stopt die in haar mond. “Heerlijk,” zegt ze, haar ogen ondeugend.
Wim lacht. “Mooi zo. Nu mag je me met die steunkousen helpen.” Wim staat op van de bank en reikt naar de rits van zijn broek. Voordat hij hem dicht kan trekken, legt Laura een hand op zijn pols. “Nee, laat mij maar,” zegt ze met een ondeugende glimlach. “Dat is toch mijn werk?” Ze zwaait met haar heupen en knielt weer voor hem neer. Met een rustige, zelfverzekerde beweging trekt ze zijn broek omhoog. Terwijl ze dat doet, kneedt ze zachtjes zijn pik door de stof. Haar vingers strijken behendig over de stof, en ze ritst hem helemaal tot boven dicht. Laura kijkt op naar Wim en hun ogen ontmoeten elkaar. In haar blik ligt een belofte voor de volgende keer. Wim glimlacht en begrijpt het gebaar. Ze staat op en pakt de kousen uit haar tas.
Ze trekt ze zorgvuldig aan, haar gezicht strak van concentratie. Wim kijkt toe met een voldane glimlach.
“Zo,” zegt Laura, terwijl ze de laatste kous strak over zijn kuit trekt. Ze staat op en pakt haar tas. “Tot de volgende keer, Wim.” Haar blik is veelbelovend.
“Tot de volgende keer, meissie,” antwoordt hij, zijn ogen weer vol vuur.
Laura lacht. “Ik kijk ernaar uit je morgen weer te zien.” Ze knipoogt en loopt de deur uit, haar heupen wiegend terwijl ze verdwijnt. Wim staat in de deuropening en kijkt haar na, een glimlach op zijn gezicht. Hij weet dat de volgende keer er nog meer dan steunkousen op het programma staan.