Een lang(-zaam) verhaal waarin de spelers niet alleen in en uit lopen, maar soms ook in en uit schuiven.
De opzichter
Om half twaalf parkeert een zware terreinwagen van bouwbedrijf Ansink voor de zaak. Met twee wielen op de stoep en in een parkeerverbod, loopt de chauffeur bij de auto weg; het is de man van de verbouwing. Hij komt even kijken of ze morgen kunnen beginnen met de andere twee kamers. Op de gang komt hij ArendJan tegen en vraagt of ’t is gelukt vandaag. Deze antwoordt: “of ’t is gelukt vandaag? Nou bijna. Maar vraag liever de chef.” Omdat Tashev er natuurlijk weer niet is geven ze Rutger, de opzichter, het mobiele nummer. Yvonne komt ook kijken naar wie er op bezoek is. Als ze Rutger ziet is ze verrast.
Ze bekijkt hem even aandachtig en vraagt dan fluisterend aan ArendJan wie dat is. “Oh. Dat is Rutger van het bouwbedrijf. Komt even kijken. Hij moet de chef maar even wat vragen, vindt je niet?” Alledrie weten ze dat het de chef enorm irriteert als hij bij het golfen wordt gebeld. De opzichter krijgt telefonisch op zijn donder maar mag morgen beginnen. Verbaasd hangt hij op, kijkt de drie collega’s aan en zegt: “Wat een opgewonden standje zeg. Is ‘ie altijd zo?”
De drie knikken bevestigend en bieden Rutger koffie aan. Hij heeft inmiddels om zich heen gekeken en ziet Annette’s outfit. “Ja, lekker hoor! Doe maar. En kom er bij zitten” zegt hij opgewekt, terwijl hij nadrukkelijk Annette aankijkt. Annette en ArendJan kijken elkaar aan: hij haalt zijn schouders op en zij maakt een zoenbeweging met haar mond. Terwijl er koffie gedronken wordt praten de collega’s wat over de verbouwing, de rommel en het werk dat er onder lijdt. Rutger wordt door de dames een beetje afschattend bekeken: sterke jonge vent, zijn stevige armen tonen goed onder zijn Tshirt. Een beetje grof, dat wel. Zo vraagt hij of hier wel eens feestjes worden gehouden op de zaak.
“Ja, we hebben wel eens een receptie. Als er een groot project op stapel staat of iets anders bijzonders. “Nee, joh” zegt Rutger lachend: ”Iets leuks! Wij zijn laatst met zijn allen naar zo’n parenclub geweest, lachen, joh! Je had de chef moeten zien in zijn leren broekie!” De vier schateren het uit en Yvonne weet nu waarvan ze hem kent, oh oh! “En jij, ga jij wel eens vreemd?” vraagt hij Annette recht op de man af. ArendJan verslikt zich bijna in zijn koffie en gaat kuchend de koffiekamer uit. Annette is natuurlijk verrast door deze ongewone vraag en reageert onhandig, zoals gewoonlijk: ”Nou wat denk je?” Rutger denkt van wel en dat het anders hoog tijd wordt maar dan neemt Yvone het woord: “Als het al ergens tijd voor is dan is het om te gaan werken. Kom, genoeg gekletst!” en zij knikt met haar hoofd om Annette de kamer uit te krijgen.
Rutger staat op en Yvonne ziet dat het gesprekje en het vrouwelijk gezelschap hem hebben geraakt. “En jij, Rutger, vertel jij eens” zegt ze nadrukkelijk langzaam sprekend. “Zullen we eens gaan kijken waar je morgen moet beginnen?” vraagt ze hem met een verleidelijke glimlach en vragende wenkbrauw. Yvonne kent de maat. Als zij heupwiegend voor Rutger uitloopt is het niet overdreven maar juist zichtbaar als je er op let. En dat doet Rutger dan ook.
Het gereedschap van de opzichter
Ze laat Rutger voorgaan het net uitgeruimde kantoortje in en sluit de deur achter zich. Ze doet deur op slot, tegelijk met het loslaten van de klink: 1 geluidje dus. “Nou, waar ga je mee beginnen, morgen?” Rutger heeft geen oog meer voor het kantoortje. “Morgen? Ik wil nu wel hoor! Hoe heet je eigenlijk?” “Maakt’t uit, noem me maar wat…. In de parenclub noemde je me Héé!” en ze legt haar hand zachtjes op zijn opbollende gereedschap. Rutger reageert als een stiertje.
Als Annette even later door de gang loopt op zoek naar Yvonne, is ze Rutger al bijna vergeten, die lomperik! De oude kantoortjes hebben een raam in de deur en als ze gewoontegetrouw naar Yvonne’s oude kantoortje loopt kijkt ze even naar binnen….. Ze kijkt op de rug van Rutger en ziet Yvonne niet, wel ziet ze de bewegingen die Rutger maakt. Gefascineerd blijft ze kijken naar deze onverwachte kerel die kennelijk heel vlotjes Yvonne heeft bemachtigd. Dan ziet ze hoe Rutger zijn hoofd achterover gooit en er volgt een stevige schreeuw. Annette loopt snel naar de koffiekamer en zit verschrikt na te denken hoe dat nu weer zo vlot ging.
Dan hoort ze Rutger het gebouw verlaten en Yvonne stapt binnen. Met een brede glimlach en rode blosjes op haar gezicht gooit ze een tissue weg. “Zoooo” zegt ze opgelucht, “nu een koffie. Ik kan wel wat gebruiken, meid”. Annette durft bijna niets te zeggen, laat staan te vragen. Dan kijkt ze haar collega haar aan: ”Is er iets Annet-je? Je kijkt wat bedeesd.” “Ehh. Ken je hem of zo?” “Ja, of zo eigenlijk. Waarom vraag je dat?” “Nou, ik dacht dat ik jullie…in je oude kantoortje zag” “Oh ja, dat klopt. Daar waren we even.” En daarbij kijkt ze Annette aan als wilde ze zeggen en, wat wil je precies vragen? Zwijgend drinken ze hun koffie’s leeg en staan op. Als de kopjes gewassen en opgeruimd zijn staan de dames vlak bij elkaar. “Heb je gekeken Annette?” fluistert Yvonne. Annette keert haar gezicht naar haar toe en knikt.
Yvonne glimlacht en kijkt haar aan: ”en, wat vindt je daar van? Van mij bijvoorbeeld?” Annette heeft zo snel geen antwoord klaar maar heeft twijfelend haar mond half geopend terwijl ze Yvonne in de ogen kijkt. Dat moet ze niet doen; Yvonne dwingt je met haar ogen. Annette weet dat maar kiest er telkens opnieuw voor om zich een beetje door Yvonne te laten dwingen. Een beetje maar. Dan neemt ze Annettes hoofd tussen haar handen, glimlacht breed en blij en kust haar pardoes op de mond. Annette is door zoveel contact, zoveel aandacht eventjes van de kaart. Maar volledig in Yvonnes handen. Die laat zich de kus goed smaken. Dan omhelsen ze elkaar. Daardoor kan Yvonne in Annettes oor fluisteren. “Zal ik vanmiddag ook even naar jou komen kijken, okee?”. Ze laat een verwarde en lichtelijk opgewonden collega achter. Yvonne heeft het weer helemaal in hand.
De inspectie van de opzichter
Kort daarvoor niet. De stoere, beetje groffe maar wel lekkere kerel had haar elk moment kunnen herkennen van de club. Door het bedrijfsuitje was hij haar wel opgevallen. Een stel aangeschoten kerels, onbekend met de dresscode maar wel stevig gebouwd. Gespierd en met een goed gevulde gereedschapskist. De meesten wisten niet hoe het er aan toe zou gaan. Yvonne was dan ook eerst alleen op pad geweest: een sauna, een massage en gezellig treffen in de rode kamer. Toen ze zich daarna wat had opgefrist was ze aan de bar wat gaan drinken. De kerels hadden haar aangestaard; zulke party kleding hadden ze nog nooit gezien!
Rutger zat daarbij en die was druk bezig een mooie dame te bewegen om met hem mee te gaan. Die had lachend haar partner tot ziens gekust en was naar de donkere knuffelsteeg gegaan. Yvonne volgde hen vijf minuten later. In de warme en donkere knuffelsteeg waren zo te horen een man of zes bezig. Ze hoorde de ademhalingen snel en heftig gaan. Ze hoorde ook de bekende smak en slurpgeluiden die men hier ongegeneerd kon laten horen. Nadat haar ogen aan het donker gewend waren had ze de twee gezien. Met zijn stevige armen had hij zijn dame een paar keer van positie veranderd, daarvoor hoefde ze niet eens mee te werken.
Hij pakte haar op en draaide haar om of hield haar voor zich. De vrouw had niets te vertellen en genoot enorm van deze krachtige, overweldigende manier. Fluisterend had hij haar op de hoogte gehouden: ”Ik ga je nu neerleggen en pakken” toen “ik ga je nu optillen en op mij laten zakken” en uiteindlijk “ik ga je nu op je knieën neerzetten dus nou weet je ’t wel wijfje!” Toen hij zijn partner losliet lag ze amechtig voorover op haar knieen een beetje te kermen en te giechelen. Yvonne was naast haar gaan liggen en had contact gezocht. “Oh joh, ik ben zo heerlijk genomen; ik schaam me gewoon! Hij heeft me afgeragd als een zeeman die sinds lange tijd eindlijk weer een kutje heeft! Ooohhh, wat een zalige verkrachting.
Yvonne ging naast haar ligging, streelde de vrouw door het haar. Deze bleef voorover geknield liggen om na te genieten. Langzaam was ze onder haar geschoven, genoot van de hangende boezem, de zoenen en het getong. Toen had Yvonne het idee gekregen om hem ook eens uit te nodigen.
De bouwvakkers waren al snel weer vertrokken. Dus toen Rutger vandaag op de zaak verscheen leek dit Yvonne wel de juiste gelegenheid. En Rutger trouwens ook. En Rutger heeft haar niet teleurgesteld. Hij was al wat op bedrijfstemperatuur door de aanblik van Annette’s sportbroek. De vrolijke atmosfeer, de grap over de parenclub en de zon deden de rest. Rutger had zijn gewoontes en methode niet veranderd sinds ze hem bezig had gezien, een maand of twee geleden. Hij had haar opgepakt, genomen, omgedraaid, neergelegd en de hele tijd, zonder onderbreking geneukt. En Yvonne was bereid, hongerig.
Vlot en ongevraagd had ze haar shirtje omhoog gedaan, haar broek geopend en hem binnengelaten. Eigenlijk was ze nu moe, zowel door de zware behandeling als door het vele wat hij haar had gegeven: spanning, bevrediging en eindlijk had ze pure fysieke dominantie ondergaan. Ze had het heel spannend gevonden om niet te weten hoe ze zou worden neergelegd, wat hij wilde of ging doen. Normaal kan ze tijdens het vrijen behoorlijk goed sturen hoe het verloop moet zijn, volgens haar. Nu zat Yvonne in een rollercoaster die haar af en toe bijna liet gillen van spanning en onverwachte uitzichten, bewegingen en krachten. Het was nog maar twee uur in de middag.