Annelijn, de onderwerping aan Maestro (deel 3)

Het was stil in de kleedkamer. De zware ademhaling van mijn ‘subs’, Lisanne en Sophie, vulde de ruimte als een zachte, pulserende hartslag. Ze lagen aan mijn voeten, twee trotse hockeymeiden, ooit ongenaakbaar, nu gevangen in het web van mijn wil. Ik, Annelijn, was hun dirigent, gevormd door de onzichtbare Maestro, een schimmige figuur die mijn leven via een chat-app had omgegooid en me had geleerd de kunst van controle te beheersen. Zijn opdrachten, altijd scherp en dwingend, hadden me naar dit punt gebracht: een positie van absolute macht, waar mijn woorden hun daden bepaalden. Het gevoel van hun overgave, zo puur en intiem, deed mijn bloed sneller stromen, een opwindende roes die ik nooit had durven dromen. Maar Maestro was nog niet klaar met me, en mijn volgende uitdaging wachtte.

Thuis op mijn kamer, waar de stilte alleen werd doorbroken door het zachte tikken van een klok, zat ik op mijn bed met mijn telefoon in mijn handen. De adrenaline van de kleedkamer ebde langzaam weg. Mijn hart sloeg nog steeds onrustig, alsof het wist dat Maestro’s volgende zet elk moment kon komen. Ik scrolde door onze chatgeschiedenis zijn woorden teruglezend. Zijn woorden waren een hypnotiserend ritme van bevelen en lof. Mijn eigen antwoorden waren een spiegel van mijn groeiende honger naar controle. Het schermlicht wierp een koele gloed over mijn gezicht. In die eenzame stilte voelde ik zowel de roes van mijn macht als een knagende onrust. Wat wilde Maestro echt van me? Waarom voelde elke overwinning zo verslavend, maar ook zo vluchtig? Een zachte stem in mijn hoofd. Hoe ver zou ik gaan? Was deze roes mijn ziel waard, of slechts een spel dat ik speelde om een leegte te vullen? Ik duwde de gedachte weg, maar hij bleef hangen, als een schaduw die ik niet kon negeren.

Mijn telefoon trilde, een zachte zoem die mijn zenuwen deed tintelen. Een bericht van Maestro verscheen, zijn woorden scherp en onverbiddelijk.

“Er is een vierde prooi. Lynn. Ze heeft een geheime relatie met de keeper van Heren 1. Ze zijn onafscheidelijk, maar houden het strikt geheim, nietwaar?”

Mijn hart sloeg een slag over. Lynn. De sterspeler van ons team, snel, behendig, altijd ongrijpbaar. Geruchten over haar en Mark, de keeper, hadden al langer de ronde gedaan. Ze waren meesters in discretie.

“Je zult haar betrappen. Maak foto’s van hen samen, intiem, zodra ze denken dat niemand kijkt. En dan… dan zal ze doen wat jij zegt. Ze zal jullie alle drie gehoorzamen.”

De opdracht was een nieuwe horde, complexer, riskanter. Geduld was mijn wapen. Dagenlang observeerde ik, mijn ogen scherp als die van een jager. Lynn en Mark waren ongelooflijk voorzichtig, hun blikken altijd waakzaam, hun aanrakingen vluchtig. Maar ik wist dat hun façade zou barsten. Die kans kwam op een bruisende zaterdagavond, na een gewonnen wedstrijd. De club was een chaos van feestgedruis. De lucht was zwaar van zweet, alcohol en euforie. Lynn en Mark waren nergens te bekennen. Een vermoeden groeide in mijn onderbuik, een stille zekerheid. De afgelegen kleedkamer van de coaches, zelden gebruikt, was de perfecte schuilplaats voor hun geheime rendez-vous.

Met mijn telefoon stevig in mijn hand sloop ik door de donkere gang. De koude tegels onder mijn voeten voelden als een ijzige waarschuwing. Elke stap dreunde in mijn oren, hoewel de gedempte beat van de feestmuziek mijn geluiden opslokte. Mijn hart bonkte als een oorlogstrommel. De gang leek smaller te worden, de muren sloten zich om me heen. De zachte dreun van de muziek maakte de stilte onheilspellend. Toen hoorde ik het. Gedempte stemmen, een zachte giechel, gevolgd door Marks lage lach. Maestro had gelijk, dacht ik, een warme gloed van triomf verspreidde zich door mijn borst.

Mijn hand beefde licht toen ik de deurklink van de coachruimte vastpakte. Het koude/metaal voelde scherp tegen mijn klamme palm. Voorzichtig trok ik de deur op een kiertje. Een smalle streep licht ontsnapte, genoeg om te zien.

Daar waren ze.

De ruimte baadde in de zachte, gouden gloed van een eenzame tafellamp, als een spotlight op een verboden toneelstuk. Lynn, de ongenaakbare ster, was half ontbloot. Haar hockeyrokje lag verfrommeld op de grond. Haar shirt was omhoog geschoven, knoopjes los, haar sport-bh hing slap aan één schouder. Haar borsten glansden in het schemerlicht, voller dan die van Lisanne of mijzelf, haar tepels scherp afgetekend. Mark, bovenop haar, zijn brede rug gespierd en glanzend van zweet, zijn handen stevig om haar heupen. Hun lichamen waren één, een kluwen van ledematen en huid, bewegend in een oud ritme.

Lynns gezicht was volledig zichtbaar, ogen gesloten, hoofd licht achterover. Haar mond opende in een zachte, hijgende zucht. Haar blonde haar, normaal strak in een staart, lag nu warrig rond haar hoofd, plakkend aan haar bezwete nek. Een kus, diep en hongerig, bond hun lippen, glanzend en rood in het schaarse licht. Haar handen klauwden in Marks rug, nagels trokken lichte groeven in zijn huid. Haar heupen bewogen mee, een dans die ik zo vaak op het veld had gezien, nu geladen met intieme energie. Dit is Lynn, volledig overgeleverd, dacht ik. Mijn adem stokte in mijn keel. Een warme golf trok door mijn onderbuik, intenser dan bij Lisanne of Sophie, als een vuur dat oplaaide.

Hun geluiden vulden de ruimte: zachte, hijgende ademhalingen, het natte klappen van huid op huid, het kraken van de houten bank. Lynns mond opende verder, een lage kreun ontsnapte. Haar hoofd wiegde heen en weer. Ze was verloren, haar professionele façade afgebrokkeld, alleen de puurste vrouw bleef over. Mijn wangen gloeiden, mijn handen klam om mijn telefoon. De aanblik was fascinerend, een mix van shock, fascinatie en een groeiende opwinding. Dit is macht. Dit is controle. Lynn, de ster, was nu mijn prooi, haar kwetsbaarheid vastgelegd in mijn blik.

Met een ademloze precisie richtte ik mijn telefoon, de lens gericht op hun vervlochten lichamen. Het was een riskant spel. Eén verkeerde beweging kon alles verraden. Mijn vinger zweefde boven de ontspanknop. Mijn hartslag dreunde in mijn oren. Klik. Een reeks foto’s. Eén, twee, drie, vier. Perfect. Hun intieme moment, voor altijd vastgelegd. Het zachte geluid van de camera ging verloren in hun zuchten, een onmerkbare verstoring. Maar ik hoorde het, een stille triomf. Ik heb haar.

Thuis stuurde ik de foto’s naar Maestro, mijn maag een knoop van misselijkheid en opwinding. Zijn antwoord kwam snel, zoals altijd.

“Uitstekend. Je bent een meester in de schaduw. Je zult Lynn vertellen dat ze jullie zal gehoorzamen. De opdracht voor Lisanne, Sophie en Lynn zal zijn dat ze elkaar zullen kussen, diep en langdurig. Daarna zal Lynn, vastgebonden, genomen worden, zoals Mark haar nam. En jij… jij zal toekijken en registreren.”

Mijn ogen sperden wijd open. Elkaar kussen? Lynn genomen, zoals Mark haar nam? De grenzen werden opnieuw verder opgerekt. Kende ik mijn grenzen nog wel? Mijn moraal vervaagde. Toch voelde ik een steek in mijn borst, een koude rilling van twijfel. Was ik nog steeds mezelf, of werd ik een marionet van Maestro’s spel? Ik duwde de vraag weg, maar hij bleef knagen, een stille waarschuwing dat mijn ziel misschien een prijs betaalde voor deze roes. De verleiding om hun zielen te dirigeren was onweerstaanbaar. Dit is wat ik ben. Dit is wat ik wil.

De volgende dag confronteerde ik Lynn, alleen in de gang van de club. Haar gezicht trok wit weg toen ze de foto’s zag. Haar mond viel open in een stille schreeuw. “Hoe… hoe heb je deze?” fluisterde ze, haar stem schor van ongeloof. Haar ogen, normaal scherp en zelfverzekerd, flikkerden van paniek. Ze balde haar vuisten, haar nagels groeven in haar handpalmen. “Dit is chantage, Annelijn. Dit is verkeerd.” Haar stem trilde, maar haar ogen brandden van woede. Ik zag de strijd in haar. De trots van de sterspeler, de schaamte van haar blootgelegde geheim, de angst voor wat exposure zou betekenen. “Dat doet er niet toe,” zei ik, mijn stem laag en scherp, een mes verhuld in fluweel. “Wat ertoe doet, is wat je nu gaat doen.”
Ik legde het plan uit, mijn woorden zorgvuldig gekozen. “Je zult je kleden in je tenue. Lisanne en Sophie zullen doen wat ik hen opdraag. Precies zoals ik zeg.”

Lynn’s gezicht vertrok in afschuw, haar ogen schoten vuur. “Nooit!” siste ze. “Dit is walgelijk! Ik ben geen lesbienne!” Ze stapte naar voren, haar lichaam gespannen als een veer, haar vinger wees naar mijn borst. “Jij bent ziek, Annelijn. Dit gaat te ver!” Haar stem brak, maar haar verzet was fel, een vlam die weigerde te doven. Toch zag ik de barst in haar façade: de lichte trilling van haar lip, de glans van tranen die ze probeerde te verbergen. Ze dacht aan Mark, aan haar carrière, aan de roddels die haar zouden breken. Haar schouders zakten langzaam, haar vuisten ontspanden. “Als ik dit doe,” fluisterde ze, haar stem gebroken, “ben je klaar met me? Geen foto’s meer?” Ik leunde dichterbij, mijn glimlach klein en wetend. “Doe wat ik zeg, Lynn. De foto’s gaan niet alleen naar Mark. Ze gaan naar de club, je ouders, de hockeybond. Je carrière is voorbij. En die van hem ook.” Haar ogen vulden zich met tranen, maar she knikte. “Oké,” fluisterde ze, haar stem een schim van haar vroegere zelf.

Het oude ballenschuurtje achter de hockeyvelden, een stoffige, vergeten plek waar geen nieuwsgierige ogen kwamen. De avond was gevallen. De lucht was zwaar van de geur van gras en oude verf. Een enkel peertje wierp een schemerig licht. Schaduwen dansten over de ruwe houten muren. Ik stond in het midden, mijn telefoon in mijn hand, klaar om te filmen. De spanning in de lucht was tastbaar, een elektrische lading die mijn huid deed tintelen. Lisanne, Sophie en Lynn stonden voor me, alle drie in hun hockeytenue. Hun gezichten waren een masker van spanning, angst en een vage glinstering. Ze zijn van mij, dacht ik. Een golf van euforie trok door mijn lichaam.

“Eerst,” zei ik, mijn stem kalm maar onverbiddelijk, “zullen jullie je shirt en sport-bh langzaam uittrekken en op de grond laten vallen.” Lynn’s ogen sperden wijd open. Haar hoofd schudde in een stil protest. “Dat doe ik niet,” mompelde ze, haar stem amper hoorbaar boven het zachte geruis van de wind buiten. Lisanne stapte dichterbij, haar hand rustte op Lynn’s arm, een gebaar dat zowel troostend als dwingend was. “Lynn,” fluisterde ze, haar ogen serieus, “ik weet hoe het werkt. Protest helpt niet.” Sophie knikte, haar gezicht een spiegel van berusting. “Het is makkelijker als je doet wat Annelijn zegt,” voegde ze zacht toe, haar stem geladen met ervaring. Ze zijn perfect, dacht ik, een glimlach krulde om mijn lippen. Mijn handlangers, volledig gevormd door mijn wil. Lynn wierp een laatste, smekende blik op mij, maar ik bleef onbewogen. Haar schouders zakten. Haar vingers trilden toen ze de zoom van haar shirt vastpakte. Langzaam trok ze het omhoog, over haar buik, haar borsten, haar hoofd. Haar sport-bh volgde, de stof gleed over haar huid. Lisanne en Sophie volgden zonder aansporing. Hun shirts en bh’s vielen op de stoffige vloer, een stille offerande.

Daar stonden ze, drie jonge vrouwen, haren in een staart, hun bovenlichamen ontbloot. Hun borsten glansden in het zwakke licht van de zaklamp. De koele lucht trok hun tepels strak. Hun huid was licht bezweet van spanning. Ik zag de verschillen in hun lichamen. Lynns volle rondingen, Sophies gespierde contouren, Lisannes slanke silhouet. Elk perfect in hun kwetsbaarheid. De aanblik van hun naakte borsten, zo blootgesteld, zo onder mijn controle, was fascinerend. Een elektrische stroom trok door mijn lichaam. Mijn ademhaling werd oppervlakkig.

“Goed zo,” zei ik, mijn stem laag en hees. “Nu zullen jullie elkaar vastbinden. Lisanne, jij bindt Sophie vast. Sophie, jij bindt Lynn vast. Lynn, jij bindt Lisanne vast. Met hockeystick-tape, polsen aan elkaar, enkels aan elkaar. Strak, maar niet pijnlijk.” Ze gehoorzaamden zwijgend. Het kraken van de tape vulde de ruimte als een ritueel. Hun bewegingen waren onhandig, hun gezichten rood van schaamte en inspanning. Toen ze klaar waren, stonden ze als een macabere drie-eenheid, hun lichamen verbonden door de glanzende tape. Hun ademhaling was zwaar en onregelmatig. Ze zijn volledig van mij, dacht ik. Mijn hart bonkte in mijn keel.

“Nu kussen,” zei ik, mijn ogen boorden in de hunne, een onverbiddelijke blik. “Jullie zullen elkaar kussen. Diep. Langdurig. Zonder te stoppen totdat ik het zeg.” De woorden rolden van mijn tong met koele autoriteit. Een storm van verwachting kolkte onder mijn kalme façade. Hun ogen flitsten naar elkaar, een wirwar van emoties. Verwarring, weerstand, een zweem van angst. Lynn’s gezicht vertrok, haar lippen strak op elkaar, haar ogen brandden van walging. Lisanne en Sophie, al gevormd door mijn eerdere opdrachten, wisselden een korte blik, een zwijgend pact van berusting. “Lisanne en Sophie, jullie beginnen,” beval ik, mijn stem scherp als een mes. “Lynn, jij observeert en leert.”

Lisanne en Sophie, hun polsen en enkels gebonden met glanzende tape, schuifelden onhandig naar elkaar toe. Hun bewegingen waren beperkt door de strakke banden. De zwakke gloed van de lamp wierp lange schaduwen over hun lichamen. Hun blote bovenlichamen glansden van zweet. Hun lippen vonden elkaar, eerst aarzelend, een vluchtige aanraking. Toen versmolten hun monden in een intense kus. Hun schouders spanden, hun wangen rood van een blos die niet alleen schaamte uitdrukte, maar ook een onwillekeurige hitte. Hun neuzen schuurden tegen elkaar, een subtiel geluid in de stilte. Hun ademhaling werd één, een hortend ritme. Ik voelde een donkere opwinding in mijn onderbuik, een warme sensatie die mijn adem versnelde. Dit was meer dan controle; het was een choreografie van hun zielen. Hun verwarring, de strijd tussen weerstand en overgave, was verslavend. Een intense macht deed mijn bloed zingen.

Ik kwam dichterbij, mijn ademhaling oppervlakkig, mijn vingers klam om mijn telefoon. De aanblik van hun lichamen, zo dichtbij, zo kwetsbaar, was als een schilderij dat ik had geschilderd. Lisanne’s slanke vingers, nog steeds gebonden, trilden tegen Sophie’s arm, een onbewust gebaar van connectie. Sophie’s ogen, half gesloten, verraadden schaamte en een vreemde overgave. Haar borstkas rees en daalde snel. Hun kussen werden dieper, hun lippen bewogen met hongerige urgentie. Het zachte, natte geluid van hun monden vulde mijn oren, een intiem contrapunt tegen mijn bonzende hart. Dit is perfect, dacht ik, mijn lippen krulden in een kleine glimlach. De schending van hun wil, hun overgave aan mijn bevel, was een drug die mijn zenuwen elektrificeerde.

“Lynn, jij bent nu aan de beurt,” zei ik, mijn stem scherp. “Kus Lisanne. Dan Sophie.” Lynn zuchtte, een gedempt geluid van protest. Haar ogen schoten naar mij, een vlaag van verzet flikkerde in haar blik. Plots stapte ze achteruit, haar gebonden polsen rukten aan de tape. “Nee!” snauwde ze, haar stem brak door de stoffige lucht. “Dit is gestoord, Annelijn! Je kunt me niet dwingen!” Haar ogen glansden van tranen, maar ook van een felle, wanhopige trots. Ze stampte met haar gebonden enkels, een nutteloze poging om los te komen. “Ik laat mijn leven niet verwoesten door jouw zieke spel!” Haar woorden sneden, maar ik zag de breuk in haar houding: haar trillende kin, de manier waarop haar ogen naar de grond schoten. Ze zag zichzelf op het veld, de ster van het team, juichend na een winnend doelpunt, haar naam op de lippen van de supporters.

Nu stond ze hier, naakt en gebonden, haar trots versplinterd door mijn foto’s. De schaamte brandde in haar borst, maar de gedachte aan Mark die alles verloor, aan haar carrière die in rook opging, was ondraaglijk. Ik stapte naar voren, mijn ogen koud en vastberaden. Met een snelle, zelfverzekerde beweging gaf ik haar een klap in het gezicht, niet hard, maar scherp genoeg om haar te doen verstijven. Haar wang kleurde rood, haar ogen sperden wijd open van schok. “Je hebt geen keuze, Lynn,” zei ik, mijn stem laag en dreigend. “De foto’s spreken voor zich.” Haar adem stokte, haar schouders zakten. Een traan gleed over haar wang, gevolgd door een tweede. Ze dacht aan de krantenkoppen, de fluisterende stemmen in de kantine, haar ouders die haar niet meer zouden aankijken. Haar perfecte wereld, zo zorgvuldig opgebouwd, hing aan een zijden draad. Ze fluisterde: “Ik doe het. Maar ik haat je hiervoor.”

Lynn boog voorover, haar lippen vonden die van Lisanne, aarzelend, haar lichaam stijf. Lisanne leunde naar haar toe, haar ogen sloten, alsof ze Lynn’s weerstand wilde verzachten. Hun kus was traag, onwennig. Lynn’s lippen trilden tegen die van Lisanne. Haar ademhaling was kort en schokkerig. Ik zag hoe Lynn’s gebonden vingers zich balden in machteloze vuisten. Haar nagels groeven in haar handpalmen. Maar Lisanne’s mond bewoog met zachte aandrang. Haar tong gleed licht tegen Lynn’s lippen. Langzaam ontspande Lynn’s lichaam. Haar lippen weken iets verder uiteen. De aanblik van haar overgave, zo onwillig, stuurde een warme golf door mijn borst. Een mengeling van triomf en fascinatie.

Lynn draaide zich naar Sophie, haar bewegingen houterig. Haar ogen glansden van een onuitgesproken strijd. Haar kus met Sophie was voorzichtig, een breekbare aanraking. Sophie’s ogen waren vochtig, een traan glinsterde op haar wang. Hun kus werd dieper, hun lichamen dicht bij elkaar, gevangen in mijn wil. Sophie’s adem stokte. Een zachte zucht ontsnapte aan haar lippen. Een tweede traan gleed over haar wang, gevolgd door een derde. Haar tranen maakten haar kwetsbaarder. Haar stoere façade brak als dun glas. Mijn ademhaling versnelde, mijn wangen gloeiden. Een hitte verspreidde zich van mijn borst naar mijn onderbuik. Dit was een intieme verovering. Hun zielen bogen onder mijn blik. Lynn’s gebonden handen trilden tegen Sophie’s rug. Haar vingers groeven in de tape, zoekend naar houvast. De tranen op Sophie’s wangen, de glans van hun lippen, het zachte geluid van hun kus. Het was een kunstwerk dat ik had georkestreerd.

Ik stapte dichterbij, mijn aanwezigheid een stille dreiging. De lucht was zwaar van hun geur. Zweet, spanning, een vleugje parfum. Mijn hartslag dreunde in mijn oren, een oorlogstrommel. Dit is wie ik ben, dacht ik, mijn lichaam gloeide van voldoening. Maar die fluisterende stem in mijn hoofd groeide luider. Wat had ik gedaan? Deze vrouwen, ooit mijn teamgenoten, waren nu pionnen in mijn spel. Hun tranen, hun schaamte. Was dit mijn overwinning, of mijn val? De roes was allesoverheersend, maar de prijs ervan begon vorm te krijgen, een schaduw die ik niet langer kon negeren.
Haar tranen maakten haar kwetsbaarder, dacht ik, een tinteling trok over mijn huid. Haar verdriet, zo blootgesteld, voedde mijn controle. Ik negeerde haar tranen, genoot van haar gebroken trots. Mijn telefoon kwam tevoorschijn, de lens gericht op hun vastgebonden lichamen, hun lippen op elkaar gedrukt, Sophie’s tranen glinsterend op haar wangen. Ik begon te filmen, de vernedering vastgelegd in scherpe beelden. Ze zijn van mij. Allemaal.

“Genoeg,” zei ik, mijn stem de betovering verbrekende. Lynn, nog steeds vastgebonden, zakte licht voorover, haar ademhaling onregelmatig, haar wangen nat. Ik stapte naar Lisanne en Sophie. Met een ruk trok ik de tape van hun polsen en enkels. Ze wankelden even, hun ogen op de grond gericht, ontdaan door de intensiteit. Maar toen vonden hun blikken elkaar. Zonder mijn bevel trokken ze elkaar in een omhelzing. Sophie’s handen vonden Lisanne’s billen, klemden zich vast. Lisanne greep Sophie’s schouders stevig. Hun borsten drukten tegen elkaar, hun lichamen zochten troost in elkaars aanwezigheid. Maar het ging verder. Lisanne’s vingers gleden over Sophie’s rug, een zachte, bijna tedere streling. Sophie leunde dichterbij, haar hoofd rustte in de holte van Lisanne’s nek. Een zachte snik ontsnapte aan haar lippen, maar haar handen klampten zich vaster, alsof ze in Lisanne een anker vond. Hun ademhaling synchroniseerde, een stil pact van gedeelde kwetsbaarheid.

Ik verstijfde, mijn adem stokte. Dit was niet mijn script. Hun connectie, zo puur, zo onverwacht, doorbrak mijn choreografie. Een steek van jaloezie prikte in mijn borst. Hun band, geboren uit mijn dwang, voelde als een rebellie tegen mijn controle. Toch was het fascinerend. Hun omhelzing, hun gedeelde kracht, was een nieuwe laag in mijn kunstwerk, een die ik niet had voorzien. Ik liet het toe, mijn mond krulde in een zeldzame glimlach. Het zien van hun nabijheid, hun ongeremde connectie, was een nieuwe prikkel. Mijn lichaam gloeide. Het was de ultieme bevestiging van mijn macht, niet alleen over hen, maar over de relaties die ik had gesmeed.

“Goed,” zei ik, mijn stem hees van opwinding. “Nu, Lynn, jij blijft vastgebonden. Lisanne, Sophie, jullie zullen haar aanraken, zoals Mark haar aanraakte.” Mijn woorden hingen zwaar in de lucht, een bevel dat de spanning verdiepte. Lisanne en Sophie, nog dicht tegen elkaar, verstijfden even. Hun ogen schoten naar Lynn, die huiverde. Lynn’s ogen werden wijd van ongeloof, maar Lisanne knikte, haar bewegingen vertrouwd met mijn verwachtingen. Sophie volgde, haar gezicht getekend door emotie.

Lisanne stapte naar Lynn, haar blik een stille uitnodiging. Haar vingertoppen streken over Lynns blote schouders. Een zachte aanraking deed Lynns huid huiveren. Lynns ogen sloten zich half, haar ademhaling versnelde. Een zacht kreuntje ontsnapte. Sophie aarzelde, haar handen trilden, maar onder mijn blik volgde ze Lisanne’s voorbeeld. Lisanne pakte Sophie’s hand en leidde die naar Lynns arm. Samen streelden ze Lynns armen, haar ruggengraat, en gleden over haar zijkant, tastend naar haar borsten. Lynns borsten zwelden licht op, haar tepels trokken samen. Haar lichaam spande, haar spieren trilden onder hun handen. Een stille overgave deed mijn adem stokken. Dit is mijn kunstwerk, dacht ik, mijn lichaam gloeide van voldoening.

Ik stapte dichterbij, mijn aanwezigheid een dreiging. “Dieper,” fluisterde ik, mijn stem hees. “Raak haar zoals je zelf geraakt wilt worden.” Lisanne knikte. Haar vingers gleden lager, over Lynns heupen, de ronding van haar billen. Sophie’s handen volgden, minder aarzelend. De aanrakingen werden intiemer, dichter bij de bron van Lynn’s spanning. Lynns ademhaling werd zwaarder. Een gesmoorde kreun ontsnapte aan haar lippen. Haar lichaam boog zich naar hun aanrakingen, zoekend naar meer.

Lisanne pakte Sophie’s hand en leidde die naar Lynns schaamstreek. Met Sophie’s vingers streelde Lisanne de gevoelige plek. Lynn huiverde. Een diepe zucht ontsnapte aan haar mond. Haar heupen kantelden naar Lisanne, een uitnodiging. Toen duwde Lisanne Sophie’s vingers langzaam naar binnen bij Lynn. Haar eigen vingers glipten een stukje mee, leidend. Lynns ogen sperden wijd open, een mix van schok en genot. Haar spieren spanden, haar lichaam trilde. Mijn blik viel op de glanzende vingers van Lisanne en Sophie toen ze zich terugtrokken. Vochtig, bewijs van Lynns overgave. Een golf van intense opwinding spoelde door mij heen. Dit was het summum van controle. Drie lichamen volgden mijn bevelen. De lucht was zwaar van hun geur. Zweet, opwinding, iets oers. Mijn hartslag dreunde in mijn oren. Mijn vingers klemden om mijn telefoon, de lens gericht op hun lichamen.

Met een scherp gebaar beval ik Lisanne en Sophie te stoppen. Hun handen trokken abrupt terug uit Lynn. Een zacht, slurpend geluid vulde de ruimte, een laatste zucht. Het glanzende vocht parelde aan hun vingers, bewijs van Lynns intense opwinding. Lynn’s ogen schoten open, wijd en verward. Haar ademhaling was hortend, haar lichaam trillend van onvoltooide spanning. Haar heupen maakten een zoekende beweging, alsof ze de verdwenen druk probeerde te vangen. Ze keek van Lisanne naar Sophie, en toen naar mij. Haar blik was een mengeling van ongeloof en smekend verlangen. Haar wangen gloeiden, haar lippen gezwollen, nat. “Niet… niet nu al?” fluisterde ze, haar stem nauwelijks hoorbaar. Het was de perfecte bevestiging van mijn macht. Haar verlangen was zichtbaar, tastbaar. Ik hield de sleutel tot haar bevrijding in handen. De aanblik van haar onvervulde lust was een subtiele vorm van controle. Mijn bloed stroomde sneller.

Toen ik de opname stopte, was de stilte oorverdovend. Lynn, nog steeds vastgebonden, zakte voorover. Haar ademhaling was onregelmatig, haar wangen nat van lust en schok.

Ik stuurde de video naar Maestro, mijn vingers trilden van spanning. Zijn antwoord zou komen, zoals altijd, met een nieuwe opdracht, een nieuwe test. Voor nu stond ik in het schemerige licht van het schuurtje, omringd door mijn subs. Hun lichamen en zielen lagen aan mijn voeten. Dit is macht. Dit is wie ik ben. Maar diep in mijn binnenste fluisterde een stem dat de prijs van deze macht hoger was dan ik ooit had durven vrezen.