Dromerige ogen 1

Dromerige ogen 1

Ik wilde graag een verhaal schrijven met als rode draad dat mensen moeten kunnen zijn wie ze wíllen zijn. Hope you enjoy! Liefs, Zara

’Ze zijn prachtig, dat grijsblauwgroene met die gouden spikkeltjes, whow, echte ‘Zwóele Ogen’! Net als die van Jenny O’Connor, met van die leuke boogjes aan de bovenkant.’ Geen idee wie die Jenny is maar toch is dit voor mijn gevoel het eerste echt gemeende jongenscomplimentje dat ik krijg in mijn leven, terwijl ik hem nog maar net ken. Maar de jongen méént het, ik voel het. Amper een half uur geleden klopte hij zomaar aan en vroeg me in zijn band te komen spelen…

Eigenlijk kan ik me niet herinneren dat ik ooit echt gelukkig ben geweest. Toen ik zes was verongelukte mijn jongere broertje en mijn ouders hebben daar op gereageerd door nóg geloviger te worden. Wij wonen in een klein dorpje, een bijbelgordeldorpje, waar de meeste meisjes in lange rokken en met zedig neergeslagen ogen moeten leven. Alle andere meisjes zijn hoeren… volgens mijn ouders.
Na de dood van mijn broertje werden mijn ouders nog strenger, de Heere God had immers mijn broertje tot zich genomen, omdat mijn ouders blijkbaar straf hadden verdiend. Dus, iedere dag tig keer bidden, veel naar de kerk en niet omgaan met foute mensen.
En fout, dat was bijna iedereen…

De toorn van de Heere

Ik mocht dus niks. Ik heb nauwelijks geleerd met andere meer vrije mensen om te gaan. Als ik al ooit een vriendinnetje had was ze volgens papa hoerig en als ik een jongen leuk vond voelde ik alleen maar één grote bal angst in mijn buik. Want ieder moment kon de Heere God mij om mijn onzedigheid straffen. Angst, dat is dus hoe mijn jeugd was. Angst om alles, om nog meer te verliezen dan mijn broertje, om de straf van de Heere, om de boosheid van mijn ouders en vooral papa, om andere kinderen die zó gemakkelijk met elkaar omgingen en mij afwezen…

En daardoor vond ik het in de muziek, naarmate ik ouder werd gaf muziek me de kans om mijn gevoelens te begrijpen. Ik mocht viool spelen, want de muziekschool is een Chrístelijke Muziekschool. Als er maar Chrístelijk in stond was het goed! Vrij snel nadat mijn broertje verongelukte ging ik op vioolles, ik kon nergens heen met mijn verdriet en had daarom net zo lang gezeurd tot mijn ouders toegaven. En best snel bleek dat ik talent heb. Al na een half jaar klonk het niet meer als gezaag maar als een begin van échte vioolmuziek, nog wel voor kleine meisjes, maar toch. Om een beter ritmegevoel te krijgen moest ik op een gegeven moment een toetsinstrument erbij nemen, en dat werd de trekzak. Een soort van accordeon, maar dan met knoppen, daarmee leerde ik beter op eigen kracht in de maat te spelen.

En ook mocht ik op Gymnastiek, want de Gymvereniging in ons dorp is een Chrístelijke Gymnastiekvereniging. Voor mij is gymmen aanvaarden dat je een lichaam hebt, iets wat de Heere buiten de gym om liefst in veel kleding laat opbergen. Gymmen is voelen dat je lééft, je mag dan bezig zijn met ontwikkeling van je lichaam en met spierbeheersing, ik genóót er van op die manier met mijn lichaam bezig te zijn. En ik voelde hoe het sterker werd en ik er iedere beweging mee kon maken die ik wilde. Zeker toen ik tiener werd en alles aan me veranderde, was het een manier om met andere meisjes te zijn en over meisjesdingen te praten zonder dat mijn ouders het direct veroordeelden als zedeloos. Maar altijd weer die angst, de angst dat de Heere mij zou straffen, dat ik niet meer zou mogen gaan en voorgoed in ons bedompte treurige huis moest blijven.

De havo moest ik volgen op een speciale school voor ‘Christelijke Meisjes’, allemaal zedig ingepakt in lange rokken en vormeloze truien en vesten. Maar, hoe beperkt ook, het was al íets meer vrijheid, met de bus naar de stad en gewone mensen zien. Toen er een keuze moest worden gemaakt voor een vervolg opleiding vonden mijn ouders dat maar onzin. Ik was een meisje en meisjes gaan het huishouden in, dus is er verder geen opleiding nodig. Ik heb gezeurd en gedramd en gedreigd met weglopen en heb zelfs met mijn koffertje klaar gestaan, toen ze uiteindelijk toegaven.

Ik mocht naar het conservatorium in Utrecht, een vioolstudie met als minor zang doen, ziélsgelukkig was ik er mee. Ik zou op en neer gaan reizen en een half jaar hield ik dat vol, maar in die tijd bleef ik in Utrecht een buitenstaander en maakte ik met niemand contact. Dankzij mijn bijbaantje bij de bakker trof ik een klant waarvan de zoon een half jaar op stage in het buitenland ging en zijn kamer kon ik dat half jaar krijgen, van maart tot oktober. En weer moest ik thuis drammen en om éindelijk maar van me af te zijn gaven mijn ouders weer toe. Gelukkig, want ik wilde ook van hén af zijn en nu woon ik dus in hartje Utrecht, nog steeds bang en angstig voor van alles en nog wat, maar toch, ik leid hier en nu wél mijn eigen leven…

Gael stormt mijn leven binnen

Ik woon nu ruim zes weken in Utrecht, heb nog geen contacten, als meisjes of jongens vriendelijk tegen me zijn word ik al snel een soort van schichtig, nog steeds een beetje bang voor een afwijzing of voor de toorn van de Heere God of voor allebei. Daarom ben ik buiten de lessen maar het liefst op mijn kamer, in mijn eigen bubbel, beetje repeteren of mijn andere vakken goed leren. Verder heb ik hier ‘n goed fitnescentrum gezocht en train daar minstens drie keer in de week, om mijn lichaam goed in shape te houden. Ik ben best wel trots dat ik zelfs een sixpackje heb en na afloop voel ik me dan altijd voldaan. Héél af en toe zit ik thuis dan zelfs even daaronder aan mijn gleufje, waar het zo lekker voelt, wat door de Heere wel heel streng verboden is maar soms is de aandrang zo groot…

Het is vrijdag, een uur of drie, over een uurtje naar fitnes. En morgen helaas weer twee dagen naar m’n ouders, als we zaterdag en zondag niet samen ter kerke gaan zetten ze mijn toelage stop. Maar dan komt Gael op mijn weg. Ik zit improviserend wat Barok-achtig te fiedelen op mijn viool als er op mijn deur wordt geklopt. Ik woon in een studentenflat met twintig kamers op iedere gang, ik ken er nog nauwelijks iemand en ik ga ervan uit dat er op de verkeerde deur wordt aangeklopt. Ik reageer dus niet en speel na een korte onderbreking weer door. Maar dan gaat mijn deur zachtjes open en als hij op een kier is kijkt er een jongen voorzichtig om de hoek. Een jongen met het meest bijzondere gezicht dat ik ooit zag, met grote donkere ogen, lang warrelig bijna zwart haar met daarin een veter met kraaltjes of zoiets en weet ik wat al niet meer. En dan die lach, zo ópen, zó lief. Met die lach kijkt hij me aan en zegt ‘….ehm sorry, maar het klonk zo móói, ik móest gewoon even kijken. Enne, ehm…, we zoeken nog een violist.., wil jij please in onze band spelen?’

Zo stormde die jongen dus mijn door de Heere afgeschermde leventje binnen, alsof het überhaupt normaal is om iemand te overvallen met zó’n grote vraag. Ik zit hem dus stomverbaasd aan te kijken, mijn viool nog steeds tussen mijn kin en schouder geklemd, de strijkstok erboven, bevroren in het moment. De jongen doet de deur verder open, stapt zo vrij als het maar kan binnen en sluit de deur weer achter zich. Hij ziet er heel bijzonder uit, een soort rode pofbroek met laarzen eronder, een lang zwart vest tot bijna op zijn knieën, allerlei frutsels erop, heel anders dan anders. Dan: ‘ja, ehm…, sorry hoor meisje, maar soms komt er iets of iemand op mijn pad en niet reageren is dan vragen om grote moeilijkheden. Jouw muziek hoort bij ons, toen ik buiten op straat langsliep hoorde ik je onaards mooie vioolmuziek, en hier ben ik dus.’ Het komt niet in me op hem weg te sturen, eigenlijk komt er helemaal niks in me op, áls er een God bestaat doet hij nu iets helemaal voor míj alleen, ik wacht daarom alleen maar af wat er gebeurt.

De jongen gaat doodleuk op mijn bed zitten en zegt ‘….ehm, nou, sorry dat ik dus zo binnenval. Ik ben dus Gael. Eigenlijk is het Giel maar sinds ik mee een Indiefolkband heb opgericht ben ik dus Gael. Enne ehm…, nou ja…, wie ben jij dus?’ Pas dan laat ik mijn viool zakken en kan niet anders dan helemaal open op de jongen ingaan, zo’n intense directe verbinding met iemand heb ik nog nooit eerder gevoeld. ‘Ik ben Johanna’ stel ik me verlegen voor. Gael glimlacht breed en bekijkt me dan uitvoerig, ik word er gewoon nóg meer verlegen van. ‘En waarom loop je in die rare kleren? Heb je iets te verbergen?’ Ik weet gewoon niet wat me overkomt, in mijn jeugd en altijd en overal wordt om alles en iedere hete soep heen gedraaid en wordt alles bedekt wat er maar te bedekken valt, en nu gooit deze jongen alles in één keer open.

Laatste der Mohikanen

Maar dan vind ik mezelf toch een beetje terug: ‘ehm…, loop je niet een beetje hard van stapel?’ Gael grijnst weer breed, ‘ja, sorry, zeggen mijn zusje en pap en mam ook altijd al, dat ik nogal overrompelend en een beetje te aanwezig ben. Sorry, zo ben ik nou eenmaal.’ Ik kan er niks aan doen, ik smelt compleet voor deze jongen, zo anders dan ik gewend ben, zo open en direct en eerlijk en ehm… zo lief.

Dan raken we aan de praat. Eerst blijf ik stijf op mijn krukje zitten maar als Gael me vraagt naast hem te komen zitten doe ik dat, nog wat afstand houdend maar uiteindelijk zitten we relaxed op mijn bed van alles tegen elkaar te vertellen. Dat Gael uit een nogal vrij muzikanten-wereldje komt waar alles kan en goed is en ik juist uit een verstikkende benauwende omgeving kom, waar niks mag en alles fout is. Hoe is het mogelijk dat het zo klikt als je eigenlijk van twee verschillende planeten komt…

‘Je kleedt je heel tuttig hoor, weet je dat wel?’ komt Gael onverwachts toch weer terug op mijn outfit. Ja, vertel mij wat en ik besluit ook maar open te zijn: ‘weet ik, dat moet van de Heere. Zo behoeden we onszelf voor de zonde van het lichaam’ antwoord ik. ‘Huh?’ reageert Gael en je ziet hoe hij even zijn hersens kraakt. En dan: ‘Ehm Johanna, …ehm, denk je nou echt dat welke god ook je eerst zo’n mooi lijf geeft en je dan opdraagt het te verbergen? Het is toch juist de bedoeling dat je het laat zien en andere mensen er blij mee maakt? Anders komen er ook geen nieuwe mensjes hoor,’ zegt hij er met een grijnslachje achteraan. Ik lach voor mijn doen uitbundig, hij maakt me vrolijk en eerlijk, niet te geloven, zo simpel maar zo had ik het nog nooit bekeken.

Meteen daarop gaat Gael ijverig door: ‘mag ik eens je bril afzetten?’ Mijn monsterlijk grote bril met goedkope en daarom zo dikke glazen die zwaar op mijn neus drukt, die mijn halve gezicht bedekt en die mijn vader hoogstpersoonlijk heeft uitgezocht. Ik zet mijn bril af en dan gebeurt het, Gael valt helemaal stil. Hij kijkt me alleen maar aan, lang en intens, onze ogen hebben een contact alsof ze elkaar nooit meer uit het oog willen verliezen. ’Ohw, Johanna, wat zijn ze prachtig, dat grijsblauwgroene met die gouden spikkeltjes, whow, échte dromerige ogen, zeg maar van due slaapkamerogen! Weet je, ze zijn net als die van Jenny O’Connor, met net zo’n leuke boogjes aan de bovenkant.’ Ik gloei helemaal, van opwinding en blijdschap en trots, deze jongen maakt me zó blij, mijn hele lijft vibreert en tintelt. Dit is mijn allereerste echte jongenscompliment ooit!

Maar ja, nou wil ik ook wel weten wie dat is, die Jenny: ‘…ehm, Gael, maar wie is zij eigenlijk?’ Gael zegt niks, pakt ongevraagd mijn laptop van tafel, zoekt in YouTube een filmpje en dan laat hij mij de jonge Jenny O’Connor zien… en opnieuw is het alsof de bliksem inslaat. Ik bén haar en zij is mij, lijkt het wel, zelfde ogen en vooral, de muziek die ze maakt, zo mooi, zo mijn muziek, zó sexy ook. Ik heb nooit een gevoel gehad bij dat woord maar nu weet ik wat dat is, sexy, zíj straalt het in alles uit. Zoals ze met haar dromerige ogen viool speelt, zoals ze tijdens haar optreden beweegt, zoals ze mensen aankijkt en betrekt en tegelijk toch in haar eigen wereldje is. En zoals ze eruit ziet, zo het tegenovergestelde van mij, dat fantasierijke, haar blote buik, die wijde broek die, hoe ruim hij ook is, haar sexy en mooi maakt. Terwijl ze ‘The last of the Mohicans’ speelt…

Ik raak even van deze aarde. Gael ziet het en raakt me zachtjes aan. Ik kijk naar hem aan alsof ik hem pas nu voor het eerst zie, alles in mij vonkt en knettert, een soort van vuurwerk raast door alle aderen en spieren en weet ik wat meer.
Gael ziet nog even glimlachend toe hoe ik verbijsterd op het filmpje reageer en maakt dan van dat moment gebruik om mijn haar los te maken, ze uit hun eeuwige knotje te bevrijden. Ik heb best wel mooi haar, roodblond, maar mocht het nooit laten zien van mijn ouders. Liefst hadden ze gehad dat ik het kort knipte maar ook deze strijd heb ik gewonnen. Ik heb mijn haren laten groeien maar moest ze dus wel in zo’n oma-knotje verbergen. Nu ze zo los hangen voor de ogen van deze leuke jongen weet ik precies waarom ik de strijd ben aangegaan. Voor jongens! Voor Gael, voor hem wilde ik mooi zijn en lang geleden wist ik dat dus blijkbaar al.

Johanna revisited

‘Ze speelt mooi hè?’ Ik kijk Gael aan en knik, ik ben diep onder de indruk, alsof ik als kind al wist dat ik hierom viool wilde spelen. ‘Net als jij. En je bént ook mooi. Maar ehm… met jouw ogen en jouw haar vind ik jou eigenlijk meer een Joney dan een Johanna. Wat vind je daarvan?’
Joney, ja, dat klinkt is goed, dat is dicht bij Johanna maar toch nieuw en jonger. Het is blijkbaar tijd voor verandering, ik wil wel een nieuwe naam, já. Ik kijk Gael aan en knik dan. Ik herken mezelf niet meer. Ik doe alles wat mijn ouders verboden hebben, ik heb een jongen op mijn kamer, ik ken nog maar net en ik vind hem leuk en meer nog, hij zit aan me en heeft me betoverd. Ik leun wat tegen hem aan, wil hem voelen, en Gael reageert door me zachtjes tegen hem aan te trekken. En samen luisteren we zo verder naar Jenny en haar band, Circa Paleo. ‘Dit willen wij dus ook zo’n beetje spelen, Joney, maar we missen jou nog. Kom je?’ Ik knik ja, ik kan niet anders, we horen bij elkaar.

Maar dan lijkt het dat Gael zich iets realiseert: ‘Hoe oud ben je eigenlijk? Kan je alles al zelf besluiten?’ Ik vertel Gael dat ik zeventien ben en over een maand achttien wordt.’ Gael knuffelt me en zegt ‘hmm, fijn. Ik ben trouwens net negentien.’ En dan worden we stil en luisteren en kijken samen naar het ene na het andere filmpje van Jenny, allemaal zijn ze even bijzonder. Steeds weer speelt ze de mooiste muziek. ‘Weet je Joney, ze noemen haar de hot violonist sinds ze muziek speelde voor ‘Game of Thrones’. Iedereen die haar ziet reageert net als jij, maar weet je, jij bent nóg bijzonderder. Je bent een heel mooi meisje, maar dan wel met je haren los, zonder die weird grote bril en al die rare tutten-kleding.

Op dat moment neem ik een besluit. Mijn leven gaat veranderen, tot nu bepaalden mijn ouders alles, maar dat is voorbij. Ik wil léven, ik wil vrij zijn, ik wil er leuk uitzien en… ik wil bevriend zijn met deze jongen. Morgen ga ik de stad in, andere kleding kopen. En naar de opticien, ik wil lenzen, die bril gaat niet meer op. Als ik dit aan Gael vertel knuffelt hij me. Blij nestel ik me tegen hem aan, ik begrijp niets van mezelf dat dit zomaar gebeurt, maar het gebéurt, alsof ik deze jongen al jaren ken.

Na een tijdje kijken naar filmpjes van Jenny vraagt Gael welke muziek ík mooi vind. En ook ik zeg niks, zoek als antwoord op internet een filmpje van Christina Pluhar met L’Arpeggiata, haar Barokgroep. Mijn held daarin is Veronika Skuplik, onaards mooi hoe zij op haar viool het Chiacona van Bertali speelt, ik kan dat eindeloos blijven herhalen. En het raakt Gael ook, zie ik. Als het filmpje eindigt en Veronika opgetogen tegen Christina lacht zucht hij diep: ‘whow Joney, wat mooi, echt, wij horen bij elkaar.’ Nu is het mijn beurt om blij te lachen.

Gael en Joney

Van het een komt het ander. We laten elkaar al onze favoriete muziek zien en wonderbaarlijk bijna dat we alles van elkaar prachtig vinden. En langzaam maar zeker komen we via de Barok en oude folk terecht in de Indie&folkwereld van nu. Gael laat me zien wat stromingen zijn en welke hem aanspreken. Vertelt dat hij muziek van anderen speelt maar ook zelf songs wil schrijven. En hoe hij een groep vormde: ‘zelf speel ik van kind af aan gitaar en banjo en eigenlijk wel zo’n beetje alles met snaren. Op de middelbare school trof ik Bas, hij is een echt wonder met drum en percussie en samen zijn we toen muziek gaan maken. Sinds kort is Anthony erbij, hij kan álles met toetsen en nu heten we ‘Cosmic Rhytms’. Maar we misten jou dus nog.’

Als we honger krijgen bestel ik pizza. Gelukkig heb ik, heel ongebruikelijk voor mij, een fles wijn staan en al etend en drinkend luisteren we naar muziek en praten we er eindeloos over, ondertussen wel aardig tipsy wordend. Op een gegeven moment voel ik me echt aangeschoten. Ik krijg het warm en wil wat bewegen. Ik zet Jenny’s The last of the Mohicans weer op, ga staan, doe mijn slobbertrui uit maar vergeet dat ik daaronder alleen maar mijn sportbeha aan heb, eigenlijk wilde ik vanavond gaan trainen. Op mijn borsten na is mijn hele buik te zien, heel zondig eigenlijk. Gaél zijn mond is zowat open gevallen, hij staart intens naar mijn strakke buik en naar mijn borsten. Jammer genoeg zijn die niet zo groot en ik ben er wel wat onzeker over, ik bloos er een beetje van. Gael merkt het op en zegt: ‘niet blozen Joney, je bent prachtig, precies het meisje dat ik wilde leren kennen!’

Dat geeft me moed, het is goed, ik wil dat hij me zo ziet. Ik trek die tuttige lange rok uit en wat overblijft is mijn sportlegging. Ik knoop een sjaal om mijn heupen, doe een bandje om mijn haar, pak dan mijn viool en ga meespelen op de muziek van Jenny. Het zijn eenvoudige akkoorden waardoor ik het al snel in de vingers heb. Ik doe mijn ogen dicht en beeld me in dat ik met Jenny op het podium sta en we samen met onze muziek en begeleid door wat zwoele danspasjes het gehoor bespelen.

Als het clipje voorbij is doe ik mijn ogen weer open en zie ik dat Gael me als betoverd zit te bekijken. ‘Ohw Joney, je bént haar gewoon, met jou muziek en jouw looks, zelfs je mooie platte buik is als die van haar.’ Op hetzelfde moment zet het volgende clipje in, een sneller ritme en zo goed en zo kwaad als het kan speel ik mee. Gael volgt mijn voorbeeld, trekt ook zijn bovenkleding uit, pakt een klein houten krukje en meedansend trommelt hij het ritme op het zitvlak.

Folky striptease

Zo spelen we een tijdje samen maar op een gegeven moment zet hij het krukje weg, neemt me mijn viool uit handen, legt die voorzichtig op tafel en fluistert in mijn oor ‘Je bent mooi Joney.’ Daarna kust hij me heel zacht op mijn lippen. Vanuit een soort van oerbehoefte doe ik ze een beetje uiteen. Het tipje van mijn tong steek ik voorzichtig naar buiten, proef aarzelend van zijn lippen en dan breekt de dam door. Gretig doet ook Gael zijn lippen van elkaar en laat me bij hem binnen. Voorzichtig vinden onze tongen elkaar, alsof ze samen een klein Keltisch rondedansje dansje beginnen, ze verkennen elkaar en vinden elkaar duidelijk leuk!

Het is de eerste echte zoen in mijn leven en ik weet niet wat me overkomt. Alsof er vanuit mijn mond allerlei seintjes naar de rest van mijn lijf gaan, wat ik ook altijd wel voel als ik sport, maar toch weer heel anders. Het is of ik een beetje smelt, helemaal zacht word, open kom te staan voor een nieuwe wereld, het is of al dat nieuwe in me wil trekken! De kus duurt eindeloos lang, ik kan niet ophouden, ik weet niet wat me bezielt.

Hoe vind je dit verhaal? Ik wil het graag weten, stuur je een reactie?
Liefs, Zara