Annelijn, de onderwerping aan Maestro (deel 2)

Voor mij waren de weken erna een wervelwind. Niet alleen debuteerden Lisanne en ik beiden voor Dames 1, eerst een paar trainingen meedoen, dan een wedstrijd – wat al voelde als een droom die uitkwam. Maar de zoetheid van die overwinning werd nog intenser door een dieper, geheimer spel. Ik had nu mijn eigen ‘sub’, zoals Maestro dat noemde: iemand die volledig onder mijn invloed stond, die mijn stille bevelen opvolgde. Lisanne was die sub. Het was een rol die ik zelf maar al te goed kende; Maestro, die onzichtbare kracht die ik enkel via de chat-app kende en met wie ik uitsluitend contact had via berichten, had mijn leven compleet omgegooid en mij op dezelfde manier gevormd. Lisanne en ik zagen elkaar alleen tijdens de hockey. Maar voor elke training of wedstrijd stuurde ik haar, net zoals Maestro bij mij gedaan had, wel kleine, onzichtbare opdrachten.

“Verlaat als eerste de kleedkamer zonder dat het opvalt,” stuurde ik haar terugdenkend aan mijn eerste opdracht van Maestro. Voor Lisanne was dit meteen een pittige opdracht, omdat ze meestal een van de laatsten was. Ik zag haar tijdens het omkleden continu opkijken, haar blik scannend over de andere meiden. Haar bewegingen waren net iets te snel, een bijna onzichtbare haast die alleen ik kon ontwaren. Toen ze eindelijk haar tas pakte en resoluut naar de deur liep, voelde ik een lichte tinteling. Ze keek niet om, haar schouders een beetje gespannen, wetende dat ik keek. Mijn hart sloeg een onregelmatig ritme in mijn borst. De kracht om haar zo te beïnvloeden, om haar gewoontes te doorbreken met slechts een paar woorden, was bedwelmend.

“Bijt op je lip als je een doelpunt mist.” Tijdens de eerste wedstrijd, elke keer als een schot van haar net naast ging, of een pass niet aankwam, zag ik haar ogen even sluiten, haar kaken zich spannen. Dan, heel subtiel, bewoog haar hoofd even kort, en haar lippen trokken samen. Ik wist dat ze beet, ik kon het bijna proeven. De kleine, brandende pijn die zij voelde, werd door een onzichtbare draad naar mij overgebracht, een sensatie van controle die zich in mijn onderbuik nestelde. Het was mijn eigen pijn die zich in haar spiegelde, maar nu was het een bron van diep, verborgen genot. Het was zo intiem en zo onzichtbaar voor de wereld.

“Doe je haar in jouw mond en zuig erop bij een tegendoelpunt.” Ik zag Lisanne verstijven elke keer dat de bal onze keeper passeerde. Een lichte huivering trok door haar lijf, haar ogen flitsten naar mij, een blik van stille erkenning. Dan zag ik haar hand kort naar haar mond gaan, haar vingers even om een plukje haar krullen voordat ze het naar binnen schoof. Haar gezicht trok even weg, een vieze, ongemakkelijke grimas die niemand anders zou opvallen. De smaak van haar haar, vochtig en vermengd met het zweet van de inspanning, brandde in mijn eigen mond, hoewel ik niets proefde. Het was de sensatie van haar vernedering die door mijn zenuwen danste. Haar onzichtbare strijd, haar stille gehoorzaamheid, maakte me op een vreemde manier machtig en kwetsbaar tegelijk.

En het werd alleen maar dieper.

Ik bedacht nu zelf opdrachten voor haar, geïnspireerd door Maestro’s lessen, maar gekleurd door mijn eigen groeiende verlangen. De eerste was subtiel, een kleine beproeving van haar aanwezigheid.

“Ga naast mij staan tijdens het douchen. Als er al iemand naast mij staat los je dat op. Dat is jouw probleem. Als het water over je rug stroomt, draai je dan heel langzaam om, zorg dat je mijn schouders bijna raakt, en fluister mijn naam, maar wel zo zacht dat alleen ik het kan horen. Daarna vraag je of je mijn douchegel mag gebruiken. Maar… ik wil een alsjeblieft horen.”

De douches waren vol, de warme stoom omhulde de kleedkamer in een zachte mist. Ik stond er al onder, mijn ademhaling oppervlakkig en mijn huid zacht van het warme water. Toen Lisanne de douches binnenkwam, zag ik haar om zich heen kijken, haar ogen zochten. Ze had mijn opdracht ontvangen en gelezen. Ze zag me. Een blik van zenuwachtige anticipatie flitste over haar gezicht. Ze liep naar mij toe en nam de lege plek naast mij in. Langzaam, bijna onmerkbaar voor anderen, draaide ze haar rug naar de douchekop. Haar bewegingen waren vloeiend, bewust, als een dans die alleen voor mijn ogen was. Ze kwam dichterbij, millimeter voor millimeter, haar schouderblad kwam net tegen de mijne aan.

Ik voelde de warmte van haar huid door het stromende water heen. Haar lippen bewogen nauwelijks toen ze mijn naam fluisterde, zo zacht dat de klank bijna verdronk in het ruisen van het water, maar ik voelde de luchtstroom op mijn oor. De zachte, vochtige bries van haar adem strikte de haartjes op mijn huid, een bijna onmerkbare tinteling die zich dieper in mij nestelde, als een geheime kus op mijn trommelvlies. Een huivering trok door mijn lichaam, een warme golf die zich door mij heen verspreidde. De nabijheid, de stiekemheid, het idee dat ik haar zo kon manipuleren onder de neus van iedereen wekte een zwoele opwinding op. “Mag ik jouw douchegel gebruiken, alsjeblieft?”, zei ze met een onderdanige blik in haar ogen. Haar gehoorzaamheid was tastbaar, zo dichtbij.

De volgende opdracht was een directe inbreuk op haar persoonlijke ruimte, uitgevoerd in het volle zicht – maar onzichtbaar voor anderen. “Wanneer er minstens drie teamgenoten in de douches staan,” stuurde ik haar, “zal je een van hen, ogenschijnlijk vriendschappelijk, een klap op haar bil geven. Alsof het een aanmoediging is. Maar het is een teken van jouw overgave aan mij. Je kiest zelf wie het is, maar de beweging moet traag en bewust zijn.”

Mijn hart bonkte in mijn keel terwijl ik de kleedkamer inliep. De douches waren druk. De meeste meiden stonden naast elkaar, lachend, het water stroomde over hun lichamen. Lisanne stapte naast de meiden, haar blik even naar mij. Er was een moment van aarzeling, een lichte verstijving in haar schouders, maar toen bewoog ze. Haar hand, langzaam, met een bewuste elegantie, streek langs de rug van Sophie. Het water op Sophies huid week voor Lisannes naderende palm, werd als een fijne, nevelige gordijn weggedrukt. Toen haar hand de volle ronding van de bil raakte, perste het water ertussenuit, spatte heel kort en zacht rond in minuscule druppeltjes die onmiddellijk verdwenen in de warme stoom. De klank van de zachte, vegende klap was nauwelijks hoorbaar boven het water, een gedempt ‘plofje’ dat direct verdween.

Sophie lachte, draaide zich om en gaf Lisanne een speelse knipoog, zich totaal onbewust van de verborgen betekenis van de aanraking. Maar ik zag het. Ik zag de spanning in Lisannes rug, de manier waarop haar vingers zich heel even spreidden op de huid, de subtiele glans in haar ogen toen ze zich omdraaide en me aankeek. Het was geen glans van liefde, maar van een ontluikende, donkere voldoening, een gedeelde spanning die alleen wij begrepen.
Haar hand liet een afdruk achter op Sophie’s bil, een lichte roze vlek tegen haar gebruinde huid, onzichtbaar voor Sophie, maar voor mij een gloeiend merkteken van Lisanne’s onderwerping. Het was een stil bewijs dat ik diep in haar leven was binnengedrongen.

Maestro liet mij in die weken met rust. Hij gaf me de ruimte die ik nodig had om mijn eigen dominantie te verkennen en te ontwikkelen, een instinct dat diep in mij bleek te sluimeren. Ook nu voelde hij perfect aan wat ik nodig had.

Net na de halftime tijdens een wedstrijd zat ik in de dug-out naar het spel te kijken. Ik had twee keer gescored en was gewisseld. Vanuit mijn tas hoorde ik een geluid dat ik al een tijdje niet meer gehoord had: het onmiskenbare piepje van Maestro. Verdorie, nu? En daarna nog een keer. Dit kon ik niet negeren. Zo onopvallend mogelijk griste ik mijn telefoon uit mijn tas.

“Het is tijd. Je krijgt een nieuwe prooi. Sophie. Jullie aanvoerder.”

Mijn blik viel op Sophie die op het veld net behendig een bal aannam en richting het goal rende. Sophie. Zelfverzekerd, luidruchtig, altijd de leiding. Was dit toeval? Waarom koos hij juist Sophie? Ik had Maestro niets verteld over mijn opdracht aan Lisanne. Hoe deed hij dit? Zag hij meer dan ik wist?

“Je maakt na afloop van deze wedstrijd 4 foto’s van haar. Naakt. Ik wil een duidelijke foto van haar rug, schouders en haar. Zoals altijd, niet van haar gezicht.”

Sophie had een vaste gewoonte. Na elke wedstrijd, als de meeste meiden al onder de douche stonden, nam ze altijd de tijd om haar sportbeha en broekje uit te trekken, vlak voor de spiegel in de kleedkamer, haar rug naar de deur. Ze strekte zich dan even uit, bestudeerde haar gespierde lichaam, alsof ze zichzelf controleerde. Ik had het vaker gezien, een moment van pure zelffocus. Ik wist dat ze zich onbespied waande.

De wedstrijd was bloedstollend geweest, een nipte overwinning die de kleedkamer vulde met een bruisende euforie. Meiden lachten, hun stemmen galmden door de betegelde ruimte, terwijl de stoom van de douches een warme, zachte mist creëerde. Perfecte dekmantel. Ik zat op een bankje, mijn sporttas naast me, mijn telefoon een stille bondgenoot in mijn hand. Sophie stond aan de andere kant van de kleedkamer, zoals altijd voor de spiegel, haar rug kaarsrecht. Ze trok haar sportbeha uit, haar bewegingen traag en zelfverzekerd, alsof ze haar gespierde lichaam inspecteerde. Haar blonde haar, losjes vastgebonden met een scrunchie, viel in zachte golven over haar schouders. Haar strakke billen, haar gespierde benen, de subtiele ronding van haar borsten – alles baadde in het zachte licht van de kleedkamer. Ik voelde mijn hartslag versnellen, mijn vingers sloten zich om mijn telefoon. Dit was het moment. Met een snelle, discrete beweging opende ik de camera en nam een serie foto’s. Naakt. Alleen haar lichaam. De beelden voelden als een geheime trofee, een belofte van wat komen ging.

Maar ik was nog niet klaar. Maestro’s instructies galmden in mijn hoofd, maar mijn eigen verlangen stuurde me nu. Ik wilde meer dan alleen haar beeld vangen – ik wilde haar zien wankelen, haar zelfverzekerdheid zien barsten. Ik stond op, mijn bewegingen bewust traag, en liep naar haar toe. De lucht voelde zwaar, geladen met de warmte van de douches en de onuitgesproken spanning tussen ons. Sophie’s ogen vingen de mijne in de spiegel, een fractie van een seconde waarin haar glimlach aarzelde, een lichte spanning trok door haar schouders. Ze lachte nog met een teamgenoot, haar stem krachtig en zelfverzekerd, zoals altijd. Maar ik zag het, die kleine barst in haar pantser.

“Goeie wedstrijd, Sophie,” zei ik, mijn stem zacht maar scherp, een mes verhuld in fluweel. “Je was weer eens onmisbaar op het veld.” Ik leunde iets dichterbij, mijn schouder bijna tegen de hare, de nabijheid een stille uitdaging.

Ze knikte, haar ogen vernauwden zich licht. “Dank je,” zei ze, maar haar stem droeg een randje van argwaan. Ze draaide zich half om, alsof ze de conversatie wilde afkappen, haar tas al in haar hand. Maar ik hield haar blik vast, mijn glimlach klein en wetend, een truc die ik van Maestro had geleerd.

“Ik zag je daarnet, bij de spiegel,” ging ik verder, mijn woorden zorgvuldig gekozen, mijn toon laag en intiem, zodat alleen zij het kon horen. “Je neemt altijd even de tijd voor jezelf, hè? Om te… kijken.” Ik liet het woord hangen, zwaar van implicatie. Haar adem stokte, een bijna onmerkbare hapering, maar ik voelde het. Haar ogen schoten naar de mijne, een flits van ongemak, misschien zelfs angst. Sophie was Sophie. Ze herstelde zich snel, haar kaak spande zich aan.

“Wat wil je daarmee zeggen?” Haar stem was scherp, maar er zat een trilling in, een barst in haar gebruikelijke zelfverzekerdheid. Ze deed een stap achteruit, haar rug nu tegen een kastje, haar armen losjes gekruist als een schild.

Ik glimlachte breder, mijn vingers streken een plukje haar van mijn schouder, een beweging die haar ogen volgde. “Niets bijzonders,” zei ik, mijn stem nog zachter. “Alleen dat ik je zie. Echt zie.” De woorden waren een zachte prik, een uitnodiging om te twijfelen aan haar eigen onkwetsbaarheid. Ik leunde nog iets dichterbij, mijn adem bijna voelbaar op haar huid. “En ik denk dat jij ook weet dat ik kijk.”

Haar wangen kleurden licht, een subtiele blos die ze probeerde te verbergen door haar hoofd af te wenden. “Je kletst onzin,” mompelde ze, maar haar stem miste kracht. Ze greep haar tas steviger vast en liep naar de douches, haar stappen net iets te snel, haar schouders net iets te gespannen. Ik voelde een warme gloed door mijn lichaam trekken, een voorproefje van de macht die ik straks volledig zou grijpen. Mijn telefoon, nog warm in mijn hand, droeg de beelden van haar lichaam – maar dit moment, deze kleine overwinning van haar ongemak, was bijna net zo bedwelmend. Sophie, de onoverwinnelijke aanvoerder, begon te wankelen. En ik zou er zijn om haar op te vangen of te breken.

Die avond stuurde ik de foto’s naar Maestro en wachtte zijn instructies af.

“Uitstekend. Sophie is een machtige prooi. Haar val zal des te zoeter zijn. Je zal haar confronteren met deze beelden. En dan zal je haar, samen met Lisanne, inwijden in de kunst van overgave. Ik wil dat ze jou aanbidt met haar mond. Ik zal je de details later geven. Dit is een test van jouw toewijding. Jouw macht.”
Mij laten aanbidden met haar tong? De spanning was bijna ondraaglijk. Maar het gevoel van macht, van het dirigeren van de levens van twee meiden, was bedwelmend. Dit is wat ik wil. Meer dan ik wist dat ik wilde.

Ik sprak Sophie aan in de gang van de club, vlak voor de volgende training. Haar glimlach verstijfde toen ze de foto’s zag. Ze werd lijkbleek. “Hoe… hoe heb je die?” fluisterde ze, haar ogen wijd van ongeloof.

Ik legde het plan uit. Het was meer dan alleen gehoorzaamheid. Het was een inwijding. “En je zult je kleden in je tenue, en dan vastgebonden worden. En je zult mijn bevelen opvolgen. Precies zoals ik zeg.” Sophie’s gezicht trok samen, haar blik flitste van woede naar ongeloof, naar paniek. “Nooit!” zei ze, haar stem nauwelijks hoorbaar. “Dit doe ik niet! Ik ben de aanvoerder!”

“Was de aanvoerder,” corrigeerde ik haar zacht. “De hockeybond houdt niet van foto’s van naakte aanvoerders. Of erger, foto’s van aanvoerders die…” Ik liet de zin in het midden. Sophie’s gezicht trok samen, haar blik schoot naar Lisanne, die net de hoek omkwam. Lisanne knikte, haar ogen donker. Sophie’s schouders zakten. Het gevecht was gestreden.

“Woensdag, als de training van Heren 1 klaar is,” zei ik, mijn stem nu een fluistering van absolute autoriteit. “In onze kleedkamer. Wees op tijd.”

Woensdag.
De kleedkamer was op mij en Lisanne na leeg. We wachten. Sophie kwam binnen, haar gezicht gespannen, haar ogen vermeden de mijne. Ik draaide de deur in het slot.

“Rokje uit,” zei ik. Sophie’s ogen schoten naar mijn gezicht, maar ze volgde zwijgzaam. Haar rokje viel op de grond. “Nu de bovenkant. Alles.” Ze was te beduusd om protest aan te tekenen. Ze stond voor mij, alleen in haar sportonderbroekje, haar borsten ontbloot, op haar rug nog duidelijk de diepe strepen van haar sport-bh op haar huid.

Lisanne reikte mij de hockeytape aan, deed een stap terug en nam positie in — handen stijf langs haar lijf, alsof ze inspectie verwachtte bij het ochtendappèl. “Handen op je rug,” beval ik. Ze knikte en deed wat ik zei. Ik bond haar polsen stevig aan elkaar, achter haar rug. Haar schouders spanden. Daarna bond ik haar enkels vast, zodat ze niet kon weglopen, haar benen strak tegen elkaar.

Ze stond daar, vastgebonden, alleen in haar ondergoed. Haar lichaam gespannen, de ademhaling onregelmatig. Ik voelde een scherpere golf van opwinding dan bij Lisanne. Bij Sophie was het anders. Haar krachtige, atletische lichaam, dat normaal gesproken zo zelfverzekerd was op het veld, was nu kwetsbaar en blootgesteld aan mijn blik. De aanblik van haar gespierde dijen, haar strakke buik, haar borsten die zachtjes bewogen als ze ademhaalde, nu gevangen en weerloos, deed mijn adem versnellen.

Ik liep om haar heen, bestudeerde haar vanuit elke hoek. Haar rode wangen, haar gesloten ogen. De subtiele trilling in haar spieren. Ze is volledig in mijn macht. En ze weet het. Het besef van deze totale controle was als een gloed die zich door mijn hele lichaam verspreidde. Het was de macht over haar, haar vernedering, die mijn eigen bloed opwond. Ik voelde een elektrische trilling over mijn huid trekken. Haar verzet was nu enkel nog een stille, fysieke spanning.

“Op je knieën,” beval ik. Haar lichaam gehoorzaamde, haar hoofd gebogen, haar blik gericht op mijn voeten. De positie was er een van volledige onderwerping. Ik voelde hoe mijn hart in mijn keel bonsde. De gedachte aan haar trotse ziel, nu gevangen in deze vernederende positie, wekte een diepe, haast dierlijke lust in mij op.

“Jij gaat mijn voeten kussen,” zei ik, mijn stem laag en hees. “Elke teen. De zool. De wreef. Totdat ik… ik zeg dat het genoeg is.” Sophie’s gezicht trok samen, haar mond bewoog alsof ze wilde protesteren, maar ze wist dat ze geen keuze had. Ze boog langzaam voorover richting mijn voeten. Haar lippen raakten mijn voeten, eerst voorzichtig, dan met meer druk. Ik voelde de warmte van haar adem, de zachte aanraking van haar lippen. De sensatie was intiem, vernederend voor haar, en onverwacht opwindend voor mij. Ik keek naar haar, op haar knieën, haar mond op mijn voeten. Haar kont stak uitdagend omhoog, een perfecte ronding onder het strakke sportonderbroekje. De gedachte aan die ronding, zo kwetsbaar en blootgesteld in haar geknielde positie, deed mijn eigen adem stokken. Die billen… zo strak, zo gevormd. En nu, zo voor mij tentoongesteld.

Dit is wat ik ben. Dit is wie ik wil zijn. Ik voelde een stroom van energie door mijn lichaam gaan, een mix van macht en lust die bijna ondraaglijk was. Mijn handen trilden lichtjes. Ik voelde de behoefte om haar nog verder te vernederen, om haar nog dieper te dwingen in deze onderwerping. Ik hield mijn adem in, genietend van elke seconde. Haar lippen bewogen over mijn voeten, zacht en gehoorzaam. Het was de perfecte bevestiging van mijn controle.

“Goed zo, Sophie,” fluisterde ik, mijn stem rauw. “Je bent nu van mij.”

Ik knikte naar Lisanne. Haar instructies waren haar duidelijk. Ze ging met haar benen wijd vlak naast Sophie zitten, haar blik afwachtend. Ik hief Sophies hoofd op, haar ogen kruisten de mijne. Die waren nog steeds vol spanning. De lippen van Sophie, die mij zojuist mijn voeten gekust hadden, glansden nog van het nat, een stille belofte. Met een zachte duw leidde ik Sophies lichaam naar Lisannes schoot. Lisanne sloot haar armen om haar heen, Sophies ademhaling was zwaar, haar lichaam rustte in de omhelzing van haar nieuwe teamgenoot. Daar lagen ze. Mijn subs. Aan mijn voeten. Sophie weggedoken in de schoot van Lisanne, die haar nu zachtjes streelde, zoals ik ook Lisanne had gestreeld. De stilte in de kleedkamer werd alleen doorbroken door de zware adem van Sophie. Ik haalde mijn telefoon tevoorschijn en maakte een foto van Sophies vastgebonden lichaam, liggend in de schoot van Lisanne.

Dit was het bewijs voor Maestro.