Aan mijn lezers

De lamp werpt een zachte gloed over mijn bureau; de geur van sterke, muntthee vermengt zich met de gespannen sfeer in de kamer. Buiten heerst de nacht, maar hier, in de stilte, draait alles om jou en mij. Een lok haar speelt over mijn schouder, en ik wind de zachte krul gedachteloos rond mijn vinger, mijn blik op het donkere raam. Mijn nagels, gelakt in een klassieke kleur, tikken zachtjes op de houten rand van het bureau. Overdag ben ik op mijn werk, maar ‘s nachts komt mijn fantasie tot leven, hier in deze stille kamer met alleen het zachte tikken van mijn toetsenbord.

Jij bent daar, ergens, je ogen glijdend over mijn woorden. En ik wil dat je weet: wat je nu voelt, die eerste kriebeling van nieuwsgierigheid, dat is waar het begint. Ik schrijf niet om je alleen een verhaal te vertellen. Ik schrijf om je lichaam te laten reageren voordat je verstand het doorheeft.

Velen van jullie vragen me waarom ik schrijf zoals ik schrijf, waarom mijn verhalen altijd dat vrouwelijke perspectief ademen, waarom ze zo vaak de lust tot in de pijnlijkste vezel uitrekken voordat de ontlading volgt. Laat me je daarover vertellen, want in die opbouw ligt de ware lust. Ik wilde iets anders vangen: de subtiele opbouw van verlangen, de tinteling van anticipatie, de gedachten die door een vrouw heen razen voordat de aanraking zelfs maar begint. Het gaat om de kracht van het geheim en de controle.

Jullie reacties zijn mijn spiegel. De kracht van mijn verhalen zit in de onuitgesproken dynamiek. Een man voelde in Grensverleggend Herstel de schroeiende hitte van gespannen spieren onder de handpalmen van de fysiotherapeute. Een vrouw deelde haar herkenning van de hunkering in Baiser Volé. Het gaat erom de lezer op te winden met de gedachte aan de aanraking, de opwinding van de, soms, verboden rol die je speelt.

Jullie vragen me ook vaak: “Heb je dit zelf beleefd?” Ik glimlach als ik die vraag lees. En eerlijk is eerlijk, als je schrijft over deze onderwerpen, dan moet je er op z’n minst enige affectie of ervaring mee hebben om het geloofwaardig te maken. Misschien ben ik de vrouw die de geheime opwinding van de onverwachte onderwerping zoekt, zoals Annelijn de bevelen van Maestro volgt. Misschien ben ik de moeder die het gevaar van verboden lust niet kan weerstaan. Maak ik nu een zeereis met een oudere man? Of ben ik toch een studente die haar seksualiteit ontdekt? Wat denk je dat ik voel als ik schrijf? Wat denk je dat ik zoek?

Laat me je meenemen in hoe ik het doe en hoe ik me inleef. Als ik schrijf voel ik de koude paniek op de eettafel wanneer Daan onverwacht kiest voor de onbekende weg. De schok van die vinger op de gevoelige plek van haar achterkant. Ik voel het schokken van Sophie’s lichaam wanneer Annelijn haar beveelt een speelse, vegende klap op de bil te geven. Ik voel me veilig als ik schrijf hoe Laura aan Vincents zachte grijze borsthaar plukt. Die stille, gedeelde spanning, onzichtbaar voor de wereld, dat is de ultieme opwinding.
Heb ik het allemaal beleefd? Misschien. Het maakt niet uit, mijn verhalen verbinden ons.

Laat me je nu meenemen naar de climax van het schrijven zelf. Ik zit hier, mijn vingers zwevend boven het toetsenbord, en ik word haar. Ik voel de zweetdruppels die over mijn ruggengraat die over mijn naar beneden glijden, de spieren die strakgespannen snaren zijn, de opwelling in mijn buik. Ik voel de opwinding van de vrouw in Gezien in het Schemerlicht die haar hand instinctief naar haar broek laat glijden, haar vingers die haar gespannen, warme lichaam vinden terwijl ze stiekem kijkt. De opwinding bouwt zich op, niet als een explosie, maar als een steeds strakker aangedraaide schroef, mijn ademhaling sneller makend. Mijn benen verschuiven onder het bureau, een aanhoudende druk tussen mijn dijen. Een vochtige hitte verspreidt zich, mijn vingers pauzeren even om de sensatie te voelen, te omarmen, voordat ze verder gaan. De woorden stromen. Ik zie Sophie, vastgebonden op haar knieën, haar mond aan mijn voeten. Ik voel de onderwerping. Ik ruik het aroma van koffie en Max’ opwinding als ze in in de kleine voorraadkamer wordt genomen. Alles komt samen, mijn hartslag versnelt en ik voel de knoop in mijn buik die zich samenbalt als een vuist.

Zit je daar nu, met je telefoon in de hand, in het halfdonker van je kamer? Is de deur op slot, of kan iemand je betrappen? Kijk even naar die deur. Luister naar de geluiden in huis. En kom dan terug naar mijn woorden, wetend dat elk moment de stilte kan breken. Dat kleine risico, die spanning tussen ontdekking en geheim, dat is waar ik naar hunker.

En jij, lezer? Merk je het al? Die verandering in je ademhaling, de manier waarop je lichaam anders tegen je kleren ligt. Mijn woorden leiden je, ritmisch, dwingend. Ik stel me voor dat je nu je adem inhoudt, dat je ogen gesloten zijn, dat de beelden van mijn verhalen zich vermengen met jouw eigen diepste fantasieën. Je bent nu alleen met mij, je lichaam gehoorzaamt aan het ritme van deze zinnen.
Dit is jouw climax. De ontlading die jouw knieën doet trillen, terwijl je op je lip bijt om geen geluid te maken. Jouw lichaam spant zich, een strakgespannen veer die losschiet in pulserende schokken. Ik glimlach. Ik weet dat je er nu bent. Je bent klaar. En ik was met je, onzichtbaar, mijn woorden een hand die je naar de rand leidde.

Ik schrijf dit en ik voel haar, maar ik laat mezelf niet helemaal zien. Ben ik de moeder die de verboden lust van haar dochters vriend zoekt? Ben ik de vrouw die verlangt om ruw genomen te worden? Ben ik de uitgebluste vrouw die snakt naar die vreemde man? Ben ik de vrouw die stiekem naar een masturberende man kijkt? Misschien ben ik al die vrouwen, of geen van hen. Mijn eigen hartslag? Die blijft van mij, een mysterie dat ik je laat invullen.

Lezers zoeken na het lezen soms contact en dat mag. De oprechtheid in de berichten raakt me. Het bewijst hoe diep de verhalen resoneren. Weet dat mijn rol eindigt bij het delen van mijn werk. Hoewel vragen en complimenten over mijn schrijven altijd welkom zijn, kan ik niet ingaan op verzoeken voor persoonlijke correspondentie. Onze verbinding ligt uitsluitend in de tekst.

Dus, lezer, wat blijft er nu hangen? Laat je mijn woorden nagloeien in je lichaam, een elektrische lading die door je aderen trekt? Laat een commentaar achter. Deel jouw waardering in een vijf-sterren review. Ik lees alles, weet je. Elke reactie voedt de volgende zin, het volgende verhaal waarin onze fantasieën elkaar raken. Wat wil je dat ik voor je schrijf? Laat het me weten. Tot dan blijf ik hier, mijn vingers op het toetsenbord, mijn gedachten spelend met de grenzen van wat gezegd en ongezegd blijft, wachtend op jouw volgende woorden.

Gemini