De Zonnekoning (7- slot)

DUBBELSPEL

Terwijl Lorraine seks met me heeft wordt Philip wakker. Als hij vraagt wat wij uitspoken vraag ik in een impuls ‘wil je ook?’Zei ik dit nou echt? Lorraine rolt zich van schrik al van me af. Ik zie aan Philip dat hij zijn oren ook amper kan geloven, maar dan springt hij van het bed en kleedt hij zich binnen de kortste keren uit, doet snel een plas en schuift zich dan weer naast me. Maar eigenlijk ben ik al wel heel moe: ‘alors Philip, jij moet wel al het werk doen hoor.’ Philip ligt op zijn zij naar me toe, drukt zich tegen me aan, trekt mijn linkerbeen over zijn heupen en schuift zijn paal mijn gleufje binnen. Dit is héél lekker, bijna slapend lig ik op mijn rug terwijl Philip me van binnen verwent en al mijn lekkere plekjes opnieuw op laat bloeien.

Als ik mijn gezicht naar hem toedraai zie ik hoe hij me intens bekijkt terwijl hij zich in me uitslooft, de glimlichtjes in zijn prachtige donkerbruine ogen lijken door het lichtschijnsel van de open haard wel kleine vlammetjes te zijn. Mijn hart loopt helemaal vol voor deze jongen, ik ken hem al zo lang en hij heeft het zo moeilijk gehad in zijn jeugd, liefst wil ik hem bij alles helpen waar ik maar kan. Inmiddels is Lorraine ook weer bij zijn positieven gekomen en heeft zich ook naar me toegedraaid. Hij neemt nu mijn andere been over zijn heupen en zo lig ik wijd open met mijn benen over de heupen van deze twee mooie jonge mannen, die me allebei verwennen. Steeds weer streelt Lorraine eerst mijn gezicht en daalt hij daarna via mes petites over mijn buik af naar mijn gleufje, waar hij Philip zijn que verwent terwijl die almaar in en uit me glijdt.

‘Ehm Philip, hoe lang dat je dit vol te houden? Ik wil ook wel weer’ zegt Lorraine met een grijnslach tegen zijn vriend. ‘Nou kom maar hoor, mon amour’ en meteen trekt Philip zich uit me terug en schuift Lorraine zich binnen de kortste keren diep in me. Snel loopt Philip om het bed heen, schuift zich dan achter Lorraine en amper een paar tellen later hoor ik Lorraine stevig kreunen en voel ik via zijn stoten in mij hoe hij op zijn beurt door Philip wordt belaagd. Nou, maak ik dit ook eens mee en eigenlijk vind ik het wel best zolang Lorraine zich maar niet teveel laat afleiden.

En gelukkig laat Lorraine zich niet dat niet overkomen, hij beukt ijverig in me door, op het ritme waarop Philip hem belaagt. Ondertussen bewerkt hij stevig mijn tietjes, best wel pijnlijk: ‘s’il vous plaît, Lorraine, laat je ze wel zitten? Het lijkt wel of ze in brand staan!’ Lorraine grinnikt maar wordt er niet minder ruw om, hij wrijft stevig over mijn buik, bewerkt daarna heftig met een vinger het knopje boven mijn glijbuisje maar keert toch steeds snel weer terug naar mes petites, die hij dan weer stevig bewerkt en bijna tot moes knijpt.

Dit gaat zo best wel lang door, tot ik voor de tweede keer deze avond beleef hoe alles in mijn lichaam in één grote extase mee begint te doen en me bijna optilt, ik ben me amper nog bewust waar ik ben, alsof ik ineens in een totaal andere sfeer ben terecht gekomen. Ik hoor iemand gillen en besef pas seconden later dat ik dat zelf ben, ik kijk Lorraine onafgebroken aan in zijn mooie lichtbruine ogen. Als ik op mijn hoogtepunt kom kust hij me en voegen we een heftige tongzoen toe aan alles wat er al met ons gebeurt. Achter Lorraine hoor ik Philip ook volop kreunen en niet veel later heb ik het gevoel alsof we alle drie tegelijk onze extase beleven.

Werk voor Philip

De volgende morgen als ik net wat begin te ontwaken wandelt er onaangekondigd een lakei de kamer in, hij zet een blad met allerlei voedsel op een kleine tafel en doet vervolgens genadeloos de gordijnen open, een zee van licht valt binnen. Het moet een fraai gezicht zijn, drie blote mensen op het bed, met een verfrommeld linnen laken over ons heen dat nog wel íets bedekt maar toch ook veel onbedekt laat. De lakei vertrekt geen spier, maakt een kleine buiging voor mij en zegt: ‘comtesse, over een uur komt Msr. Bontemps u halen voor het onderhoud met zijne majesteit.’ Weer maakt hij een buiging en weg is hij. ‘Typisch Louis weer’ bromt Philip die inmiddels ook wakker is, ‘alles en iedereen moet altijd maar naar zijn pijpen dansen.’ Tja, je bent koning of je bent het niet, denk ik dan maar…

Gelukkig merk ik al snel dat ik weer aardig nuchter ben. Lorraine, Philip en ik knuffelen elkaar nog wat en dan sta ik op. Aan het bidet fris ik me op, kam mijn haren en steek ze op. Aan mijn gezicht doe ik nooit veel, doordat ik roodblond haar heb, heb ik een witte teint en samen met mijn groene ogen vind ik dat ik er prima uitzie. Ik breng een dun zwart randje aan om mijn ogen en hier moet Louis het mee doen. Philip en Lorraine liggen mijn bezigheden nog in hun glorievolle blootje op bed wat te bekijken en ik denk dat ik er niet ver naast zit als die twee zo meteen nog even op elkaar aanvallen. Ik geef ze allebei een kus en zeg dan nog tegen Philip: ‘mon cher, ik ga er vanuit dat Louis nu met iets zinvols komt voor je. Laat je nog wat van je horen?’ Philip knikt en met een innige omhelzing neem ik afscheid.

In de salon wacht Msr. Bontemps al op me en samen wandelen we naar Louis zijn werkkamer. Net als gisteren gebaart Louis me naast hem te komen zitten en hij vraagt me waar ik afgelopen nacht sliep. Eerlijk duurt het langst zegt maman altijd, dus ik vertel dat ik tussen Lorraine en Philip heb gelegen. En echt, ik zie een beetje koninklijke jaloezie bij Louis! ‘Hmm’ bromt hij, ‘dat zal dan wel een nachtje zijn geweest’ en ik kan er niks aan doen, hij maakt me er door aan het lachen. Omdat hij volgens mij geen antwoord verwacht geef ik hem als reactie een dikke kus op zijn wang.

Dan vertelt Louis me dat hij Philip gaat vragen om voor het hof een reglement op te stellen. ‘Iedereen doet hier maar wat en nu er steeds meer mensen intrekken wordt het tijd om eens wat orde te brengen in de chaos, zeker als we straks verhuizen naar Versailles. ‘Fijn Louis, dat is een mooi begin,’ reageer ik. Vervolgens vertelt hij dat de koningin bereid is kennis met me te maken, ze verwacht me zo meteen. ‘Bien Louis, ik ga naar haar toe. Ik heb nog even nagedacht hoe ik haar het beste kan helpen en volgens mij moet ze hier gewoon een paar weken weg. Als ze instemt ontvang ik haar graag in ons Domaine.’

Louis knikt instemmend, en dan geeft hij aan dat hij helaas alweer een andere afspraak heeft, zijn bouwmeester staat al te wachten. ‘We gaan het moeras ‘des Champs Elysées’ achter het Louvre-park droog leggen, er komt een boulevard om al dat koets-verkeer beter te kunnen afwikkelen’ vertelt hij me nog snel even, trots. ‘Nooit een saai moment bij jou, mon chèr’ zeg ik liefkozend tegen hem. We nemen afscheid met een omhelzing en dan brengt Msr. Bontemps me naar de koningin.

Maria-Theresia’s verdriet

Ik heb Maria-Theresia, die even oud is als ik, nog nooit ontmoet en het valt me direct op dat ze er terneergeslagen en bleek uitziet. Echt een schoonheid is ze niet maar toch heeft ze wel een lief gezicht, breekbaar bijna. Ik maak een révérence voor haar en besluit dan meteen maar door te pakken. ‘Madame, ik zou u graag onder vier ogen spreken, kan dat?’ Ze kijkt mij een beetje verbaasd en ook geïrriteerd aan, alsof ik zwaar buiten mijn boekje ga. Misschien is dat ook wel zo, maar het moet echt even en dus doe ik maar of mijn neus bloedt en wacht het rustig af. Na minuut of wat volgt er een diepe zucht en dan stuurt Maria-Theresia iedereen weg.

Ongevraagd ga ik naast haar zitten en vertel haar als eerste dat Louis en ik samen zijn opgegroeid. Dat we als tieners een korte liefdesrelatie hadden maar nu alleen maar goede vrienden zijn. ‘En madame, Louis maakt zich zorgen om u en heeft zoals u weet mij gevraagd om u terzijde te gaan staan.’ Maria-Theresia heeft het hele verhaal zwijgend aangehoord en dan is haar eerste reactie dat Louis nu wel mooi weer kan spelen maar dat ze zo verdrietig is omdat ze ziet dat hij met allerlei vrouwen aanpapt. ‘Ik begrijp dat dat moeilijk is voor u, madame, maar ik ben bang dat u daar toch mee zult moeten leven, zo is hij nou eenmaal. Het zou goed zijn als u samen snel een troonopvolger krijgt, dan heeft ook u daarna uw eigen leven terug.’

Maria-Theresia barst in tranen uit en voorzichtig sla ik een arm om haar heen. ‘Ik mis mijn thuis zo en hier is iedereen alleen maar onaardig tegen me’ snikt ze. Ik laat haar betijen en zeg dan: ‘weet u, ik heb op anderhalf uur rijden van hier een klein Domaine. Zou het u wat lijken om enkele weken bij mij door te brengen? We kunnen dan samen wandelen, wat praten, spelletjes doen, zonder alle drukte van het hof om u heen. Ik denk dat de rust u goed zal doen.’ Ik zie dat mijn voorstel haar wel aanstaat en uiteindelijk spreken we af dat ze morgen naar me toe komt. ‘En, madame, komt u s’il vous plaît in klein gezelschap, liefst alleen met uw kamenier en beperkte bagage.’ Met die afspraak gaan we uit elkaar.

Maria-Theresia is inmiddels al ruim een week hier en het is wonderbaarlijk zoals ze is opgeknapt. We beginnen iedere dag met samen een lange wandeling te maken en enkele keren zijn we ook al een ritje te paard gaan maken in de wat verdere omgeving. Ze lacht weer, heeft blosjes op haar wangen en inmiddels zijn we behoorlijk bevriend geraakt. Bijna iedere keer ook komen we ergens op mijn grondgebied wel mijn rentmeester Jean-Luc tegen, en op een gegeven moment vraagt Maria-Theresia me met een lachje of hij soms een oogje op me heeft. Ik kan er niks aan doen, ik bloos er ontzettend van en dan schiet Maria-Theresia in een hartelijk lach: ‘ah, Valérie, ik heb je betrapt. Jij hebt ook een oogje op hem.’ Dat heeft ze dus goed gezien.

Het gaat steeds beter met Maria-Theresia en zonder haar medeweten heb ik Louis een briefje gestuurd dat zijn koningin het goed maakt. Verder heb ik gesuggereerd dat het misschien verstandig is om ook enkele dagen te komen en dan net als zijn echtgenote graag ‘incognito’. En zowaar, de volgende dag al arriveert Louis, met alleen Msr. Bontemps en enkele musketiers als gezelschap, allen te paard, gevolgd door zijn bagagewagen.
Eerst is de koningin niet echt aangenaam verrast om Louis te zien maar nadat hij daarna de hele middag met haar heeft doorgebracht is die avond de lucht tussen het stel al aardig opgeklaard. Ik neem Louis vlak voor het diner even apart en zeg ‘let je verder goed op wat je doet, Louis? Als je nu haar vertrouwen weet vast te houden komt het misschien toch weer goed tussen jullie. ‘Zo ken ik je weer, ma chère Valérie, met dat opgeheven vingertje van je. Maar je hebt gelijk, als je het goed vind blijf ik ook wat dagen hier en trek ik zoveel mogelijk op met Maria-Theresia.’

Rentmeesterschap

Ik ben blij, de missie van Louis en mij lijkt geslaagd, ik laat ze nu verder zoveel mogelijk met rust en richt me weer op mijn eigen situatie. Hoewel we nog steeds mooi weer hebben is het al herfst en het landgoed heeft mijn aandacht nodig. En dat geldt ook voor mijn rentmeester, Maria-Theresia zag het namelijk goed dat Jean-Luc en ik een oogje op elkaar hebben. Tot nu toe kwam er niks van, maar van Louis leerde ik dat je nooit te lang moet wachten om een situatie naar je eigen hand te zetten.

Jean-Luc werkt sinds enkele maanden voor mij, hij is me aangeraden door de opper-intendant van het Louvre. Regelmatig studeren er begaafde jonge mannen af aan de Sorbonne en velen van hen gaan het liefst voor de adel werken. Jean-Luc weet alles van het economisch beheer van een landgoed en hoe het rendement daarvan de vermeerderen. De afgelopen weken heeft hij op mijn verzoek hard gewerkt om alle bronnen van inkomsten in beeld te brengen, waarvan de belangrijkste de bosbouw en de landbouw zijn. Ook wilde ik weten hoe de gebouwen zoals het woongebouw voor mijn bedienden, de boerderijen, opslagruimtes, stallen, koetshuizen en ons Domaine zelf er bij staan en wat er nodig is aan onderhoud.

Gisteren liet Jean-Luc me weten een compleet beeld te hebben en vanmiddag gaan we samen te paard het hele Domaine rond, om de bosbouw te bekijken en met pachters van de landerijen te bepalen welke gewassen er volgend jaar zullen worden ingezaaid. Tegelijk kunnen we ook de staat van de pachtboerderijen met hen bespreken. Ik wil zelf goed kunnen leven maar wat mij betreft geldt dat ook voor de mensen die voor mij werken, ik wil dat ze fatsoenlijk wonen en genoeg inkomen hebben om zonder al te veel zorgen hun leven te kunnen leiden.

We hebben flink doorgewerkt en aan het slot van de middag, als we net langs zijn woning aan het begin van de oprijlaan van het Domaine rijden, stelt Jean-Luc voor om samen in zijn tuin een glas wijn te drinken. ‘Mijn huishoudster is een middag weg en dat geeft ons de ruimte’ voegt hij er aan toe. Dat komt goed uit, ik heb dorst en de paarden kunnen ook wel wat water en daarna wat rust gebruiken, liefst buiten het zichtveld van de koning en de koningin, die ongetwijfeld best nieuwsgierig zijn wat ik allemaal uitspook.

Jean-Luc legt in zijn boomgaard een kleed uit, haalt binnen de wijn en wat hapjes en terwijl hij op en neer wandelt kan ik hem rustig bekijken. Ik vind hem leuk en hij is echt een mooie man, ruim een jaar ouder dan ik, met lange blonde haren en blauwe ogen. En ondanks zijn kleren zie ik toch echt wel dat hij een mooi gespierd lichaam heeft, de aanblik ervan bezorgt me nu al kriebels in mijn buik.

Als hij dichterbij komt wend ik mijn ogen niet af, ik wil dat hij ziet dat hij me interesseert. We maken het ons gemakkelijk en na enkele glazen heerlijke wijn en het nuttigen van de hapjes gaan we even op onze rug uit liggen puffen. De lucht is strak blauw, om ons heen is er allerlei geluid van dieren en van ritselende en soms al vallende bladeren, al snel soezel ik wat weg. Net voordat ik in slaap val realiseer ik me met een schokje dat ik eigenlijk nu met Jean-Luc over mijn gevoel voor hem had willen praten. Als het aan hem ligt gebeurt er geloof ik niks en dat maakt me weer klaarwakker. Ik draai me op mijn zij naar hem toe en zie hoe hij met een grassprietje in zijn mond wat voor zich uit ligt te staren.

‘Ehm… Jean-Luc?’ Hij draait zijn gezicht naar me toe. ‘Ik ben blij met de besluiten die we vandaag voor het landgoed hebben genomen. Voor zover ik het kan bekijken wordt het zo nóg renderender. Wat vind jij?’ Jean-Luc blijft me aankijken, en knikt dan. ‘Zeker madame, u heeft een prachtig Domaine…’ En dan zie ik hoe hij kleurt als hij doorgaat: ‘en neemt u mij niet kwalijk, maar ú bent ook prachtig, u bent er de bekroning van.’ Ohw, dit is te mooi om waar te zijn, hij is me nét voor. Als antwoord buig ik me naar hem toe en geef hem een zacht kusje op zijn lippen.

‘Ik vind jou ook prachtig, en ik zou het fijn vinden als je me Valérie noemt.’ Nu neemt Jean-Luc het initiatief tot een kus en dan vergeten we eigenlijk al snel alles om ons heen. Op de een of andere manier lukt het ons al kussend en elkaars lichaam verkennend om ons uit te kleden. Als we uiteindelijk helemaal bloot tegen elkaar aan liggen voel ik al snel hoe Jean-Luc mij over mijn hele lichaam zoentjes geeft en uiteindelijk ook bij mijn gleufje aankomt, Hij laat zijn tong tussen de lipjes ervan op en neer gaan en steeds weer raakt hij het knopje bovenaan, na een tijdje windt het me zo op, dat ik steeds weer mijn onderlijf wat optil en tegen hem aanduw.

Als hij zich uiteindelijk in me schuift voelt het zoals altijd alsof ik nu pas écht thuis ben in mijn lichaam, alsof het nu pas compleet is. Ik maak me zo open mogelijk voor hem zodat hij diep in me kan komen. Als zijn queue uiteindelijk helemaal in me is houdt Jean-Luc zich stil in me en komt hij iets omhoog om me aan te kunnen kijken. Dan krijg ik overal kusjes op mijn gezicht, mijn ogen, mijn neus, mijn wangen, geen plekje slaat hij over. ‘Al op de eerste dag dat ik voor je kwam werken ben ik verliefd op je’ bekent hij dan. ‘Je bent een gravin en ook nog eens mijn werkgever, ik durfde eigenlijk niks te laten merken, maar na een tijdje zag ik toch wel dat je ook steeds vaker naar me keek als ik in de buurt was. Ik vind je écht heel lief, Valérie.’

Ik geef hem een kus en voor we het beseffen komen we in een eindeloze tongzoen terecht terwijl Jean-Luc ondertussen zijn paal met kleine stukjes in me op en neer beweegt, waardoor al snel mijn onderlijf in brand staat. Jean-Luc lijkt het te voelen want op een gegeven moment maakt hij zijn mond los van de mijne en kijkt hij me weer intens aan waardoor zijn blauwe ogen wel een soort van diepe watertjes lijken. En dan begint hij steviger in me te bewegen, iedere keer weer trekt hij zich bijna terug uit mijn buisje waardoor ik een soort van in paniek raak dat hij me verlaat maar steeds weer komt hij gelukkig hard en dwingend terug in me.

Uiteindelijk lijkt het een soort gevecht dat we voeren, Jean-Luc die zijn paal keer op keer in me beukt terwijl ik hem, mijn benen om zijn heupen geslagen, met mijn hakken aanspoor. Alles in me doet mee, het lijkt wel alsof ieder plekje in me keer op keer in contact wil komen met die heerlijke paal en uiteindelijk maakt het mijn extase compleet. Met alles in me klamp ik me aan Jean-Luc vast terwijl hij ervoor zorgt dat ik dat heerlijke gevoel eindeloos kan rekken, hij blijft maar in me bewegen.
Als we na een tijdje hijgend tot rust komen besef ik dat in deze man misschien wel mijn maatje heb gevonden. Ik koester het contact tussen onze lichamen en wil het zo lang mogelijk vast houden…

Hier eindigt mijn verhaal over Louis, de Zonnekoning van Frankrijk en over zijn jeugdliefde Valérie. Wat ik geprobeerd heb te beschrijven is dat louis net zoals jij en ik maar gewoon een mens was en net als iedereen zijn sterke én zijn zwakke kanten had. Toch is hij bij leven al uitgegroeid tot een legendarische koning, een van de grootste van Europa. Omdat hij wist wat hij wilde en daar altijd vol voor ging. Na hun verblijf op het landgoed van Valérie kregen Louis en Maria-Theresia al gauw hun eerste zoon, de zo gewenste troonopvolger.

X. Zara