“Goeie morgen liefje. Heb je goed geslapen?” “Het gaat wel. Ik heb een beetje liggen piekeren.” Ik heb gelijk John’s volledige aandacht. “Toch niet om hetgeen gisteravond gebeurt is?” “Nee lieverd.. Dat was hartverwarmend en opwindend tegelijk. Nee.. Na het boodschappen doen gisteren zijn Mellie en ik op Mart gestuit.” Hij kijkt me glimlachend aan. “Gestuit? Toe maar. Hoe ziet zoiets uit?”
Ik vertel hem van ons treffen, waarop zijn gezicht bedenkelijke trekjes krijgt. “Dan zit hij werkelijk aan de grond. Een Mart die nog een of andere uitkering achter de hand heeft, zou zich nooit verlagen tot het ophalen van winkelwagentjes.” “Dat bedacht ik dus ook. Hij zag bovendien erg slecht verzorgd uit. Vroeger, als meneer uit huis ging zag hij er uit om door een ringetje te halen. “Hij wel. Maar voor zijn vrouw en dochter ontbrak het aan de middelen om ze mooi in te kleden. Wat had je bedacht. Wil jij hem te hulp schieten?” “Ik moet bekennen dat dat me dat vannacht regelmatig door mijn hoofd heeft gespeeld . Mijn conclusie was echter steeds weer, een hartgrondig, Nee!” “Hou je nog van hem?” “Ik schudt mijn hoofd.” “Houden van, nee. Het is eerder een soort van medelijden. Zijn ouders hebben hem nooit geleerd om..”
Hij legt een vinger op mijn lippen. “Hij wilde ook niet leren liefje.. Hij had alle hulp van de wereld. Van jou, van Marieke en god weet zelfs van mij. Maar in zijn egocentrische brein bestaat maar een soort van hulp. De onvoorwaardelijke! Alles en uitsluitend ter meerdere eer en glorie van de directe bevrediging van Martjes eigen behoeften. Misschien leert hij nu eindelijk dat hij niet het centrum van de wereld is.” Ik voel schaamt opkomen op het moment dat ik besef dat hij dat voor mij lange tijd wel is geweest. John kust me op mijn mond. Blijkbaar kan hij gedachten lezen. “Je Indonesische moedertje heeft jou dat zo voorgeleefd. Je wist niet beter. Daar had Mart een antenne voor.” Ik kijk hem verward aan. “Jij hebt zijn plaats ingenomen. Is dat dan fout?” “Dat is pas fout als het jou beperkt in het vinden van jou eigen geluk, of dat van je dochter.” “Marieke was voor mij ook m’n alles. Het centrum van mijn wereld. Maar in tegenstelling tot Mart bij jou, maakte zij mij en de kids wel gelukkig. Zij stimuleerde ons juist om te groeien en de wereld met een open vizier tegemoet te treden. Nu ik er zo over nadenk maakt dat jouw prestatie met betrekking tot Mellie alleen maar groter. Het is jouw verdienste dat zij, ondanks de onderdrukking en afwijzing door haar vader, is uitgegroeid tot een zelfbewuste jonge dame.”
Hij slaat het dekbed terug. Ik hoorde onze kleinzoon op de trap. Ik denk dat het tijd is om op te staan.” “Ga jij je maar vast verzorgen. Ik schiet wel snel mijn badjas aan en zet alvast koffie. “Lekker Anita.”
Orlando is niet alleen. Naar blijkt heeft hij Vera en Mellie op de badkamer gehoord en hen daar met een bezoek vereerd. Toen hij binnenkwam stonden zij samen onder de douche en waren net verwikkeld in een hartstochtelijke zoen. Orlando’s, “Dat doet mama en papa Rob ook.” haalde ze per direct uit hun liefdestrance.
Het feit dat beiden naakt waren had hem verder niet geboeid en hij was dan ook de hele tijd bij hen blijven babbelen.
“Zal Oma jou al een kop chocomel maken lieverd?” “Lekkè.. Ikkè doet je helpe met dekkè. Op haar horloge kijkend verteld Vera dat zij geen tijd meer hebben om mee te ontbijten. Het gegeven dat ik voor beiden een paar broodjes smeer wordt met een zoentje, van elk van hun, op mijn beide wangen beloond.
De meiden zijn nog maar net de deur uit als John en Glenda tegelijk de keuken betreden. Met dat verschil dat John is aangekleed en Glenda nog in haar badjas is. “Goeie morgen Mamsie en Paps.” Ze loopt op Orlando toe, neemt hem in haar armen en geeft hem een dikke knuffel. “Goeie morgen lieverd. Heb je lekker geslapen?” Hij knikt enthousiast. “Vera en Mellie hebbè doucht.. Vera heb oorbellè in d’r bobbies en voorbips.. Gek hè.” “Dat is niet gek liefje.. Sommige mensen vinden dat mooi.” “Jij niet?” “Een beetje wel. Maar mama is een beetje bang om die gaatjes te laten prikken.” Hij knikt begrijpend. “Ik wil ook niet gaatje prik.”
Even later aan tafel bespreken wij de plannen voor vandaag. Het blijkt dat Glenda en Rob al om tien uur een afsprak op het gemeentehuis hebben. Daar worden dan de voorlopige contracten getekend. Aansluitend gaan zij dan de voor de Roti benodigde boodschappen halen. Onder protest accepteert John dat, onderhand hij met Orlando op zijn tractor een boswandeling gaat maken, ik een aantal huishoudelijke klussen afhandel.
Nadat iedereen weg is ruim ik de tafel af. Ik breng de wasboxen van onze slaapkamer naar de bijkeuken. Als ik onze was heb gesorteerd besef ik dat geen enkel stapeltje voldoende is om de grote wastrommel ook maar voor de helft te vullen. Ik besluit naar boven te gaan om daar in ieder geval de witte was in te zamelen.
Ik leg het in de wasbox bovenop liggende badlaken op de vloer en schep met twee handen tegelijk de overige was eruit. Als alles op het badlaken ligt en ik dit aan de punten dicht wil binden merk ik op dat een paar van mijn vingers slijmerig voelen. Onbewust breng ik ze naar mijn neus. Dit is onmiskenbaar de geur van mijn meisje. Ik betrap me er op dat ik schuldbewust om me heen kijk alvorens ik mijn vingers in mijn mond stop en genotvol aflik. Vervolgens schuif ik het stapeltje was uit elkaar en vind al snel de fantasieloze verwassen Zeeman slip met het slijmerige kruisje. Het was me ook vroeger ook al eens opgevallen. In tegenstelling tot mijn vaginale afscheiding, die melkachtig vloeibaar is, is die van Mellie van een heldere slijmerige consistentie. Op dat moment echter stond alles wat met seksualiteit te maken had op minder dan een spaarvlammetje. Ik was veel te druk met overleven.
Ik wrijf het slijmerige kruisje van de slip tegen mijn mond en lik vervolgens mijn lippen. ‘Schatje toch.. Ik kan me voorstellen dat Vera niet genoeg van jou kan krijgen.’
‘Ik doe het ook niet!’ Ik ben inmiddels terug in de bijkeuken en heb de wasmachine gevuld met handdoeken en Mellies en mijn ondergoed. Tijdens het sorteren kwam ik tot de conclusie dat Vera’s, Glenda’s maar ook het ondergoed van de mannen, te delicaat is om op 60 graden, bij de handdoeken te wassen. Ik open de wasmachinedeur, zoek onze Zeemanslips eruit en deponeer deze bij het restafval.
Wij gaan straks naar Aken en worden door onze lieverds in het nieuw gestoken. Linksom of rechtsom. Ik zal desnoods een deel van van mijn met moeite bij elkaar gespaarde reserve besteden aan het huldigen van onze vrouwelijkheid.
Ik ben nog maar net bezig met het poetsen van onze badkamer als ik de bel hoor. Nog voordat ik mijn huishoudhandschoenen heb uitgedaan gaat de bel opnieuw. ‘Zou dat John al zijn? Misschoen is hij zijn sleutel vergeten.’
Wanneer ik deur open trek kijk ik in het schichtig om zich heen kijkende gezicht van mijn ex. “Mart, wat kò..” Hij duwt me aan de kant en schopt de deur achter zich dicht. “Kop dicht kleine indo slet!” “Hou op Mart.. Ik roep John.” Hij lach smalend. “John? Die ruggengraatloze dweil die al bij mijn zusbitch onder de plak zat? De man die zojuist met dat zwart gebroed op zo’n speelgoedding naar het bos liep.” Ik kijk hem verbaasd aan. “Hoe weet je?” “Ik ben hem gevolgd sletje..” Terwijl hij praat wordt ik in mijn gezicht geraakt door zijn speekseldruppels. We moeten natuurlijk wel een beetje tijd hebben voor elkaar.” Ik doe een ultieme poging. “Ik, wij.. We wonen hier niet alleen Mart.” Hatelijk lachend duwt hij mij voor zich uit, de woonkamer in. “Oh ja, jullie huisgenoten.. Was dat overigens Vera, dat knappe ding dat met jouw dochter is weggereden? Met die griet zou ik wel eens een beschuitje willen eten.” “Mellie is ook jouw dochter Mart.”
Hij kijkt me spottend aan. “Daar is het onomstotelijke bewijs nooit voor geleverd.” Ik kan het niet laten. “Dat is ze wel Mart. In die tijd heb ik nooit met een echte vent seks gehad.” Mijn sneer levert mij een knallend oorvijg op. Ondanks de brandende pijn geef ik geen kik en kijk hem brutaal aan. “Ik heb ze allemaal zien weggaan Anniet.. Zelfs Rob met die zwarte sloerie. Zijn zij een setje?” Zoals ook vroeger zo vaak, wacht hij ook nu mijn antwoord niet af. “Dat soort gasten is de doodsteek van ons superieure ras en alles wat wij hebben opgebouwd. Maar wat wil je met zo’n vader. Weet jij overigens dat jou slapjanus vroeger onze vakanties heeft betaald?” Opnieuw die neerbuigend hautaine lach. Mijn medelijden van gisteren is omgeslagen in pure haat. “Wat wil je Mart?” “Wat ik echt wil, dat kun jij me niet geven sletje. Maar voordat ik naar het Zuiden vlucht neem ik genoegen met je bankpas, je pincode en voor een laatste keer je indo sapspleet. Als ik m’n ogen dichtkneep voelde je eigenlijk best lekker.”
Plotseling zie ik een beweging in mijn ooghoek. Johns hoofd kijkt om de haldeur. Tot mijn verbazing zet hij zijn gsm rechtop tegen een vaas in de hoek. Met een hand maakt hij een praatgebaar. “Ik heb niet veel Mart. Ik heb met moeite een beetje reserve voor Mellies studie kunnen sparen. Dat wil je ons toch niet afpakken?” “Ik jullie iets afpakken. Laat me niet lachen. Jullie hebben me mijn waardigheid afgepakt. Dat is het waardevolste dat een man bezit.” “Als dat zo is.. Dan heb jij dat toch zelf laten gebeuren. Ik heb je niet gedwongen om met me te trouwen.” “Nee niet gedwongen maar wel in je ban getrokken met je Indo Voodoo.. Waarschijnlijk zoals die zwarte gleuf ook Rob heeft betoverd.” Nu is het aan mij om een hatelijke lach op mijn gezicht te toveren. “Het heeft te lang geduurd Mart.” Hij kijkt me verwonderd aan. “Wat heeft te lang geduurd?” “Het heeft veel te lang geduurd voor ik heb ontdekte dat jou vermeende superioriteit onlosmakelijk verbonden is met jouw giga ego. Daar waar John binnen een week moeiteloos al mijn behoeften weet te bevredigen is jou dat op geen enkel terrein gelukt. Als jij werkelijk de natte droom van zowat elke weldenkende blanke vrouw bent, waarom staan ze dan niet voor jou in de rij?”
Een tweede oorvijg is mijn loon. De om de hoek geschoten John kijk ik letterlijk terug de hal in. “Sterk Mart.. Je eigen zus had het beter voor elkaar. Zij heeft geëxcelleerd, zowel in haar maatschappelijke alsook haar familiaire leven.” “Zij heeft wat? Die bitch is opgeklommen over de rug van hardwerkende mannen zoals ik. Positieve discriminatie noemden ze dat. En natuurlijk trouwt zoiets met zo’n watje, dat zich ook nog eens voor haar uit zijn naad werkt… Over de doden niets dan goeds.. In die zin heb je misschien wel gelijk. Ze had het goed voor elkaar.”
Plotseling beginnen zijn ogen te glinsteren. Het lijk wel of hij me nu pas echt ziet. “Loop je hier altijd halfnaakt door de hut, kutje?” Nu pas besef ook ik dat nog steeds niet ben aangekleed. Mijn plan was het om na het huishoudelijk werk te douchen.
Mart stap op me af en pulkt aan een van de panden van mijn badjas. “Doe uit dat ding.” Ik schudt mijn hoofd. “Daar is niets meer van jou bij Mart Ruitveld..”
Hij lacht. “En. wie gaat me tegenhouden Indo slet.”
“Ik Mart.. Je ruggengraatloze, watje schoonbroer. En zoals je niet zal ontgaan, sta ik te trillen op mijn benen.” Met een ruk draait mijn ex zich om… “Mà .. maar je zei nog tegen die kleine dat jullie een ijs zouden eten in de Schutse hoeve.” John lacht. “En toen dacht meneer. Die is voorlopig nog niet terug. Maar je heb pech. Mijn oude overbuurvrouw had je al de hele ochtend in de gaten en toen jij Anita opeens naar binnen duwde heeft ze mij meteen gebeld.. Petje af overigens.. Ik begreep van Anita dat zij met geen woord over mij heeft gerept. Blijkbaar ben je toch in staat één en één bij elkaar op te tellen.” “Ùh mà, mà.. John.” “Och jongen toch. Begin je nou ook nog te stotteren. Je krijgt toch geen herseninfarct? Ik ben mijn spraak toen ook een tijdje kwijt geweest… Wat kwam je doen Mart?”
“Ùh ja.. Nadat ik Anita gisteren had getroffen wilde ik haar gewoon graag nog één keer zien.” “Dat zien was dan wel erg letterlijk als zij zich daarvoor ook nog dient uit te kleden.” Mart lacht als een boer die kiespijn heeft. Zijn bravoure van nog enkele minuten geleden is als bij toverslag verdwenen. “Dat was een grapje John. Een grapje onder echtelieden. Jij zult met Marieke toch ook wel eens..” Nu is het Johns hand die met een oorverdovend klap Marts wang raakt. “Jij neemt haar naam niet in jouw mond klootzak! Je had nog niet eens het fatsoen om haar uitvaart bij te wonen.”
“Alsjeblieft John..” Als hij me aankijkt verzacht zijn blik. “Sorry liefje. Ik wou je niet aan ’t schrikken maken. Wil je me vertellen wat dit onverzorgde sujet hier komt doen? Heeft hij het jou nog wel kunnen vertellen?” Ik knik. “Hij wilde mijn pinpas, mijn pincode en nog een laatste keer mijn lijfje bezoedelen.”
John wrijft zijn kin en loopt om Mart heen. “Hmm schoonbroer. Hoe kom ik nier nou uit? Wie spreekt de waarheid? Anita die ik nog nooit op een leugen heb kunnen betrappen of Mart die al zijn hele leven zijn eigen waarheid creëert?” Inmiddels rollen tranen van zelfmedelijden over Marts wangen. “Ik heb niks meer.. Drie weken geleden ben ik door een deurwaarder met de hulp van politie uit huis gezet. Ondanks dat ik werkeloos was kreeg ik geen uitkering. Zo kon ik de huur toch ook niet betalen?” “Och man toch. Doe ik je zoveel onrecht, waar was je ontslagen? Ik ga zeker een goed woordje voor je doen.” “Ik èh.. Ik heb ontslag genomen. Dat werk paste niet bij mij.”
John doet alsof hij nadenkt. “Hmm, ja zoiets kan natuurlijk. Dat heb ik zelf ook wel eens gehad. Gelijk toen ik een betere job had, heb ik toen ontslag genomen.” Mart wil iets zeggen.. “Wacht efffè Mart.. Ik geloof dat ik het begrijp. Je was gewoon even vergeten eerst een nieuwe baan te zoeken en was zodoende, hoe heet het ook weer? Oh ja, vrijwillig werkeloos… Geen uitkering en geen vrouwtje dat de pot kon spekken.. Overigens denk jij echt dat die avond- en nachtbaan in de bakkerij Anita’s droomjob was? Net zoals dat flatje in die ongure buurt in Brunsbeek haar droomplekje was?” “Mart recht zijn rug. “Zij wilde bij me weg..” Nu vind ik het genoeg. Ik ga vlak voor hem staan. “Ik WILDE weg? Ik moest weg! Ik moest weg om onze dochter nog een laatste kans, op een eigen toekomst te bieden. Een toekomst die mijn ouders en jij mij hebben ontzegd.” Nu hij weer oog in oog met mij staat vergeet hij voor een moment dat John erbij is. “Eigen toekomst.. Feministisch geneuzel.. Zoals ik gisteren en vanmorgen zelf heb gezien kan ze met dat lijf van haar best een pikridder aan zich binden.” “Zoals ik jou aan me wist te binden bedoel je? Wat ben ik daarvan wijzer geworden? Martje Ruitveld. Ik heb altijd gewerkt buitens- en binnenshuis. Je was niet meer dan een parasiet.. Een virus die zich ten koste van je dochter, mij en de maatschappij in stand wist te houden. En kijk nu eens wat er zonder mij van jou is overgebleven… Een onverzorgde stinkende, stelende en eenzame verkrachter.”
“Ik heb hier niets meer te zoeken…Ik ga!” “Dat is de enige correcte conclusie Mart. Maar als jij denkt dat ik je na dit optreden zo maar laat gaat gaan, heb je het mis ventje.” Hij kijkt John verschrikt aan. “Wat wil je doen.. Me slaan?”
Als John met zijn hoofd schudt, lijkt hij in eerste instantie opgelucht. “Ga jij ons voor liefje dan zet je de stoel bij de kaptafel alvast in het midden van de slaapkamer.” Ik heb geen idee wat John van plan is, maar ik vertrouw hem.
“Zo mannetje.. Je gaat nu op die stoel zitten.” “Wà, wat ben je van plan John?” Van zijn eerdere bravoure is niets meer over. John negeert Marts vraag. “In de onderste la van de garderobekast moeten nog stropdassen liggen. Die draag ik toch nooit meer. Wil jij vier stuks voor mij pakken Anita?”
Ik pak vier dassen uit de la en wil hem die overhandigen. “Ogenblik schatje.. Nog even opstaan Mart. Broek en onderbroek naar beneden.” Mart schudt zijn hoofd, als een eigengereid peuter. Totaal onverwacht slaat John hem met zijn vlakke hand in het gezicht. “Het kan ook met de vuist, lafbek.” Mart komt trillend overeind, knoopt zijn pantalon los en duwt deze gelijk met zijn onderbroek naar beneden. John draait de stoel zo dat Mart, op de kaptafel kan kijken. “Goed zo knul! Je mag weer gaan zitten.” Een paar minuten later heeft John hem met stropdassen om zijn polsen en enkels aan de draadstaalstoel vastgebonden.
Totaal onverwacht komt er leven in Marts eerst nog slap in zijn kruis rustende plassertje. Blijkbaar is zijn blik op de boven het bed hangende naaktfoto van zijn zus Marieke gevallen. “Wat zie ik daar Martje? Incestfantasiën?” Hij laat zijn hoofd meteen hangen.
“Loop je even mee naar de badkamer Anita? Je ex mag nog even zijn zonden overdenken.”
“Wat wil je met hem doen John?” Hij zegt me meerdere ideeën te hebben. Hij heeft het vermoeden dat Mart zich verbonden voelt met complotdenkers en vraagt mij of ik dit kan bevestigen. En of ik dat kan. Mart had er al jaren zijn mond vol van hoe hij en veel welwillende blanke mannen met hem, systematisch en op slinkse wijze worden gedwarsboomd door de linkse elite. In hun streven naar een emancipatoire multiculturele samenleving gooit die elite, in zijn ogen, de westerse mannelijke suprematie te grabbel. Ik vraag hem waarom hij dat wil weten. Onderhand hij wat spulletjes uit het badkamermeubel bij elkaar zoekt vertelt hij mij dat hij Mart met zijn eigen ‘religie’ onschadelijk gaat maken. Hij vraagt mij om een paar ijsblokjes uit het diepvriesvak in de keuken te halen en stopt een pillendoosje en een kapot sporthorloge in de zak van mijn badjas. In het pillendoosje word ik geacht een paar rijstkorrels te doen en de ijsblokjes moet ik buiten het zicht van Mart te houden.
“Schoonbroertje toch.. Eigenlijk zou ik je moeten bedanken. Als jij niet zo’n hork was geweest had ik dit exotische raspaardje nooit tussen mijn lakens gekregen… Haal jij maar vast die spullen uit het kluisje in de woonkamer schatje. Ik babbel nog even met ex schoonbroertje.”
“Mooi zo daar zul je haar weer hebben… Heb je het gevonden lieverd?” “Als je dit bedoelt wel.”Ik overhandig John het horloge met het zwart glazen wijzerplaatje en het pillendoosje. “Prima de Mitocho-locator en een doosje mitochondriale ricine grains.” Hij pakt omzichtig een al door hem klaargelegde injectiespuit van de kaptafel en haalt de zuiger eruit. Doe jij er er één van die ricinekorrels in schatje?” Ik pak een rijstkorrel uit het pillendoosje en laat deze in de spuit vallen. “Is één genoeg?” “Meer dan genoeg liefje. Een van die korrels is genoeg om een volwassen stier te vellen.. Heb je dat nooit gelezen van dat ricine balletje waarmee jaren geleden die Russische overloper in London is vermoord?” Ik schudt oprecht mijn hoofd, maar zie Mart wit wegtrekken.” “Wat ga je met me doen John.. Ga je me vermó..” “Nee toch Mart. Waar zie je mij voor aan. Ik ga je toch niet ombrengen en als dan toch niet in mijn eigen huis… Nee jongen..” Terwijl hij verder praat, zuigt hij de, van een naald voorziene, spuit vol met vloeistof uit een plastic flesje. Vervolgens verwijdert hij zorgvuldig enkele luchtbellen. “.. Ik ga die ricine grain in je knikkerzakje injecteren. Vervolgens stellen wij deze locater in en doen die om je pols. Zo gauw de locator verder dan 2 meter van de korrel is verwijderd lost deze op en geeft de ricine vrij…” “Maar dan..” “Precies knul.. Dan heb je nog maximaal vijf minuten om je zonden te overdenken. Uiterlijk morgen draagt elk lid van mijn gezinnetje zo’n, “Hij tilt zijn pols op. “,klokkie als ik dat heb… Komt jou locator binnen tien meter van een van de onze.. Praise the lord.” “Maar waar? Hoe?” “Kijk om je heen Mart. Dacht je echt dat ik deze mooie hut, elke twee jaar een nieuwe auto’s en alle verre reizen van de afgelopen jaren had kunnen betalen van mijn eenvoudige IT-job en Mariekes verpleegkundige loontje?”
Ik ben verbaasd te zien hoe mijn ex, Johns verhaaltjes voor zoete koek slikt. “Wil je zien hoe ik die grain tussen je testikels injecteer Martje?” Hij slikt en schudt zijn hoofd. “Bindt jij een extra stropdas voor zijn ogen Anita?”
Als Mart geblindeerd is tikt John me aan en vormt een paar keer het woord ijs met zijn mond. Ik haal het boterhamzakje met ijsblokjes uit de zak van mijn badjas. Hij drukt een kusje op mijn wang.
“Van wat ik heb gehoord doet het niet erg pijn Mart. Je voelt een prik en volgens wordt het even koud als de draagvloeistof met de grain wordt ingespoten.” John trekt de rimpelige huid van Marts balzakje strak. “Rustig doorademen, dan is het zo gebeurt.” Hij prikt de punt van de injectienaald in de strakgetrokken huid. “Aauww..” “Watje!” En drukt vervolgens een van de ijsblokjes stevig tegen het insteekgaatje.
Na een aantal seconden overhandigd hij me de spuit en het ijsblokje. “Haal jij even een washandje schatje.”
“Zo Mart.. Dat was het al. Ik doe je de blinddoek af en maak je los. Als je moeilijk gaat doen..” “Ik doe niks John!”
Als ik weer binnenkom is Mart los en buigt net voorover om zijn zaakje te bekijken. “Ik bloed.” “Gooi hem die washand Anita. Was hij altijd zo’n aansteller? Een druppeltje bloed van de insteekopening en meneer gaat al bijna dood.” “Eigenlijk wel.” “Ik ben gewoon allergisch voor bloed.” “Zeker Martje.. Hier doe dat ding om je pols. Je weet wat gebeurt als..” Hij grist het horloge uit Johns handen en doet het om. “Hoe weet ik of het werkt. Die wijzerplaat is gewoon zwart. “John haalt zijn GSM uit zijn zak, opent een app en toont Mart het display. “Zie je dat groene knipperende ledje op, dit adres, Lindelaan 27. Dat is jou locator.” “Maar wat als?.. Stel nou dat het batterijtje leeg gaat.” “Precies daarom is dat display zwart knul. Om stroom te sparen is de horloge functie uitgeschakeld. Zo is de accu gegarandeerd op vijf jaar.” “En daarna dan?” “John wrijft over zijn kin. “Zover had ik nog niet gedacht… Hmm.. Maar laten we dit afspreken. Als jij je over drie jaar hier meldt en mij kunt bewijzen dat je vast werk hebt en schuldenvrij bent krijg jij van mij een drankje dat de ricinegrain onschadelijk maakt .” “Maar waar moet ik beginnen. Ik slaap bij de daklozen opvang. Zonder vast adres krijg ik geen werk.” “Nou goed dan Mart. Omwille van je zus Marieke..” John kijkt mij aan en uitsluitend met jou instemming Anita. “Jij krijgt de sleutels van Anita’s flatje. Ik betaal nog, laten we zeggen, drie maanden de huur. Daarna zul je het zelf moeten rooien. Ik weet toevallig dat de Gulden Molen bakkerij in Brunsbeek nog op zoek is naar personeel voor de middag- en nachtdienst.” “Je meent toch niet dat..” John kijkt op zijn horloge. “Drie maanden, drie jaar.. Uw tijd gaat nu in. Tot ziens Mart!”
Als Mart de deur achter zich heeft dichtgetrokken val ik John om zijn hals. “Je bent mijn held John.. Maar hoe?” Hij zoent me en kijkt me van dichtbij aan. “Als jij koffie zet, dan ga ik eerst onze kleinzoon even ophalen.” “Oe shit Ja.. Waar heb je Orlando gelaten?” “Bij de overbuurvrouw.”
Nog geen vijf minuten later is John, zonder Orlando, terug. “Hij had nog geen zin om mee te komen. Hij speelt met de kleinzoon van de overbuurvrouw bij haar achterom in de zandbak. Ze brengt hem straks, als haar dochter haar zoontje komt halen.”
Ik zet een mok koffie voor hem op tafel. Hij pest me door eerst een paar keer rustig een slok koffie te drinken. “Wat kijk je nou?” “Dat weet je heel goed pestkop.” “Hmm ja.. Waar zal ik beginnen?” “Die vloeistof die je in die spuit had gedaan, wat was dat?” “Dat was een steriele fysiologische zoutoplossing. Marieke gebruikte dat om haar ogen te spoelen als die door het gebruik van contactlenzen wat geïrriteerd waren. En die zogenaamde locator dat is mijn oude sporthorloge waarvan de accu stuk is.” “En dat knipperledje op dit adres?” Hij steekt zijn arm in de lucht. “Mijn nieuwe smartwatch.” “Maar waarom snapte Mart niet dat een rijstkorrel met geen mogelijkheid door die naald paste?’ “Omdat dat niet in zijn wereldbeeld past. Complotdenken begint bij het ontkennen van hetgeen dat voor de hand ligt. Als Marts financiële teloorgang niet aan hemzelf ligt, dan kan mijn welvaart dus onmogelijk op eerlijk werk en spaarzaamheid berusten.” “Je hebt hem schaamteloos gemanipuleerd.” “Dat kan en wil ik niet ontkennen. In tegenstelling tot hetgeen hij bij jou en Mellie heeft gedaan, heb ik hem een escape geboden. Toen jij bij hem weg bent gegaan stond je middelloos op straat. Hij heeft nu minimaal 3 maanden een dak boven zijn hoofd… Maar als jij vindt dat dit niet kan dan..” “Jawel John.. Hij wou me nota bene verkrachten.” “Door jou vertrek heb je hem zogezegd ontmand. Dat daarstraks was zijn voorlopig laatste zielige poging om de regie terug te nemen.” “Dat was hem niet gelukt. Ik had hem tot bloedens toe in zijn pik gebeten en niet losgelaten totdat jij was teruggekomen.”
“Dan was ik dus niets te vroeg.” “Je bent mijn redding!” “Was, zul je bedoelen.” Ik kruip bij hem op schoot en schudt met mijn hoofd. “Ik bedoel, Bent! Hoe laat wordt Orlando teruggebracht?” “Om circa half drie. Hoezo?” “Is het erg raar als ik nou door jou verkracht wil worden?” “Heel erg raar.. Maar weet je wat schatje?” Nog terwijl ik op zijn schoot zit staat hij op en legt me ruggelings op de tafel . “Ik hou van raar!” Hij trekt de panden van mijn badjas open en scheurt mijn slip letterlijk van mijn kont. Ondanks dat ik ervan overtuigd ben dat dit nergens voor nodig is, trekt hij mijn kutje open en spuugt er een paar keer op. “Hou die scheur nou maar zelf open Indo sletje. Mijn blanke snikkel gaat je klieven.”
Zijn vulgaire denigrerende taal wakkert mijn geilheid verder aan. Hij duwt zijn pantalon met geweld naar beneden Het feit dat zijn piemel meteen naar voren springt laat me slikken. Aan mijn bovenbenen trekt hij met met mijn kutje tot op de rand van de tafel. Zonder ook maar de geringste hapering ramt hij zijn piemel in een keer tot aan de aanslag in me en beneemt me zo voor een moment de adem. Kom op sletje. Hou je vast aan de tafelrand. Met dat mijn handen op zoek gaan naar de rand tikt hij met zijn vingertoppen gevoelig links en rechts tegen mijn tietjes. “Au.. Auw!..” “Oogjes open neukmokkel… … Wat Auw!? Dat was niks in vergelijking met de klappen die je ex je gaf.” Ik kijk hem brutaal aan. “Misschien ben je gewoon te soft.” Terwijl ik mij aan de rand van de tafel dieper op zijn pik trek, trakteert hij me op een serie van venijnige tikken tegen de zijkanten van mijn borstjes. De stekende pijn verandert op een bizarre manier in een bruisende golf van wellust.. Ik kijk hem smekend aan. “Nog eens?” Hij leest het antwoord in mijn ogen. Bij de derde serie is het voorbij. Anita wordt door haar wellust verzwolgen. Ik voel nog net dat mijn lichaam begint schokken voordat een ongekend lekker gevoel me wegvoert.
Als ik eindelijk weer tot mezelf kom lig ik in Johns armen. Hij kijkt me bezorgd aan en streelt door mijn haar. “Te?” Ik knik lachend. “Te lekker lieverd. Ik wist niet dat ik dat in me had.” “Wat niet?” “Uit m’n dak te gaan van een respectvolle pijnlijke vernedering.” “Dat geldt dan voor ons beiden.. Ik wist niet dat ik dat kon.” Ik trek me recht op zijn schoot. ”Wat niet?’ “Klaarkomen op jou vernedering en pijn.” Ik schiet in de lach. “Dat kunt je ook niet. Voor zover ik je kan inschatten ontspruit jouw plezier aan mijn wellust. Zou ik walgen van de vernedering of huilen van pijn. Jij zou je uitputten in verontschuldigingen en er alles aan doen om het weer goed te maken.” “Ben ik nu al zo transparant voor je?” “Eigenlijk was jij dat altijd al. Ik heb er vroeger alleen nooit zo bij stilgestaan omdat mijn ‘lieve man’ het subtiel afkraken van zijn schoonbroer, tot een kunst had verheven. De manier waarop jij, vroeger al, met Mellie en mij omging, had toen al mijn ogen moeten openen.” “Liefde maakt blind is niet zomaar een gezegd schatje.”
Ik kijk op mijn horloge. “Als mijn schat mij straks opnieuw wil inkleden, moet hij nu gaan rusten.” “Jij je zin.” Hij tilt me op, neemt me zo mee naar de slaapkamer en gooit me op het bed. Op het moment dat mijn borstjes onder mijn openvallende badjas bloot vallen worden zijn ogen groot. “Heb ik dat gedaan.”Ik kijk omlaag naar mijn eigen drooggevallen melkmachientjes. Ze zijn aan de buitenkanten gesierd met rode afdrukken van meerdere vingers. Als ik ze aanraak zijn ze buitengewoon gevoelig. “Sorry Anita ik wilde je niet..” Ik ga op de bedrand zitten. “Dat wilde je wel. Je wilde ’t, omdat ik dat wilde.. Nu gaan we ons niet schuldig voelen maar lekker slapen.” “Jij ook?” “Nee ondeugd. Ik ga me douchen en eindelijk aankleden.”
Heerlijk genoten van het geile vervolg verhaal, kijk uit naar het vervolg verhaal