Sommelier Sofie was weer naar huis. Kerst en oud en nieuw stonden voor de deur en dat zijn drukke tijden voor de horeca. Pas in het nieuwe jaar zouden we Sofie weer zien.
Gelukkig had Sam het op haar werk in de supermarkt zo kunnen regelen dat ze weliswaar op beide kerstdagen moest werken (ook daar is het immers druk die dagen) maar dat ze dan vroege diensten zou draaien. Dat betekende dat ze om vier uur ’s middags vrij zou zijn. Voor de Eerste Kerstdag had ik daarom een tafeltje gereserveerd in een Chinees restaurant, bij ons op loopafstand. Het zou dan niet te laat worden want de volgende dag moest Sam weer vroeg beginnen. En omdat ze beide kerstdagen was ingeroosterd, was ze daarna tot en met Nieuwjaarsdag vrij. Voor de Tweede Kerstdag had ik dus een tafel gereserveerd bij een sterrenrestaurant dat we via een ritje van een kwartier met het openbaar vervoer en drie minuten lopen konden bereiken.
Hoewel Sofie niet lijfelijk bij ons was, verraste ze ons keer op keer op grappige berichtjes in ons app-groepje. Eén ervan zal ik hier met jullie delen, waarbij ik nog even in herinnering wil roepen dat Sofie sommelier is (de functie van iemand die zich gespecialiseerd heeft in wijn en wijn-spijscombinaties) in een restaurant met een Michelinster:
In mijn culinaire wereld wordt altijd hoog opgegeven over de ‘Tournedos Rossini’. Terecht. Dit culinaire hoogstandje is bekend geworden door de bereiding van de Franse topkok Auguste Escoffier en wordt in veel sterrenrestaurants geserveerd. Tijdens mijn verblijf in hotel De Hemel maakte ik kennis met de ‘Sandwich Rossini’. Ook een hoogstandje, maar nog beter! Helaas heb ik de ingrediënten nog niet kunnen achterhalen, dus ik vrees dat ik die sandwich vaker zal moeten consumeren om wellicht achter het geheim te kunnen komen.
Dit soort berichten stemden Sam en mij vrolijk. En hoewel we het ontzettend gezellig met z’n tweeën hadden, ontdekten we ook dat Sofie een extra dimensie aan ons leven gaf. We neukten de sterren van de hemel en genoten volop, maar vaak spraken we uit hoe we haar misten. Vaak pijnigde ik mijn hersenen hoe we in de toekomst vaker samen konden zijn. Ik was dan weliswaar redelijk gevuld, financieel gezien, maar om twee jonge mensen daarvan te onderhouden en ook een gezonde financiële toekomst te geven… zoveel had ik nou ook weer niet.
Op eerste kerstdag, in het Chinese restaurant, verraste Sam me met een cadeautje. Een envelop. “Het was het idee van Sofie”, zei ze er eerlijk bij. “En ik vond het een goed idee, dus ik heb het gekocht. Speciaal voor mijn Peterpappie!” Ik maakte de envelop open en er kwam een half eindejaarslot van de Staatsloterij uit. “De hoofdprijs is 30 miljoen, dus jij kunt de helft winnen.” Ik stopte het lot terug in de envelop en stopte het in de binnenzak van mijn colbertje. “Dankjewel lieve Sam. Ik vind het een leuk gebaar, maar de kans dat je wint is zo klein. Dat had je niet moeten doen. Bovendien, dat is toch veel te duur voor jou.” Sam glimlachte: “Valt mee: het kostte 15 euro. En jij doet zoveel voor mij… wat had ik je anders moeten geven? Een paar pantoffels?” Ik moest lachen: “Maar ik heb helemaal geen cadeautje voor jou gekocht.” Natuurlijk had Sam haar antwoord al weer klaar: “Jij bent mijn cadeautje. En bovendien neem jij mij steeds mee uit eten, betaalt kleding voor me… Jij geeft alleen maar cadeautjes. Jij bent mijn cadeautje.”
Hoewel Sam de volgende ochtend weer vroeg moest werken, was het verlangen naar elkaar zo groot dat we – hoewel we hadden afgesproken het niet te doen – in bed belanden. Sam pijpte me als nooit tevoren. We lagen in standje 69 maar ik kon me moeilijk concentreren op mijn pijpwerk bij haar. Wat ze met me deed, voelde zo intens dat ik zelf amper aan pijpen toekwam. “Wat doe je met me”, vroeg ik haar.” Dit is zo intens dat ik jou gewoon vergeet.” Sam stopte even met pijpen, keek om en zei, voordat ze opnieuw toehapte: “Ik heb speciaal voor jou een cursusje gevolgd. Geniet jij nou maar, want jouw genot is mijn genot. En ik leer je later de kneepjes van het vak wel.” Toen ze vervolgens ook nog met haar vinger mijn sterretje begon te penetreren, hield ik het niet meer en spoot haar zalige pijpmondje vol. Omdat ik daarna weer aandachtig haar penis kon bewerken, mocht ik na een paar minuten ook haar lading consumeren. En later draaide Sam zich om, gaf me een zoen en zei: “Ik heb genoten van je. En nu gaan we lekker slapen.” Ze legde me na een ‘welterusten’ naast me en we vielen in slaap. Toen ik de volgende ochtend wakker werd, was Sam al naar haar werk. Op het kussen lag een briefje: ‘Liever Peter, ik hou van je. Tot straks! Xxx’
Sofie had het minder naar haar zin gehad, zo bleek uit haar appje:
Ik hoop dat jullie avond beter was. Ik heb alleen maar verhalen van kakkers moeten aanhoren over de verkeerd aangemeten steunkousen van Mien en de prostaatproblemen van Gerárd. Om maar niet te praten over een klant die ‘het zuurtje van de amuse net iets teveel vond contrasteren met de champagne’. Bah. Ik verlang naar volgend jaar. En een sandwich Rossini.
Ik had medelijden met Sofie, maar er kwamen vast betere dagen voor haar. Het gaat nu eenmaal zo in de horeca: niet elke avond kan leuk zijn. Dat bleek ook toen Sam en ik die avond in ons restaurant zaten. Sam had zich weer prachtig aangekleed en toen zij kwam binnenlopen, viel het restaurant stil. Het was alsof de avond waarop wij Sofie ontmoetten zich herhaalde. Maar toen we eenmaal aan tafel zaten, bleken ook wij omgeven door klagers die zich blijkbaar hadden voorgenomen dat het voor hen geen leuke avond mocht zijn… en dan mochten anderen natuurlijk ook niet genieten. Sam en ik hoorden vergelijkbare verhalen over steunkousen, zuurtjes, zoutjes en bittertjes dus wij deden er alles aan om het bedienend personeel juist wel een fijne avond te bezorgen. We zaten weer in de vader-en-dochtermodus en deelden alleen maar complimenten uit. Dit tot ongenoegen van de mensen aan de tafeltjes om ons heen. Er was zelfs één stel dat vroeg of wij wat minder luidruchtig wilden zijn. Ik moest erg lachen toen Sam de mevrouw antwoordde: “Neemt u ons vooral niet kwalijk, mevrouw. Mijn vader en ik zijn, ondanks de eeltknobbelverhalen van u, de prostaatpraatjes van uw echtgenoot en het kritiek van uw beiden op de bediening, nog steeds aan het genieten in dit geweldige restaurant. Laten we het zo afspreken: u gaat nu proberen om het samen leuk te hebben, dan zullen mijn vader en ik wat rustiger zijn. Iedereen blij. Een smakelijke voortzetting!”
Eenmaal thuis proestte ik het nog uit: “Hoe kom je erop: prostaatpraatjes!” Sam lachte uitbundig: “Geen idee. Ik denk dat het een woord is dat ooit is bedacht door een cabaretier waar mijn vader mee wegliep. Maar het schoot me gewoon ineens te binnen.” We kleedden ons uit, poetsten onze tanden en schoven daarna naakt in bed. “Heb jij nog zin?”, vroeg Sam. “Eigenlijk wil ik liever gewoon slapen. Ik vrees dat als wij nu de liefde gaan bedrijven, ik alleen maar aan ‘prostaatpraatjes’ kan denken.” Ik gaf Sam een kus: “We hebben lekker gegeten en ondanks alles lekker genoten van het eten en de wijn. Ook dat is wat mij betreft genoeg voor nu. Welterusten lieve schat.”